เข้าสู่ระบบแชร์
23 : เจอตาน้ำแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 11:19:20บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 24 : สำรวจตาน้ำในหมู่บ้าน
24 : สำรวจตาน้ำในหมู่บ้าน ชาวบ้านคนอื่นอาจทำเพียงแค่อิจฉาริษยา เรื่องบ่อน้ำในบ้านสกุลถาน แต่คนบ้านสกุลเซี่ยถึงขั้นด่าท่อพวกเขาอย่างหยาบคาย “ท่านเทพเซียนท่านลำเอียงเกินไปแล้ว ไปมอบน้ำให้คนพวกนั้นได้อย่างไร ทำไมบ้านข้าถึงไม่มี ข้าแค้นใจยิ่งนัก !” นางหลินที่เพิ่งกลับจากการหาบน้ำอย่างเหน็ดเหนื่อย ครั้นรู้ข่าวก็โวยวายเสียงดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้เพื่อนบ้านคนอื่น ออกมาร่วมผสมโรงกับนางด้วย “ใช่ บ้านข้าก็มีคนแก่มีเด็กเหมือนกัน ทำไมถึงไม่มอบตาน้ำให้พวกข้าบ้าง ช่างไม่เห็นใจกันเลย” ลู่หวังฟางสหายของนางหลิน อีกทั้งยังอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามกัน พวกนางมีอายุเท่ากัน นิสัยใจคอดันเหมือนกันไม่มีผิด ต่างพากันก่นด่าเทพเซียนบนสวรรค์ หนักเข้าก็ลามไปด่าคนในบ้านสกุลถานต่อ “บ้านข้าเคยขุดบ่อแล้วเมื่อห้าปีก่อน เสียเงินค่าขุดไปเปล่า ๆ สุดท้ายไม่เจอน้ำแม้แต่หยดเดียว นี่ไม่เรียกว่าสวรรค์กลั่นแกล้งหรืออย่างไร” นางหลินยังไม่ยอมหยุด สีหน้าบิดเบี้ยว แลดูจงเกลียดจงชัง ทุกสิ่งอย่างรอบตัว “เจ้าโวยวายให้มันน้อย ๆ หน่อยสะใภ้ใหญ่ คนไม่รู้จะหาว่าเจ้าไร้มารยาท ขาดการอบรมสั่งสอน” แม่เ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 25 : นายท่านหยวนอยากเจอซือซือ
25 : นายท่านหยวนอยากเจอซือซือ เซี่ยซือซือพาน้องทั้งสองคน เดินกลับมาถึงบ้านสกุลถาน นางกำลังจะนั่งเล่นกับน้องชายต่อ แต่พอนึกเรื่องสำคัญออกได้ ถึงกับตบหน้าผากตัวเองไปฉาดหนึ่ง ลืมไปได้อย่างไรว่าต้องเข้าไปซื้อเชือก มาทำชักรอกที่บ่อน้ำ “อาซานข้าจะขึ้นไปเก็บเห็ดเยื่อไผ่ แล้วจะเข้าไปในตัวตำบลเลย ข้าต้องไปซื้อเชือกมาทำชักรอก ไว้ให้ทุกคนตักน้ำจากบ่อ เจ้าไม่ต้องตามข้าไปนะอาซาน ตอนนี้ในบ้านของท่านแม่ มีพวกท่านลุงมาทำงานกันอยู่ เจ้าอยู่คอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้พวกเขานะ ถือว่าช่วยเบาแรงท่านแม่” “ได้ท่านพี่” แม้นึกเสียดายที่ไม่ได้ขึ้นเขาไปกับพี่สาว แต่เซี่ยซานซานก็เชื่อฟังนางเป็นอย่างดี ต่างจากเซี่ยซือหยางเขาทำหน้ามุ่ยคอตก กลายร่างเป็นหนอนน้อยเหี่ยวแฟบในทันใด “เจ้าอย่าเพิ่งงอแงสิน้องเล็ก เอาไว้เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว ข้าจะพาเจ้ากับอาซาน ไปเที่ยวเล่นในตำบลด้วยกัน” “จริงนะท่านพี่” เจ้าตัวน้อยเอียงหน้ามองพี่สาวแบบไม่แน่ใจ “ท่านอย่าหลอกข้า” “จริงสิข้าสัญญา” นางดึงนิ้วก้อยของน้องชาย มาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของตัวเอง “เจ้าอยากได้ของฝากอะไรใ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 26 : ท่านอย่ามาว่าสามีข้านะ !
