LOGINShare
บทที่ 298
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 299
"ท่านย่า!""ท่านแม่!"เฉียวเนี่ยนและท่านโหวหลินร้องเรียกพร้อมกันแต่ฮูหยินเฒ่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆเฉียวเนี่ยนร้อนใจ รีบตะโกนไม่หยุดว่า "หมอประจำจวน! รีบเรียกหมอประจำจวนมาเร็ว!"ระหว่างที่พูด นางก็คว้ามือของฮูหยินเฒ่าขึ้นมา แล้วแนบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของตัวเอง "ท่านย่า อย่าทําให้เนี่ยนเนี่ยนตกใจนะเจ้าคะ ท่านย่าตื่นเถอะ ท่านย่าค่อยดูเนี่ยนเนี่ยนอีกทีสิเจ้าคะ!"แต่ไม่ว่าเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจะเรียกยังไง ฮูหยินเฒ่าก็ยังคงรักษารอยยิ้มนั้นไว้ ไม่ขยับเขยื้อนเลยหมอประจำจวนอยู่นอกประตูตลอดพอได้ยินเสียงเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจึงรีบร้อนเข้ามาเขาก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปตรวจลมหายใจของฮูหยินเฒ่า แล้วลูบชีพจรที่คอของฮูหยินเฒ่า จากนั้นค่อยเก็บมือ ถอนหายใจยาวเบาๆ "ท่านโหว คุณหนูใหญ่ ฮูหยินเฒ่าจากไปแล้วขอรับ...""เป็นไปไม่ได้!" ท่านโหวหลินปฏิเสธทันที "เมื่อครู่ท่านแม่ข้ายังมีกําลังวังชาเต็มเปี่ยมอยู่เลย!"เฉียวเนี่ยนก็ไม่เชื่อเช่นกัน "ท่านหมอประจำจวนเคยบอกเองว่าท่านย่ายังทนได้อีกหลายวัน แต่นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไรเอง? นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เอง!"คิ้วของหมอประจำจวนขมวดแน่น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 300
ลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาสิบห้าปี...ความเศร้าโศกในหัวใจของเขาถูกขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของท่านโหวหลินแดงก่ำอย่างรุนแรง แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขายังคงฝืนทนต่อไปเขาเดินออกไปข้างนอกเดินไปเรื่อยๆเดินไปจนกระทั่งด้านหลังมีเสียงร้องไห้ดังสนั่นจนแทบไม่ได้ยิน เดินไปรอบๆ ไม่เพียงแต่ไม่มีใครอยู่ แม้แต่โคมไฟสักดวงก็ไม่มีแสงสว่างเลย ในที่สุดท่านโหวหลินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เท้าอ่อนยวบ ทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้นเสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากลําคอของเขา ราวกับก้อนหินยักษ์ที่ทําลายประตู เสียงกรีดร้องโหยหวนนับพันนับหมื่น ในที่สุดก็กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮฟ้ายังไม่สว่าง ข่าวการตายของฮูหยินเฒ่าก็ได้ส่งคนไปถึงญาติแต่ละตระกูลแล้วเซียวเหิงก็ได้รับข่าวแล้ว จึงรีบมาทันทีในห้องโถงไว้ทุกข์ ผ้าไหมสีขาวแขวนอยู่สูงหลินเย่ว์คุกเข่าอยู่ข้างๆ ฮูหยินหลิน หลังจากเห็นเซียวเหิงเข้ามาทําความเคารพและจุดธูปแล้ว ก็ทําความเคารพกลับกลับเห็นดวงตาทั้งคู่ของเซียวเหิงมองไปรอบๆ ห้องโถงไว้ทุกข์หลินเย่ว์ขมวดคิ้ว กระซิบกระซาบกับฮูหยินหลิน แล้วจึงลุกขึ้นลากเซียวเหิงออกไปด้านนอกเซียวเหิงกลับไม่รอให้หลินเย่ว์เอ่ย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 301
