All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 261 - Chapter 270

จิ่งเหยียนเข้าไปในจวนแล้วก็มุ่งหน้าไปยังเรือนฟางเหอทันทีแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พบเฉียวเนี่ยนหนิงซวงยืนอยู่นอกห้อง ทําความเคารพต่อจิ่งเหยียน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ "บิดาของรองแม่ทัพจิ่งไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่วันนี้คุณหนูของข้าพักผ่อนแล้ว เกรงว่าคงจะไม่ได้พบรองแม่ทัพ ขอให้รองแม่ทัพวันหลังค่อยมาใหม่เถอะ!"จิ่งเหยียนขมวดคิ้วแน่น อดไม่ได้ที่จะถามว่า "นางไม่อยากพบข้าใช่หรือไม่?"สีหน้าของหนิงซวงแข็งทื่อเล็กน้อย รีบพูดอีกว่า "รองแม่ทัพจิ่งอย่าคิดมาก หลายวันมานี้คุณหนูพักผ่อนไม่เต็มที่ เมื่อครู่ได้ยินว่าบิดาของท่านถูกปล่อยตัวออกมาจึงวางใจนอนหลับไป บ่าวทนไปรบกวนไม่ได้จริงๆ"หัวใจของจิ่งเหยียนกระตุกทันที เขารีบพยักหน้า "ใช่ อย่ารบกวนนาง ให้นางนอนหลับดีๆสักหน่อย" "ถ้างั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยมาใหม่..."เขาพูดพลางถอยหลังไปแต่คิดไม่ถึงว่าหนิงซวงจะรีบเรียกเขาไว้ "รองแม่ทัพจิ่ง!"จิ่งเหยียนหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นมองนางก็เห็นว่าแม้ว่ามุมปากของหนิงซวงจะยังคงมีรอยยิ้ม แต่ระหว่างคิ้วนั้นเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก "ความหมายของคุณหนูก็คือ หลายวันมานี้บิดาของรองแม่ทัพจิ่งต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ใ

"ฮูหยินหลินส่งเทียบเชิญนี้ให้ข้าด้วยตัวเองแล้ว ก็หมายความว่าอยากให้ข้าไปไม่ใช่หรือ? เฉียวเนี่ยนเก็บเทียบเชิญไว้ในแขนเสื้อ เมื่อครู่นี้จึงเงยหน้ามองดูฮูหยินหลินแล้วยิ้มน้อยๆ "ยิ่งไปกว่านั้น ชิวอวี่คนนี้จะแย่กว่าหมิงอ๋องอีกเหรอ?"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ หัวใจของฮูหยินหลินก็เต้นรัวราวกับถูกอะไรบางอย่างเฉียวมตีและถอยหลังไปสองก้าวเฉียวเนี่ยนกลับทําความเคารพแล้วก้าวยาวๆ จากไปก็แค่หลานชายของราชครูคนหนึ่งเท่านั้น และไม่ใช่เทียบเชิญที่ราชครูมอบให้ด้วยตนเอง จวนโหวต่อให้ตกต่ำ ก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นต้องหวาดกลัวหลานชายของราชครูที่ไม่ได้รับความโปรดปรานหากฮูหยินหลินเป็นห่วงนางจริงๆ ก็คงไม่ส่งเทียบเชิญนี้มาให้นางหรอกในเมื่ออยากให้นางไป แล้วทําไมต้องเสแสร้งแกล้งทําด้วย?ตอนเด็กๆ นางรู้สึกว่าฮูหยินหลินเป็นแม่ที่อ่อนโยนที่สุดในโลก แต่ตอนนี้แค่รู้สึกว่านางเสแสร้งหน้าซื่อใจคดจนน่าขยะแขยง!ความโกรธที่รําไรอยู่ในใจนั้นไม่อาจจางหายไปได้นาน จนกระทั่งเดินมาถึงนอกเรือนของฮูหยินเฒ่า เฉียวเนี่ยนถึงหยุดฝีเท้าลงนางสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธแค้นนั้นไว้ รอจนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนแล้ว จึงเข้าไปในเร

