บททั้งหมดของ ดื้อรักนายหัว: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทที่ 1-1คำก็เด็กบ้านๆ สองคำก็เด็กบ้านๆไม่ชอบก็ผ่าน ไม่ต้องการก็ไปมาว่าผมไม่ดี ผมไม่ว่าไหรแต่อย่ามาเที่ยวดูถูกหัวใจ..ของเด็กเลี้ยงวัวแว่วเสียงเพลงดังลอยมาไกล ๆ ขณะที่ร่างบอบบางในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายปั่นจักรยานกลับบ้านผ่านทางขรุขระเข้ามาในสวนยางขนาดใหญ่ที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่อากาศของที่นี่มักร้อนชื้นจนเหนอหนะตัว แม้ว่าเธอพยายามปรับตัวเท่าไหร่แต่ยังคงไม่ชินเสียทีดวงตากลมโตมองแสงแดดลอดผ่านแมกไม้ พลางนึกถึงเมืองที่เธอจากมา ซึ่งแต่เดิมครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในเมืองหลวงหรือกรุงเทพมหานคร พ่อทำงานรับราชการและเพิ่งปลดเกษียณได้ไม่นาน ความฝันอันสูงสุดของพ่อคือการทำไร่ทำสวน พ่อจึงได้ตัดสินใจทำตามความฝัน ลงหลักปักฐานในที่แห่งใหม่หลังเกษียณอายุด้วยอาชีพการทำสวนยางเบอา ฤทธิ์ไกร หรือ เบย์ ชื่อที่คนสนิทใช้เรียก สาวน้อยผมสั้นเลยติ่งหูมาเล็กน้อยอย่างเด็กมัธยมปลาย หน้าตารูปร่างลูกครึ่งไทยโปรตุเกส สูงโปร่งบอบบางผิวขาวราวน้ำนมกำลังลดขาตั้งจักรยานลงบนพื้นลานที่โรงเก็บรถของบ้านสองชั้นด้วยพ่อของเธอ นายเดชา ฤทธิ์ไกร เกรงว่าพวกเธอจะไม่อาจทนรับสภาพความลำบากเหล่านี้ได้จึงเลือกสร้างบ้านหลังขนาดย

บทที่ 1-3วื้อ วื้อ วื้อเบอาปั่นจักรยานออกจากบ้านมาได้สักพักแล้วตั้งแต่เช้ามืด ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่อำเภอห่างไกลนี้ ทุกคนที่บ้านตื่นเช้าด้วยกิจวัตรประจำวันการทำงานเปลี่ยนไปพ่อต้องออกไปแต่เช้าเพื่อดูคนงานกรีดยาง แม่และพี่พรเข้าเมือง ส่วนเบอาถ้าวันปกติจันทร์ถึงศุกร์ไปโรงเรียน ส่วนวันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งเธอเป็นอิสระจะทำอะไรก็ได้แคร่ก แคร่ก พลั่ก พลั่กเสียงจักรยานที่ไม่ค่อยได้หยอดน้ำมันโซ่ดังเกือบตลอดเวลา ยิ่งปั่นไปในทางขรุขระของสวนยางกระเด็นกระดอนไปตลอดทาง รถจักรยานยิ่งดังและบางคราวราวกับว่าจะแยกชิ้นส่วนแยกร่างออกมาอย่างไรอย่างนั้นเธอมองท้องฟ้าลอดผ่านแมกไม้สูงใหญ่ของต้นยาง เบอายังไม่ชินกับภูมิอากาศของภาคใต้ที่บางวันร้อนบางวันฝนตก เหงื่อผุดตามไรผมและแผ่นหลังจนเปียกชื้นแม้ว่าลมจะพัดมาตามร่างบอบบางแม้ว่าเช้าขนาดนี้สำหรับเบอา แต่สายสำหรับคนงานที่ออกกรีดยางแต่เช้าตรู่ พวกเขานำน้ำยางที่กรีดได้ไปยังสหกรณ์เพื่อขาย ทำให้ภายในสวนเงียบสงัดมีเพียงเสียงนกเสียงสรรพสัตว์ตัวน้อยขณะถีบจักรยานเธอเองก็คิดตัดสินใจไปด้วยว่าปีหน้าเธอคงขอพ่อกับแม่ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ แต่จะเรียนสาขาอะไรนั้นเธอยังตัดสินใจไม

บทที่ 1-5แปะ แปะ แปะเสียงบางอย่างนอกกระท่อมทำให้ชายร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเตียง เขาคว้าเช็ดตัวขึ้นปิดด้านหน้าส่วนล่าง รีบเดินไปยังหน้าต่างตรงระเบียงหน้าบ้านมือแกร่งสีเข้มแหวกม่านออกเพียงเล็กน้อย มองลอดออกไปเห็นสาวน้อยนางหนึ่งกำลังวิ่งลงจากบันไดบ้านไปยังลานจอดรถ ตรงไปยังโคนต้นยางที่จอดจักรยานอยู่ เสียงน้ำจากรองเท้าเตะดังไปตลอดทางที่เจ้าหล่อนออกวิ่งรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดดั่งน้ำนม ผมสีน้ำตาลอ่อนสั้นประมาณติ่งหู หญิงสาวแปลกหน้า เธอไม่ใช่คนในอำเภอนี้ เขารู้จักคนแถวนี้แทบทุกคนหรือจะพูดให้ถูกคือเขารู้จักทุกคนในอำเภอเล็ก ๆ และเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวคนนี้แม้แต่น้อยเด็กสาว? จากลักษณะรูปร่างและทรงผมเธอคงอยู่ชั้นมัธยมปลาย อาจจะอายุประมาณสิบแปดปีเท่านั้น“มีอะไรหรือเปล่าคะนาวินทร์”นาวินทร์ปล่อยม่านลงละสายตาจากร่างสาวน้อยที่กำลังปั่นจักรยานออกไปตามทางขรุขระของสวนยางผ่านรั้วกั้นระหว่างสวนยางข้างเคียงเจ้าของคนใหม่“ไม่มีอะไรหรอกพีช เสียงลมน่ะ”เขาเดินกลับมาที่เตียงก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่เขาถอดโยนทิ้งลงพื้นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน“นาวินทร์ขับไปส่งพีชที่หาดใหญ่นะคะ พีชไม่อยากให้ใครเห็น”เขากลับมาที่เตียงก้

