LOGINShare
บทที่ 304
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 305
ในที่สุดก็เดินออกจากจวนโหวเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูบานสูงบานนั้น เงยหน้ามองแผ่นป้ายที่แขวนด้วยผ้าไหมสีขาวแผ่นนั้น ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งในที่สุดนางก็สามารถจากไปได้ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากคนของตระกูลหลินได้ ท่านย่าต้องมีความสุขมากแน่ๆหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนหยุดเดินแล้วมองย้อนกลับไป ยังนึกว่าเฉียวเนี่ยนตัดใจไม่ได้ จึงพูดเสียงเบาว่า "คุณหนู หรือว่าพวกเราจะอยู่ต่ออีกสองวันดีไหมเจ้าคะ?"ฮูหยินหลินพูดถูก อีกสองวันก็จะถึงการตายครบเจ็ดวันของฮูหยินเฒ่าแล้ว รอให้ผ่านไปก่อนแล้วค่อยไปก็ได้แต่ไม่คิด เฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ จากนั้นดึงหนิงซวงแล้วก้าวยาวๆ จากไปในบ้านหลังเล็กที่ไม่ไกลจากจวนโหวนั้น ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลจิ่งมองดูกองอัญมณีที่นํามาส่งอย่างทําอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมาถึง ทั้งสองก็รีบเข้าไปทําความเคารพ แล้วถึงพูดว่า "คุณหนู ท่านจะทําอะไรหรือขอรับ?"เฉียวเนี่ยนยิ้มบางๆ "ข้าตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว วันหลังท่านลุงกับท่านป้าไม่ต้องเรียกข้าเป็นคุณหนูใหญ่แล้ว เรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็พอเจ้าค่ะ""ตัดสายสัมพันธ์หรือ" จิ่งโหรวยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วมองเฉียวเน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 306
ที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าตนไม่ได้เจอจิ่งเหยียนมานานแล้วแรกเริ่มคือท่านย่าป่วยหนัก จากนั้นนางคอยเฝ้าทั้งคืน ไม่มีเวลาไปเจอจิ่งเหยียนจริงๆแค่คิดดู ต่อให้จิ่งเหยียนมา ก็ต้องถูกจวนโหวปฏิเสธอยู่ข้างนอกแน่นอนดังนั้น สำหรับที่อยู่ของจิ่งเหยียน นางไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าเมื่อได้ยินนางถามเช่นนี้ สีหน้าจิ่งโหรวจะคร่ำเคร่งขึ้นทันตา แม้แต่พ่อแม่ของจิ่งเหยียนยังค่อยๆขมวดคิ้ว ไม่ปริปากพูดจาเมื่อเห็นสถานการณ์ ในใจเฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกไม่สงบขึ้นมาหลายส่วน “เป็นอะไรไป? จิ่งเหยียนไปไหนแล้วล่ะ?”แม่ของจิ่งเหยียนสีหน้าฉายแววเศร้าโศกพ่อของจิ่งเหยียนเป็นฝ่ายโบกมือ “เห้อ เขาเป็นรองแม่ทัพราชสำนัก ราชสำนักจะให้เขาไปที่ใด เขาย่อมต้องไปที่นั่น! ได้ยินว่าไปปราบโจร ไปได้หลายวันแล้ว! ”ปราบโจร?เมื่อได้ยินสองคำนี้ เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกทันใด ในหัวฉายภาพท่าทางของโจรภูเขาเหี้ยมโหดพวกนั้น นางถามออกไปอย่างอดไม่ได้ “คงมิใช่ โจรภูเขาแห่งหยงเป่ยเหอโจวเจิ้นใช่ไหม?”“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” พ่อของจิ่งเหยียนตกตะลึงไม่แพ้กัน “ได้ยินมาแบบนั้นเช่นกัน ว่าเป็นเหอโจวเจิ้นอะไรสักอย่าง เหมือนเพราะโจรภูเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 307
