บทที่ 1-1

บทที่ 1-1

คำก็เด็กบ้านๆ สองคำก็เด็กบ้านๆ

ไม่ชอบก็ผ่าน ไม่ต้องการก็ไป

มาว่าผมไม่ดี ผมไม่ว่าไหร

แต่อย่ามาเที่ยวดูถูกหัวใจ..ของเด็กเลี้ยงวัว

แว่วเสียงเพลงดังลอยมาไกล ๆ ขณะที่ร่างบอบบางในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายปั่นจักรยานกลับบ้านผ่านทางขรุขระเข้ามาในสวนยางขนาดใหญ่ที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่

อากาศของที่นี่มักร้อนชื้นจนเหนอหนะตัว แม้ว่าเธอพยายามปรับตัวเท่าไหร่แต่ยังคงไม่ชินเสียที

ดวงตากลมโตมองแสงแดดลอดผ่านแมกไม้ พลางนึกถึงเมืองที่เธอจากมา ซึ่งแต่เดิมครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในเมืองหลวงหรือกรุงเทพมหานคร พ่อทำงานรับราชการและเพิ่งปลดเกษียณได้ไม่นาน ความฝันอันสูงสุดของพ่อคือการทำไร่ทำสวน พ่อจึงได้ตัดสินใจทำตามความฝัน ลงหลักปักฐานในที่แห่งใหม่หลังเกษียณอายุด้วยอาชีพการทำสวนยาง

เบอา ฤทธิ์ไกร หรือ เบย์ ชื่อที่คนสนิทใช้เรียก สาวน้อยผมสั้นเลยติ่งหูมาเล็กน้อยอย่างเด็กมัธยมปลาย หน้าตารูปร่างลูกครึ่งไทยโปรตุเกส สูงโปร่งบอบบางผิวขาวราวน้ำนมกำลังลดขาตั้งจักรยานลงบนพื้นลานที่โรงเก็บรถของบ้านสองชั้น

ด้วยพ่อของเธอ นายเดชา ฤทธิ์ไกร เกรงว่าพวกเธอจะไม่อาจทนรับสภาพความลำบากเหล่านี้ได้จึงเลือกสร้างบ้านหลังขนาดย่อมไม่ใหญ่มากนัก หากแต่ทันสมัยและเพิ่มสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ไว้ค่อนข้างมาก ผิดไปจากบ้านของชาวบ้านในแถบนี้ซึ่งยังปลูกแบบครึ่งปูนครึ่งไม้

“กลับมาแล้วค่า”

เบอาส่งเสียงตะโกนหวานใสอันเป็นเอกลักษณะดังเข้าไปในบ้านก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าไป พร้อมก้มลงถอดรองเท้านักเรียนหน้าบันไดบ้าน เหวี่ยงถุงเท้าลงตะกร้าหน้าบ้านแกว่งกระเป๋านักเรียนสีดำเดินตัวปลิวไปยังห้องนั่งเล่น

วี้ดดดดวิ้ววววว

“หยุดผิวปากเดี๋ยวนี้เบอา!”

สาวน้อยวัยอ่อนเยาว์สะดุ้งเฮือกตกใจเมื่อได้ยินเสียงพี่สาวตะโกนออกมาจากในครัว เธอเหวี่ยงกระเป๋าไปบนโซฟาห้องนั่งเล่นแล้ววิ่งแกมกระโดดเข้าไปในห้องครัวทันที

“ทำอะไรกินน่ะ หอมจังเลยค่ะ”

เบอาปรี่เข้าหาพี่สาวที่กำลังยืนทอดอาหารบางอย่างอยู่ข้างเตาทันสมัย สาวน้อยรูปร่างสูงโปร่งกว่าพี่สาวเข้าสวมกอดทางด้านหลังพร้อมหอมแก้มเอาใจ

ฟอดดดดดดด!!

เพียะ!

“หยุดเลยนะ สกปรก ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย”

เบอายิ้มกว้างลูบข้อมือของตัวเองปรอย ๆ เมื่อถูกพี่สาวตีเข้าที่ข้อมือ

“งั้นเบย์ไปอาบน้ำก่อนแล้วจะลงมาหาอะไรทานนะคะ”

อัญาพร ส่ายหน้าระอาใจเมื่อเห็นน้องสาวเดินไปเต้นไปออกจากห้องครัว ปีนี้น้องสาวของเธอเรียนมัธยมศึกษาปีที่หกแล้ว ปีหน้าต้องไปเรียนต่อซึ่งยังไม่รู้ว่าเบอาตัดสินใจเข้าเรียนต่อที่ไหน

เธอค่อยตักปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียมขึ้นพักสะเด็ดน้ำมันแล้วจึงหันมาเห็นมารดายืนรออยู่

“เจ้าตัวแสบกลับมาแล้วเหรอ”

“ค่ะแม่ พรไล่ขึ้นอาบน้ำแล้วค่ะ”

“ดีแล้ว พ่อกลับมาจะได้ทานข้าวเย็นกันเลย”

“แล้วนี่พร คิดจะเริ่มทำงานเลยหรือเปล่า”

ทิพย์ประภาเดินเข้ามาในห้องครัว หยิบจานเปลใหญ่ออกมจากตู้แล้วจึงเทปลาที่ลูกสาวคนโตพักสะเด็ดน้ำมันไว้ใส่จานนำวางบนโต๊ะพักกลางห้องครัว

“กำลังคิดค่ะแม่ ที่อำเภอนี้ค่อนข้างเล็ก พรเลยยังไม่แน่ใจว่าจะหางานที่เหมาะกับพรได้หรือเปล่า”

ทิพย์ประภานั่งลงที่เก้าอี้ลูบแขนลูกสาวคนโตปลอบใจเมื่อเห็นใบหน้าคมคล้ายกับเธอซึมลง

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ค่อย ๆ หาไป แม่ว่าที่จริงลูกไม่ต้องทำงานก็ได้ มาช่วยงานพ่อทำพวกบัญชี ดูแลคนงาน งานก็ล้นมือแล้ว นอกเสียจากว่าลูกอยากทำงานที่ตัวเองเรียนจบมาเสียก่อน”

อัญาพรนั่งลงข้างแม่พร้อมจับมือของทิพย์ประภาขึ้นมา

“พรเองอยากช่วยพ่อนะคะแม่ แต่พรจบคหกรรมมา พรทำพวกบัญชีอะไรไม่เป็นหรอกค่ะ ถนัดแต่เรื่องกับข้าวสะมากกว่า”

“ถ้าอย่างงั้นก็ลองหาไปนะลูก ไม่ต้องรีบ”

อัญาพรไม่ตอบอะไรเพียงพยักหน้าถอนหายใจ พยายามคิดในแง่บวกว่าอาจเป็นเรื่องดีที่พวกเราได้ย้ายมาอยู่ที่ใหม่ การเปลี่ยนแปลงย่อมนำมาซึ่งสิ่งดีดีแน่นอน