จวนโหวมีคนมาไว้ทุกข์ไม่น้อย เสียงร้องไห้ของหลินยวนดึงดูดความสนใจของทุกคนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นบุตรสาวสายตรงแท้ๆ ของตระกูลหลินคุกเข่าต่อหน้าลูกสาวบุญธรรมและร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก พวกเขาก็เริ่มกระซิบกระซาบกันมีญาติสนิทคนหนึ่งก้าวเข้ามาตําหนิทันที "เฉียวเนี่ยน เจ้าเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ปกติรังแกยวนเอ๋อร์ก็แล้วไป วันนี้ท่านย่าของเจ้าคอยดูอยู่บนสวรรค์นะ!"เพราะเฉียวเนี่ยนเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนรังแกหลินยวนเหอะ น่าขําจริงๆ!ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงไร้คลื่น มีเพียงดวงตาแดงก่ำคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนางจ้องหลินยวนเขม็ง เอ่ยเสียงเย็นชาว่า "ได้ยินหรือไม่ ท่านย่ากําลังดูอยู่!"เป็นหลินยวนที่ฆ่าท่านย่า ฆาตกร ทําไมต้องมาส่งท่านย่าด้วย?!หลินยวนใจสั่นเทิ้ม นางย่อมได้ยินอยู่แล้วนางก็กลัวเหมือนกัน!กลัวว่าตอนนี้ ฮูหยินเฒ่ายืนอยู่ตรงมุมใดมุมหนึ่งกำลังจ้องมองนางเขม็งอยู่!แต่ว่า...นางเป็นบุตรสาวสายตรงของจวนโหว หากไม่ปรากฏตัวในห้องโถงไว้ทุกข์ของฮูหยินเฒ่า คนนอกจะวิพากษ์วิจารณ์นางยังไง?ดังนั้นต่อให้กลัวนางก็ต้องมาแม้ว่าความเจ็บปวดท
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 302
พูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์การตายของท่านย่าทําให้ตอนนี้นางเหมือนกลายเป็นศพเดินได้ที่ถูกควักหัวใจไปแล้ว นอกจากความเจ็บปวดที่หน้าอกแล้ว นางก็ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอื่นๆ อีกเลยจริงๆนางไม่อยากพัวพันกับพวกเขามากนัก ถึงยังไงก็ตัดขาดจากกันไปแล้ว ตอนนี้นางแค่อยากส่งท่านย่าเป็นครั้งสุดท้ายถ้าหลินเย่ว์ยังเข้าใจอยู่ วันนี้เขาก็คงไม่ยอมให้หลินยวนเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์แต่ถ้าหากไม่เข้าใจล่ะก็ งั้นอีกสักครู่นางก็จะตีจนนางออกไปซะ!เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ไร้ชีวิตชีวาของเฉียวเนี่ยน หัวใจของหลินเย่ว์ก็บีบรัดอย่างเจ็บปวดแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของคนในอ้อมกอด เขาถึงได้สติกลับมา มองไปทางหลินยวน พลางขมวดคิ้วมุ่น "ยวนเอ๋อร์ เจ้ายังมีแผลอยู่ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ"เขากดเสียงต่ำมาก กลัวว่าจะมีคนได้ยิน แล้วกลับถามหลินยวนอย่างละเอียดว่าบาดเจ็บได้ยังไงถึงเวลานั้น เรื่องที่หลินยวนทําให้ท่านย่าโกรธจนตายก็ปิดไม่มิดแล้วแต่หลินยวนกลับร้อนใจ คว้าแขนของหลินเย่ว์ไว้ น้ำตาคลอเบ้า "พี่ใหญ่..."นางส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อบอกหลินเย่ว์ว่านางไปไม่ได้นางต้องไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ นางต้องคุกเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 303