26 : ท่านอย่ามาว่าสามีข้านะ ! เซี่ยซือซือได้รู้แล้วว่า หยวนหย่งเล่ออยู่ในเรือนหลังใหญ่แห่งนี้เพียงลำพัง รอบกายมีเพียงพ่อบ้านคนหนึ่ง กับคนรับใช้อีกสามสี่คนเท่านั้น กล่องขนมแสนแพงมากมายกองอยู่ในบ้าน นางได้รับอนุญาตให้เลือกเอาไปฝากน้อง ๆ ได้ตามใจชอบ เซี่ยซือซือไม่เกรงใจแต่อย่างใด นางหอบขนมทั้งหมดลงในตะกร้าจนเต็ม “คุณหนูเซี่ยนายท่านมอบเครื่องประดับเป็นของขวัญ เชิญท่านเลือกอันที่ชอบได้เลยขอรับ” พ่อบ้านเกา เกาหลี่เฉียงนำกล่องใส่เครื่องประดับ ออกมาวางตรงหน้าของเซี่ยซือซือ นางปรายตามองกล่องเครื่องประดับที่อยู่บนโต๊ะ ผินหน้าไปมองหน้าหยวนหย่งเล่อ ที่กำลังจิบน้ำชาอยู่อย่างสบายใจ “นายท่านหยวนท่านเอาขนมมาล่อข้า ข้าไม่ว่าเพราะที่บ้านของข้ามีเด็ก แต่ท่านเอาเครื่องประดับราคาแพงพวกนี้มาให้ข้าทำไม ข้าเป็นคนบ้านนอก ไม่คู่ควรกับของเหล่านี้หรอก” ของกินนางย่อมรับแต่เครื่องประดับเหล่านี้ จะกลายเป็นปัญหาภายหลังหรือเปล่านางไม่แน่ใจ เพิ่งเจอกันแค่สองครั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายท่านหยวนผู้นี้เป็นคนดีหรือคนเลว ก่อนที่นางจะรู้ความจริงเรื่องนี้ นางต้องป้องกันตัวเองเ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 27 : ไหนล่ะซาลาเปาของข้า !
27 : ไหนล่ะซาลาเปาของข้า ! เซี่ยซือซือทักทายทั้งคู่เพียงเล็กน้อย นางยังต้องเค้นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอีกครั้ง เพื่อทำความเข้าใจกับลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้ มองจากสายตาที่ส่งผ่านมาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าใดนัก ยิ่งเค้นลงไปในความทรงจำลึก ๆ ยิ่งเห็นว่าพวกเขาอยู่สุขสบาย กว่าทุกคนภายในบ้านสกุลเซี่ย มีนิสัยออกแนวเห็นแก่ตัวด้วยซ้ำไป อย่าเข้าใกล้จะดีกว่า แต่ใช่ว่าไม่อยากเข้าใกล้แล้วอีกฝ่ายจะปล่อยนางไปง่าย ๆ “อาซือเจ้าไปอยู่บ้านสกุลถานเป็นอย่างไรบ้าง” เซี่ยฮุ่ยเหอมองนางด้วยสีหน้าแปลกใจ ปกติเซี่ยซือซือต้องทำตัวเล็กตัวลีบ ต่อหน้าพวกเขาสองคน แต่นางในตอนนี้กลับนั่งตัวตรงเมินเฉยใส่เขาทั้งสองคน ทักทายก็เพียงผิวเผิน ช่างแตกต่างจากเดิมจนน่าสงสัย “ดีเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่ฮุ่ยเหอที่เป็นห่วง” “ดีรึ เจ้าโกหกได้หน้าตาเฉยเลยนะอาซือ ได้สามีพิการจะมีเรื่องดี ๆ ได้อย่างไร เจ้าเห็นพวกเราโง่หรืออย่างไรกัน พูดออกมาได้ว่าดีเจ้าค่ะ” เซี่ยเวยอันมองนางด้วยสายตาดูถูกดูแคลน “ข้าจะไปโกหกท่านพี่ทั้งสองได้อย่างไร ข้าอยู่ดีสบายดีเจ้าค่ะ ทำงานน้อยลงได้กินอาหารครบทุกมื้อ อีกทั
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 28 : ซือซือเจ้าเจอเทพเจ้าโชคลาภอีกแล้วรึ
