บทที่ 8-2

บทที่ 8-2

เธอปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้กลิ่นอาหารจึงหันกลับมา

เบอามองปลาทะเลทอดน้ำปลา และปลาหมึกผัดน้ำพริกเผาอย่างที่เธอชอบ

“พี่จำได้ว่าเวลาเบย์ไปบ้านแม่ชอบทำกับข้าวพวกนี้บ่อย ๆ ทานเถอะ”

เป็นอย่างที่นายหัวนาวินทร์บอกจริง ๆ ร้านอาหารร้านนี้ของสดมากและรสชาติจัดจ้านสมกับเป็นคนใต้ เธอเผ็ดจนสูดปากเอื้อมมือหยิบน้ำขึ้นทานทีเดียวจนหมด เห็นนายหัวกวักมือเรียกพนักงานขอน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้วจึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ดื่มน้ำอุ่น ๆ จะได้หายเผ็ด”

นาวินทร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเบอายกมือขึ้นพัดปาก เขาลืมไปเลยว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ทานเผ็ดจึงไม่ได้สั่งกำชับไป

พนักงานวางน้ำอุ่นลงตรงหน้าเบอารีบจัดการยกดื่มพลันสะดุ้งเพราะเมื่อน้ำอุ่นเจอกับของเผ็ดยิ่งดูเหมือนปากจะกลายเป็นนรก

“คุณหลอกฉัน!”

นาวินทร์กลั้นหัวเราะต่อไปไม่ไหว เขายิ้มกว้างหยิบกระดาษเช็ดปากยื่นไปฝั่งตรงข้ามเช็ดปากเธอที่เลอะเทอะไปด้วยน้ำ

“ฉันเช็ดเองค่ะ!”

เบอารีบคว้ากระดาษไว้เหลือบตามองโดยรอบ สังเกตว่าคนในร้านต่างมองมาทางเธอเป็นระยะ ๆ

“พี่ไม่ได้หลอกนะ รออีกเดี๋ยวก็หายเผ็ด”

เธอยกน้ำอุ่นขึ้นดื่มอีกครั้งและพบว่ามันค่อย ๆ หายเผ็ดอย่างที่เขาพูดมาจริง ๆ สีหน้าประหลาดใจยิ่งทำให้นายหัวยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี

“สั่งอย่างอื่นไหมถ้าทานไม่ได้”

นาวินทร์เตรียมเรียกพนักงานมาแต่เสียงหวานนุ่มเอ่ยคัดค้านไว้ก่อน

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ได้เผ็ดมาก ทานทีละนิดก็คงพอได้”

“พี่ขอโทษด้วยลืมไปว่าเราทานเผ็ดไม่ได้”

“ค่ะไม่เป็นไร นายหัวคงเคยชินเพราะคนที่มาด้วยคงทานเผ็ดเหมือนกัน”

เบอาก้มหน้าตักต้มยำเอาแต่เนื้อเพราะรสชาติที่จัดจ้านเกินไปทำให้ไม่สามารถซดน้ำได้จนลืมมองหน้าแกร่งที่คล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด

“พูดแบบนี้ รู้จักคนที่พี่พามาด้วยเหรอ”

เธอชำเลืองมองมือแกร่งที่หยิบแก้ววิสกี้ยกดื่มทันที เปล่งเสียงทุ้มถามด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น

“เคยเห็นเมื่อสองวันก่อน เธอมาซื้อกาแฟร้านเดียวกันกับฉันพอดี”

ตึก!!

เสียงวางแก้วอย่างแรงบนโต๊ะทำให้เบอาชำเลืองมองมือแกร่งกำแก้วแน่น ยิ้มน้อย ๆ คลี่ออกเป็นยิ้มหวานใบหน้าเงยหน้าจากจานตรงหน้าจ้องเขาด้วยนัยน์ตาสีทองเจิดจ้าส่องประกาย

“ยังไม่นับรวมคนที่ชื่อกาแฟ เธอสวยกว่าคุณแพรวนะคะ แต่ว่าฉันเจอตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้วเลยไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า”

นาวินทร์สะอึกเห็นรอยยิ้มหวานบนหน้าคมอย่างลูกครึ่งโปรตุเกส สาวน้อยตรงหน้ากำลังชอบใจที่เห็นเขาเจ็บจากชนักที่ปักหลังเขาอยู่ และเธอพร้อมจะโยกมันด้วยมือเธอเองด้วยซ้ำ ถ้ามันจะทำให้เขาเจ็บหนักมากกว่าเดิม

ชายหนุ่มหน้าเข้มผิวคล้ำทองแดงพลันยิ้มกว้างเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นเขาพอรู้สาเหตุที่เธอหนีไปครั้งนั้นแล้ว แต่เขาจะทำให้เธอเล่นในเกมที่เขาเป็นคนวางหมาก

“เบย์หึง?”

“ไม่ ฉันไม่ได้หึง อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย!”