เฉียวเนี่ยนโดนจิ่งโหรวถามกลับแบบเช่นนี้จนชะงักค้างไปความรู้สึกไม่เป็นสุขจากการถูกนางเมินเฉยที่คาใจมาโดยตลอดนั้น พรั่งพรูออกออกมาในชั่วพริบตา ก่อนขยายตัวอย่างไร้ที่สิ้นสุดในที่สุดนางก็มิอาจคงสีหน้าราบเรียบดังเดิมได้อีกต่อไป คิ้วขมวดเคร่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล “เจ้ารู้เรื่องอะไรมา?”หากจิ่งโหรวไม่รู้อะไรเหมือนพ่อแม่ของจิ่งเหยียน ยามนี้คงไม่ถามนางเช่นนี้เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของเฉียวเนี่ยน จิ่งโหรวขบฟันกรามกรอด เอ่ยคำพูดในใจลอดไรฟัน “สิ่งเดียวที่่ข้ารู้คือ ที่พี่ชายข้าไปครานี้ เป็นเพราะเจ้า!”เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนใจสะท้านค้างทันใด ยังไม่ทันได้ถามไถ่ดี ก็ได้ยินจิ่งโหรวเอ่ยต่อ “พี่ชายข้าบอกว่า เขาต้องให้อนาคตอันมั่นคงกับเจ้า เขาไม่อยากให้เจ้าโดนรังแก ดังนั้นเขาต้องต้องสร้างผลงานทางกองทัพ ต้องปกป้องเจ้า! หากไม่มีเจ้า ครานี้พี่ชายข้า คงไม่ต้องไปปราบโจร”คำพูดนี้ ทำเอาเฉียวเนี่ยนหน้าซีดไร้สีเลือดเป็นอย่างที่นางคิดไว้จริงๆที่จิ่งเหยียนไปปราบโจรกะทันหัน เกี่ยวข้องกับนางอย่างที่คิดไว้จริง!สองแขนที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อสั่นระริกไม่เป็นสุข เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกสติหลุดอย่างหมดส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 308
เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเคร่ง สังหรณ์ใจถึงความผิดปกติ “เช่นนั้นนางอยู่ที่ใด?”ไม่คาดคิดว่า ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเบาะแว้งพลันดังขึ้นจากห้องพักเล็กชั้นสองวินาทีต่อมา ชายคนหนึ่งถูกคนผลักออกจากห้องพัก ล้มลงบนระเบียงทางเดินเต็มแรงนั่นคือสวีหวาชิง!แต่เสียงจิ่งโหรวกลับเต็มไปด้วยความความเกรี้ยวกราด ดังออกจากห้องพัก “อันธพาลอะไรกัน ถึงกล้าหาเรื่องข้า! กินข้าวแล้วไม่มีปัญญาจ่ายก็บอกว่าในอาหารมีหนอน ไม่คู่ควรกับพี่สะใภ้ฉันก็บอกว่านางเป็นหญิงมั่วโลกีย์ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่มั่วโลกีย์ ทั้งตระกูลเจ้าล้วนแต่มั่วโลกีย์ทั้งสิ้น!”สิ้นประโยคที่เหลือ เก้าอี้ตัวหนึ่งปลิวออกจากห้องพัก กระแทกใส่ร่างสวีหวาชิงอย่างแม่นยำหน้าอกสวีหวาชิงหลั่งเลือดทันใดทว่าจิ่งโหรวสองแขนเท้าสะเอว เดินออกจากห้องพัก ดวงตาคมกริบเขม็งจ้องสวีหวาชิง “ข้าขอเตือนเจ้า ถ้ากล้าทำให้ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดจาถึงพี่สะใภ้ข้าอีกละก็ ข้าจะตีเจ้าทุกครั้งที่เจอ!”หลายวันก่อนสวีหวาชิงได้ยินว่าน้องสาวของจิ่งเหยียนอยู่หลังครัว นึกถึงความอับอายที่ได้รับมาก่อนหน้านี้แล้ว จึงตัดสินใจมาเอาคืนจากจิ่งโหรวแทนดังนั้น เขาจึงโกหกว่ามีหนอนในอาหาร ต้องการให้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 309
เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนกับจิ่งโหรวต่างตะลึงงันทันใด“เจ้าพูดบ้าอะไร!” จิ่งโหรวแทบทนเตะเขาอีกไม่ไหว ทว่าสติที่เหลือบอกนางว่า ทำแบบนี้ไม่ได้สวีหวาชิงต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ถึงได้พูดเช่นนี้!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่น สะกดความกระวนกระวายในใจไว้ ก่อนเอ่ยถามเสียงเข้ม “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”“แน่นอนว่าพ่อข้าบอกมา!” เมื่อเห็นท่าทีของสตรีทั้งสองเริ่มร้อนรน สวีหวาชิงจึงเผยสีหน้าย่ามใจขึ้น “เมื่อคืนฮ่องเต้ทราบข่าวแล้ว จิ่งเหยียนนำทัพขึ้นโจมตีบนเขา พ่ายแพ้ครั้งใหญ่ สิ้นทั้งกองทัพ!”สี่คำท้ายประโยคนั้น สวีหวาชิงพูดหนักแน่น ซึ่งสี่คำนี้เสมือนเป็นหินก้อนใหญ่ กดทับหัวใจเฉียวเนี่ยนไว้ชั่วขณะหนึ่ง นางถูกสี่คำท้ายประโยคนั้นสะกดไว้จนหายใจแทบไม่ได้ในที่สุดจิ่งโหรวไม่ทนอีกต่อไป พุ่งใส่สวีหวาชิงไม่สนสิ่งอื่นใด “ใครใช้ให้แกพูดจาเหลวไหล! ใครใช้ให้เจ้าแช่งพี่ชายข้า!”หมัดเล็กๆ ของนางนั้นพละกำลังเหลือล้น สวีหวาชิงถูกชกไปสองหมัดต่อกัน รู้สึกหน้ามืดตาลาย ก่อนร่วงผล็อยลงพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นจิ่งโหรวคิดจะเข้าไปซ้ำ เฉียวเนี่ยนก็รีบเรียกหนิงซวงเข้าไปรั้งไว้“หนิงซวง พาแม่นางจิ่งกลับจวน!”พูดจบ นางหันมองจิ่งโ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 310
พูดไป หยูว่านอันก็นำทางเซียวเหิงเข้าห้องหนึ่งในห้อง กลิ่นควาเลือดคละคลุ้งรุนแรงบนเตียงมีใครคนหนึ่งนอนอยู่ เป็นหลัวซ่างนั่นเองตอนนี้เขามิได้นอนหลับแต่อย่างใด ได้ยินวามเคลื่อนไหวดังขึ้นพลันหันขวับ ครั้นเห็นเป็นเซียวเหิง หลัวซ่างเบิกตาโพลงทันใด ดวงตาหม่นหมองแต่เดิมเหมือนได้แสงส่องสว่างเขาพยายามลุกจากเตียงโดยไม่สนความบาดเจ็บบนร่าง แทบจะกลิ้นคลานไปคารวะเบื้องหน้าเซียวเหิงแล้ว “ข้าน้อยคารวะท่านแม่ทัพ!”เสียงสั่นเครือนั้น อัดแน่นไปด้วยความเศร้าโศกสุดพรรณนาสายตาของเซียวเหิง มองไปยังแขนเสื้อฝั่งซ้ายของหลัวซ่างคล้อยหลังการเคลื่อนไหวอันรุนแรงของหลัวซ่าง แขนเสื้อกลับยังคงนิ่งเหมือนว่างเปล่าไหล่ซ้ายของเขา ถูกฟันขาดเกือบถึงสะบักเซียวเหิงสีหน้าคร่ำเคร่ง แรงกดดันรอบกายหนักหน่วงลงอีกหลายส่วน ขยับประคองกายหลัวซ่าง ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นเยือก “บอกมา”หลัวซ่างตามติดเซียวเหิงมานาน ย่อมรู้ดีว่าเซียวเหิงหมายถึงอะไร จึงเอ่ยตอบทันที “ข้าและคนอื่นเดินทางถึงเหอโจวเมื่อสิบวันก่อน หลังจากทำความเข้าใจภูมิศาสตร์ของหุบเขาลิ่วม่ายแล้ว จึงนำทัพขึ้นเขา แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด เหมือนโจรภูเขาพวกนั้นเตรียมก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 311
ภูเขาหกชีพจรตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมืองหยงเป่ยเหอโจวเจิ้น เทือกเขาสูงชัน มองจากที่ไกลๆ ดูเหมือนจะมีภูเขาหกลูก จึงได้ชื่อมาดังนี้ภูมิประเทศในภูเขานั้นยากลําบาก ป้องกันง่ายแต่โจมตีไม่ง่าย บวกกับเทือกเขาที่เชื่อมต่อกัน โจรภูเขาเหล่านั้นจึงหลบหนีไปยังภูเขาอื่นได้ง่ายมาก ดังนั้นจึงทําให้โจรภูเขากลุ่มนี้หยิ่งผยองมาหลายปีแน่นอนว่านี่เป็นเพราะการสมรู้ร่วมคิดระหว่างเจ้าหน้าที่และโจรท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆ มืดลงภายในค่ายกลับคึกคักเป็นพิเศษพวกโจรภูเขาก่อกองไฟ ดื่มเหล้าและกินเนื้อ มีความสุขมากจู่ๆ ก็ได้ยินโจรภูเขาคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันทีว่า "พี่ใหญ่ ท่านว่าครั้งนี้ใต้เท้าหยูสามารถเอาทองคําหมื่นตําลึงมาได้จริงหรือ?"