28 : ซือซือเจ้าเจอเทพเจ้าโชคลาภอีกแล้วรึ เซี่ยซือซือกอดปลอบน้องชายไปตลอดทาง เขาดูขวัญเสียเป็นอย่างมาก กระทั่งเดินมาถึงบ้านสกุลถาน นางก็รีบหันหลังหลบมุม นำของในมิติออกมาใส่ตะกร้า “นั่งก่อน ๆ อาซานเจ้าไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้พี่สาวเจ้าดื่มเร็วเข้า” “เจ้าค่ะท่านป้า” เซี่ยซานซานเดินหายเข้าไปให้ห้องครัว ครู่หนึ่งนางก็กลับออกมาพร้อมกาน้ำต้ม จัดการรินน้ำให้พี่สาวได้ดื่มแก้กระหาย “ทีนี้เจ้าเล่ามาซือซือว่าเกิดอะไรขึ้น เสี่ยวเป่าสหายของเสี่ยวซือหยาง วิ่งมาบอกว่าเจ้าถูกแม่เฒ่าเซี่ยตีอยู่กลางหมู่บ้าน ทำเอาเสี่ยวซือหยางตกใจมาก รีบวิ่งไปหาเจ้าด้วยความเป็นห่วง” “น้องเล็กหกล้มด้วยท่านพี่” เซี่ยซานซานรีบบอกพี่สาว “จริงหรือไหนขอข้าดูหน่อยเจ้าบาดเจ็บตรงไหน” เซี่ยซือซือรีบย่อตัวลง สำรวจดูร่างกายของน้องชาย “ข้าไม่ได้ถูกตี ข้าไม่เจ็บ” เจ้าตัวน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น เพราะคำพูดของสหายนั้นดูจริงจังเป็นอย่างมาก “เสี่ยวเป่าไม่เคยโกหกข้า” “เสี่ยวเป่ายังเด็กอาจจะพูดเกินจริงไปบ้าง ข้าแค่ถูกแย่งตะกร้าไม่ได้ถูกตีเสียหน่อย เจ้า
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 29 : มีบ่อน้ำกลางหมู่บ้านแล้ว
29 : มีบ่อน้ำกลางหมู่บ้านแล้ว ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกัน พวกเขาได้ขุดพบบ่อน้ำใจกลางหมู่บ้าน ชาวบ้านทุกคนสามารถตักน้ำ กลับไปใช้ที่บ้านของตัวเองได้ เรื่องอิจฉาริษยาคนบ้านสกุลถานจึงถูกลืมเลือนไป เซี่ยซือซือพาน้องทั้งสองคนเดินไปดูบ่อน้ำที่กลางหมู่บ้านด้วย “น้องเล็กจำที่ข้าบอกได้หรือไม่” เซี่ยซือซือย่อตัวอุ้มน้องชายขึ้น “จำได้ ห้ามบอกคนอื่นว่าท่านพี่เป็นคนเจอบ่อน้ำ” เซี่ยซือหยางไม่ได้สนใจบ่อน้ำอีกต่อไป เขาสนใจขนมกับลูกอม ที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองมากกว่า “ดีมาก ว่าแต่เจ้าจะเอาขนมไปให้ใคร” “ไอหยา ! ข้าซ่อนดีแล้วนะ ท่านพี่รู้ได้อย่างไร” มือที่ซ่อนขนมสั่นเล็กน้อยหลังถูกพี่สาวจับได้ “เลิ่กลั่กปานนั้น ข้ายังรู้เลย” เซี่ยซานซานกลอกตามองน้องชายอย่างหมั่นไส้ คิดว่ามือน้อย ๆ นั่น จะแอบซ่อนอะไรได้รึ “พี่รองท่านก็ซ่อนขนมไว้ข้าเห็น” “นั่นเรียกว่าเอาไว้กินยามหิวต่างหาก ไม่ใช่แอบซ่อนเอาไปให้ผู้อื่นอย่างเจ้า” น้องเล็กเถียงไม่ออก ทำเสียงอืออาอยู่ในลำคอแทน เรื่องนี้มันชักจะแปลก
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 30 : สอนหนังสือเด็กสามคน
