เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 262
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 263
ห้าวันต่อมาเฉียวเนี่ยนแต่งหน้าบางๆ เพื่อปกปิดใบหน้าที่ยังมีความอิดโรยเล็กน้อย เตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอกนางไม่ได้ไปคารวะท่านย่ามาสิบกว่าวันแล้ว แม้มีซูมามาคอยช่วยดูแลอยู่ แต่ท่านย่าต้องยังคงเป็นห่วงนางมาก นางต้องไปรายงานความปลอดภัยให้ท่านย่าหลังจากพบท่านย่าแล้ว นางก็จะไปหาจิ่งเหยียนนางคิดว่า เขาก็ต้องเป็นห่วงนางมากแน่ๆ เหมือนกันแต่ใครจะรู้ว่า เพิ่งออกจากบ้าน ก็เห็นฮูหยินหลินยืนอยู่ในลานบ้านเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ฮูหยินหลินก็ยิ้มแข็งๆ ออกมาทันที นางอ้าปากแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี อยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่ก็กลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะผลักนางออกไป ดังนั้นนางจึงยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่รู้จะทํายังไงเฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหาฮูหยินหลินนางค้อมกายทําความเคารพ "ไม่ทราบว่าฮูหยินมาหาข้า มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?"เมื่อได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลของเฉียวเนี่ยน รอยยิ้มบนใบหน้าของฮูหยินหลินก็ไม่แข็งกระด้างอีกต่อไป แต่ดวงตากลับมีไอน้ำซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว นางมองเฉียวเนี่ยนพลางพูดว่า "แม่เห็นว่าวันนี้ยวนเอ๋อร์สามารถลุกจากเตียงได้แล้ว เลยอยากมาเยี่ยมเจ้า ตอนนี้เห็นเจ้าฟื้นตัวได้ดี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 264
"ฮูหยินหลินส่งเทียบเชิญนี้ให้ข้าด้วยตัวเองแล้ว ก็หมายความว่าอยากให้ข้าไปไม่ใช่หรือ? เฉียวเนี่ยนเก็บเทียบเชิญไว้ในแขนเสื้อ เมื่อครู่นี้จึงเงยหน้ามองดูฮูหยินหลินแล้วยิ้มน้อยๆ "ยิ่งไปกว่านั้น ชิวอวี่คนนี้จะแย่กว่าหมิงอ๋องอีกเหรอ?"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ หัวใจของฮูหยินหลินก็เต้นรัวราวกับถูกอะไรบางอย่างเฉียวมตีและถอยหลังไปสองก้าวเฉียวเนี่ยนกลับทําความเคารพแล้วก้าวยาวๆ จากไปก็แค่หลานชายของราชครูคนหนึ่งเท่านั้น และไม่ใช่เทียบเชิญที่ราชครูมอบให้ด้วยตนเอง จวนโหวต่อให้ตกต่ำ ก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นต้องหวาดกลัวหลานชายของราชครูที่ไม่ได้รับความโปรดปรานหากฮูหยินหลินเป็นห่วงนางจริงๆ ก็คงไม่ส่งเทียบเชิญนี้มาให้นางหรอกในเมื่ออยากให้นางไป แล้วทําไมต้องเสแสร้งแกล้งทําด้วย?ตอนเด็กๆ นางรู้สึกว่าฮูหยินหลินเป็นแม่ที่อ่อนโยนที่สุดในโลก แต่ตอนนี้แค่รู้สึกว่านางเสแสร้งหน้าซื่อใจคดจนน่าขยะแขยง!ความโกรธที่รําไรอยู่ในใจนั้นไม่อาจจางหายไปได้นาน จนกระทั่งเดินมาถึงนอกเรือนของฮูหยินเฒ่า เฉียวเนี่ยนถึงหยุดฝีเท้าลงนางสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธแค้นนั้นไว้ รอจนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนแล้ว จึงเข้าไปในเร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 265
เมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของชิวอวี่ เฉียวเนี่ยนก็แทบอยากจะเอาน้ำเดือดสาดใส่หน้าเขา!แต่เบื้องหลังของชิวอวี่คือจวนราชครู นางรู้ว่านางไม่สามารถลงมือกับเขาได้ และรู้ด้วยว่าถ้าเขาต้องการฆ่าชาวบ้านธรรมดาไม่กี่คน มันก็ง่ายเหมือนบี้มดไม่กี่ตัว!ตอนนี้นางจึงได้แต่กําหมัดแน่น กัดฟันอย่างเคียดแค้นแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของชิวอวี่กลับยิ่งสดใสขึ้นเรื่อยๆ "แม่นางเฉียวรู้หรือไม่ว่าคนข้างนอกบรรยายข้ายังไง?"ชิวอวี่พูดพลางรินชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วยอย่างเนิบนาบ ท่าทางสงบเยือกเย็น สบายอกสบายใจ"พวกเขาบอกว่าข้าเป็นสัตว์ร้ายภายใต้อาภรณ์ที่สง่างามและเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานอีก ว่าข้าเป็นแมลงตัวเหม็น งูพิษ... จุ๊ๆ ข้าขอแนะนําแม่นางเฉียวสักประโยค คนอย่างข้า ไม่คู่ควรให้โกรธหรอก”ระหว่างที่พูด ชิวอวี่ก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง มุมปากมีรอยยิ้มที่กําเริบเสิบสาน แต่ดวงตาคู่นั้นกลับจ้องเฉียวเนี่ยนเขม็งราวกับงูพิษเฉียวเนี่ยนเพิ่งเคยเห็นคนบรรยายตัวเองแบบนี้เป็นครั้งแรกว่ากันว่ายอมผิดใจต่อสุภาพบุรุษก็ไม่ยอมผิดใจกับคนต่ำช้าแต่ชิวอวี่คนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นคนต่ำช้าที่ไร้ยางอายที่สุด!ชั่วขณะหนึ่ง เฉีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 266
เขาจ้องมองเฉียวเนี่ยนอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาฉายแววอํามหิตออกมา "ลำพังแค่เจ้าน่ะหรือ?""ใช่ ลำพังแค่ข้า" น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนเบาๆ ไม่โอ้อวด แต่ฟังแล้วทําให้คนรู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก"จะซื้อฆาตกรก็ดี หรือวางยาพิษในบ่อก็ดี ข้าก็มีวิธีของข้าได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าจะเผาทําลายทั้งจวนราชครูไปซะ ถึงยังไงก็สามารถลากญาติพี่น้องของท่านไปฝังเป็นเพื่อนข้าได้ตั้งหลายคน"ตอนนี้นางทําอะไรชิวอวี่ไม่ได้เลยจริงๆแต่นางต้องทําให้ชิวอวี่รู้ว่านางไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ ไม่ใช่คนที่สามารถจัดการได้ และแต่งงานพานางเข้าบ้านได้ง่ายๆยังไงก็ตาม ในเมื่อชิวอวี่คนนี้สามารถกลายเป็นอันธพาลได้ เขาย่อมไม่ตกใจกับคําพูดสองสามประโยคของเฉียวเนี่ยนอยู่แล้วหลังจากใจหายวาบ เขาก็ลุกพรวดขึ้นยืน ทําท่าทางเหมือนคนไม่กลัวอะไร ส่งยิ้มเย็นให้เฉียวเนี่ยน "ได้สิ! แม่นางเฉียวอยากฆ่าก็ไปฆ่าเสีย แต่ว่าเจ้า ต้องแต่งกับข้า!"เพิ่งสิ้นเสียง ประตูห้องก็ถูกคนถีบเปิดออกมาอย่างแรงเฉียวเนี่ยนตกใจ ก็เห็นจิ่งเหยียนเดินก้าวยาวเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเย็นชาในมือยังลากคนคนหนึ่งมาด้วย"นางจะไม่แต่งงานกับท่าน" จิ่งเหยียนพูดด้วยน้ำเสีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 267