ตอนนี้หัวหน้าโจรภูเขา มือซ้ายจับขาแกะข้างหนึ่ง มือขวาถือไหเหล้า ดวงตาที่ถูกย้อมด้วยสีเหล้ามีสีขุ่นมัวเล็กน้อย มองชายที่ถูกขังอยู่ในกรงที่อยู่ไม่ไกลแล้วหัวเราะเยาะ"หยูว่านอันบอกว่า คนที่มาครั้งนี้ล้วนเป็นคนของเซียวเหิง คนที่ถูกข้าแทงทะลุหัวใจโดยตรง และคนที่ถูกเจ้ารองตัดแขน รวมกับคนที่อยู่ในกรง สามคนล้วนเป็นรองท่านแม่ทัพของเซียวเหิง"ได้ยินคําพูดนี้ โจรภูเขาพลันตกใจ "เซียวเหิง?
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 312
โจมตี!ชั่วขณะหนึ่ง เงาคนในที่มืดโหมกระหน่ํา แสงเย็นวาบปรากฏขึ้น พากันโจมตีโจรภูเขาเหล่านั้นพวกโจรภูเขาไหนเลยจะคาดคิดว่าเหล้าที่ดื่มดีๆ นี้จะถูกฆ่าถึงหน้าบ้าน ชั่วขณะนั้นพวกเขาตื่นตระหนกจนทําอะไรไม่ถูกยังไงก็ตาม พวกเขาเคยชินกับความเป็นความตาย พอได้ยินเสียงตะโกนของหัวหน้าโจรภูเขา พวกโจรภูเขาที่ตื่นตระหนกก็สงบลง และหยิบอาวุธออกมาทีละคนสถานการณ์การต่อสู้นั้นรุนแรงมากเซียวเหิงเดินอ้อมมาถึงหน้ากรงอย่างรวดเร็ว กระบี่ยาวในมือฟันโซ่บนกรงจนขาดหัวหน้าโจรภูเขาทางนั้นสังเกตเห็นสถานการณ์ทางนี้ จึงหยิบมีดพร้าที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาฟันใส่เซียวเหิงทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงไอสังหารจากด้านหลัง เซียวเหิงก็รีบเบี่ยงตัวหลบ กระบี่ยาวโบกสะบัด โจมตีไปยังหัวหน้าโจรภูเขาคนนั้นสิ่งที่ทําให้เซียวเหิงคาดไม่ถึงก็คือ วรยุทธของหัวหน้าโจรภูเขาคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลยชั่วขณะหนึ่ง เขาและหัวหน้าโจรภูเขาต่อสู้กันอย่างแยกไม่ออกหางตาเหลือบเห็นจิ่งเหยียนเพิ่งออกจากกรง ก็มีโจรภูเขาบุกโจมตีเขาโชคดีที่จิ่งเหยียนมีดาบอยู่ในมือและสามารถป้องกันมันได้แต่จิ่งเหยียนถูกขังอยู่ในกรงเจ็ดวัน ยังไม่รู้ว่าได้รับความทรมาน
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 496
"ว่ากันตามจริงแล้ว ข้าควรขอบคุณแม่ทัพเซียวที่ยังจดจําความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านได้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ ข้าคงยังเป็นทาสอยู่ในกรมซักล้าง ข้าขอขอบคุณแม่ทัพเซียวสําหรับความเมตตาของท่าน! แต่ขอเพียงท่านอย่าเลือกตัวเลือกนี้หลังจากชั่งน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเป็นการืำเพื่อข้าอีก"“ข้ารับไม่ไหว”คําสี่คําสุดท้ายนั้น ราวกับค้อนหนักทุบลงบนใจของเซียวเหิงอย่างแรงเซียวเหิงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กลับถูกม้านั่งสะดุดขา โซเซจนเกือบล้มไปข้างหลังอาจเป็นเพราะเสียงนี้ดังไปหน่อย เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่นอกห้องจึงรีบวิ่งเข้ามาเซียวเหิงตวาดเสียงเข้มทันที "ใครให้พวกเจ้าเข้ามา! ออกไป!"