30 : สอนหนังสือเด็กสามคน “มีอันใดก็เอ่ยมา พวกเจ้ามายืนจ้องหน้าข้าเช่นนี้ บอกตามตรงข้าอึดอัด” ถานจ้านมองสามพี่น้อง ที่ยืนเรียงหน้ากระดานมองตนเองอยู่กลางห้อง เขารอแล้วรออีกก็ยังไม่มีใคร เอ่ยอะไรออกมาสักคำ “ท่านพี่พูด !” เซี่ยซือหยางกระตุกแขนเสื้อพี่สาวแรง ๆ “เจ้านั่นแหละพูด !” เซี่ยซือซืออดที่จะแกล้งน้องชายตัวเองไม่ได้ เซี่ยซานซานมองทั้งคู่แล้วเบือนหน้าหนีอย่างเอือมระอา “ข้าพูดเอง พี่เขยท่านช่วยสอนหนังสือพวกเราสามคนได้หรือไม่” “สอนหนังสือ ?” ถานจ้านเลิกคิ้วขึ้นสูง เขามีความคิดอยากสอนหนังสือเซี่ยซือหยางอยู่ก่อนหน้าแล้ว เพียงแต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจ คือพี่สาวทั้งสองคนของเขา ต้องการเรียนหนังสือด้วย “เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้อยากเรียนท่านพี่นั่นแหละบังคับข้า” เซี่ยซานซานแอบฟ้อง นางไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพี่ ถึงอยากให้นางเรียน “เจ้าอยากเป็นคนโง่ไม่รู้หนังสือหรืออย่างไร ข้าไปขายของป่าในตำบล อ่านป้ายชื่อร้านยังไม่ออก ต่อไปจะไปค้าขายกับคนอื่นได้อย่างไร ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าเรียนเก่ง เหมือนบัณฑิตในสถานศึกษานะอาซาน ข้าแค่อยากให้เจ้าอ่านออกเ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 31 : พวกเด็กบ้านสามแอบซ่อนเงินเอาไว้
31 : พวกเด็กบ้านสามแอบซ่อนเงินเอาไว้ หนึ่งเดือนที่สามพี่น้องสกุลเซี่ย ได้ฝึกฝนการเขียนตัวอักษรกับถานจ้าน พวกเขาก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว จนคนสอนอย่างถานจ้านนึกตกใจ โดยเฉพาะภรรยาตัวน้อยของเขา ตำราพันอักษรที่เขาสอน นางจดจำได้เกือบหมด ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ระหว่างนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ ถานจ้านได้เอ่ยเรื่องที่เขาคิดเอาไว้ออกมา “ต่อไปพวกเจ้าควรได้ฝึกการใช้พู่กันกับกระดาษแล้วล่ะ” อาจารย์เฉพาะกิจอย่างถานจ้าน เริ่มพัฒนาการสอนของเขา นอกจากเขาจะสอนเรื่องตัวอักษรแล้ว ถานจ้านยังสอนเรื่องคุณธรรมอันดีงามแก่พวกเขาอีกด้วย “ข้าจะเข้าไปในตำบล หาซื้ออุปกรณ์การเรียนเอง” เซี่ยซือซือยกมืออาสา ถานจ้านรู้ว่าเซี่ยซือซือขึ้นเขาไปวันเว้นวัน และนางมักจะได้ของป่าติดมือกลับมา นางนำของป่าเข้าไปขายในตำบลอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่นางกลับมาจากตำบล บ้านของเขาจะมีอาหารอร่อยกินกัน ตอนนี้พวกนางไม่ได้ผอมแห้งเหมือนตอนแรกที่มา สีหน้าและแววตาดูสดใสมากขึ้น หากยังเป็นอย่างนี้อีกสักเดือนสองเดือน พวกนางก็จะมีร่างกายแข็งแรง เหมือนเด็กคนอื่นทั่วไป เซี่ยซือซือย่อมรู้ดีเรื่องโภชนาก
บทล่าสุด
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 114 : ยวนยางคู่ (จบ)
