All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: Chapter 21 - Chapter 30

22 : นี่คือผลของการใช้น้ำพุวิเศษเกินขนาดสินะ บ้านสกุลถานตั้งอยู่ตรงตีนเขา ไม่ได้อยู่ติดกับบ้านคนอื่น มีหลังที่อยู่ใกล้ที่สุดคือบ้านของอวี่กุ้ย ชาวบ้านหลายคนเดินมาถามหวางชุนลี่ภรรยาของอวี่กุ้ย คนที่บ้านสกุลถานทำอะไรกัน เห็นผู้ใหญ่บ้านพาคนถือจอบเสียมเดินไปทางนั้น พอหวางชุนลี่บอกว่าพวกเขากำลังขุดบ่อน้ำกัน ต่างพากันหัวเราะเยาะคนบ้านสกุลถานกันหมด หาว่าทำแต่เรื่องโง่งมเสียเวลาทำมาหากิน ไม่เว้นกระทั่งคนในบ้านสกุลเซี่ย “เฮอะ ! ข้าจะรอดูว่าน้ำมันจะไหลออกมาไหม คิดว่าตัวเองเป็นเทพเซียนรึไง ถึงเสกน้ำให้ออกมาตามใจชอบได้ คนอื่นเขาลองขุดกันมาตั้งกี่ปีแล้ว เจ้าพวกโง่นี่ !” นางหลินตะโกนปาว ๆ ต่อหน้าชาวบ้าน ที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำ “พ่านเอ๋อลูกสาวเจ้าไปไหนเสียแล้วล่ะ เหตุใดถึงเป็นเจ้ามาซักผ้า ปกติข้าไม่เคยเห็นเจ้าทำงานหนักเช่นนี้มาก่อน” โจวลี่อิงสะใภ้สามของผู้นำตระกูลเซี่ยคุน แสร้งถามนางเสียงดัง ทำให้สตรีที่ซักผ้าอยู่ตรงนี้หกคน หันมามองนางหลินเป็นสายตาเดียวกัน “ฮุ่ยหนิงของข้าต้องเก็บเนื้อเก็บตัว จะได้มีการหมั้นหมายที่ดี ข้าจะปล่อยให้ลูกสาวตัวเอง มานั่งตากแ

24 : สำรวจตาน้ำในหมู่บ้าน ชาวบ้านคนอื่นอาจทำเพียงแค่อิจฉาริษยา เรื่องบ่อน้ำในบ้านสกุลถาน แต่คนบ้านสกุลเซี่ยถึงขั้นด่าท่อพวกเขาอย่างหยาบคาย “ท่านเทพเซียนท่านลำเอียงเกินไปแล้ว ไปมอบน้ำให้คนพวกนั้นได้อย่างไร ทำไมบ้านข้าถึงไม่มี ข้าแค้นใจยิ่งนัก !” นางหลินที่เพิ่งกลับจากการหาบน้ำอย่างเหน็ดเหนื่อย ครั้นรู้ข่าวก็โวยวายเสียงดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้เพื่อนบ้านคนอื่น ออกมาร่วมผสมโรงกับนางด้วย “ใช่ บ้านข้าก็มีคนแก่มีเด็กเหมือนกัน ทำไมถึงไม่มอบตาน้ำให้พวกข้าบ้าง ช่างไม่เห็นใจกันเลย” ลู่หวังฟางสหายของนางหลิน อีกทั้งยังอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามกัน พวกนางมีอายุเท่ากัน นิสัยใจคอดันเหมือนกันไม่มีผิด ต่างพากันก่นด่าเทพเซียนบนสวรรค์ หนักเข้าก็ลามไปด่าคนในบ้านสกุลถานต่อ “บ้านข้าเคยขุดบ่อแล้วเมื่อห้าปีก่อน เสียเงินค่าขุดไปเปล่า ๆ สุดท้ายไม่เจอน้ำแม้แต่หยดเดียว นี่ไม่เรียกว่าสวรรค์กลั่นแกล้งหรืออย่างไร” นางหลินยังไม่ยอมหยุด สีหน้าบิดเบี้ยว แลดูจงเกลียดจงชัง ทุกสิ่งอย่างรอบตัว “เจ้าโวยวายให้มันน้อย ๆ หน่อยสะใภ้ใหญ่ คนไม่รู้จะหาว่าเจ้าไร้มารยาท ขาดการอบรมสั่งสอน” แม่เ