อีกด้านหนึ่ง จิ่งเหยียนดึงเฉียวเนี่ยนออกจากหอจุ้ยเซียงด้านหลังหนิงซวงวิ่งเหยาะๆ ไปตลอดทาง"รองแม่ทัพจิ่ง อย่าเดินเร็วขนาดนี้ ข้อเท้าคุณหนูของข้ามีโรคเก่า ประเดี๋ยวบิดแล้วจะทํายังไงเจ้าคะ?”ได้ยินดังนั้น จิ่งเหยียนก็รีบหยุดฝีเท้าลง แล้วรีบมองไปที่ข้อเท้าของเฉียวเนี่ยน ในดวงตายิ่งฉายแววตื่นตระหนก "ขอโทษ ข้าไม่รู้..."ในคําสั้นๆ ไม่กี่คํา มีความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิดซ่อนอยู่แม้แต่ความโกรธแค้นเมื่อครู่ก็มองไม่เห็นแล้วเฉียวเนี่ยนยิ้มพลางส่ายหน้า "ข้าไม่เป็นไร" แต่ไม่คิดเลยว่าฝ่ามือจะค่อยๆ สัมผัสชุ่มชื้นและเหนียวเหนอะหนะนางก้มศีรษะลงและพบว่าแขนของจิ่งเหยียนได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลจากข้อมือของเขาไปยังฝ่ามือที่ทั้งสองกําแน่นนางตกใจ "เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?"จิ่งเหยียนดูเหมือนจะเพิ่งสังเกตุเห็น เขามองไปที่แขนของเขาและขมวดคิ้วเล็กน้อย "น่าจะบาดเจ็บตอนจัดการกับพวกคนเลวทรามเหล่านั้นเมื่อกี้นี้ ไม่ร้ายแรงหรอก"ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สังเกตุจนกระทั่งถึงตอนนี้แต่เฉียวเนี่ยนกลับเป็นห่วง “เลือดออกแล้วจะไม่ร้ายแรงได้ยังไง? ไปโรงหมอเถอะ!”แต่จิ่งเหยียนกลับกังวลว่าเลือดของตนจะทําให้นางแปดเปื้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 268
นี่คือน้องสาวของจิ่งเหยียน ควรได้รับการสั่งสอนจากจิ่งเหยียนก็เห็นจิ่งเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถลึงตาใส่จิ่งโหรว "โหรวเอ๋อร์ อย่าเสียมารยาท!"แต่จิ่งโหรวกลับทําท่าเหมือนไม่ได้ยิน กลับเอ่ยปากถามว่า "พี่ใหญ่ เมื่อกี้จับพวกคนเลวทรามพวกนั้นได้แล้วหรือ? รู้หรือไม่ว่าใครส่งมา? เป็นจวนโหวอีกแล้วใช่หรือไม่?"นางตั้งใจถามแบบนี้เฉียวเนี่ยนแกล้งทําเป็นไม่ได้ยิน ก็ฟังจิ่งเหยียนพูดว่า "ไม่ใช่จวนโหว เป็นข้าที่ไปมีเรื่องกับคนเลวทรามคนหนึ่งในเมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่เกี่ยวกับเนี่ยนเนี่ยน"ได้ยินดังนั้น จิ่งโหรวกลับทําเสียงหึในลําคอ "จริงหรือ? แต่ทําไมข้าถึงรู้สึกว่าคนเลวทรามคนนั้นก็มุ่งเป้ามาที่คุณหนูใหญ่เหมือนกัน?"ได้ยินถึงตรงนี้ ในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วมองจิ่งโหรวแวบหนึ่งก็เห็นจิ่งโหรวกําลังจ้องมองนางอยู่ น้ำตาคลอเบ้า "ก่อนอื่นพ่อข้าถูกตั้งข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่มีเหตุผล ถูกทรมานอยู่ห้าวันเต็มถึงออกมา! วันนี้มีโจรหลายคนบุกเข้ามาอีก ทําให้แม่ข้าตกใจแทบตาย แล้วคราวหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องเอาชีวิตทั้งครอบครัวเราถึงจะมีความสุขใช่ไหม? คุณหนูใหญ่ พวกเราเป็นแค่คนธรรมดา สู้ผู้มีอํ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 269