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร นางถานเองย่อมรู้ว่าการที่บุตรชายแต่งเข้าบ้านของภรรยา เป็นเพราะเขาต้องการช่วยนางดูแลน้อง ๆ ทั้งสองคน ตัวนางเองมีวันนี้ได้เพราะเซี่ยซือซือเช่นเดียวกัน “เจ้าไม่เสียใจแน่นะเหลี่ยฮวา” แม่เฒ่าจางแอบถามก่อนพิธีเริ่มต้นขึ้น “ข้าไม่เสียใจเจ้าค่ะแม่เฒ่าจาง ลูกชายข้ายังใช้แซ่ของข้ามาตั้งแต่เกิด ข้าไม่สนใจเรื่องชื่อแซ่หรอกเจ้าค่ะ สนใจแค่ว่าเขามีความสุขในชีวิตหรือไม่ ข้าเคยถามเรื่องซื้อเรือนเป็นของตัวเอง จ้านเออร์ปฏิเสธในทันที เขาไม่ยอมแยกจากซือซือไปไหน และรู้ว่านางเองก็ไม่สามารถแยกจากน้อง ๆ ไปได้เช่นเดียวกัน พวกเราอยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็มีความสุขดีแล้วนี่เจ้าคะ ยังท่านมีครอบครัวอาจารย์ฮู่ ล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน” “เจ้าคิดเช่นนี้ย่อมดีแก่พวกเขา อย่าไปฟังเสียงผ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 113 : ขอแต่งงาน
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซือซือ” “หืม” “เจ้าอายุสิบแปดแล้วนะ” “อื้ม” “เราแต่งงานกันเถอะ” เซี่ยซือซือ “...” นางรีบดันศีรษะตัวเองออก เงยหน้ามองเขาด้วยความงุนงง “ไม่ใช่เราเป็นสามีภรรยากันแล้วรึ” “ใช่ แต่เราไม่เคยเข้าพิธีแต่งงานกัน และยังไม่เคยร่วมหอ” ทำไมเซี่ยซือซือได้ยินแล้วรู้สึกว่า เขาย้ำสองคำสุดท้ายแบบแปลก ๆ ก้มลงเล่นนิ้วมือตัวเองเงียบ ๆ “ร่วมเหอหรือ” พวงแก้มแดงปลั่ง ภายใต้แสงจากโคมไฟที่แขวนไว้ตรงหัวเรือ “เจ้าเคยเล่าให้ข้าฟังว่า โลกของเจ้าบุรุษขอสตรีแต่งงาน จะสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย” ถานจ้านล้วงหยิบแหวนหยกเนื้อดีสีขาวออกมาจากแขนเสื้อ บรรจงสวมใส่บนนิ้วนางข้างซ้ายให้นาง “แต่งงานกับข้านะซือซือ” เซี่ยซือซือมองแหวนบนนิ้ว
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 112 : ชีวิตในเมืองหลวง
112 : ชีวิตในเมืองหลวง เมื่อแคว้นฉีแพ้สงครามย่อยยับ เพื่อแสดงความจริงใจว่าจะไม่บุกแคว้นจ้าวในช่วงสิบปีนับจากนี้ พวกเขาจึงยอมส่งองค์ชายหกซึ่งมีอายุเพียงห้าปี มาเป็นตัวประกันที่แคว้นจ้าว หลังจากนั้นเพียงห้าเดือน เมืองหลวงได้เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น เนื่องจากฮ่องเต้ทรงสวรรคตลงด้วยโรคร้าย ท่านอ๋องเจ็ดกับท่านอ๋องห้าจึงต้องนำทัพ เข้าไปปราบปรามขุนนางชั่วที่ก่อกบฏ และปลดองค์รัชทายาทผู้ไร้ความสามารถลงจากบัลลังก์ ท่านอ๋องเจ็ดได้รับการยอมรับจากทุกฝ่าย ให้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้องค์ถัดไป เมืองหลวงที่เคยเต็มไปด้วยขุนนางชั่ว กลับถูกกำจัดทิ้งไปในเวลาเพียงสองปีกว่า แน่นอนว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง คอยเฝ้าดูคนชั่วและชี้เป้าหมายความผิดได้อย่างแม่นยำ ยังเป็นเซี่ยซือซือคนเดิม แม้นางไม่ขอรับตำแหน่งใด ๆ เพราะอยากทำการค้าเพื่อความร่ำรวย แต่หากมีเรื่องสำคัญจริง ๆ อยากให้นางช่วย นางก็พร้อมช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ แม่ทัพโหย่วถูกย้ายมาเป็นแม่ทัพประจำเมืองหลวง ฮ่องเต้ได้มอบจวนให้เขาได้อยู่อาศัยอย่างสมเกียรติ และมอบตำแหน่งให้บุตรชายทั้งสอง โหย่วหยางหลงได้เป็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร แม้เขาแขนพ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 111 : ขับไล่ข้าศึก
111 : ขับไล่ข้าศึก เซี่ยซือซือนอนไปได้เพียงหนึ่งชั่วยามเศษ ท่านอ๋องเจ็ดก็ส่งคนมาตามนางที่กระโจม ให้นางตรวจสอบดูสถานการณ์ที่ค่ายของข้าศึก เซี่ยซือซือใช้เวลาไม่นานก็พบว่าฤทธิ์ของยาเริ่มทำงาน ท่านหมอใช้ยาที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรง ไร้รสไร้กลิ่นไร้สี ม้าศึกนับหมื่นตัวล้มเกลื่อนอยู่บนพื้น ส่วนทหารหนึ่งในสี่ต่างก็ลุกไม่ขึ้นเช่นกัน “ได้ผลเจ้าค่ะท่านอ๋อง แม้จำนวนที่ได้รับยาไม่มากนัก แต่ก็ทำให้กองทหารม้าทมิฬไร้อาชาสู้รบได้จริง ๆ” “เช่นนั้นดี ออกคำสั่งไปให้เตรียมตัวออกรบ ส่งข่าวให้ทางซื่อจื่อได้รู้ด้วย” ท่านอ๋องเจ็ดจะรุกฆาตข้าศึกในเช้านี้ เซี่ยซือซือตัดสินใจพูดเรื่องน้ำพุวิเศษกับท่านอ๋องเจ็ดตามลำพัง นางไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก แต่ทหารนับแสนนาย นางไม่สามารถลงมือคนเดียวได้ “เจ้าบอกว่าน้ำพุวิเศษสามารถทำให้กำลังวังชาเพิ่มขึ้นได้เช่นนั้นรึ” “เจ้าค่ะ ท่านลองดื่มดูก็ได้แต่แค่อึกเดียวพอนะเจ้าคะ มันช่วยในการรักษาเป็นหลัก ร่างกายคนปกติหากดื่มเกินหนึ่งอึก มันจะส่งผลเสีย” นางล้วงหยิบขวดน้ำพุวิเศษยื่นให้ท่านอ๋องเจ็ด ท่านอ๋องเจ็ดรับข
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 110 : กำจัดหน่วยสอดแนม
110 : กำจัดหน่วยสอดแนม ซื่อจื่อได้รับจดหมายเตือนแล้วถึงกับหน้าดำคล้ำในทันที หากไม่มีการเตือนจากฝั่งท่านอ๋องเจ็ด เขาคงไม่ได้สนใจข้าศึกที่แอบมาด้านข้างเป็นแน่ รีบออกคำสั่งให้ทหารหลักสามหมื่นนาย ดักซุ่มโจมตีข้าศึกที่จ้องทำลายคลังเสบียงในคืนนี้ ส่วนข้าศึกด้านหน้าที่แสร้งทำเป็นบุกโจมตี ก็ให้กองทัพย่อย ๆ ออกไปจัดการส่วนหนึ่ง ที่เหลือตรึงกำลังอยู่กับที่ ห้ามผลีผลามโดยเด็ดขาด ยามดึกทหารทั้งสองฝั่งต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถานจ้านนำทหารร้อยนาย ตามด้วยเซี่ยซือซือกับอาจารย์ฮู่ ลอบเข้าไปโจมตีหน่วยสอดแนมของอีกฝ่าย หนนี้พวกมันมากันเพียงสิบสองคน แบ่งออกเป็นสองกลุ่มกลุ่มละหกคน เซี่ยซือซือชี้เป้าให้พลธนูโจมตีได้อย่างง่ายดาย จากนั้นนางก็ปลีกตัวไปช่วยสามีกับอาจารย์ฮู่ หน่วยสอดแนมทั้งแปดกลายเป็นศพในเวลาอันรวดเร็ว “จุดพลุส่งสัญญาณ” นางสั่งทหารด้านหลัง ปัง ! ปัง ! ตามที่ตกลงกันไว้ หากพลุส่งสัญญาณดังขึ้น รุ่งเช้าทหารทุกนายต้องเดินทางลงจากเทือกเขาชิงเทียนอย่างเงียบ ๆ กลุ่มของถานจ้านจะเดินทางนำหน้าไปก่อน เพื่อที่จะได้ส่งสัญญาณบอกคนด้านหลังเป็นระยะ เป
