บทที่ 10-2

บทที่ 10-2

เธอสังเกตว่าเขาไม่ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม นั่งใช้ข้อศอกเท้าบนหัวเข่าใบหน้าครุ่นคิดแล้วจึงยืดร่างขึ้นนั่งตรงเอี้ยวใบหน้ามองเธอตรง ๆ

“แพรวเอาของใช้ส่วนตัววางไว้ในบ้านริมทะเล ในตู้เสื้อผ้า”

แพรวนภาหน้าแดงซ่านจากพวงแก้มลงสู่ลำคอ อับอายจากคำพูดเชิงตำหนิ สาวร่างอวบกำลังคิดหาคำพูดแก้ตัว เธอยื่นมือออกไปจับต้นขาอุ่นร้อนบีบเบา ๆ

“แพรวขอโทษค่ะ แพรวคิดสั้นไปหน่อย คิดแค่ว่าวันหลังไปอีกจะได้ไม่ต้องเตรียมของไปเยอะ”

สายตาคมกล้าหลุบตาลงมองมือนุ่มนิ่มเล็บตกแต่งทันสมัยจากการทำสีผิดไปจากสาวน้อยอีกคน เขาขยับตัวให้มือของแพรวเลื่อนลงจากตัก

“ฉันทิ้งมันไปแล้ว เพราะมันก็ไม่กี่ชิ้น แล้วจะจ่ายเงินชดใช้ให้”

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเรียวคมเฉียงขึ้นมีน้ำรื้นขึ้น ชักมือกลับมาวางไว้บนตัก

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ นายหัวไม่ต้องให้แพรว แพรวได้เงินจากนายหัวมาเยอะแล้วค่ะ”

นาวินทร์เอี้ยวหน้ามองเธออีกครั้ง จ้องสบตาเธอให้แพรวนภาเข้าใจไม่ผิดในสิ่งที่เขาจะพูดต่อจากนี้

“ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งสำหรับการตั้งต้นชีวิตใหม่ หลังจากนี้ฉันคงไม่ได้มาหาเธออีก ส่วนงานที่โรงแรมฉันไม่ขัดข้องที่เธอจะทำต่อไปเพราะเธอทำมันได้ดี”

แพรวนภาสะอึก ทุกคำพูดในประโยคที่นายหัวนาวินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยช่างบาดลึกลงไปในจิตใจของเธอ เธอสบตาดำสนิทแข็งกร้าวอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“พะ แพรวทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ นะ นายหัวถึงได้บอกเลิกแพรว”

น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นพยายามหักห้ามน้ำตาแล้วกลืนมันลง เอ่ยประโยคคำถามค้างคาใจ เธอเฝ้าดูแลเขาตลอดเวลาแม้ว่าจะเป็นเพียงยามค่ำคืน แต่คนทั้งเมืองรู้กันทั่วว่าเธอเป็นบ้านเล็กของนายหัว และถึงขนาดพูดกันว่าเธออาจได้ขึ้นเป็นนายหญิงคนใหม่

“แพรวไม่ได้ทำอะไรผิด อีกอย่างผมไม่ได้บอกเลิก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แน่นอนเราทั้งคู่นอนด้วยกันแต่นั่นมันก็เป็นความพึงพอใจของแพรวเองด้วยและแพรวเองก็รู้แก่ใจเองดีว่าเราเป็นได้แค่นั้น ตั้งแต่แพรวเรียนมหาวิทยาลัย ผมบอกชัดเจนตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าแพรวจะเป็นได้แค่นั้นและผมส่งเสียเลี้ยงดูอย่างดีจนแพรวเรียนจบ”

“ตะ แต่ว่า แพรว แพรวไม่มีใคร”

“ผมไม่เคยห้ามแพรวเรื่องนี้ และพอเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ผมจำได้ว่าไม่เคยให้คำมั่นอะไรที่เปลี่ยนไป และยังคงดูแลซื้อรถซื้อบ้านให้แพรว”