ตอนนี้รถม้าได้มาถึงถนนมู่ชิวแล้ว แม้ว่าจะมีคนไม่มาก แต่ก็มีคนสิบกว่าคนการกระทําของจิ่งเหยียนดึงดูดความสนใจของทุกคนทันทีเขาไม่ใช่คนที่เก่งในการแสดงออก และยิ่งไม่ชอบถูกชมในที่สาธารณะแต่ในเวลานี้ เขากลับไม่สนใจการชี้ไม้ชี้มือของผู้อื่นแม้แต่น้อย ดวงตาทั้งคู่จ้องมองเฉียวเนี่ยนเขม็ง น้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่นว่า "ข้าเคยสาบานไว้ว่าจะไม่ทรยศแม่นางเฉียวเด็ดขาด!"เฉียวเนี่ยนยังคงตกตะลึงอยู่นางยังคิดว่าจิ่งเหยียนต้องใช้เวลามากมายในการคิดให้ชัดเจนแต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะไล่ตามออกมาเร็วขนาดนี้ทันใดนั้นก็อ้าปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีเขารู้สึกว่านางกําลังจะทิ้งเขาไปแล้ว จึงเรียกนางว่าแม่นางเฉียวหรือ?ได้ยินเพียงจิ่งเหยียนกล่าวว่า "ข้ารู้ว่าแม่นางเฉียวเป็นห่วงว่าครอบครัวของข้าจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย แต่ข้าคิดแผนรับมือไว้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นจวนโหวหรือชิวอวี่ ข้าก็มีวิธีรับมือ ขอแม่นางเฉียวเชื่อข้าอีกครั้ง!"เขาคิดว่าต้องเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาทําให้นางถูกบังคับให้อดอาหาร จึงทําให้นางสูญเสียความมั่นใจในตัวเขาดังนั้นตอนนี้เขาแค่อยากขอร้องนาง ให้โอกาสเขาอีกครั้งเขายืนอยู่ใต้แสงแดด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 270
สิ้นเสียง จิ่งเหยียนก็โขกหัวให้กับพ่อแม่ของตนจิ่งโหรวแค่รู้สึกว่าพี่ใหญ่ชายของนางบ้าไปแล้วคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ แม่ของจิ่งเหยียนก็ลุกขึ้น เดินไปหาเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าแม่ของจิ่งเหยียนต้องมาขอร้องให้นางไปจากจิ่งเหยียนแน่ๆนางคิดว่านางต้องทําให้แม่ของจิ่งเหยียนเข้าใจว่านางจะไม่ยอมแพ้คาดไม่ถึงว่าแม่ของจิ่งเหยียนจะจับมือของเฉียวเนี่ยนไว้เท่านั้น"เมื่อครู่หลังจากที่ท่านจากไป เหยียนเอ๋อร์ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เล็ก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโมโหต่อหน้าพวกเรา ข้าก็เลยคิดว่าเจ้าจะต้องตามกลับมาแน่นอน”พอสิ้นเสียง เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนข้อมือตัวเองหนักขึ้นเมื่อก้มลงมองจึงพบว่าบนข้อมือของตนมีกําไลหยกเพิ่มขึ้นมาหนึ่งวงนางตกใจ ยังไม่ทันเอ่ยปากก็ได้ยินแม่ของจิ่งเหยียนพูดว่า "กําไลวงนี้เนื้อไม่ได้ดีมาก แต่ย่าของจิ่งเหยียนสวมให้ข้าเอง ตอนนี้ข้ามอบให้ท่าน หวังว่าคุณหนูจะไม่รังเกียจ”เฉียวเนี่ยนไหนเลยจะคิดว่ากําไลวงนี้จะล้ำค่าขนาดนี้ จึงตื่นตระหนกตกใจไปชั่วขณะ "ข้าไม่รังเกียจ แต่นี่มันล้ำค่าเกินไป!"นี่ไม่เท่ากับเป็นมรดกตกทอดของตระกูลจิ่ง
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 496
"ว่ากันตามจริงแล้ว ข้าควรขอบคุณแม่ทัพเซียวที่ยังจดจําความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านได้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ ข้าคงยังเป็นทาสอยู่ในกรมซักล้าง ข้าขอขอบคุณแม่ทัพเซียวสําหรับความเมตตาของท่าน! แต่ขอเพียงท่านอย่าเลือกตัวเลือกนี้หลังจากชั่งน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเป็นการืำเพื่อข้าอีก"“ข้ารับไม่ไหว”คําสี่คําสุดท้ายนั้น ราวกับค้อนหนักทุบลงบนใจของเซียวเหิงอย่างแรงเซียวเหิงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กลับถูกม้านั่งสะดุดขา โซเซจนเกือบล้มไปข้างหลังอาจเป็นเพราะเสียงนี้ดังไปหน่อย เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่นอกห้องจึงรีบวิ่งเข้ามาเซียวเหิงตวาดเสียงเข้มทันที "ใครให้พวกเจ้าเข้ามา! ออกไป!"