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ
109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ เรือนโหย่วเสวี่ยหยา เซี่ยซานซานฝึกฝนวรยุทธ์กับคุณหนูสามจนเหนื่อยล้า นางกำลังนั่งกินขนมที่สาวใช้นำมาให้ ส่วนโหย่วเสวี่ยหยาขอตัวเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ความจริงนางชวนเซี่ยซานซานไปอาบน้ำด้วย แต่เซี่ยซานซานปฏิเสธไม่อยากรบกวน “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่” เสียงนุ่มทุ้มของโหย่วหยางหลงดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “คุณชายใหญ่” เซี่ยซือซือรีบลุกขึ้นโค้งศีรษะให้เขา “ข้าเห็นสาวใช้บอกว่าเสวี่ยหยามีแขก นึกว่าจะเป็นใครที่ไหนเสียอีก นั่งลงสิเจ้ากำลังกินขนมอยู่ไม่ใช่รึ” “เจ้าค่ะ” เซี่ยซานซานไม่อยากอยู่กับคนผู้นี้ตามลำพัง นางเหมือนเด็กน้อยขี้ขลาด มองไปทางประตูห้องของโหย่วเสวี่ยหยาตลอดเวลา “เหตุใดถึงไม่นั่ง รังเกียจข้ารึ” “มะไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้านั่งแล้ว” นางไม่กล้ามองสบสายตากับเขาด้วยซ้ำ นั่งลงบนเก้าอี้อย่างจำใจ “กลัวข้ารึ” มุมปากของโหย่วหยางหลงกระตุกเบา ๆ นึกอยากแกล้งเด็กสาวคนนี้ขึ้นมา “เจ้ามาฝึกวรยุทธ์กับน้องสามของข้า เหตุใดไม่มาลองฝึกกับข้าดูบ้างล่ะ” “ข้าฝีมืออ่อนหัดนัก ไม่บังอาจไ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 108 : รักษาท่านอ๋องห้า
108 : รักษาท่านอ๋องห้า แม่เฒ่าจางกับเสี่ยวเป่าเริ่มปรับตัวเข้ากับทุกคนได้แล้ว นางคอยช่วยเหลืองานบ้านทุกอย่าง ไม่ทำตัวนิ่งดูดายแต่อย่างใด แม้ว่านางถานจะบอกให้อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอันใด แต่ความเกรงใจของหญิงชรานั้นมีมากเหลือเกิน เซี่ยซือซือเลยปล่อยให้ท่านทำไป การอยู่เฉย ๆ จะยิ่งทำให้รู้สึกเครียด นางคอยกำชับแม่เฒ่าจางว่า นางมีเงินสามารถเลี้ยงดูทั้งคู่ได้ ไม่ต้องคิดว่านางจะลำบาก แม่เฒ่าจางถึงได้วางใจ “ท่านพี่ข้าไปหาคุณหนูสามได้หรือไม่” เซี่ยซานซานอยากเจอหน้าโหย่วเสวี่ยหยา นางอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ถอนหมั้นไปแล้วทางซื่อจื่อจะตำหนินางหรือไม่ “อืม” เซี่ยซือซือคิดหนักเพราะนางต้องไปทำงานนี่สิ “ไปเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไรหรอกซือซือ” ถานจ้านหน้าน้องสาวภรรยาแล้วรู้สึกสงสาร “แล้วน้องเล็กล่ะ” เซี่ยซือซือมองหาน้องชายบ้าง เพราะปกติเซี่ยซานซานจะเป็นคนคอยดูแลเขา เซี่ยซานซาน “เขาเล่นอยู่กับเสี่ยวเป่าหลังบ้านเจ้าค่ะ มีหนิงเซียนคอยดูอยู่” “เจ้าเข้าไปบอกท่านแม่ไว้ก่อน เผื่อไม่เห็นเจ้าท่านจะเป็นห่วงเอา” “ได้ท่านพี่” เซี่ยซา