นาวินทร์หันหน้าหนีดวงหน้าคม น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลรินทำให้เขาอึดอัดใจ เขาเองก็ไม่คาดคิดว่าการมีผู้หญิงคนเดิมเวลานานเกินไปอาจทำให้เกิดความผูกพันทางใจ

“ผมอาจจะแต่งงาน และผมไม่อยากให้ภรรยาของผมเข้าใจผิด ที่ผมจะพูดก็เพียงเท่านี้ ส่วนเงินผมจะจัดการให้ภายในวันพรุ่งนี้”

ร่างสูงใหญ่ของนายหัวนาวินทร์ค่อยลุกขึ้นหลังจากพูดจบ เขาคิดว่าสิ่งที่พูดไปน่าจะชัดเจนพอ แพรวนภาเป็นผู้หญิงฉลาดคงไม่ทำให้เขาลำบากใจต่อจากนี้ไป

นายหัวนาวินทร์สาวเท้าออกจากห้องนั่งเล่นพลันหยุดชะงักเมื่อแพรวนภาทรุดลงกับพื้นดึงข้อเท้าของเขาไว้

ตาคมกริบเบิกกว้างตกใจ ก้มหน้าลงมองอดีตเมียเก็บ เธอใช้แขนเรียวงามทั้งสองคล้องน่องของเขาไว้แน่นซบหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตาพร้อมกับสะอื้นไห้หนักหน่วง พูดด้วยเสียงร่ำไห้กระท่อนกระแท่น

“นะ นาย นายหัว ยะ อย่าทิ้งแพรวไป แพรวรักนายหัวนะคะ แพรวสัญญาว่าจะอยู่เฉย ๆ ภรรยาของนายหัวไม่มีทางรู้ นะนายหัว”

นาวินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักอก เขาเองไม่อยากให้แพรวนภาเสียใจ ย่อกายนั่งย่องลงแล้วใช้ฝ่ามือแข็งแรงกว่าปลดมือของแพรวนภาออก

“ถึงผมไม่แต่งงาน ผมก็ต้องเลิกกับแพรวอยู่ดี แพรวเองก็รู้ว่าผมไม่ได้จริงจังกับใคร เพียงแค่มันจะช้าหรือเร็วก็แค่นั้น อีกอย่างว่าที่ภรรยาผมเขารู้เรื่องแล้วจากหลักฐานที่แพรวทิ้งไว้ที่บ้านหลังนั้น”

แพรวนภาแหงนใบหน้าจนเกือบตั้งบ่าขึ้นมองหน้าคมเข้ม ดวงตาเขายังแข็งกร้าวเช่นเดิม และปนด้วยความระอาใจ

“แพรวอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากดีกว่า ถือสะว่าผมขอร้อง”

นาวินทร์ปล่อยมือเธอเมื่อแกะออกจากท้องน่องแล้วยึดกายขึ้นเดินออกจากบ้านไป

แพรวนภายังนั่งอยู่ตรงนั้น แว่วเสียงประตูรั้วเปิดและเสียงสตาร์ทรถยนต์ถอยออกจากบ้าน เสียงเครื่องยนต์ค่อยเบาลงเรื่อยท่ามกลางความมืดสลัวช่วงหัวค่ำของเมืองหาดใหญ่

ไหล่เธอสะท้านจากการร่ำไห้หนักหน่วง ร่างอวบอิ่มคลานเข่ามายังโซฟาตรงที่เขาเคยนั่งอยู่ยกมือขึ้นลูบเบาะรองที่ยังอุ่นร้อนจากกายแกร่งจนเบาะเริ่มเย็นลงเธอจึงหยุดมือเปลี่ยนเป็นกำแน่น

ใจของเธอกำลังบีบรัดแรงจนเจ็บปวด ปาดแขนไปทางแก้วเบียร์อย่างแรงจนกระเด็นตกไปยังพื้นกลางห้อง

ดวงตาคมเรียวเกรี้ยวกราด ริมฝีปากสั่นสะท้านระริกแรง น้ำตายังไหลรินเป็นสายขณะเปล่งเสียงกระซิบกัดฟัน

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนายหัวนาวินทร์”