แต่ไม่คิดว่า เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์จะคุกเข่าลงพร้อมกัน"ฮูหยิน ท่านให้อภัยท่านแม่ทัพเซียวเถอะ! ท่านแม่ทัพเซียวใส่ใจท่านจริงๆ! เขาได้ยินว่าท่านต้องการพบเขา ก็มาโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บหนัก!""ใครอนุญาตให้พวกเจ้าพูดมาก? ไสหัวไป!"เซียวเหิงตวาดเสียงเข้มอีกครั้งเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ยังอยากจะเกลี้ยกล่อมอีก พวกนางทนเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองน่าเวทนาเช่นนี้ไม่ได้ แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 495
แผลเป็นเหล่านั้นราวกับกำลังเป็นพยานให้กับเซียวเหิง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาใส่ใจนางเพียงใดน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัวนางยื่นมือออกไป ลูบเบา ๆ ลงบนแผลเป็นบริเวณอกของเขา ปลายนิ้วของนางเย็นเฉียบราวกับอาวุธอยู่ ๆ นางก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา "เจ็บไหม?"คิ้วของเซียวเหิงกระตุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเจ็บไหม?สองพยางค์นี้ นางเคยถามจิ่งเหยียนมาก่อนเขาเห็นกับตาว่าหลังจากนั้น นางกับจิ่งเหยียนโอบกอดกันแนบแน่นเพียงใด เพราะเหตุนี้ เวลานี้จึงมีอารมณ์บางอย่างที่ไม่อาจเอ่ยออกมาจุกอยู่กลางอก จนไม่อาจเปล่งถ้อยคำใดออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวแต่แล้วก็เห็นนางเงยหน้าขึ้นมามองเขากะทันหัน ท้ายที่สุดน้ำตาในดวงตาก็ไหลรินลงมาเสียงเบา ๆ อ่อนโยนนั้นเอ่ยว่า "จิ่งเหยียน… ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย"เพราะนางเห็นกับตา ว่าบนร่างของจิ่งเหยียนตรงตำแหน่งนี้ มีรูขนาดใหญ่ทะลุเป็นโพรงเหล่าทหารกล่าวว่า นั่นคือบาดแผลจากดาบที่จิ่งเหยียนรับไว้แทนเซียวเหิง แทงทะลุผ่านร่างกายนางคิดว่า ตอนนั้นจิ่งเหยียนคงเจ็บมาก เจ็บมากจริง ๆเซียวเหิงไม่เคยคาดคิดเลยว่า เวลานี้ เวลาที่นางกำลังมองแผลเป็นทั่วร่างของเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 494
"..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ไปพูดสิ่งใดกับเซียวเหิง แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงกำลังเข้าใจผิดคิ้วเรียวงามของนางขมวดแน่น เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงขรึม "ท่านต้องการอะไรกันแน่? เหตุใดต้องกักข้าทิ้งไว้ที่นี่?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวเหิงชะงักไปชั่วขณะ แต่ยังคงฝืนรักษารอยยิ้มอ่อนโยนไว้ ดวงตาสีเข้มลึกฉายแสงจากเปลวเทียน แวววาวนัก"นี่มิใช่การกักขัง ข้าเพียงแค่… อยากให้เราสองคน… มีโอกาสอีกครั้ง"โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่งแต่ว่าดวงตาของเฉียวเนี่ยนกลับยิ่งหม่นมัว นางมองเซียวเหิง ปากยกยิ้มเย้ยหยัน "โอกาสหรือ? เมื่อสามปีก่อน แม่ทัพเซียวก็หาได้เคยให้โอกาสข้าไม่"เมื่อสามปีก่อน พวกเขาทั้งหมดต่างยืนอยู่ข้างหลินยวน กระทั่งคำแก้ตัวของนาง ก็ยังถูกสายตาอันดุดันของเขาบีบให้กลืนกลับลงไปหากสามปีก่อนเขาไม่ต้องการนางแล้ว เช่นนั้นเหตุใดสามปีให้หลังยังจะมากักนางไว้อีก!เมื่อได้ยินนางพูดถึงเรื่องในอดีตเมื่อสามปีก่อน หัวใจของเซียวเหิงก็เจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดเขาก้าวเข้าไปใกล้นาง แต่ก็เห็นนางถอยกรูดไปสามก้าวทันที มือที่กำปิ่นปักผมไว้แน่นก็ยกขึ้นเตรียมป้องกันตัวเขาจึงหยุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 493