สองวันต่อมา ฮูหยินเฒ่าก็ได้เคลื่อนศพสองวันมานี้ เฉียวเนี่ยนแทบไม่เคยหลับตานอนเลย ประการแรก เป็นเพราะนางอยากอยู่กับท่านย่าต่ออีกสักหน่อย ประการที่สอง นางกังวลว่าคนตระกูลหลินจะฉวยโอกาสตอนที่นางพักผ่อนแอบพาหลินยวนมาทําให้ฮูหยินเฒ่าไม่พอใจดังนั้นนางจึงไม่กินไม่ดื่มและไม่เคยร้องไห้ด้วยซ้ำกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว ร้องไห้จนเป็นลมอีกครั้ง แล้วทําให้หลินยวนประสบความสําเร็จหลินยวนโกรธท่านย่าจนตายและตอนนี้ยังพยายามที่จะแสดงความกตัญญูกตเวทีด้วยงานศพของท่านย่า?นางจะไม่ยอมเด็ดขาด!เฉียวเนี่ยนเฝ้าฮูหยินเฒ่าอยู่เงียบๆ ไม่จากไปแม้แต่ก้าวเดียวคนในตระกูลหลินได้เห็นนิสัยของเฉียวเนี่ยนแล้ว ไม่อยากให้ฮูหยินเฒ่าต้องจากไปอย่างไม่มีความสุขในครั้งสุดท้าย และยิ่งไม่อยากนําความอับอายขายหน้าของครอบครัวมาเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น ดังนั้นสองวันนี้ หลินยวนจึงไม่เคยปรากฏตัวแม้แต่บริเวณห้องโถงไว้ทุกข์เลยส่วนเฉียวเนี่ยนไม่อนุญาตให้หลินยวนเข้าพิธีเซ่นไหว้ในห้องโถงไว้ทุกข์ ย่อมไม่อนุญาตให้หลินยวนตามขบวนแห่ศพไปส่งฮูหยินเฒ่าคนบ้านหลินจึงคิดหาข้ออ้าง บอกว่าหลินยวนเสียใจจนล้มป่วยจึงไม่ยอมปรากฏตัวออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 304
ใบหน้าของหนิงซวงเต็มไปด้วยความสุข "บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!"เฉียวเนี่ยนยิ้มด้วยความพึงพอใจ กลับได้ยินหนิงซวงถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า "แต่ว่า คุณหนูเตรียมจะไปไหนหรือเจ้าคะ?""ไปอยู่กับจิ่งเหยียนสองวันก่อน แล้วค่อยๆ คิดว่าจะไปที่ไหนละกัน!" เฉียวเนี่ยนกล่าวเช่นนั้นวันข้างหน้า นางจะอยู่เมืองหลวงต่อหรือจากไป นางยังไม่ได้คิดให้ดี เพียงแค่คิดว่าในเมื่อนางตัดสินใจจะอยู่กับจิ่งเหยียนแล้ว ไม่ว่าจะอยู่หรือจากไปก็ต้องปรึกษากับจิ่งเหยียนก่อนแต่ตอนนี้ นางไม่อยากอยู่ในจวนโหวอีกต่อไปแล้ว!เมื่อได้ยินคําพูดของเฉียวเนี่ยน หนิงซวงก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้ ของรางวัลในห้องเก็บของเหล่านั้น จะให้หวังเอ้อไปส่งที่จวนรองแม่ทัพจิ่งก่อนหรือไม่เจ้าคะ?""อืม ส่งไป" เฉียวเนี่ยนพยักหน้าตอบรับ นั่นเป็นรางวัลที่ฮ่องเต้กับกุ้ยเฟยประทานให้นาง เพราะการแต่งงานครั้งนั้น ทําให้นางเกือบเอาชีวิตไม่รอด รางวัลนี้ย่อมต้องรับไปหนิงซวงรับคําแล้วรีบไปทําอย่างรีบร้อนอาจเป็นเพราะนางทํางานอย่างเร่งรีบเกินไป โกดังเก็บของเพิ่งย้ายหมด ฮูหยินหลินก็มาแล้วเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกําลังแบกห่อผ้าและกํา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 305
ในที่สุดก็เดินออกจากจวนโหวเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูบานสูงบานนั้น เงยหน้ามองแผ่นป้ายที่แขวนด้วยผ้าไหมสีขาวแผ่นนั้น ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งในที่สุดนางก็สามารถจากไปได้ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากคนของตระกูลหลินได้ ท่านย่าต้องมีความสุขมากแน่ๆหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนหยุดเดินแล้วมองย้อนกลับไป ยังนึกว่าเฉียวเนี่ยนตัดใจไม่ได้ จึงพูดเสียงเบาว่า "คุณหนู หรือว่าพวกเราจะอยู่ต่ออีกสองวันดีไหมเจ้าคะ?"