แต่ไม่คิดว่า เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์จะคุกเข่าลงพร้อมกัน"ฮูหยิน ท่านให้อภัยท่านแม่ทัพเซียวเถอะ! ท่านแม่ทัพเซียวใส่ใจท่านจริงๆ! เขาได้ยินว่าท่านต้องการพบเขา ก็มาโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บหนัก!""ใครอนุญาตให้พวกเจ้าพูดมาก? ไสหัวไป!"เซียวเหิงตวาดเสียงเข้มอีกครั้งเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ยังอยากจะเกลี้ยกล่อมอีก พวกนางทนเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองน่าเวทนาเช่นนี้ไม่ได้ แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 495
แผลเป็นเหล่านั้นราวกับกำลังเป็นพยานให้กับเซียวเหิง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาใส่ใจนางเพียงใดน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัวนางยื่นมือออกไป ลูบเบา ๆ ลงบนแผลเป็นบริเวณอกของเขา ปลายนิ้วของนางเย็นเฉียบราวกับอาวุธอยู่ ๆ นางก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา "เจ็บไหม?"คิ้วของเซียวเหิงกระตุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเจ็บไหม?สองพยางค์นี้ นางเคยถามจิ่งเหยียนมาก่อนเขาเห็นกับตาว่าหลังจากนั้น นางกับจิ่งเหยียนโอบกอดกันแนบแน่นเพียงใด เพราะเหตุนี้ เวลานี้จึงมีอารมณ์บางอย่างที่ไม่อาจเอ่ยออกมาจุกอยู่กลางอก จนไม่อาจเปล่งถ้อยคำใดออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวแต่แล้วก็เห็นนางเงยหน้าขึ้นมามองเขากะทันหัน ท้ายที่สุดน้ำตาในดวงตาก็ไหลรินลงมาเสียงเบา ๆ อ่อนโยนนั้นเอ่ยว่า "จิ่งเหยียน… ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย"เพราะนางเห็นกับตา ว่าบนร่างของจิ่งเหยียนตรงตำแหน่งนี้ มีรูขนาดใหญ่ทะลุเป็นโพรงเหล่าทหารกล่าวว่า นั่นคือบาดแผลจากดาบที่จิ่งเหยียนรับไว้แทนเซียวเหิง แทงทะลุผ่านร่างกายนางคิดว่า ตอนนั้นจิ่งเหยียนคงเจ็บมาก เจ็บมากจริง ๆเซียวเหิงไม่เคยคาดคิดเลยว่า เวลานี้ เวลาที่นางกำลังมองแผลเป็นทั่วร่างของเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 494
"..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ไปพูดสิ่งใดกับเซียวเหิง แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงกำลังเข้าใจผิดคิ้วเรียวงามของนางขมวดแน่น เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงขรึม "ท่านต้องการอะไรกันแน่? เหตุใดต้องกักข้าทิ้งไว้ที่นี่?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวเหิงชะงักไปชั่วขณะ แต่ยังคงฝืนรักษารอยยิ้มอ่อนโยนไว้ ดวงตาสีเข้มลึกฉายแสงจากเปลวเทียน แวววาวนัก"นี่มิใช่การกักขัง ข้าเพียงแค่… อยากให้เราสองคน… มีโอกาสอีกครั้ง"โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่งแต่ว่าดวงตาของเฉียวเนี่ยนกลับยิ่งหม่นมัว นางมองเซียวเหิง ปากยกยิ้มเย้ยหยัน "โอกาสหรือ? เมื่อสามปีก่อน แม่ทัพเซียวก็หาได้เคยให้โอกาสข้าไม่"เมื่อสามปีก่อน พวกเขาทั้งหมดต่างยืนอยู่ข้างหลินยวน กระทั่งคำแก้ตัวของนาง ก็ยังถูกสายตาอันดุดันของเขาบีบให้กลืนกลับลงไปหากสามปีก่อนเขาไม่ต้องการนางแล้ว เช่นนั้นเหตุใดสามปีให้หลังยังจะมากักนางไว้อีก!