บททั้งหมดของ ดื้อรักนายหัว: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 8-1เบอายืนรออยู่ตรงโถงหน้าของโรงแรมระดับรองจากโรงแรมของนายหัวนาวินทร์ แต่ก็ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งสวมเดรสเนื้อผ้าซีฟองสีน้ำตาลอ่อนยาวแค่เลยเข่าบานออกเล็กน้อย เสื้อสายเดี่ยวกันโป๊ด้วยเสื้อคลุมตัวสั้นเอวลอยสีน้ำตาลเข้ม สวมรองเท้าสานสูงหนึ่งนิ้วครึ่ง ในมือถือกระเป๋าสะพายไหล่แบบหนังสีดำราคาไม่แพงเธอบรรจงแต่งตัวให้ดูน่าทะนุถนอมผิดไปจากทุกวันที่สวมเพียงกางเกงยีนส์ ซึ่งเบอาจงใจที่ทำแบบนี้เพราะต้องการให้นายหัวมีท่าทีอ่อนลงบ้างเลือกแต่งหน้าบางเบาดูธรรมชาติเพราะโครงสร้างของเธอคมชัดมากพออยู่แล้ว เน้นเพียงลิปสติกริมฝีปากสีชมพูนู้ดนิ้วเรียวยาวปราศจากเครื่องประดับยกมือแตะต่างหูทรงห้อยที่ทำให้เน้นใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ ก่อนจะปัดผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสยายถึงกลางหลังดัดลอนอ่อน ลูบสร้อยเพรชปลอมแต่ดีไซน์เก๋ด้วยความประหม่าคนผ่านไปผ่านมาในโรงแรมมองภายนอกเห็นเพียงหญิงสาวท่าทางมั่นใจหน้าตาลูกครึ่งสวยจัดคนหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าภายในของเบอานั้นเต็มไปด้วยอาการประหม่าตื่นเต้น ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สองที่เธอจะได้เจอเขาหลังจากผ่านมาห้าปีเธอยืนรอเพียงสักครู่รถหรูสีดำทรงเฉี่ยวจึง

บทที่ 8-3เธอมองทางเลียบทะเลที่เป็นทางลาดยาง นาวินทร์มาทางลัดจนโผล่ถนนอีกเส้นหนึ่งตรงไปยังบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่มากข้างหน้า เธอนึกไปถึงเสียงทะเลที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์และเสียงผู้หญิง“บ้านใครน่ะ! พี่พาเบย์มาที่นี่ทำไม!”นาวินทร์ตวัดรถเข้าจอดติดกับตัวบ้านที่ไม่มีรั้ว หันมองเบอาเต็มตัวก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง“บ้านของพี่เอง ลงไปสิ อยากจะจ่ายดอกเบี้ยไม่ใช่เหรอ”เบอาสะอึก มือเรียวเอี้ยวไปด้านข้างเพื่อเปิดประตูรถแต่นาวินทร์กดล็อคอัตโนมัติไว้ที่ฝั่งคนขับทำให้เธอเปิดไม่ได้ สีหน้าตื่นตระหนกเอี้ยวร่างกลับไปทั้งตัวเพื่อจับที่เปิดประตูทั้งสองมือเขย่าอย่างแรง“ไม่นะ เปิดประตูนายหัว!!”เขาโน้มชะโงกลงทาบมือร้อนลงบนมือเรียวบางอย่างใจเย็น แขนอีกข้างเท้าข้อศอกบนพนักพิงเบาะรถจนกลายเป็นขังเธอไว้กลาย ๆ“จำไม่ได้เหรอว่าพี่บอกว่ายังไงเมื่อคราวที่เจอกันครั้งก่อน ถ้าขืนเบย์ยังอยู่ที่นี่พี่จะถือว่าเบย์เต็มใจที่จะแบให้พี่ ใช่ไหม?”เบอาตวัดหน้ากลับมองเขาเต็มตา นัยน์ตาสีทองเจิดจ้าจนนาวินทร์ตาพร่า เขาหลุบตามองริมฝีปากที่ลิปสติกเลอะออกจนหมดแล้วตั้งแต่อยู่ในร้านเพราะเบอาเช็ดออกอย่างแรง เผยให้เห็นสีธรรมชาติชมพู

บทที่ 9-2“อาบน้ำก่อนนะคนดี เดี๋ยวจะหลับ”“อื้อ เบย์ง่วงจัง”อกแกร่งด้านล่างกระเพื่อมเบา ๆ เขาขยับตัวลงจากเตียงแล้วค่อยอุ้มสาวน้อยขึ้นมาพาเดินไปยังห้องน้ำแขนเรียวขาวนวลโอบรอบท้ายทอยเขาไว้ซบหน้าลงบ่าแกร่ง ร่างกายอ่อนเพลียจากบทรักหนักหน่วง ตัวเอนเล็กน้อยเมื่อเขาวางเธอลงตรงใต้ฝักบัว“อาบก่อนอย่าเพิ่งหลับ”นาวินทร์จับร่างของเบอาให้ตั้งตรงเพราะเธอเอาแต่เอนซบบ่าเขาไว้ มือที่เกาะเกี่ยวเขาไว้ดูไร้เรี่ยวแรง“นอนก่อนก็ได้นะคะ อันที่จริงเบย์ก็สะอาดอยู่แล้ว”นาวินทร์หัวเราะออกมาแล้วจริง ๆ เมื่อได้ยินสาวน้อยบ่ายเบี่ยง เขาไม่เคยเห็นมุมน่ารักของเบอาแบบนี้มาก่อน เสียงหวานออดอ้อนเพื่อให้ได้ดั่งใจตัวเองเขาปล่อยให้เธอเอนซบแบบนั้นแล้วพาอาบทีเดียวสองคน ใช้สบู่ชำระคราบเปื้อนไปทั่วร่างกาย“อืม เบา ๆ สิคะ”“เจ็บเหรอ โทษทีมือพี่สากไปหน่อย”“ฮึ ทำเป็นขอโทษ”นาวินทร์ปิดน้ำหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวห่อรางของเบอาไว้แล้วอุ้มออกมาโดยที่เขาเดินตัวเปลือยเปล่า วางเธอลงหน้าตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่“เช็ดตัวก่อนเดี๋ยวจะเป็นหวัด”เบอายืนนิ่งหลับตายอมให้นาวินทร์เช็ดแต่โดยดี“ทำไมมือเบย์ถึงเป็นแบบนี้ หื้อ”เบอาชักมือกลับทัน

