บทที่ 3-1อย่าเอาแน่เอานอนกับลมฟ้าลมฝนของภาคใต้ หลังจากตกหนักมาหลายวันติดทั้งเมื่อวาน พอมาวันนี้ท้องฟ้ากระจ่างใสดั่งไร้พายุภายในรถเงียบงันมีเพียงเสียงเพลงจากเครื่องเล่น เบอาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือนาวินทร์เขาคนนั้นกับพี่ชายของนารินทร์เป็นคน ๆ เดียวกันแขนเรียวขาวนวลกอดเป้ด้านหน้าตัวเองไว้แน่นตาจดจ้องแต่ถนนที่นาน ๆ จะมีรถผ่านมาสักคันนาวินทร์เองก็เงียบไปเช่นกัน เขาเพียงไม่อยากให้สาวน้อยที่นั่งด้านข้างตกใจไปมากกว่านี้ การปล่อยให้เธออยู่กับความคิดของตัวเองอาจเป็นสิ่งที่ดีกว่าเบอาตัวเอนเมื่อรถยนต์ปาดลงไหล่ทางเพื่อเลี้ยวเข้าสู่ทางเข้าสวนยางของที่บ้าน แล่นมาไม่นานจึงเห็นตัวบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ อื้อ ปล่อยนะคะ”นาวินทร์รวบมือที่ยกขึ้นไหว้เขาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว“เดี๋ยวพี่จะลงไปทำความรู้จักกับพ่อแม่เบย์หน่อย”“ทำไมคะ? พ่อคงออกไปสวนแล้ว”หรือว่าเขาจะบอกเรื่องที่เราไปแอบดูสายตาสีทองหวาดระแวงทำให้นาวินทร์หัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำดังก้องภายในรถ สั่นสะเทือนไปทั้งกายสาว“ถ้ายังงั้นคุณแม่คงอยู่ใช่ไหม”เบอาพยักหน้าหงึก ๆ ดึงมือออกจากการเกา
Last Updated : 2024-11-22 Read more