ฮูหยินหลินพูดถูก อีกสองวันก็จะถึงการตายครบเจ็ดวันของฮูหยินเฒ่าแล้ว รอให้ผ่านไปก่อนแล้วค่อยไปก็ได้แต่ไม่คิด เฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ จากนั้นดึงหนิงซวงแล้วก้าวยาวๆ จากไปในบ้านหลังเล็กที่ไม่ไกลจากจวนโหวนั้น ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลจิ่งมองดูกองอัญมณีที่นํามาส่งอย่างทําอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมาถึง ทั้งสองก็รีบเข้าไปทําความเคารพ แล้วถึงพูดว่า "คุณหนู ท่านจะทําอะไรหรือขอรับ?"เฉียวเนี่ยนยิ้มบางๆ "ข้าตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว วันหลังท่านลุงกับท่านป้าไม่ต้องเรียกข้าเป็นคุณหนูใหญ่แล้ว เรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็พอเจ้าค่ะ""ตัดสายสัมพันธ์หรือ" จิ่งโหรวยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วมองเฉียวเน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 306
ที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าตนไม่ได้เจอจิ่งเหยียนมานานแล้วแรกเริ่มคือท่านย่าป่วยหนัก จากนั้นนางคอยเฝ้าทั้งคืน ไม่มีเวลาไปเจอจิ่งเหยียนจริงๆแค่คิดดู ต่อให้จิ่งเหยียนมา ก็ต้องถูกจวนโหวปฏิเสธอยู่ข้างนอกแน่นอนดังนั้น สำหรับที่อยู่ของจิ่งเหยียน นางไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าเมื่อได้ยินนางถามเช่นนี้ สีหน้าจิ่งโหรวจะคร่ำเคร่งขึ้นทันตา แม้แต่พ่อแม่ของจิ่งเหยียนยังค่อยๆขมวดคิ้ว ไม่ปริปากพูดจาเมื่อเห็นสถานการณ์ ในใจเฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกไม่สงบขึ้นมาหลายส่วน “เป็นอะไรไป? จิ่งเหยียนไปไหนแล้วล่ะ?”แม่ของจิ่งเหยียนสีหน้าฉายแววเศร้าโศกพ่อของจิ่งเหยียนเป็นฝ่ายโบกมือ “เห้อ เขาเป็นรองแม่ทัพราชสำนัก ราชสำนักจะให้เขาไปที่ใด เขาย่อมต้องไปที่นั่น! ได้ยินว่าไปปราบโจร ไปได้หลายวันแล้ว! ”ปราบโจร?เมื่อได้ยินสองคำนี้ เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกทันใด ในหัวฉายภาพท่าทางของโจรภูเขาเหี้ยมโหดพวกนั้น นางถามออกไปอย่างอดไม่ได้ “คงมิใช่ โจรภูเขาแห่งหยงเป่ยเหอโจวเจิ้นใช่ไหม?”“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” พ่อของจิ่งเหยียนตกตะลึงไม่แพ้กัน “ได้ยินมาแบบนั้นเช่นกัน ว่าเป็นเหอโจวเจิ้นอะไรสักอย่าง เหมือนเพราะโจรภูเขา
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 496
"ว่ากันตามจริงแล้ว ข้าควรขอบคุณแม่ทัพเซียวที่ยังจดจําความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านได้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ ข้าคงยังเป็นทาสอยู่ในกรมซักล้าง ข้าขอขอบคุณแม่ทัพเซียวสําหรับความเมตตาของท่าน! แต่ขอเพียงท่านอย่าเลือกตัวเลือกนี้หลังจากชั่งน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเป็นการืำเพื่อข้าอีก"“ข้ารับไม่ไหว”คําสี่คําสุดท้ายนั้น ราวกับค้อนหนักทุบลงบนใจของเซียวเหิงอย่างแรงเซียวเหิงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กลับถูกม้านั่งสะดุดขา โซเซจนเกือบล้มไปข้างหลังอาจเป็นเพราะเสียงนี้ดังไปหน่อย เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่นอกห้องจึงรีบวิ่งเข้ามาเซียวเหิงตวาดเสียงเข้มทันที "ใครให้พวกเจ้าเข้ามา! ออกไป!"