All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: Chapter 31 - Chapter 40

31 : พวกเด็กบ้านสามแอบซ่อนเงินเอาไว้ หนึ่งเดือนที่สามพี่น้องสกุลเซี่ย ได้ฝึกฝนการเขียนตัวอักษรกับถานจ้าน พวกเขาก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว จนคนสอนอย่างถานจ้านนึกตกใจ โดยเฉพาะภรรยาตัวน้อยของเขา ตำราพันอักษรที่เขาสอน นางจดจำได้เกือบหมด ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ระหว่างนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ ถานจ้านได้เอ่ยเรื่องที่เขาคิดเอาไว้ออกมา “ต่อไปพวกเจ้าควรได้ฝึกการใช้พู่กันกับกระดาษแล้วล่ะ” อาจารย์เฉพาะกิจอย่างถานจ้าน เริ่มพัฒนาการสอนของเขา นอกจากเขาจะสอนเรื่องตัวอักษรแล้ว ถานจ้านยังสอนเรื่องคุณธรรมอันดีงามแก่พวกเขาอีกด้วย “ข้าจะเข้าไปในตำบล หาซื้ออุปกรณ์การเรียนเอง” เซี่ยซือซือยกมืออาสา ถานจ้านรู้ว่าเซี่ยซือซือขึ้นเขาไปวันเว้นวัน และนางมักจะได้ของป่าติดมือกลับมา นางนำของป่าเข้าไปขายในตำบลอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่นางกลับมาจากตำบล บ้านของเขาจะมีอาหารอร่อยกินกัน ตอนนี้พวกนางไม่ได้ผอมแห้งเหมือนตอนแรกที่มา สีหน้าและแววตาดูสดใสมากขึ้น หากยังเป็นอย่างนี้อีกสักเดือนสองเดือน พวกนางก็จะมีร่างกายแข็งแรง เหมือนเด็กคนอื่นทั่วไป เซี่ยซือซือย่อมรู้ดีเรื่องโภชนาก

33 : นายท่านหยวนเลี้ยงข้าว ตำบลหานตงมันเล็ก หรือชะตาต้องกันกับหยวนหย่งเล่อก็ไม่รู้ พอออกจากหอหนังสือผู่เยว่ไป เซี่ยซือซือก็ได้เจอกับเขา ที่ประตูทางเข้าภัตตาคารอ้ายเหริน คงเพราะที่นี่เป็นภัตตาคารที่อาหารอร่อยที่สุดของตำบลหานตง เซี่ยซือซืออยากให้คนในบ้านได้กินอาหารอร่อย เลยพากันมายังสถานที่แห่งนี้ “เป็นเจ้า” หยวนหย่งเล่อชะงักอยู่กับที่ เขามองเซี่ยซือซือ มองน้อง ๆ ของนาง เลยไปมองสามีพิการกับมารดาของเขาด้วย อยู่ครบทุกคนพอดี นางไม่ได้โกหกเขาเรื่องครอบครัวจริงด้วย “นายท่านหยวน” เซี่ยซือซือโค้งให้เขาเล็กน้อย “นี่สามีกับแม่สามีของข้า ส่วนนี่ก็น้องสาวกับน้องชายเจ้าค่ะ” ทุกคนต่างเรียกนายท่านหยวนอย่างพร้อมเพรียงกัน มีเพียงถานจ้านที่ยืนนิ่ง เขามีสีหน้าที่ค่อนข้างอธิบายยาก ตอนแรกเขาคิดว่านายท่านหยวน น่าจะสูงวัยกว่านี้เสียหน่อย นี่ไม่ใช่เรียกว่าเป็นบุรุษรูปงามหรอกหรือ “พวกเจ้าจะมากินข้าวที่ร้านนี้ใช่ไหม” หยวนหย่งเล่อรู้ฐานะการเงินของเซี่ยซือซือดี เขาจึงไม่แปลกใจหากนางจะมากินข้าวที่ภัตตาคารแห่งนี้ “เจ้าค่ะ พอดีท่านแม่หายป่วยแล้ว ข้าเลยว่าจะ

35 : บ้านสกุลถานตุนเสบียงหน้าหนาวกันแล้ว นางถานกำลังเลือกดูเนื้อผ้ากับปุยฝ้ายอยู่ ถานจ้านนำเงินคัดลอกตำราล่าสุด มอบให้มารดาใช้จ่ายในเรื่องนี้ แต่เพราะเงินเขามีน้อยเกินไป เฉพาะผ้าห่มบุปุยฝ้ายกับเสื้อผ้าฤดูหนาวของสองแม่ลูก จึงใช้จ่ายไปถึงสองตำลึงกันเลยทีเดียว ไม่สามารถจ่ายให้สามพี่น้องสกุลเซี่ยได้ แม้รู้ว่านางมีเงินอยู่ไม่น้อย แต่ในฐานะสามีถานจ้านอยากทำเรื่องเล็กน้อยให้นางบ้าง ได้แต่นึกสมเพชตัวเองอยู่ในใจ เซี่ยซือซือไม่พูดอันใดออกมา แม้ถานจ้านยังเป็นแค่เด็กหนุ่ม แต่เขามีความรับผิดชอบสูง และหยิ่งในศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก นางจึงไม่เอ่ยปากจ่ายเงินให้เขา เดินไปเลือกเสื้อผ้าบุปุยฝ้ายแบบสำเร็จรูปมา ซื้อให้น้องกับตัวเองคนละสองชุด ส่วนผ้าห่มบุปุยฝ้ายนั้น นางต้องการอย่างหนาและให้ความอบอุ่นได้ดี จึงสั่งให้ทางร้านตัดเย็บให้สามผืน แบ่งกันไปคนละผืน จะได้ไม่มีปัญหาแย่งชิงกัน นางถานเห็นลูกสะใภ้หยิบเสื้อผ้าหน้าหนาวมาหกชุด เป็นแบบสำเร็จรูปทั้งหมด “เจ้าต้องการซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปจริง ๆ รึซือซือ” “เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะสั่งตัดเย็บแค่ผ้าห่มปุยฝ้ายสามผืนเจ้าค่ะ พอดีข้าต้

