บทที่ 8-3

บทที่ 8-3

เธอมองทางเลียบทะเลที่เป็นทางลาดยาง นาวินทร์มาทางลัดจนโผล่ถนนอีกเส้นหนึ่งตรงไปยังบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่มากข้างหน้า เธอนึกไปถึงเสียงทะเลที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์และเสียงผู้หญิง

“บ้านใครน่ะ! พี่พาเบย์มาที่นี่ทำไม!”

นาวินทร์ตวัดรถเข้าจอดติดกับตัวบ้านที่ไม่มีรั้ว หันมองเบอาเต็มตัวก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“บ้านของพี่เอง ลงไปสิ อยากจะจ่ายดอกเบี้ยไม่ใช่เหรอ”

เบอาสะอึก มือเรียวเอี้ยวไปด้านข้างเพื่อเปิดประตูรถแต่นาวินทร์กดล็อคอัตโนมัติไว้ที่ฝั่งคนขับทำให้เธอเปิดไม่ได้ สีหน้าตื่นตระหนกเอี้ยวร่างกลับไปทั้งตัวเพื่อจับที่เปิดประตูทั้งสองมือเขย่าอย่างแรง

“ไม่นะ เปิดประตูนายหัว!!”

เขาโน้มชะโงกลงทาบมือร้อนลงบนมือเรียวบางอย่างใจเย็น แขนอีกข้างเท้าข้อศอกบนพนักพิงเบาะรถจนกลายเป็นขังเธอไว้กลาย ๆ

“จำไม่ได้เหรอว่าพี่บอกว่ายังไงเมื่อคราวที่เจอกันครั้งก่อน ถ้าขืนเบย์ยังอยู่ที่นี่พี่จะถือว่าเบย์เต็มใจที่จะแบให้พี่ ใช่ไหม?”

เบอาตวัดหน้ากลับมองเขาเต็มตา นัยน์ตาสีทองเจิดจ้าจนนาวินทร์ตาพร่า เขาหลุบตามองริมฝีปากที่ลิปสติกเลอะออกจนหมดแล้วตั้งแต่อยู่ในร้านเพราะเบอาเช็ดออกอย่างแรง เผยให้เห็นสีธรรมชาติชมพูระเรื่อ ยิ่งพาลทำให้เขานึกไปถึงภาพเมื่อห้าปีก่อน สีชมพูระเรื่อไปทั้งตัว

“พี่คิดดอกเบี้ยไม่แพง ขอวันละครั้งเท่านั้น ส่วนเวลาสิบปีพี่จะยืดให้ตามนั้น เบย์เพียงจ่ายแต่ต้นก็พอ”

“สิบปี!”

“ใช่สิบปีตามที่ร้องขอพร้อมกับตัวเบย์ที่ต้องจ่ายดอกเบี้ยตามนั้น”

เบอากดร่างลงกับเบาะเมื่อเขาค่อยโน้มลงเรื่อย ๆ เธอยกมือขึ้นดันหน้าอกไว้

“บังเอิญเบย์เป็นคนคิดเลขไว สิบปีนั้นหมายความว่าหนึ่งพันสามร้อยหกสิบห้าวัน ถ้าอย่างเบย์ค่าตัวถูก ๆ คงพันห้าร้อยบาท งั้นเบย์ก็ต้องจ่ายดอกเบี้ยถึงห้าล้านสี่แสนเจ็ดหมื่นห้าพันบาท พี่วินทร์ไม่เอาเปรียบเบย์ไปหน่อยเหรอคะ เบย์ว่าดอกเบี้ยค่อนข้างโหดไปหน่อย”

แผ่นอกใต้ฝ่ามือเธอกระเพื่อมตามแรงหัวเราะของคนร่างโต เธอยังมองหน้าแกร่งที่ยังโน้มลงมา ไอร้อนแผ่ซ่านอยู่ในอุ้งมือ ขนตาเขาดกหนาจนเกือบหวานซึ้งผิดไปแค่มีแววกร้าวกระด้างทำให้ดวงตาเขาคมดุ

“งั้นเบย์ว่าต้องนานเท่าไรถึงจะพอดี”

เขาชอบเหลือเกินที่สาวน้อยใต้ร่างรู้จักต่อรอง เบอารู้ตัวดีว่ากำลังเสียเปรียบ เธอพยายามทำทุกทางที่จะให้ตัวเองได้เปรียบแต่ไม่หรอกเขาจะไม่ยอมให้เธอได้เปรียบ

“สามเดือน”

