Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Kabanata 291 - Kabanata 300

หลังจากหลินเย่ว์เดินจากไปได้ช่วงหนึ่งก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ ทว่าเมื่อครู่ท่านหมอกำชับไว้แล้ว ห้ามขยับตัวมาก ไม่เช่นนั้น เขาต้องซัดจิ่งเหยียนไปสักหมัด เพื่อคลายโทสะเป็นแน่ไม่ง่ายนักที่จะกลับมาถึงจวน หลินเย่ว์จึงมุ่งไปยังเรือนลั่วเหมยหนึ่ง เพื่อดูว่าอาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างสอง เพื่อให้หมอประจำจวนดูบาดแผลเขาสักหน่อยหมอที่อยู่ด้านนอกห้ามเลือดพอได้ ทว่ารักษานั้น อย่างไรก็เชื่อไม่ได้แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่ถึงหน้าประตูเรือนลั่วเหมย ก็ปะทะเข้ากับหมอประจำจวนที่กำลังออกมาครั้นเห็นหลินเย่ว์ หมอประจำจวนกุมมือคำนับ "คารวะท่านโหวน้อย"หลินเย่ว์รีบทอดมองเข้าไปในเรือน ก่อนถาม "อาการบาดเจ็บของยวนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนตอบตามความเป็นจริง "อาการบาดเจ็บของคุณหนูรองไม่เป็นไรมากแล้ว ดาบนั้นคุณหนูใหญ่แทงได้แม่นยำมาก ไม่ทำให้ถึงตายขอรับ ส่วนบาดแผลตกหน้าอกก็ไม่ถือว่าลึกมาก ข้าน้อยได้สั่งยาให้สาวใช้เรียบร้อยแล้วขอรับ"ได้ยินดังนี้ หลินเย่ว์ถึงได้ขมวดคิ้วหนัก นึกถึงดาบนั้นเมื่อก่อนเขาเป็นคนสอนเฉียวเนี่ยนเองเพียงแต่ตอนนั้น เขาสอนนางเพื่อให้นางจัดการกับพวกเด็กเหลื

หลินยวนได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าวันนี้นางคุกเข่าอยู่ที่นี่ก็เพื่อแสดงแผนการอันขมขื่นนี้ เพื่อให้คนของตระกูลหลินไม่สามารถทนโทษนางได้ว่า ‘เจตนาดีแต่ดันทําเรื่องได้ไม่ดี’ตอนนี้ถูกเฉียวเนี่ยนตบหน้าไปฉาดหนึ่ง นางย่อมถือโอกาสล้มลงในอ้อมอกของฮูหยินหลินที่อยู่ข้างๆฮูหยินหลินรีบกอดหลินยวนไว้ด้วยความปวดใจเมื่อสักครู่เฉียวเนี่ยนดูเหมือนจะเดินเข้ามาอย่างอ่อนแรง แต่จู่ๆ ก็ระเบิดพลังออกมาอย่างรุนแรง ฝ่ามือนี้แรงจนทําให้หลินยวนกัดลิ้นตัวเองเมื่อรู้สึกถึงความคาวหวานในปาก หลินยวนก็บังคับให้มันออกมาจากริมฝีปากของนางซะเลยเมื่อเห็นหลินยวนยังอาเจียนเป็นเลือด ท่านโหวหลินก็รีบเข้ามาคว้าแขนเฉียวเนี่ยนไว้ทันที "เนี่ยนเนี่ยน พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงย่าเจ้า แต่ยวนเอ๋อร์ก็ถูกเจ้าแทงแล้ว หากเจ้ายังลงมืออีก เกรงว่าจะต้องฆ่านางแน่!""นางสมัครใจเอง" น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนราบเรียบ แต่หัวใจดวงหนึ่งกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกชั่วร้ายนางต้องการชีวิตของหลินยวน!ระหว่างที่พูด นางกลับถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจอยู่บ้าง "นางมายอมรับผิดด้วยความจริงใจไม่ใช่หรือ?"คําว่าจริงใจสองคํานี้ นางจงใจเน้นเสียงหนักเ