บทที่ 2-2“ทุกคนค่ะ รินทร์มีเรื่องจะรบกวนหน่อยค่ะ”พฤกษ์ตักผัดใบเหลียงวางในจานภรรยาก่อนจะหันมามองหน้าลูกสาวคนเล็กของบ้านวัยสิบแปดปี“ทุกคนรอฟังอยู่ ว่าไง”นาวีพี่ชายคนรองอดรนทนไม่ไหวเมื่อน้องสาวหน้าจิ้มลิ้มพูดขึ้นมาแล้วเงียบไป“พอดีรินทร์อยากจะพาเพื่อนไปเที่ยววัดเขารูปช้างเสาร์นี้ค่ะ พอจะมีใครว่างพารินทร์ไปหรือเปล่าคะ”นาวีส่ายหน้ารีบปฏิเสธดักไว้ก่อน เขาเพิ่งเรียนจบกลับมากำลังเรียนรู้งานและสนุกจนไม่อยากละทิ้งเพื่อพาเด็กสาว ๆ ไปเที่ยว“พี่ไม่ว่าง”“เดี๋ยวพี่จะให้นายทองขับรถไปให้แล้วกัน”นารินทร์ค่อยยิ้มหวานให้พี่ชายคนโตคนที่ใจดีกับเธอเสมอ แล้วจึงหันไปทำหน้ายักษ์แลบลิ้นให้พี่ชายคนรองซึ่งมักเป็นลูกไล่ลูกชนกันมาตั้งแต่เธอเป็นเด็ก“ขอบคุณค่ะพี่วินทร์ อ้อ เบอาจะมาค้างด้วยนะคะหนึ่งคืน พี่ ๆ ก็อย่าโผล่หน้ามาให้เธอเห็นก็แล้วกันค่ะ”“ทำไมล่ะ”เสียงนาวีเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก เธอมองพี่ชายคนรองด้วยสีหน้าหมั่นเคี้ยว ยิ่งพี่นาวีผิวขาวผ่องผอมบางเวลาเคี้ยวข้าวปากจะแดงเป็นสีชมพูดูแล้วน่าแกล้ง“รินทร์ไม่อยากให้เธออาย เบอาเป็นลูกครึ่งเพิ่งย้ายมาได้ไม่กี่เดือนเองค่ะ”“อ้าวเหรอ แล้วแบบนี้จะเรียนทั

บทที่ 2-4หลังจากยืนไตร่ตรองอยู่สักพักเธอจึงตัดสินใจลงไปชั้นล่างเพื่อไปหยิบน้ำขวดใหม่ คิดว่าดึกป่านนี้ทุกคนคงหลับกันหมด ส่วนพี่ชายทั้งสองคนของนารินทร์จากที่เพื่อนเล่าให้ฟังไปค้างที่อื่นหนึ่งคืน เธอจึงค่อยเปิดประตูออกมาก่อนโผล่หน้าหวานมองโถงมืดสนิทค่อยผ่อนลมหายใจเดินออกไปจากห้องชั้นล่างมืดสนิทเหมือนกันแต่ยังพอมองเห็นลาง ๆ จากไฟด้านนอกระเบียงทางเดินที่ส่องเข้ามาเมื่อลงมายังชั้นล่างจึงก้มหน้าอยู่หน้าตู้เย็นหยิบน้ำเย็นขวดใหม่ออกมา รินใส่แก้วที่เตรียมไว้โดยใช้แสงไฟจากตู้เย็นที่พอมองเห็นยืนดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็นใจยังนึกภาพเช้าวันเสาร์ แผ่นหลังกว้างสีเข้มขยับไหวบนร่างหญิงสาวคนนั้น ชีพจรเธอเต้นรัว แต่มันมีความรู้สึกอื่นอีกแทรกเข้ามา ช่างให้ความรู้สึกแปลกประหลาด อาการหน่วงในท้องเพิ่มขึ้นเมื่อนึกภาพว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอจะเป็นเช่นไรปลั๊ก!!“ว้าย!!”เพล้ง!!เบอาสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ ไฟในครัวสว่างจ้า มือเผลอปล่อยแก้วน้ำที่กำลังยกดื่มร่วงหล่นแทบเท้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองไปยังตัวต้นเหตุที่ยืนพิงขอบประตูจ้องเธอด้วยดวงตาคมกล้าจากลักษณะของการเป็นเจ้าของบ้าน เธอคาดว่าเขาคงเป็นพี่ชายคนใดคนหน