สามวันต่อมาเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ใต้ชายคา ข้างซ้ายมีสาวใช้กำลังแกะเมล็ดแตงให้กับนาง ข้างขวามีสาวใช้อีกคนกำลังหั่นแตงโมให้นางสามวันแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้พบกับเซียวเหิงเลยกลับกัน ตอนนี้นางกลับคุ้นเคยกับสองสาวพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างดีทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ฝั่งซ้ายชื่อเฉียวเอ๋อร์ ฝั่งขวาชื่อฮุ่ยเอ๋อร์สองนางมิใช่คนเมืองหลวง บ้านเกิดอยู่ไกลถึงชายแดนเมื่อครั้งอดีต เซียวเหิงช่วยชีวิตสองนางจากสนามรบ ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนเสียชีวิตเพราะสงคราม สองนางจึงติดตามเซียวเหิงกลับเมืองหลวงสำหรับสองนาง เซียวเหิงคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิต จึงเชื่อฟังเซียวเหิงทุกถ้อยคำแน่นอนว่าย่อมเคารพนบนอบต่อเฉียวเนี่ยนด้วยตลอดสามวันที่ผ่านมา ทั้งสองดูแลนางอย่างสุดความสามารถ ว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ เพียงแต่ไม่ยอมบอกนางว่าที่นี่คือที่ใดหากเซียวเหิงไม่อนุญาต พวกนางจะไม่เปิดเผยข้อมูลใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้แม้แต่น้อยไม่ใช่เฉียวเนี่ยนไม่เคยลองใช้วิธีอื่น สามวันมานี้นางเดินสำรวจทั่วทั้งจวน ทว่ากลับไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์เลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นประตูหน้าหรือประตูหลัง ล้วนถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 492
แต่แล้วก็เห็นว่า ร่างของเซียวเหิงเอียงวูบไปด้านข้าง นอนแน่นิ่งไป เขาหมดสติไปแล้วแม่เซียวตกใจสุดขีด รีบร้องลั่น "เร็วเข้า! รีบไปตามหมอมา! เหิงเอ๋อร์ เหิงเอ๋อร์! อย่าทำให้แม่ตกใจแบบนี้นะ เหิงเอ๋อร์!"เด็กรับใช้ข้างนอกรีบเข้ามา แล้วช่วยกันหามร่างของเซียวเหิงออกไปทันทีแม่เซียวก็ร้องไห้ตามออกไปทั้งน้ำตาพ่อเซียวมองดูรอยเลือดที่ยังติดอยู่บนแส้ ในใจพลันปวดร้าว สายตาหันไปมองหนิงซวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจะช่วยเรื่องนี้ เพียงแต่เมื่อครู่ เจ้าก็เห็นกับตาแล้ว... เจ้ากลับไปก่อนเถอะ!"พูดจบ พ่อเซียวก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงหนิงซวงที่ยังยืนร้องไห้อยู่กับที่อย่างไร้ที่พึ่งนางไม่คิดเลยว่าแม่ทัพเซียวจะปากแข็งถึงเพียงนี้ ถึงขนาดยอมถูกตีจวนตายก็ไม่ยอมเอ่ยถึงเบาะแสของคุณหนูเลยสักคำแต่ถ้าคนที่พาตัวคุณหนูไปคือแม่ทัพเซียว เช่นนั้นคุณหนูของนางก็คงยังไม่มีอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม?หากนายท่านเองยังไม่มีวิธีจัดการแม่ทัพเซียว เช่นนั้น บางทีคุณชายใหญ่อาจจะทำอะไรได้บ้างก็เป็นได้?หนิงซวงตัดสินใจว่าจะรอให้คุณชายใหญ่ฟื้นก่อนค่อยมาถาม……เฉียวเนี่ยนลืมตาขึ้นช้า ๆ สิ่งแรก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 491