แต่ไม่คิดว่า เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์จะคุกเข่าลงพร้อมกัน"ฮูหยิน ท่านให้อภัยท่านแม่ทัพเซียวเถอะ! ท่านแม่ทัพเซียวใส่ใจท่านจริงๆ! เขาได้ยินว่าท่านต้องการพบเขา ก็มาโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บหนัก!""ใครอนุญาตให้พวกเจ้าพูดมาก? ไสหัวไป!"เซียวเหิงตวาดเสียงเข้มอีกครั้งเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ยังอยากจะเกลี้ยกล่อมอีก พวกนางทนเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองน่าเวทนาเช่นนี้ไม่ได้ แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 495
แผลเป็นเหล่านั้นราวกับกำลังเป็นพยานให้กับเซียวเหิง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาใส่ใจนางเพียงใดน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัวนางยื่นมือออกไป ลูบเบา ๆ ลงบนแผลเป็นบริเวณอกของเขา ปลายนิ้วของนางเย็นเฉียบราวกับอาวุธอยู่ ๆ นางก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา "เจ็บไหม?"คิ้วของเซียวเหิงกระตุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเจ็บไหม?สองพยางค์นี้ นางเคยถามจิ่งเหยียนมาก่อนเขาเห็นกับตาว่าหลังจากนั้น นางกับจิ่งเหยียนโอบกอดกันแนบแน่นเพียงใด เพราะเหตุนี้ เวลานี้จึงมีอารมณ์บางอย่างที่ไม่อาจเอ่ยออกมาจุกอยู่กลางอก จนไม่อาจเปล่งถ้อยคำใดออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวแต่แล้วก็เห็นนางเงยหน้าขึ้นมามองเขากะทันหัน ท้ายที่สุดน้ำตาในดวงตาก็ไหลรินลงมาเสียงเบา ๆ อ่อนโยนนั้นเอ่ยว่า "จิ่งเหยียน… ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย"เพราะนางเห็นกับตา ว่าบนร่างของจิ่งเหยียนตรงตำแหน่งนี้ มีรูขนาดใหญ่ทะลุเป็นโพรงเหล่าทหารกล่าวว่า นั่นคือบาดแผลจากดาบที่จิ่งเหยียนรับไว้แทนเซียวเหิง แทงทะลุผ่านร่างกายนางคิดว่า ตอนนั้นจิ่งเหยียนคงเจ็บมาก เจ็บมากจริง ๆเซียวเหิงไม่เคยคาดคิดเลยว่า เวลานี้ เวลาที่นางกำลังมองแผลเป็นทั่วร่างของเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 494
"..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ไปพูดสิ่งใดกับเซียวเหิง แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงกำลังเข้าใจผิดคิ้วเรียวงามของนางขมวดแน่น เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงขรึม "ท่านต้องการอะไรกันแน่? เหตุใดต้องกักข้าทิ้งไว้ที่นี่?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวเหิงชะงักไปชั่วขณะ แต่ยังคงฝืนรักษารอยยิ้มอ่อนโยนไว้ ดวงตาสีเข้มลึกฉายแสงจากเปลวเทียน แวววาวนัก"นี่มิใช่การกักขัง ข้าเพียงแค่… อยากให้เราสองคน… มีโอกาสอีกครั้ง"โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่งแต่ว่าดวงตาของเฉียวเนี่ยนกลับยิ่งหม่นมัว นางมองเซียวเหิง ปากยกยิ้มเย้ยหยัน "โอกาสหรือ? เมื่อสามปีก่อน แม่ทัพเซียวก็หาได้เคยให้โอกาสข้าไม่"เมื่อสามปีก่อน พวกเขาทั้งหมดต่างยืนอยู่ข้างหลินยวน กระทั่งคำแก้ตัวของนาง ก็ยังถูกสายตาอันดุดันของเขาบีบให้กลืนกลับลงไปหากสามปีก่อนเขาไม่ต้องการนางแล้ว เช่นนั้นเหตุใดสามปีให้หลังยังจะมากักนางไว้อีก!