เมื่อได้ยินนางพูดถึงเรื่องในอดีตเมื่อสามปีก่อน หัวใจของเซียวเหิงก็เจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดเขาก้าวเข้าไปใกล้นาง แต่ก็เห็นนางถอยกรูดไปสามก้าวทันที มือที่กำปิ่นปักผมไว้แน่นก็ยกขึ้นเตรียมป้องกันตัวเขาจึงหยุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 493
สามวันต่อมาเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ใต้ชายคา ข้างซ้ายมีสาวใช้กำลังแกะเมล็ดแตงให้กับนาง ข้างขวามีสาวใช้อีกคนกำลังหั่นแตงโมให้นางสามวันแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้พบกับเซียวเหิงเลยกลับกัน ตอนนี้นางกลับคุ้นเคยกับสองสาวพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างดีทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ฝั่งซ้ายชื่อเฉียวเอ๋อร์ ฝั่งขวาชื่อฮุ่ยเอ๋อร์สองนางมิใช่คนเมืองหลวง บ้านเกิดอยู่ไกลถึงชายแดนเมื่อครั้งอดีต เซียวเหิงช่วยชีวิตสองนางจากสนามรบ ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนเสียชีวิตเพราะสงคราม สองนางจึงติดตามเซียวเหิงกลับเมืองหลวงสำหรับสองนาง เซียวเหิงคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิต จึงเชื่อฟังเซียวเหิงทุกถ้อยคำแน่นอนว่าย่อมเคารพนบนอบต่อเฉียวเนี่ยนด้วยตลอดสามวันที่ผ่านมา ทั้งสองดูแลนางอย่างสุดความสามารถ ว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ เพียงแต่ไม่ยอมบอกนางว่าที่นี่คือที่ใดหากเซียวเหิงไม่อนุญาต พวกนางจะไม่เปิดเผยข้อมูลใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้แม้แต่น้อยไม่ใช่เฉียวเนี่ยนไม่เคยลองใช้วิธีอื่น สามวันมานี้นางเดินสำรวจทั่วทั้งจวน ทว่ากลับไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์เลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นประตูหน้าหรือประตูหลัง ล้วนถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 492
แต่แล้วก็เห็นว่า ร่างของเซียวเหิงเอียงวูบไปด้านข้าง นอนแน่นิ่งไป เขาหมดสติไปแล้วแม่เซียวตกใจสุดขีด รีบร้องลั่น "เร็วเข้า! รีบไปตามหมอมา! เหิงเอ๋อร์ เหิงเอ๋อร์! อย่าทำให้แม่ตกใจแบบนี้นะ เหิงเอ๋อร์!"เด็กรับใช้ข้างนอกรีบเข้ามา แล้วช่วยกันหามร่างของเซียวเหิงออกไปทันทีแม่เซียวก็ร้องไห้ตามออกไปทั้งน้ำตาพ่อเซียวมองดูรอยเลือดที่ยังติดอยู่บนแส้ ในใจพลันปวดร้าว สายตาหันไปมองหนิงซวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจะช่วยเรื่องนี้ เพียงแต่เมื่อครู่ เจ้าก็เห็นกับตาแล้ว... เจ้ากลับไปก่อนเถอะ!"พูดจบ พ่อเซียวก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงหนิงซวงที่ยังยืนร้องไห้อยู่กับที่อย่างไร้ที่พึ่งนางไม่คิดเลยว่าแม่ทัพเซียวจะปากแข็งถึงเพียงนี้ ถึงขนาดยอมถูกตีจวนตายก็ไม่ยอมเอ่ยถึงเบาะแสของคุณหนูเลยสักคำแต่ถ้าคนที่พาตัวคุณหนูไปคือแม่ทัพเซียว เช่นนั้นคุณหนูของนางก็คงยังไม่มีอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม?หากนายท่านเองยังไม่มีวิธีจัดการแม่ทัพเซียว เช่นนั้น บางทีคุณชายใหญ่อาจจะทำอะไรได้บ้างก็เป็นได้?หนิงซวงตัดสินใจว่าจะรอให้คุณชายใหญ่ฟื้นก่อนค่อยมาถาม……เฉียวเนี่ยนลืมตาขึ้นช้า ๆ สิ่งแรก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 491
