บทที่ 300

ลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาสิบห้าปี...

ความเศร้าโศกในหัวใจของเขาถูกขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของท่านโหวหลินแดงก่ำอย่างรุนแรง แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขายังคงฝืนทนต่อไป

เขาเดินออกไปข้างนอก

เดินไปเรื่อยๆ

เดินไปจนกระทั่งด้านหลังมีเสียงร้องไห้ดังสนั่นจนแทบไม่ได้ยิน เดินไปรอบๆ ไม่เพียงแต่ไม่มีใครอยู่ แม้แต่โคมไฟสักดวงก็ไม่มีแสงสว่างเลย ในที่สุดท่านโหวหลินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เท้าอ่อนยวบ ทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้น

เสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากลําคอของเขา ราวกับก้อนหินยักษ์ที่ทําลายประตู เสียงกรีดร้องโหยหวนนับพันนับหมื่น ในที่สุดก็กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮ

ฟ้ายังไม่สว่าง ข่าวการตายของฮูหยินเฒ่าก็ได้ส่งคนไปถึงญาติแต่ละตระกูลแล้ว

เซียวเหิงก็ได้รับข่าวแล้ว จึงรีบมาทันที

ในห้องโถงไว้ทุกข์ ผ้าไหมสีขาวแขวนอยู่สูง

หลินเย่ว์คุกเข่าอยู่ข้างๆ ฮูหยินหลิน หลังจากเห็นเซียวเหิงเข้ามาทําความเคารพและจุดธูปแล้ว ก็ทําความเคารพกลับ

กลับเห็นดวงตาทั้งคู่ของเซียวเหิงมองไปรอบๆ ห้องโถงไว้ทุกข์

หลินเย่ว์ขมวดคิ้ว กระซิบกระซาบกับฮูหยินหลิน แล้วจึงลุกขึ้นลากเซียวเหิงออกไปด้านนอก

เซียวเหิงกลับไม่รอให้หลินเย่ว์เอ่ย