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่
107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่ วันต่อมาโรงประมูลหยางชุนกระจายข่าวออกไปอย่างหนาหู ว่าคุณชายเริ่นก้งเยว่ได้นำของล้ำค่ามาร่วมประมูล ผู้คนต่างแห่มาซื้อตั๋วเข้าชมกันอย่างล้นหลาม รวมไปถึงคนในจวนท่านอ๋องห้าด้วย “เจ้าแน่ใจนะว่าข้าเหมือนสตรีแล้ว” สตรีร่างสูงอย่างถานจ้านเริ่มรู้สึกประหม่า เขาแอบออกมาแต่งตัวที่โรงเตี๊ยมด้านนอก เพราะไม่อยากให้คนในบ้านรู้เรื่องนี้ “พี่หญิงใหญ่เหตุใดไม่เชื่อมือข้าล่ะขอรับ” เซี่ยซือซือที่อยู่ในชุดของคุณชายเริ่นก้งเยว่กลั้นขำแทบตาย นางถักเปียทำมวยผมให้เขาอย่างน่ารัก ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างสวยงาม “พี่หญิงใหญ่ท่านงามมากขอรับ บุรุษในโรงประมูลต้องคลั่งไคล้ท่านแน่” ถานจ้าน “...!?” เขามองพ่อหนุ่มน้อยหน้าตาเกลี้ยงเกลาตรงหน้า นางจะรู้บ้างไหมว่าแต่งเช่นนี้แล้วดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก “เจ้ารีบสวมหมวกเถอะ” เขาหยิบหมวกใบใหญ่ครอบลงบนศีรษะของนาง ก่อนจะสวมให้ตัวเองอีกด้วย หากเซี่ยซือซือไม่บอกว่านางสวมหมวกปิดบังใบหน้า ไว้ตลอดเวลาที่ปลอมตัวเป็นคุณชายเริ่นก้งเยว่ เขาคงห้ามไม่ให้นางเข้าไปยังโรงประมูลแล้ว ก่อนหน้
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !
106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม ! รถม้าวิ่งช้า ๆ ผ่านถนนที่มีขอทานกับคนไร้บ้านรวมตัวกันอยู่ เซี่ยซือซือไม่อยากให้น้องชายของนาง เห็นภาพน่าเวทนาเหล่านี้ นางอยากพาเขากลับเข้าไปนั่งในรถม้า แต่ไม่มีที่ให้จอดรถม้าได้อย่างปลอดภัย หากจอดไปแล้วเกรงว่าคนไร้บ้านเหล่านี้ จะกรูกันเข้ามารุมทึ้งรถม้าของนางเข้า จึงต้องให้เขานั่งอยู่บนตักของนางต่อไป เซี่ยซือหยางกินขนมในมือแล้วมองสองข้างทางไปด้วย เขาเห็นคนยากไร้นอนเกลื่อนข้างถนนเต็มไปหมด เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ก้มลงมองขาสั้น ๆ กับนิ้วมือป้อม ๆ ของตัวเอง จะไปช่วยเหลืออันใดผู้อื่นได้ “แต่เอ๋ ?” เขาหันกลับไปมองดูอีกที ขนมในมือถูกปล่อยทิ้งลงพื้น ลุกขึ้นยืนหันหน้ามองไปยังด้านหลัง “น้องเล็กอันตรายอย่าลุก” เซี่ยซือซือจับเขาเอาไว้แน่น ๆ แต่เหตุใดเขาถึงได้ดิ้นรน อยากมองไปด้านหลังเช่นนี้ “เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !” ถานจ้านถึงกับค่อย ๆ หยุดรถม้าลง เขาหันไปมองหน้าเซี่ยซือหยางด้วยความแปลกใจ “เสี่ยวซือหยางเจ้าเรียกใคร” “เหมือนข้าจะเห็นเสี่ยวเป่า” เขาพูดคล้ายไม่แน่ใจ “เสี่ยวเป