อาหารในจานเริ่มไม่อร่อย เบอาวางช้อนลงอย่างแรงยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะเอ่ยเรื่องสำคัญที่เธอเตรียมมา

“ฉันเห็นสัญญาของพ่อแล้ว เลยนัดนายหัวมาเพราะอยากขอความเห็นใจ ถ้าจะกรุณาช่วยยืดขยายเวลาออกไปอีกสักสองปี”

เขายกวิสกึ้ขึ้นจิบอีกครั้งจ้องหน้าหวานลอบยิ้มมุมปาก เบอาแม้หน้าเง้าไม่พอใจแต่เธอยังสวยจนเขาตกตะลึงทุกครั้งที่จ้องมอง มือแกร่งหมุนแก้ววิสกี้ที่เพิ่งวางบนโต๊ะพรางทำท่าใช้ความคิด

ต้องรอให้สุกงอมมากกว่านี้ผลไม้จึงจะหวาน

เขายังคงหมุนแก้วเล่นรอเวลาเหมือนกำลังใช้ความคิดจนหญิงสาวลูกครึ่งรู้สึกอึดอัด

“นายหัว! บ้าจริง! นายหัวจะเอายังไงก็พูดมาสิ”

เบอาเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ อาการสาวน้อยปากจัดเหมือนเดิมกำลังกลับมายิ่งทำให้เกมมันเข้าล็อคอย่างที่นาวินทร์ต้องการ

“แทนตัวเองว่าเบย์สะก่อนและเรียกพี่ว่าพี่วินทร์ แล้วจะบอกว่าพี่จะเอายังไง”

เบอากำมือแน่นบนตัก เธอยังจ้องนัยน์ตาสีนิลไม่ลดละ ในเมื่อเขาต้องการแบบนั้นก็ได้ เธอก็แค่ลูกหนี้จะไปทำตามใจตัวเองได้ยังไง

“เบย์พูดว่า เบย์ต้องการยืดเวลาที่เหลืออีกแปดปีไปอีกสองปี รวมเป็นสิบปีเท่าเดิม ส่วนดอกเบี้ยถ้าพะ พี่วินทร์จะกรุณา เบย์อยากจะขอลดดอกลงสักหน่อยและขอเลื่อนจ่ายดอกในช่วงครึ่งปีหลังนี้ออกไปก่อน”

กว่าเบอาจะพูดจบเธอเองก็เหงื่อแตกผลัก ต้องใช้ความอดทนอย่างที่สุดข่มกลั้นทิฐิที่มีอยู่ในใจ

เธอรอว่านายหัวจะตอบเธอว่าอย่างไรใจจดใจจ่อ ใบหน้างามแม้ว่าจะเง้างอนแต่ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนคนตรงข้ามลอบยิ้มอีกครั้ง

“พี่จะบอกอีกทีวันหลัง”

“วันหลัง!! วันหลัง วันไหน”

“วันหลังก็คือวันหลัง พี่ยังไม่ได้กำหนดวัน น้อง ๆ คิดเงินครับ”

เธอมองมือแกร่งที่ยกขึ้นเรียกพนักงานภายในร้านอย่างไม่ใส่ใจพลันขุ่นเคืองขึ้นอีกครั้ง

“ถ้าเป็นคุณแพรว พี่วินทร์คงไม่เลื่อนแบบนี้ล่ะมั้ง คงรีบทำให้ทันทีไม่บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ”

มือที่ยกขึ้นชะงักเล็กน้อยก่อนจะลดลงหยิบแก้ววิสกี้ดื่มอีกครั้งจนหมด

“ไปคุยต่อในรถ”

“ไม่ เบย์จะคุยตรงนี้ให้มันจบ ๆ พี่วินทร์อย่ามาทำท่าใหญ่โตบังคับอย่างกับเบย์เป็นเด็ก เบย์กำลังคุยเรื่องเป็นงานเป็นการอยู่ พี่วินทร์ควรทำตัวให้สมกับคำว่านายหัวที่คนทั้งจังหวัดเคารพด้วย”

ในที่สุดเบอาก็สะกดกลั้นอารมณ์ไม่ไหว เธอร่ายยาวออกมาทั้งทำน้ำเสียงกระทบกระเทียบหวังให้คนตรงข้ามสะดุ้งสะเทือน แต่เธอคงจะไม่รู้ว่านายหัวนาวินทร์นั้นหน้าหนาพอ

นาวินทร์ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากโต๊ะโดยไม่รอเธอเหมือนเคยจนเบอาต้องรีบหยิบกระเป๋าสะพายวิ่งตามเพราะกลัวว่าเขาจะออกรถไปและทิ้งให้เธออยู่ที่ร้าน

เขาเดินไปเปิดประตูฝั่งคนนั่งข้าง รอจนเบอาเดินมาถึง พยักหน้าให้เธอเข้าไปนั่งโดยไม่ส่งเสียงออกมาสักคำ

เบอากระแทกก้นลงบนเบาะนุ่มขยับขาให้ชิดเหมือนตอนขามารอจนเขาเข้ามานั่งในรถและเคลื่อนรถออกจากร้านอาหารมาได้สักพัก จึงเปิดฉากขึ้นอีกครั้ง

“ว่าไงคะ ที่เบย์ถามเรื่องสัญญา พี่วินทร์จะมาเฉไฉไม่ตอบเบย์ไม่ได้นะคะ เบย์ต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ค่ะ พี่วินทร์! โอ๊ย!”

เอี๊ยด!!

นาวินทร์หักพวงมาลัยไปทางซ้ายลงไปยังทางขรุขระก่อนจะโผล่มาอีกครั้งเบื้องหน้าคือทะเล เบอาหันขวับไปทางนายหัวนาวินทร์

“พี่วินทร์จะพาเบย์ไปไหน จอดรถนะ ถ้าเราไม่คุยกันก็จอดรถ”