บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 271 - บทที่ 280

พูดจบ ก็นําทางเข้าไปในจวนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ รู้สึกเพียงว่าท่านโหวหลินเสียมารยาทเกินไปหน่อยโชคดีที่จิ่งเหยียนไม่สนใจ แค่พูดว่า "เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่"เฉียวเนี่ยนยิ้มเล็กน้อยพลางพยักหน้า แล้วตามท่านโหวหลินกลับจวนไปเมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า ท่านโหวหลินเพิ่งนั่งลงก็เงยหน้าขึ้นมองเฉียวเนี่ยนเห็นเพียงนางยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่เหมือนท่าทางดีใจเมื่อยืนอยู่ข้างจิ่งเหยียนเมื่อครู่เลยในใจอดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้ จึงพูดทันทีว่า "ทําไม เห็นพ่อแล้วยิ้มไม่เป็นเลยเหรอ?"เฉียวเนี่ยนมองท่านโหวหลินอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ไม่คิดจะสนใจคําถามที่ไร้เหตุผลของท่านโหวหลิน เพียงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ไม่ทราบว่าท่านโหวมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?"ท่านโหวหลินก็ดูเหมือนจะเคยชินกับท่าทีเช่นนี้ของเฉียวเนี่ยนแล้ว แม้ในใจจะโกรธ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ติดใจเอาความอีกเพียงแค่หยิบเทียบเชิญฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ"ของจวนราชครู" เสียงของท่านโหวหลินทุ้มต่ำ โยนเทียบเชิญใบนั้นลงบนโต๊ะน้ำชาด้านข้างเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว "วันนี้ข้าได้พบชิวอวี่แล้ว และอธิบายให้เขาฟังอย่างช

ยังไงก็ตาม เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหวังเอ้อ และเห็นว่าหวังเอ้อขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่สบายใจเช่นเดียวกับนางไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็มาถึงเรือนของจวนรองของตระกูลชิวคนแรกที่เข้ามาต้อนรับคือสตรีที่แต่งตัวหรูหราคนหนึ่ง เห็นเพียงใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยังไม่ทันที่เฉียวเนี่ยนจะทําความเคารพก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือเฉียวเนี่ยนไว้ "ท่านนี้คือแม่นางเฉียวใช่หรือไม่" "โอ๊ย ข้าก็ว่าแล้วว่าทําไมอวี่เอ๋อร์ของข้าถึงไม่เคยลืมแม่นางเลย วันนี้ได้เห็นแล้ว ช่างงดงามราวกับนางฟ้าจริงๆ!"คําพูดแบบนี้ ถ้าเจอหญิงสาวครอบครัวเล็กๆ ที่ไม่เคยพบปะกับใคร เกรงว่าคงจะต้องหน้าแดงและเชื่อทันทีแต่เฉียวเนี่ยนกลับดึงมือออกจากมือของสตรีผู้นั้นอย่างเฉยชา ก้มตัวลงทําความเคารพ "เฉียวเนี่ยนคารวะฮูหยินรองเจ้าค่ะ"เมื่อเห็นตนเองดึงหน้าลงเช่นนี้เพื่อเอาใจก็ไม่มีประโยชน์ สีหน้าของฮูหยินรองพลันแข็งกระด้างเล็กน้อย แต่ยังคงต้อนรับเฉียวเนี่ยนอย่างกระตือรือร้นและเดินเข้าไปในบ้านทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องโถง เฉียวเนี่ยนก็ได้พบกับชิวอวี่เห็นเพียงเขาเชิดคางเล็กน้อย พอเห็นเฉียวเนี่ยนก็ทําความเคารพ ยังคงส

เหตุใดนางถึงได้เชื่อเขา!ร่างกายของเฉียวเนี่ยนสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ทว่าจู่ๆ กลับรู้สึกเวียนหัวนางรีบปรายตามองธูปหอมที่อยู่ไม่ไกลนัก พบว่า บนธูปหอมนั้น มีควันดำโขมงกำลังค่อยๆปกคลุมเข้ามา...เมื่อชิวอวี่ผลักประตูเข้ามา เฉียวเนี่ยนก็หมดสติอยู่บนพื้นไปแล้วฮูหยินรองตามหลังชิวอวี่มา มองเฉียวเนี่ยนที่สลบอยู่บนพื้น พลางพ่นเสียงเย็นชาออกมา "นังเด็กนี่พอฉลาดนิดหน่อย น่าเสียดาย มาเจอกับข้า!" ขณะว่า ก็มองไปทางสาวใช้คนสนิท "ยังไม่รีบประคองฮูหยินน้อยขึ้นเตียงอีก?"เมื่อคำว่าฮูหยินน้อยดังออกมา กลับได้มาเพียงซึ่งความรังเกียจของชิวอวี่เท่านั้น "หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่จวนโหว ข้าไม่ขอแต่งกับนางหรอก!""พอได้แล้ว ทำเรื่องสำคัญก่อน!"ฮูหยินรองตบหลังชิวอวี่ด้วยความเร่งเร้า ครั้นเห็นว่าพวกสาวใช้พากันประคองเฉียวเนี่ยนขึ้นเตียงเรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยกับทุกคน "พากันออกไปให้หมด! อย่าทำเรื่องดีๆของคุณชายเสีย!""ขอรับ!"ทุกคนตบคำล่าถอยออกไป และประตูห้องก็ถูกปิดลงอีกครั้งชิวอวี่เดินมาดับควันธูปหอม ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อผ้าไปพลาง เดินตรงไปหาเฉียวเนี่ยนไปพลางกระทั่งเดินมาหยุดตรงข้างเตียง เขาปรายตาลงต่ำสำรวจ