เมื่อได้ยินนางพูดถึงเรื่องในอดีตเมื่อสามปีก่อน หัวใจของเซียวเหิงก็เจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดเขาก้าวเข้าไปใกล้นาง แต่ก็เห็นนางถอยกรูดไปสามก้าวทันที มือที่กำปิ่นปักผมไว้แน่นก็ยกขึ้นเตรียมป้องกันตัวเขาจึงหยุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 493
สามวันต่อมาเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ใต้ชายคา ข้างซ้ายมีสาวใช้กำลังแกะเมล็ดแตงให้กับนาง ข้างขวามีสาวใช้อีกคนกำลังหั่นแตงโมให้นางสามวันแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้พบกับเซียวเหิงเลยกลับกัน ตอนนี้นางกลับคุ้นเคยกับสองสาวพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างดีทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ฝั่งซ้ายชื่อเฉียวเอ๋อร์ ฝั่งขวาชื่อฮุ่ยเอ๋อร์สองนางมิใช่คนเมืองหลวง บ้านเกิดอยู่ไกลถึงชายแดนเมื่อครั้งอดีต เซียวเหิงช่วยชีวิตสองนางจากสนามรบ ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนเสียชีวิตเพราะสงคราม สองนางจึงติดตามเซียวเหิงกลับเมืองหลวงสำหรับสองนาง เซียวเหิงคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิต จึงเชื่อฟังเซียวเหิงทุกถ้อยคำแน่นอนว่าย่อมเคารพนบนอบต่อเฉียวเนี่ยนด้วยตลอดสามวันที่ผ่านมา ทั้งสองดูแลนางอย่างสุดความสามารถ ว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ เพียงแต่ไม่ยอมบอกนางว่าที่นี่คือที่ใดหากเซียวเหิงไม่อนุญาต พวกนางจะไม่เปิดเผยข้อมูลใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้แม้แต่น้อยไม่ใช่เฉียวเนี่ยนไม่เคยลองใช้วิธีอื่น สามวันมานี้นางเดินสำรวจทั่วทั้งจวน ทว่ากลับไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์เลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นประตูหน้าหรือประตูหลัง ล้วนถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 492
แต่แล้วก็เห็นว่า ร่างของเซียวเหิงเอียงวูบไปด้านข้าง นอนแน่นิ่งไป เขาหมดสติไปแล้วแม่เซียวตกใจสุดขีด รีบร้องลั่น "เร็วเข้า! รีบไปตามหมอมา! เหิงเอ๋อร์ เหิงเอ๋อร์! อย่าทำให้แม่ตกใจแบบนี้นะ เหิงเอ๋อร์!"เด็กรับใช้ข้างนอกรีบเข้ามา แล้วช่วยกันหามร่างของเซียวเหิงออกไปทันทีแม่เซียวก็ร้องไห้ตามออกไปทั้งน้ำตาพ่อเซียวมองดูรอยเลือดที่ยังติดอยู่บนแส้ ในใจพลันปวดร้าว สายตาหันไปมองหนิงซวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจะช่วยเรื่องนี้ เพียงแต่เมื่อครู่ เจ้าก็เห็นกับตาแล้ว... เจ้ากลับไปก่อนเถอะ!"พูดจบ พ่อเซียวก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงหนิงซวงที่ยังยืนร้องไห้อยู่กับที่อย่างไร้ที่พึ่งนางไม่คิดเลยว่าแม่ทัพเซียวจะปากแข็งถึงเพียงนี้ ถึงขนาดยอมถูกตีจวนตายก็ไม่ยอมเอ่ยถึงเบาะแสของคุณหนูเลยสักคำแต่ถ้าคนที่พาตัวคุณหนูไปคือแม่ทัพเซียว เช่นนั้นคุณหนูของนางก็คงยังไม่มีอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม?หากนายท่านเองยังไม่มีวิธีจัดการแม่ทัพเซียว เช่นนั้น บางทีคุณชายใหญ่อาจจะทำอะไรได้บ้างก็เป็นได้?หนิงซวงตัดสินใจว่าจะรอให้คุณชายใหญ่ฟื้นก่อนค่อยมาถาม……เฉียวเนี่ยนลืมตาขึ้นช้า ๆ สิ่งแรก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 491