หนิงซวงก็เห็นรอยขีดข่วนบนลำต้นไม้เช่นกันนางรีบลุกขึ้นยืน คว้าชายแขนเสื้อของหวังเอ้อไว้แน่น "ต้นเหมยแดงต้นนี้รองแม่ทัพจิ่งเป็นคนปลูกเอาไว้ คุณหนูไม่มีทางทำร้ายมันเด็ดขาด! หวังเอ้อ ทำยังไงดี! คุณหนูต้องถูกใครจับตัวไปแน่ ๆ !"รอยขีดนี้ ต้องเป็นรอยที่คุณหนูทิ้งไว้ตอนดิ้นรนขัดขืนแน่ ๆ !หวังเอ้อเองก็ร้อนใจเช่นกัน แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว "เจ้าจงไปแจ้งข่าวให้ตระกูลเซียว ข้าจะไปหาท่านโหวน้อยที่จวนโหว!"แม้ว่าคุณหนูจะตัดขาดความสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาเชื่อว่าท่านโหวน้อยต้องยื่นมือเข้าช่วยแน่ส่วนตระกูลเซียว แม้ว่าคุณหนูของนางจะหย่าขาดกับคุณชายใหญ่ไปแล้ว ทว่าเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน คิดว่าตระกูลเซียวคงไม่เพิกเฉยแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังเขากับหนิงซวงแค่สองคน จะไปช่วยคุณหนูได้อย่างไรกัน?เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หนิงซวงก็พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากจวนไปอย่างเร่งรีบไม่นานนัก นางก็วิ่งไปถึงตระกูลเซียว พอเห็นพ่อเซียวกับแม่เซียว ก็ทรุดลงคุกเข่าในทันที "นายท่าน ฮูหยิน ได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วยเถิด! คุณหนูของข้าถูกคนจับตัวไปแล้ว!"เมื่อได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 490
เขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่ถึงเพียงนี้จึงพยักหน้าแรง ๆ หลายครั้ง "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ คุณหนูวางใจได้ ภายในสามวันเรื่องนี้ต้องแล้วเสร็จแน่นอน จะไม่ขาดไปแม้แต่ตำลึงเดียวขอรับ"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มแย้มอย่างงดงาม "ดี"หวังเอ้อจึงคำนับแล้วถอยออกไปขณะเดียวกันใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันจมดิ่งลงสู่หุบเหวคำพูดของแม่เซียวเมื่อครู่นั้นยังคงก้องอยู่ข้างหูโดยเฉพาะประโยคนั้นที่ว่า 'ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไร้วิธีแก้ไข' ช่างราวกับมีดเล่มหนึ่งที่คอยเฉือนนางอย่างไม่หยุดยั้งผู้คนที่นางใกล้ชิดที่สุดต่างทยอยจากนางไปทีละคนแต่แม่เซียวกลับบอกนางว่า ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะตัวนางเองเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นริ้ว ๆเฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้ต้นเหมยแดงต้นนั้น บัดนี้หาได้เป็นเพียงต้นเปล่าโล้นเช่นก่อนออกเรือนไม่มันแตกหน่อใบเขียวออกมาแล้ว ที่ปลายกิ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอันเจิดจ้าจนถึงเวลานี้ ความเจ็บปวดที่แน่นอัดในอกของเฉียวเนี่ยนจึงคล้ายจะทุเลาลงบ้างนางเดินมาหยุดใต้ต้นไม้ ลูบไล้ลำต้นอย่างแผ่วเบา ภ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 489