หนิงซวงก็เห็นรอยขีดข่วนบนลำต้นไม้เช่นกันนางรีบลุกขึ้นยืน คว้าชายแขนเสื้อของหวังเอ้อไว้แน่น "ต้นเหมยแดงต้นนี้รองแม่ทัพจิ่งเป็นคนปลูกเอาไว้ คุณหนูไม่มีทางทำร้ายมันเด็ดขาด! หวังเอ้อ ทำยังไงดี! คุณหนูต้องถูกใครจับตัวไปแน่ ๆ !"รอยขีดนี้ ต้องเป็นรอยที่คุณหนูทิ้งไว้ตอนดิ้นรนขัดขืนแน่ ๆ !หวังเอ้อเองก็ร้อนใจเช่นกัน แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว "เจ้าจงไปแจ้งข่าวให้ตระกูลเซียว ข้าจะไปหาท่านโหวน้อยที่จวนโหว!"แม้ว่าคุณหนูจะตัดขาดความสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาเชื่อว่าท่านโหวน้อยต้องยื่นมือเข้าช่วยแน่ส่วนตระกูลเซียว แม้ว่าคุณหนูของนางจะหย่าขาดกับคุณชายใหญ่ไปแล้ว ทว่าเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน คิดว่าตระกูลเซียวคงไม่เพิกเฉยแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังเขากับหนิงซวงแค่สองคน จะไปช่วยคุณหนูได้อย่างไรกัน?เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หนิงซวงก็พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากจวนไปอย่างเร่งรีบไม่นานนัก นางก็วิ่งไปถึงตระกูลเซียว พอเห็นพ่อเซียวกับแม่เซียว ก็ทรุดลงคุกเข่าในทันที "นายท่าน ฮูหยิน ได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วยเถิด! คุณหนูของข้าถูกคนจับตัวไปแล้ว!"เมื่อได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 490
เขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่ถึงเพียงนี้จึงพยักหน้าแรง ๆ หลายครั้ง "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ คุณหนูวางใจได้ ภายในสามวันเรื่องนี้ต้องแล้วเสร็จแน่นอน จะไม่ขาดไปแม้แต่ตำลึงเดียวขอรับ"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มแย้มอย่างงดงาม "ดี"หวังเอ้อจึงคำนับแล้วถอยออกไปขณะเดียวกันใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันจมดิ่งลงสู่หุบเหวคำพูดของแม่เซียวเมื่อครู่นั้นยังคงก้องอยู่ข้างหูโดยเฉพาะประโยคนั้นที่ว่า 'ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไร้วิธีแก้ไข' ช่างราวกับมีดเล่มหนึ่งที่คอยเฉือนนางอย่างไม่หยุดยั้งผู้คนที่นางใกล้ชิดที่สุดต่างทยอยจากนางไปทีละคนแต่แม่เซียวกลับบอกนางว่า ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะตัวนางเองเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นริ้ว ๆเฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้ต้นเหมยแดงต้นนั้น บัดนี้หาได้เป็นเพียงต้นเปล่าโล้นเช่นก่อนออกเรือนไม่มันแตกหน่อใบเขียวออกมาแล้ว ที่ปลายกิ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอันเจิดจ้าจนถึงเวลานี้ ความเจ็บปวดที่แน่นอัดในอกของเฉียวเนี่ยนจึงคล้ายจะทุเลาลงบ้างนางเดินมาหยุดใต้ต้นไม้ ลูบไล้ลำต้นอย่างแผ่วเบา ภ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 489