บทที่ 10-1“พี่วินทร์แวะร้านขายยาให้เบย์ด้วยนะคะก่อนจะถึงโรงแรม”นาวินทร์เอี้ยวหน้ามองอย่างแปลกใจแต่ไม่ถามอะไรเมื่อเห็นร้านขายยาตรงข้างหน้าพอดีจึงจอดรถเทียบทางเท้า มองตามร่างบางที่เข้าร้านขายยาไปสักพักใหญ่จึงเห็นเธอเดินออกมาจากร้านพร้อมถุงในมือ ดูแล้วไม่ใช่ยาจำนวนมากปัง!“ไปกันเถอะค่ะ”นาวินทร์เคลื่อนล้อรถออกจากริมทาง เหลือบตามองมือของเบอาที่เอายาใส่กระเป๋าสะพายไปอย่างรวดเร็ว“ซื้อยาอะไรมาน่ะ”“ก็ยาของผู้หญิงค่ะ ไม่มีอะไร เออ วันนี้เบย์จะกลับไปบ้านเลยนะคะ แล้วพี่วินทร์ก็นัดเบย์มาแล้วกันว่าจะทำสัญญาวันไหน”“สัญญา?”“อ้าว ก็สัญญาเงินกู้ฉบับใหม่ไงคะ”เอี๊ยดดด!!เบอาใช้มือบางยันร่างของตัวเองที่คอนโซลรถเมื่อจู่ ๆ นาวินทร์หักรถเข้าทาง เธอเอี้ยวหน้ามองด้วยความสงสัย“พี่วินทร์จอดทำไมคะ”“ยังจะถามอีก แล้วห่วงอะไรกับสัญญาเงินกู้”“อ้าว ก็มันมีการเปลี่ยนแปลงนี่คะ ต้องยึดเวลาไปอีกสองปี”“ฮึ ที่แท้ก็ถวายตัวให้พี่เพราะสัญญานี่เองใช่ไหม ต้องลงรายละเอียดด้วยไหมว่าต้องเอากันกี่ครั้งต่อวันในสัญญา”“พี่วินทร์!!”หน้าหวานคมแดงซ่านเป็นลูกตำลึง ยกมือขึ้นทุบบ่านาวินทร์สองครั้ง“พี่วินทร์จะเอายังไง! ไม่ทำก

บทที่ 10-3แพรวนภากำเช็คในมือแน่น จำนวนเงินสองล้านมากโขสำหรับการตั้งต้นชีวิตใหม่ เธอลงทุนกับนายหัวไว้มากเกินกว่าจำนวนที่นายหัวเซ็นเช็คมาให้ ทั้งแรงกายแรงใจ ร่างกายของเธอพร้อมสำหรับนายหัวคนเดียวสาวร่างอวบหยิบเช็คใส่กระเป๋าสะพาย หลังจากลุกขึ้นจากโต๊ะแผนกบัญชีของโรงแรมชื่อดัง แพรวนภาไม่แน่ใจว่าคนในแผนกนี้จะสงสัยที่มาของเช็คใบนี้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดนายหัวถึงสั่งจ่ายเงินเป็นจำนวนมากผ่านมาแล้วเกือบอาทิตย์ที่เธอไม่พบกับนายหัวอีกเลย เขาเหมือนหายไปจากตัวเมืองหาดใหญ่จนน่าแปลกใจ เธอพาร่างเดินผ่านโถงทางเข้ากระทั่งพบกับคนรู้จักคุ้นเคย“อ้าว แพรว ไม่เจอกันนาน”ใบหน้าอย่างคนใต้ของแพรวนภาค่อนข้างตกใจเมื่อเจอกับแฟนเก่าสมัยช่วงที่เธอเลิกลากับนายหัว ผู้ชายเลวที่ตบตีเธอสารพัดและยังปอกลอกเงินที่นายหัวให้มาจนเกลี้ยงเธอจึงพยายามเดินเลี่ยงแต่มือแข็งสีเข้มดึงไว้ ใบหน้าหล่อแต่เหี้ยมโหดยิ้มกริ่ม“จะรีบไปไหน ทำเป็นคนไม่รู้จักกันไปได้”แพรวนภารู้สึกขยะแขยงเต็มทน เธอสลัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุม มองหน้าเหี้ยมที่แฝงความหื่นกาม“ต้องการอะไร!”“ไม่เห็นยาก ดูก็รู้ว่าต้องการอะไร”“ฉันไม่มีเงินให้แกหรอกไอ้สิงห์”“โอ๊ะโ