เฉียวเนี่ยนพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าแม่เซียวกลับรีบคว้ามือของนางไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก"เนี่ยนเนี่ยน แม่ก็เห็นเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโต... แม่ผิดเอง กำไลนี้..." แม่เซียวพูดพลางยื่นกำไลข้อมือของตัวเองมาให้เฉียวเนี่ยนแต่ยังไม่ทันได้สวมให้เฉียวเนี่ยน ก็ถูกห้ามไว้เสียก่อนเฉียวเนี่ยนจับมือของแม่เซียวไว้ แล้วยิ้มบาง ๆ "ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะไปอยู่แล้ว ตอนนี้แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเท่านั้นเอง สำหรับกำไลนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"ยิ่งไปกว่านั้น บนข้อมือของนางเองก็มีกำไลหยกอยู่แล้วแม้มันจะไม่ค่อยสวย แต่สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากยิ่งนักนางไม่อาจถอดกำไลนั้นออกมาเพื่อใส่กำไลอีกอันหนึ่งได้เฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก แล้วหมุนตัวกลับไป โดยไม่หยุดแม้แต่นิดเดียวหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนเดินออกมา ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วทว่าไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเงียบงันหนิงซวงจึงไม่ได้กล้าถามอะไรมาก เพียงเร่งฝีเท้าตามหลังอย่างกระชั้นชิดใครจะไปคิดว่า เดินตามไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลับมาหยุดอยู่ที่เร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 488
แม่เซียวกลับค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วทำท่าจะคุกเข่าลงต่อหน้าเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองไว้ก่อนที่หัวเข่าของแม่เซียวจะแตะพื้น "ท่านแม่จะทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ?!"แม่เซียวที่ลุกขึ้นยืนแล้ว น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า"เนี่ยนเนี่ยน เป็นตระกูลเซียวของเราที่ล่วงเกินเจ้า แต่ข้าก็จนปัญญาจริง ๆ บอกตามตรงนะ ตอนที่ข้าได้ยินข่าวลือจากข้างนอก ข้าก็นำวันเดือนปีเกิดของเจ้าไปให้มหาเถระฉือเอินที่วัดฝ่าหัวดู เดิมทีก็แค่อยากให้ท่านมหาเถระช่วยชี้แนะหาทางแก้ไข ทว่าในกระดาษพยากรณ์ที่ท่านส่งกลับมา มีเพียงว่า ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไม่มีทางแก้ไข!"แม่เซียวทั้งร้องไห้ทั้งพูด เสียงสั่นสะอื้นฟังดูเวทนายิ่งนักส่วนเฉียวเนี่ยนนั้น ถึงกับยืนตะลึงนิ่งงันนางคือดาวกาลกิณีไร้คู่เช่นนั้นหรือ?ถึงได้ทำให้คนรอบตัวที่นางรักต้องจากไปทีละคนเช่นนี้งั้นหรือ?กลางอกปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดแทง ในชั่วขณะนั้น เฉียวเนี่ยนรู้สึกราวกับแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องยากยิ่งแต่แม่เซียวก็ยังคงสะอื้น พลางปาดน้ำตาไปด้วย "เดิมทีข้าคิดว่า หากเหอเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร กระดาษพยากรณ์นี้ก็คงไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้…"เฉียวเนี่ยน