เฉียวเนี่ยนพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าแม่เซียวกลับรีบคว้ามือของนางไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก"เนี่ยนเนี่ยน แม่ก็เห็นเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโต... แม่ผิดเอง กำไลนี้..." แม่เซียวพูดพลางยื่นกำไลข้อมือของตัวเองมาให้เฉียวเนี่ยนแต่ยังไม่ทันได้สวมให้เฉียวเนี่ยน ก็ถูกห้ามไว้เสียก่อนเฉียวเนี่ยนจับมือของแม่เซียวไว้ แล้วยิ้มบาง ๆ "ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะไปอยู่แล้ว ตอนนี้แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเท่านั้นเอง สำหรับกำไลนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"ยิ่งไปกว่านั้น บนข้อมือของนางเองก็มีกำไลหยกอยู่แล้วแม้มันจะไม่ค่อยสวย แต่สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากยิ่งนักนางไม่อาจถอดกำไลนั้นออกมาเพื่อใส่กำไลอีกอันหนึ่งได้เฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก แล้วหมุนตัวกลับไป โดยไม่หยุดแม้แต่นิดเดียวหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนเดินออกมา ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วทว่าไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเงียบงันหนิงซวงจึงไม่ได้กล้าถามอะไรมาก เพียงเร่งฝีเท้าตามหลังอย่างกระชั้นชิดใครจะไปคิดว่า เดินตามไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลับมาหยุดอยู่ที่เร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 488
แม่เซียวกลับค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วทำท่าจะคุกเข่าลงต่อหน้าเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองไว้ก่อนที่หัวเข่าของแม่เซียวจะแตะพื้น "ท่านแม่จะทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ?!"แม่เซียวที่ลุกขึ้นยืนแล้ว น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า"เนี่ยนเนี่ยน เป็นตระกูลเซียวของเราที่ล่วงเกินเจ้า แต่ข้าก็จนปัญญาจริง ๆ บอกตามตรงนะ ตอนที่ข้าได้ยินข่าวลือจากข้างนอก ข้าก็นำวันเดือนปีเกิดของเจ้าไปให้มหาเถระฉือเอินที่วัดฝ่าหัวดู เดิมทีก็แค่อยากให้ท่านมหาเถระช่วยชี้แนะหาทางแก้ไข ทว่าในกระดาษพยากรณ์ที่ท่านส่งกลับมา มีเพียงว่า ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไม่มีทางแก้ไข!"แม่เซียวทั้งร้องไห้ทั้งพูด เสียงสั่นสะอื้นฟังดูเวทนายิ่งนักส่วนเฉียวเนี่ยนนั้น ถึงกับยืนตะลึงนิ่งงันนางคือดาวกาลกิณีไร้คู่เช่นนั้นหรือ?ถึงได้ทำให้คนรอบตัวที่นางรักต้องจากไปทีละคนเช่นนี้งั้นหรือ?กลางอกปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดแทง ในชั่วขณะนั้น เฉียวเนี่ยนรู้สึกราวกับแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องยากยิ่งแต่แม่เซียวก็ยังคงสะอื้น พลางปาดน้ำตาไปด้วย "เดิมทีข้าคิดว่า หากเหอเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร กระดาษพยากรณ์นี้ก็คงไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้…"เฉียวเนี่ยน