“สามเดือนหมายถึงเก้าสิบวัน ถ้าให้คูณค่าตัวออกมาแล้วมันน่าจะเป็นเวลาน้อยไปหน่อย นอกจากเบย์จะค่าตัวแพงเท่าดาราบางคน”

เขามองสาวน้อยที่ค่อย ๆ จมร่างตัวเองลงเพราะต้านแรงของเขาไม่อยู่ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาน้ำเสียงไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเธอกำลังคิดถูกหรือเปล่า

“หนึ่งปี เบย์ให้ได้แค่นั้น”

“ตกลงเบย์ พี่ขอเริ่มเก็บดอกตั้งแต่วันนี้เลย”

“เดี๋ยวก่อน อ่ะ อื้อ เราต้องทำสัญญากันก่อน อื้อ”

นาวินทร์หมดแรงต้านทานความกระหายหิวที่พุ่งขึ้นตั้งแต่เห็นเธอหน้าโรงแรม สาวน้อยสูงโปร่งในชุดเดรสซีฟองดูอ่อนหวานและเย้ายวนในขณะเดียวกันด้วยริมฝีปากหนากว้าง

ผิวขาวผ่องที่เผยให้เห็นเรื่อย ๆ ขณะที่นั่งมาในรถและกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ บ่งบอกเป็นตัวของเธอเอง

มือเขาเกือบสั่นเทาขณะที่ผละจากมือเรียวบางของเบอาเพื่อโอบแผ่นหลังบอบบางดันเข้าหาร่างแกร่ง รวบเอวของเธอขึ้นยกข้ามมาทางฝั่งคนขับ

เบอาคว้าบ่ากำยำจับผ่านเสื้อเชิ้ตกล้ามเนื้อแน่นตึง หลงวนอยู่ในนัยน์ตาสีนิลที่เต็มเปี่ยมด้วยความปรารถนาล้ำลึกเสียจนเธอลอยคว้าง

เขาทาบมือบนกรอบหน้าเรียวนิ้วหัวแม่มือลูบปากเย้ายวนตรงหน้า

“เปิดปากให้พี่สิคนดี”

เสียงทุ้มแสนแหบพร่าเอ่ยขึ้น เบอาร่างอ่อนเหลวทำเพียงเกาะเขาไว้เปิดปากออกยามเขาทาบริมฝีปากหนาลงมา

กลิ่นบุหรี่ กลิ่นวิสกี้ และความอุ่นร้อนไหลวนอยู่ในโพรงปาก เขาจูบเธอเชื่องช้าขัดกับความโหยหาที่โหมแรง มือชอนเข้าด้านหลังท้ายทอยดันให้เธอกดใบหน้าลงมา

เบอาจูบตอบเท่าที่ทำได้ เวลาเนิ่นนานมากแล้วสำหรับจูบแรกจนกระทั่งตอนนี้ เธอเปิดปากรับลิ้นสากกวาดไล้เนิบนาบดั่งลองเชิง

“เบย์”

เธอจ้องดวงตาที่หรี่ลงน้อย ๆ ของนายหัวยามที่เขาดันเธอออกห่าง ลมหายใจของกันและกันขาดห้วง อกแกร่งของเขากระเพื่อมแรง เธอได้ยินเสียงเขาสบถออกมา จากนั้นพายุก็พัดวนเข้าหาคนสองคนอีกครั้ง

เธอไม่แน่ใจว่าเป็นใครกันที่โน้มใบหน้าเข้าหากันก่อน ลำแขนเรียวบางโอบท้ายทอยเขาไว้ มือเรียวชอนไชเข้าไปในผมแสนดกหนา ให้ปลายนิ้วสัมผัสแทรกความอุ่นร้อนเข้าไปในเส้นผม

ร่างบอบบางแอ่นรับฝ่ามือ เขาทาบโอบอุ้มทรวงอกอวบอิ่มดั่งต้องการส่งไอร้อนแทรกซึมเข้าตรงหัวใจของเธอ

ลิ้นเล็กตอบสนองตวัดแลกไปมาพร้อมลิ้นสาก นาวินทร์เลื่อนมือขึ้นจากทรวงอกเพื่อประคองใบหน้าของเบอาไว้ก่อนจะค่อยผละออกทีละนิด

นัยน์ตาสีทองของเบอาไหวระริก มือน้อยยังโอบต้นคอหนาไว้แน่น มองเขาดวงตาอ่อนเชื่อม มือแกร่งเลื่อนลงเปิดประตูอุ้มเธอออกมาจากรถ