ไม่ต้องพินิจก็รู้ได้ เป็นฮูหยินรองแอบเอาตราประทับเขาไปประทับ!เห็นว่าเขาอายุมากแล้ว หลอกง่ายอย่างนั้นหรือ?ความโกรธเกรี้ยวจู่โจมขึ้นมา ราชครูเขวี้ยงเทียบเชิญลงข้างเท้าฮูหยินรองอย่างแรง พลางกล่าวเสียงเย็น "ยังไม่พูดความจริงอีก!"ฮูหยินรองคุกเข่าลงทันที น้ำเสียงสั่นเครือ "ใช่เจ้าค่ะ วันนี้อวี่เอ๋อร์เชิญคุณหนูใหญ่จวนโหวมาร่วมงานเลี้ยงจริงๆ แต่อวี่เอ๋อร์เอาใจแม่นางเฉียวด้วยความจริงใจ แต่ใครเล่าจะรู้ แม่นางเฉียวคนนั้นไม่เพียงไม่รับน้ำใจ ยัง ยังใช้ปิ่นปักผมแทงทำร้ายดวงตาอวี่เอ๋อร์! ท่านพ่อ! อวี่เอ๋อร์จะเลวแค่ไหนก็เป็นหลานแท้ๆของท่าน ท่านต้องตัดสินแทนเขานะเจ้าคะ!"เมื่อคนพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึงจิ่งเหยียนเป็นคนแรกที่ตอบสนองก่อน ตะโกนด้วยน้ำเสียงขรึมทันที "พวกเจ้าทำอะไรนาง?!"ไร้เหตุไร้ผล เฉียวเนี่ยนจะทำร้ายชิวอวี่ได้อย่างไร?ทว่า ฮูหยินรองผู้นี้เอาแต่คร่ำครวญกับราชครู "ท่านพ่อ อวี่เอ๋อร์ตาบอด ต่อไปคงยากจะไปสู่ขอใครเขา เรื่องนี้ท่านจะไม่สนไม่ได้นะเจ้าคะ! "ราชครูสีหน้าเคร่งขรึมเขารู้ดี หลานตัวเองคนนี้เลวแค่ไหน แต่ คุณหนูใหญ่จวนโหวคนนั้นเป็นทาสที่กรมซักล้างมาสามปี อาจไม่ใช่คนจิตใ

แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆบนหลังมือของจิ่งเหยียนเกิดความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงขึ้นมา ทำให้ไม่อาจถือแม้แต่ปิ่นปักผมไว้ได้ปิ่นปักผมร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงกระทบดังออกมาและที่ร่วงมาพร้อมกันนั้น ยังมีหินกลมก้อนหนึ่งด้วยนี่มัน...ทั่วบริเวณ เงียบสงัดไปชั่วขณะทว่ามีเสียงเกือกม้าค่อยๆดังเข้ามาทุกคนทอกมองไปทางต้นเสียง เห็นไม่ไกลนัก มีรถม้าคันหนึ่งมุ่งตรงมาที่จวนราชครูคือรถม้าของตระกูลเซียว!เฉียวเนี่ยนตกใจ จับมือจิ่งเหยียนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อยเซียวเหิงมาได้อย่างไร?แต่ที่ไม่คาดคิดคือ รถม้ามาหยุดอยู่นอกจวนราชครู มือขาวเรียวยาวข้างหนึ่งแหวกผ้าม่านรถออก เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา "ราชครูชิว ไม่เจอกันนานเลย"เฉียวเนี่ยนตกใจอีกครา สุ้มเสียงนี้ หาใช่เซียวเหิง!นางมองไปทางรถม้าทันที เห็นใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนป่วยภายใต้ม่านรถที่ถูกเปิดออกนั้น บนใบหน้าที่ซูบผอม หูตาคอจมูกดูดุดัน ออร่าแม่ทัพใหญ่ที่เลือนรางนั้นไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเป็นเซียวเหอ!จิ่งเหยียนเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้มาจะเป็นเซียวเหอ จึงอุทานอย่างตกใจออกมา "ท่านแม่ทัพ!"เขาเคยเป็นผู้นำทัพแนวหน้าใต้บัญชาเซียวเห