เขาจ้องมองเฉียวเนี่ยนอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาฉายแววอํามหิตออกมา "ลำพังแค่เจ้าน่ะหรือ?""ใช่ ลำพังแค่ข้า" น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนเบาๆ ไม่โอ้อวด แต่ฟังแล้วทําให้คนรู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก"จะซื้อฆาตกรก็ดี หรือวางยาพิษในบ่อก็ดี ข้าก็มีวิธีของข้าได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าจะเผาทําลายทั้งจวนราชครูไปซะ ถึงยังไงก็สามารถลากญาติพี่น้องของท่านไปฝังเป็นเพื่อนข้าได้ตั้งหลายคน"ตอนนี้นางทําอะไรชิวอวี่ไม่ได้เลยจริงๆแต่นางต้องทําให้ชิวอวี่รู้ว่านางไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ ไม่ใช่คนที่สามารถจัดการได้ และแต่งงานพานางเข้าบ้านได้ง่ายๆยังไงก็ตาม ในเมื่อชิวอวี่คนนี้สามารถกลายเป็นอันธพาลได้ เขาย่อมไม่ตกใจกับคําพูดสองสามประโยคของเฉียวเนี่ยนอยู่แล้วหลังจากใจหายวาบ เขาก็ลุกพรวดขึ้นยืน ทําท่าทางเหมือนคนไม่กลัวอะไร ส่งยิ้มเย็นให้เฉียวเนี่ยน "ได้สิ! แม่นางเฉียวอยากฆ่าก็ไปฆ่าเสีย แต่ว่าเจ้า ต้องแต่งกับข้า!"เพิ่งสิ้นเสียง ประตูห้องก็ถูกคนถีบเปิดออกมาอย่างแรงเฉียวเนี่ยนตกใจ ก็เห็นจิ่งเหยียนเดินก้าวยาวเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเย็นชาในมือยังลากคนคนหนึ่งมาด้วย"นางจะไม่แต่งงานกับท่าน" จิ่งเหยียนพูดด้วยน้ำเสีย

นี่คือน้องสาวของจิ่งเหยียน ควรได้รับการสั่งสอนจากจิ่งเหยียนก็เห็นจิ่งเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถลึงตาใส่จิ่งโหรว "โหรวเอ๋อร์ อย่าเสียมารยาท!"แต่จิ่งโหรวกลับทําท่าเหมือนไม่ได้ยิน กลับเอ่ยปากถามว่า "พี่ใหญ่ เมื่อกี้จับพวกคนเลวทรามพวกนั้นได้แล้วหรือ? รู้หรือไม่ว่าใครส่งมา? เป็นจวนโหวอีกแล้วใช่หรือไม่?"นางตั้งใจถามแบบนี้เฉียวเนี่ยนแกล้งทําเป็นไม่ได้ยิน ก็ฟังจิ่งเหยียนพูดว่า "ไม่ใช่จวนโหว เป็นข้าที่ไปมีเรื่องกับคนเลวทรามคนหนึ่งในเมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่เกี่ยวกับเนี่ยนเนี่ยน"ได้ยินดังนั้น จิ่งโหรวกลับทําเสียงหึในลําคอ "จริงหรือ? แต่ทําไมข้าถึงรู้สึกว่าคนเลวทรามคนนั้นก็มุ่งเป้ามาที่คุณหนูใหญ่เหมือนกัน?"ได้ยินถึงตรงนี้ ในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วมองจิ่งโหรวแวบหนึ่งก็เห็นจิ่งโหรวกําลังจ้องมองนางอยู่ น้ำตาคลอเบ้า "ก่อนอื่นพ่อข้าถูกตั้งข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่มีเหตุผล ถูกทรมานอยู่ห้าวันเต็มถึงออกมา! วันนี้มีโจรหลายคนบุกเข้ามาอีก ทําให้แม่ข้าตกใจแทบตาย แล้วคราวหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องเอาชีวิตทั้งครอบครัวเราถึงจะมีความสุขใช่ไหม? คุณหนูใหญ่ พวกเราเป็นแค่คนธรรมดา สู้ผู้มีอํ

สิ้นเสียง จิ่งเหยียนก็โขกหัวให้กับพ่อแม่ของตนจิ่งโหรวแค่รู้สึกว่าพี่ใหญ่ชายของนางบ้าไปแล้วคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ แม่ของจิ่งเหยียนก็ลุกขึ้น เดินไปหาเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าแม่ของจิ่งเหยียนต้องมาขอร้องให้นางไปจากจิ่งเหยียนแน่ๆนางคิดว่านางต้องทําให้แม่ของจิ่งเหยียนเข้าใจว่านางจะไม่ยอมแพ้คาดไม่ถึงว่าแม่ของจิ่งเหยียนจะจับมือของเฉียวเนี่ยนไว้เท่านั้น"เมื่อครู่หลังจากที่ท่านจากไป เหยียนเอ๋อร์ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เล็ก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโมโหต่อหน้าพวกเรา ข้าก็เลยคิดว่าเจ้าจะต้องตามกลับมาแน่นอน”พอสิ้นเสียง เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนข้อมือตัวเองหนักขึ้นเมื่อก้มลงมองจึงพบว่าบนข้อมือของตนมีกําไลหยกเพิ่มขึ้นมาหนึ่งวงนางตกใจ ยังไม่ทันเอ่ยปากก็ได้ยินแม่ของจิ่งเหยียนพูดว่า "กําไลวงนี้เนื้อไม่ได้ดีมาก แต่ย่าของจิ่งเหยียนสวมให้ข้าเอง ตอนนี้ข้ามอบให้ท่าน หวังว่าคุณหนูจะไม่รังเกียจ”เฉียวเนี่ยนไหนเลยจะคิดว่ากําไลวงนี้จะล้ำค่าขนาดนี้ จึงตื่นตระหนกตกใจไปชั่วขณะ "ข้าไม่รังเกียจ แต่นี่มันล้ำค่าเกินไป!"นี่ไม่เท่ากับเป็นมรดกตกทอดของตระกูลจิ่ง