26 : ท่านอย่ามาว่าสามีข้านะ ! เซี่ยซือซือได้รู้แล้วว่า หยวนหย่งเล่ออยู่ในเรือนหลังใหญ่แห่งนี้เพียงลำพัง รอบกายมีเพียงพ่อบ้านคนหนึ่ง กับคนรับใช้อีกสามสี่คนเท่านั้น กล่องขนมแสนแพงมากมายกองอยู่ในบ้าน นางได้รับอนุญาตให้เลือกเอาไปฝากน้อง ๆ ได้ตามใจชอบ เซี่ยซือซือไม่เกรงใจแต่อย่างใด นางหอบขนมทั้งหมดลงในตะกร้าจนเต็ม “คุณหนูเซี่ยนายท่านมอบเครื่องประดับเป็นของขวัญ เชิญท่านเลือกอันที่ชอบได้เลยขอรับ” พ่อบ้านเกา เกาหลี่เฉียงนำกล่องใส่เครื่องประดับ ออกมาวางตรงหน้าของเซี่ยซือซือ นางปรายตามองกล่องเครื่องประดับที่อยู่บนโต๊ะ ผินหน้าไปมองหน้าหยวนหย่งเล่อ ที่กำลังจิบน้ำชาอยู่อย่างสบายใจ “นายท่านหยวนท่านเอาขนมมาล่อข้า ข้าไม่ว่าเพราะที่บ้านของข้ามีเด็ก แต่ท่านเอาเครื่องประดับราคาแพงพวกนี้มาให้ข้าทำไม ข้าเป็นคนบ้านนอก ไม่คู่ควรกับของเหล่านี้หรอก” ของกินนางย่อมรับแต่เครื่องประดับเหล่านี้ จะกลายเป็นปัญหาภายหลังหรือเปล่านางไม่แน่ใจ เพิ่งเจอกันแค่สองครั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายท่านหยวนผู้นี้เป็นคนดีหรือคนเลว ก่อนที่นางจะรู้ความจริงเรื่องนี้ นางต้องป้องกันตัวเองเ

28 : ซือซือเจ้าเจอเทพเจ้าโชคลาภอีกแล้วรึ เซี่ยซือซือกอดปลอบน้องชายไปตลอดทาง เขาดูขวัญเสียเป็นอย่างมาก กระทั่งเดินมาถึงบ้านสกุลถาน นางก็รีบหันหลังหลบมุม นำของในมิติออกมาใส่ตะกร้า “นั่งก่อน ๆ อาซานเจ้าไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้พี่สาวเจ้าดื่มเร็วเข้า” “เจ้าค่ะท่านป้า” เซี่ยซานซานเดินหายเข้าไปให้ห้องครัว ครู่หนึ่งนางก็กลับออกมาพร้อมกาน้ำต้ม จัดการรินน้ำให้พี่สาวได้ดื่มแก้กระหาย “ทีนี้เจ้าเล่ามาซือซือว่าเกิดอะไรขึ้น เสี่ยวเป่าสหายของเสี่ยวซือหยาง วิ่งมาบอกว่าเจ้าถูกแม่เฒ่าเซี่ยตีอยู่กลางหมู่บ้าน ทำเอาเสี่ยวซือหยางตกใจมาก รีบวิ่งไปหาเจ้าด้วยความเป็นห่วง” “น้องเล็กหกล้มด้วยท่านพี่” เซี่ยซานซานรีบบอกพี่สาว “จริงหรือไหนขอข้าดูหน่อยเจ้าบาดเจ็บตรงไหน” เซี่ยซือซือรีบย่อตัวลง สำรวจดูร่างกายของน้องชาย “ข้าไม่ได้ถูกตี ข้าไม่เจ็บ” เจ้าตัวน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น เพราะคำพูดของสหายนั้นดูจริงจังเป็นอย่างมาก “เสี่ยวเป่าไม่เคยโกหกข้า” “เสี่ยวเป่ายังเด็กอาจจะพูดเกินจริงไปบ้าง ข้าแค่ถูกแย่งตะกร้าไม่ได้ถูกตีเสียหน่อย เจ้า

30 : สอนหนังสือเด็กสามคน “มีอันใดก็เอ่ยมา พวกเจ้ามายืนจ้องหน้าข้าเช่นนี้ บอกตามตรงข้าอึดอัด” ถานจ้านมองสามพี่น้อง ที่ยืนเรียงหน้ากระดานมองตนเองอยู่กลางห้อง เขารอแล้วรออีกก็ยังไม่มีใคร เอ่ยอะไรออกมาสักคำ “ท่านพี่พูด !” เซี่ยซือหยางกระตุกแขนเสื้อพี่สาวแรง ๆ “เจ้านั่นแหละพูด !” เซี่ยซือซืออดที่จะแกล้งน้องชายตัวเองไม่ได้ เซี่ยซานซานมองทั้งคู่แล้วเบือนหน้าหนีอย่างเอือมระอา “ข้าพูดเอง พี่เขยท่านช่วยสอนหนังสือพวกเราสามคนได้หรือไม่” “สอนหนังสือ ?” ถานจ้านเลิกคิ้วขึ้นสูง เขามีความคิดอยากสอนหนังสือเซี่ยซือหยางอยู่ก่อนหน้าแล้ว เพียงแต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจ คือพี่สาวทั้งสองคนของเขา ต้องการเรียนหนังสือด้วย “เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้อยากเรียนท่านพี่นั่นแหละบังคับข้า” เซี่ยซานซานแอบฟ้อง นางไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพี่ ถึงอยากให้นางเรียน “เจ้าอยากเป็นคนโง่ไม่รู้หนังสือหรืออย่างไร ข้าไปขายของป่าในตำบล อ่านป้ายชื่อร้านยังไม่ออก ต่อไปจะไปค้าขายกับคนอื่นได้อย่างไร ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าเรียนเก่ง เหมือนบัณฑิตในสถานศึกษานะอาซาน ข้าแค่อยากให้เจ้าอ่านออกเ