หนิงซวงก็เห็นรอยขีดข่วนบนลำต้นไม้เช่นกันนางรีบลุกขึ้นยืน คว้าชายแขนเสื้อของหวังเอ้อไว้แน่น "ต้นเหมยแดงต้นนี้รองแม่ทัพจิ่งเป็นคนปลูกเอาไว้ คุณหนูไม่มีทางทำร้ายมันเด็ดขาด! หวังเอ้อ ทำยังไงดี! คุณหนูต้องถูกใครจับตัวไปแน่ ๆ !"รอยขีดนี้ ต้องเป็นรอยที่คุณหนูทิ้งไว้ตอนดิ้นรนขัดขืนแน่ ๆ !หวังเอ้อเองก็ร้อนใจเช่นกัน แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว "เจ้าจงไปแจ้งข่าวให้ตระกูลเซียว ข้าจะไปหาท่านโหวน้อยที่จวนโหว!"แม้ว่าคุณหนูจะตัดขาดความสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาเชื่อว่าท่านโหวน้อยต้องยื่นมือเข้าช่วยแน่ส่วนตระกูลเซียว แม้ว่าคุณหนูของนางจะหย่าขาดกับคุณชายใหญ่ไปแล้ว ทว่าเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน คิดว่าตระกูลเซียวคงไม่เพิกเฉยแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังเขากับหนิงซวงแค่สองคน จะไปช่วยคุณหนูได้อย่างไรกัน?เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หนิงซวงก็พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากจวนไปอย่างเร่งรีบไม่นานนัก นางก็วิ่งไปถึงตระกูลเซียว พอเห็นพ่อเซียวกับแม่เซียว ก็ทรุดลงคุกเข่าในทันที "นายท่าน ฮูหยิน ได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วยเถิด! คุณหนูของข้าถูกคนจับตัวไปแล้ว!"เมื่อได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 490
เขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่ถึงเพียงนี้จึงพยักหน้าแรง ๆ หลายครั้ง "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ คุณหนูวางใจได้ ภายในสามวันเรื่องนี้ต้องแล้วเสร็จแน่นอน จะไม่ขาดไปแม้แต่ตำลึงเดียวขอรับ"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มแย้มอย่างงดงาม "ดี"หวังเอ้อจึงคำนับแล้วถอยออกไปขณะเดียวกันใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันจมดิ่งลงสู่หุบเหวคำพูดของแม่เซียวเมื่อครู่นั้นยังคงก้องอยู่ข้างหูโดยเฉพาะประโยคนั้นที่ว่า 'ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไร้วิธีแก้ไข' ช่างราวกับมีดเล่มหนึ่งที่คอยเฉือนนางอย่างไม่หยุดยั้งผู้คนที่นางใกล้ชิดที่สุดต่างทยอยจากนางไปทีละคนแต่แม่เซียวกลับบอกนางว่า ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะตัวนางเองเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นริ้ว ๆเฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้ต้นเหมยแดงต้นนั้น บัดนี้หาได้เป็นเพียงต้นเปล่าโล้นเช่นก่อนออกเรือนไม่มันแตกหน่อใบเขียวออกมาแล้ว ที่ปลายกิ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอันเจิดจ้าจนถึงเวลานี้ ความเจ็บปวดที่แน่นอัดในอกของเฉียวเนี่ยนจึงคล้ายจะทุเลาลงบ้างนางเดินมาหยุดใต้ต้นไม้ ลูบไล้ลำต้นอย่างแผ่วเบา ภ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 489