พระอาทิตย์ตกดิน ความมืดยามราตรีอบอวลหลินยวนเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองคุกเข่านานแค่ไหนแล้ว รู้แต่ว่า ลมพัดมาในตอนกลางคืนหนาวมาก ทําให้คนอดตัวสั่นไม่ได้เข่าทั้งสองข้างชาไปนานแล้ว มีเพียงบาดแผลที่หน้าอกเท่านั้นที่ยังคงเจ็บแปลบไปตามจังหวะของหัวใจ ทําให้สติของนางที่เกือบจะเป็นลมยังคงชัดเจนอยู่เสมอนางเงยหน้าขึ้น มองหน้าต่างที่ไม่รู้ว่าไฟสว่างขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร และยังมีเงาคนประทับอยู่ด้านบนนั้น ปลายจมูกก็ปวดแสบขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูกนางไม่เต็มใจจริงๆ!ทําไมนางต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ด้วย?เดิมทีฮูหยินเฒ่าก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ต่อให้วันนี้ถูกทําให้โมโหจนตายจริงๆ แล้วจะทํายังไงได้?เฉียวเนี่ยนอยากตัดขาดกับจวนโหวมาตลอดไม่ใช่หรือ?นางทําแบบนี้ ไม่ได้เป็นการช่วยเฉียวเนี่ยนอีกแรงหรือ?ทําไมนางกลับต้องถูกลงโทษด้วยล่ะ?คิดไปคิดมา หางตาที่แห้งเหือดมานานก็มีน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งประจวบกับที่หลินเย่ว์เข้ามาในลานบ้านพอดีหลังจากเขาทําแผลที่หมอประจำจวนอีกครั้งแล้ว ก็เห็นว่าลมในตอนกลางคืนหนาว พลางนึกถึงหลินยวน ก็เลยเอาเสื้อคลุมมาให้นางแต่เขาไม่คิดว่าจะมาเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหลินยวนเข

"ท่านย่า..." เสียงของหลินเย่ว์สั่นเล็กน้อยไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจของเขาจึงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ท่านย่าดูมีชีวิตชีวากว่าเมื่อก่อนมาก พูดจาเต็มไปด้วยพลัง แต่...เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี!เมื่อเห็นหลินเย่ว์ไม่ตอบ สีหน้าของฮูหยินเฒ่าก็เคร่งขรึมลงทันที "ทําไม คําพูดของข้าตอนนี้เจ้าก็ไม่ฟังแล้วเหรอ?""ไม่ใช่แน่นอนขอรับ!" หลินเย่ว์รีบปฏิเสธ ลนลานจนแม้แต่เสียงยังสั่น "ท่านย่าพูดอะไรหลานก็รับปากหมด!""เช่นนั้นก็ดีแล้ว!" ฮูหยินเฒ่าจึงวางใจ ปล่อยมือหลินเย่ว์ ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไปเรียกพ่อเจ้ามา ย่ามีเรื่องจะคุยกับเขา"ได้ยินดังนั้น หลินเย่ว์ก็รีบพยักหน้า เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะสังเกตเห็น เขารีบปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกจนกระทั่งหลินเย่ว์ออกจากบ้าน เฉียวเนี่ยนจึงอดไม่ได้ที่จะเรียก "ท่านย่า..."เสียงของนางสั่นเล็กน้อยและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความกังวล "ท่านย่าเหนื่อยไหมเจ้าคะ? จะพักสักหน่อยไหม?”แต่ไม่คิด ฮูหยินเฒ่าก็ส่ายหน้า ยกมือชี้ไปที่ตู้ที่อยู่ไม่ไกล "ไป เอาของมาให้หมด"เฉียวเนี่ยนอึ้งไปก่อนหน้านี้ฮูหยินเฒ่าเคยบอกว่าของในตู้นั้นสงวนไว้สําหรั

"ท่านย่า!""ท่านแม่!"เฉียวเนี่ยนและท่านโหวหลินร้องเรียกพร้อมกันแต่ฮูหยินเฒ่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆเฉียวเนี่ยนร้อนใจ รีบตะโกนไม่หยุดว่า "หมอประจำจวน! รีบเรียกหมอประจำจวนมาเร็ว!"ระหว่างที่พูด นางก็คว้ามือของฮูหยินเฒ่าขึ้นมา แล้วแนบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของตัวเอง "ท่านย่า อย่าทําให้เนี่ยนเนี่ยนตกใจนะเจ้าคะ ท่านย่าตื่นเถอะ ท่านย่าค่อยดูเนี่ยนเนี่ยนอีกทีสิเจ้าคะ!"แต่ไม่ว่าเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจะเรียกยังไง ฮูหยินเฒ่าก็ยังคงรักษารอยยิ้มนั้นไว้ ไม่ขยับเขยื้อนเลยหมอประจำจวนอยู่นอกประตูตลอดพอได้ยินเสียงเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจึงรีบร้อนเข้ามาเขาก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปตรวจลมหายใจของฮูหยินเฒ่า แล้วลูบชีพจรที่คอของฮูหยินเฒ่า จากนั้นค่อยเก็บมือ ถอนหายใจยาวเบาๆ "ท่านโหว คุณหนูใหญ่ ฮูหยินเฒ่าจากไปแล้วขอรับ...""เป็นไปไม่ได้!" ท่านโหวหลินปฏิเสธทันที "เมื่อครู่ท่านแม่ข้ายังมีกําลังวังชาเต็มเปี่ยมอยู่เลย!"เฉียวเนี่ยนก็ไม่เชื่อเช่นกัน "ท่านหมอประจำจวนเคยบอกเองว่าท่านย่ายังทนได้อีกหลายวัน แต่นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไรเอง? นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เอง!"คิ้วของหมอประจำจวนขมวดแน่น