37 : ข้าทำเกษตรไม่เป็นท่านแม่ก็ไม่ถนัด “ท่านย่ากับท่านลุงท่านป้าสะใภ้ มาเยี่ยมพวกเรา” เซี่ยซือซือบอกน้องทั้งสองคนไปตามนั้น แต่ทั้งคู่ย่อมรู้ว่าการมาเยี่ยม กับการมาแย่งชิงสิ่งของนั้นต่างกัน “มาเยี่ยม ? ทำไมต้องรื้อเตียงข้าด้วยเล่า” เซี่ยซือหยางทำหน้าไม่พอใจ เขามีของกระจุกกระจิกอยู่ในถุง เก็บไว้เล่นกับเสี่ยวเป่า แต่หลินเพ่ยเอ๋อกลับเทมันลงบนเตียงนอน กระจัดกระจายกันไปหมด “นั่นสิสะใภ้ใหญ่ เจ้าทำอันใดของเจ้ากันแน่ ไปรื้อของเสี่ยวซือหยางทำไม นั่นมันของเล่นเด็ก !” นางถานอยากปรี่ไปตบคนนัก “พวกท่านเยี่ยมเสร็จแล้วใช่ไหม เช่นนั้นก็กลับไปได้แล้ว พวกข้าเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนกันเสียที” นางออกปากไล่อย่างไม่เกรงใจ นางหลินกับนางจงทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจฟังคำไล่ของเจ้าของบ้าน ทำเอานางถานกำหมัดแน่นด้วยความโมโห “พวกเจ้านี่มีอันจะกินกันจริงนะ มีเงินไปเหมาเกวียนของซีห่าวด้วย” แม่เฒ่าเซี่ยชวนคุย มองไปรอบ ๆ บริเวณห้อง แล้วแกะโน่นดึงนี่ไปเรื่อย ๆ ส่วนนางหลินนั้นถึงกับก้มลงดูใต้เตียงด้วยซ้ำ “พี่สะใภ้นั่นเตียงเตาเจ้าค่ะ” นางจงลอกตาในความโง่ของพ

39 : ขาข้างที่บาดเจ็บยังไร้ความรู้สึก ระหว่างช่วยกันต้มยาตามที่นักพรตเฒ่าแนะนำ เซี่ยซือซือก็แอบถามถึงที่มา ของการบาดเจ็บจนรักษาไม่ได้ของถานจ้าน นางเคยรู้มาบ้างตามคำเล่าลือของชาวบ้าน แต่คงไม่จริงเท่ากับรู้จากปากของนางถาน “พูดแล้วข้าก็เจ็บใจนัก คนที่มาทำร้ายจ้านเออร์ของข้า เป็นลูกศิษย์ในสำนักศึกษาเดียวกัน แต่ดันเป็นลูกชายของนายอำเภอเจียง” “ลูกชายนายอำเภอเจียง ?” เหมือนเรื่องจะใหญ่กว่าที่นางคิดไว้ “ใช่น่ะสิ เด็กคนนั้นเห็นว่าจ้านเออร์ของข้า เรียนเก่งที่สุดในห้องเรียน มักจะมากลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ จ้านเออร์ไม่อยากมีปัญหา จึงพยายามเลี่ยงมาโดยตลอด แต่วันนั้นเลี่ยงอย่างไรก็ไม่พ้น เพราะอาจารย์ดันเปรียบเทียบความสามารถ ของเด็กคนนั้นกับจ้านเออร์ อาจารย์กล่าวว่าจ้านเออร์นั้นแม้ฐานะยากจน แต่มีความขยันหมั่นเพียรเป็นอย่างมาก ผิดกับบางคนมีพร้อมสรรพทั้งฐานะและเงินทอง กลับไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งเหล่านั้น” “โอ้ เช่นนั้นก็แย่ล่ะสิ” “โทษอาจารย์ผู้นั้นก็ไม่ได้ เด็กคนนั้นไม่ต้องใจเรียนเอง แต่ดึงดันจะเอาทุกอย่างให้เหมือนจ้านเออร์ อาจารย์เลยประชดประชั