เฉียวเนี่ยนพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าแม่เซียวกลับรีบคว้ามือของนางไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก"เนี่ยนเนี่ยน แม่ก็เห็นเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโต... แม่ผิดเอง กำไลนี้..." แม่เซียวพูดพลางยื่นกำไลข้อมือของตัวเองมาให้เฉียวเนี่ยนแต่ยังไม่ทันได้สวมให้เฉียวเนี่ยน ก็ถูกห้ามไว้เสียก่อนเฉียวเนี่ยนจับมือของแม่เซียวไว้ แล้วยิ้มบาง ๆ "ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะไปอยู่แล้ว ตอนนี้แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเท่านั้นเอง สำหรับกำไลนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"ยิ่งไปกว่านั้น บนข้อมือของนางเองก็มีกำไลหยกอยู่แล้วแม้มันจะไม่ค่อยสวย แต่สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากยิ่งนักนางไม่อาจถอดกำไลนั้นออกมาเพื่อใส่กำไลอีกอันหนึ่งได้เฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก แล้วหมุนตัวกลับไป โดยไม่หยุดแม้แต่นิดเดียวหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนเดินออกมา ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วทว่าไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเงียบงันหนิงซวงจึงไม่ได้กล้าถามอะไรมาก เพียงเร่งฝีเท้าตามหลังอย่างกระชั้นชิดใครจะไปคิดว่า เดินตามไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลับมาหยุดอยู่ที่เร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 488
แม่เซียวกลับค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วทำท่าจะคุกเข่าลงต่อหน้าเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองไว้ก่อนที่หัวเข่าของแม่เซียวจะแตะพื้น "ท่านแม่จะทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ?!"แม่เซียวที่ลุกขึ้นยืนแล้ว น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า"เนี่ยนเนี่ยน เป็นตระกูลเซียวของเราที่ล่วงเกินเจ้า แต่ข้าก็จนปัญญาจริง ๆ บอกตามตรงนะ ตอนที่ข้าได้ยินข่าวลือจากข้างนอก ข้าก็นำวันเดือนปีเกิดของเจ้าไปให้มหาเถระฉือเอินที่วัดฝ่าหัวดู เดิมทีก็แค่อยากให้ท่านมหาเถระช่วยชี้แนะหาทางแก้ไข ทว่าในกระดาษพยากรณ์ที่ท่านส่งกลับมา มีเพียงว่า ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไม่มีทางแก้ไข!"แม่เซียวทั้งร้องไห้ทั้งพูด เสียงสั่นสะอื้นฟังดูเวทนายิ่งนักส่วนเฉียวเนี่ยนนั้น ถึงกับยืนตะลึงนิ่งงันนางคือดาวกาลกิณีไร้คู่เช่นนั้นหรือ?ถึงได้ทำให้คนรอบตัวที่นางรักต้องจากไปทีละคนเช่นนี้งั้นหรือ?กลางอกปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดแทง ในชั่วขณะนั้น เฉียวเนี่ยนรู้สึกราวกับแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องยากยิ่งแต่แม่เซียวก็ยังคงสะอื้น พลางปาดน้ำตาไปด้วย "เดิมทีข้าคิดว่า หากเหอเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร กระดาษพยากรณ์นี้ก็คงไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้…"เฉียวเนี่ยน
