Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 301 - Bab 310

จวนโหวมีคนมาไว้ทุกข์ไม่น้อย เสียงร้องไห้ของหลินยวนดึงดูดความสนใจของทุกคนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นบุตรสาวสายตรงแท้ๆ ของตระกูลหลินคุกเข่าต่อหน้าลูกสาวบุญธรรมและร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก พวกเขาก็เริ่มกระซิบกระซาบกันมีญาติสนิทคนหนึ่งก้าวเข้ามาตําหนิทันที "เฉียวเนี่ยน เจ้าเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ปกติรังแกยวนเอ๋อร์ก็แล้วไป วันนี้ท่านย่าของเจ้าคอยดูอยู่บนสวรรค์นะ!"เพราะเฉียวเนี่ยนเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนรังแกหลินยวนเหอะ น่าขําจริงๆ!ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงไร้คลื่น มีเพียงดวงตาแดงก่ำคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนางจ้องหลินยวนเขม็ง เอ่ยเสียงเย็นชาว่า "ได้ยินหรือไม่ ท่านย่ากําลังดูอยู่!"เป็นหลินยวนที่ฆ่าท่านย่า ฆาตกร ทําไมต้องมาส่งท่านย่าด้วย?!หลินยวนใจสั่นเทิ้ม นางย่อมได้ยินอยู่แล้วนางก็กลัวเหมือนกัน!กลัวว่าตอนนี้ ฮูหยินเฒ่ายืนอยู่ตรงมุมใดมุมหนึ่งกำลังจ้องมองนางเขม็งอยู่!แต่ว่า...นางเป็นบุตรสาวสายตรงของจวนโหว หากไม่ปรากฏตัวในห้องโถงไว้ทุกข์ของฮูหยินเฒ่า คนนอกจะวิพากษ์วิจารณ์นางยังไง?ดังนั้นต่อให้กลัวนางก็ต้องมาแม้ว่าความเจ็บปวดท

สองวันต่อมา ฮูหยินเฒ่าก็ได้เคลื่อนศพสองวันมานี้ เฉียวเนี่ยนแทบไม่เคยหลับตานอนเลย ประการแรก เป็นเพราะนางอยากอยู่กับท่านย่าต่ออีกสักหน่อย ประการที่สอง นางกังวลว่าคนตระกูลหลินจะฉวยโอกาสตอนที่นางพักผ่อนแอบพาหลินยวนมาทําให้ฮูหยินเฒ่าไม่พอใจดังนั้นนางจึงไม่กินไม่ดื่มและไม่เคยร้องไห้ด้วยซ้ำกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว ร้องไห้จนเป็นลมอีกครั้ง แล้วทําให้หลินยวนประสบความสําเร็จหลินยวนโกรธท่านย่าจนตายและตอนนี้ยังพยายามที่จะแสดงความกตัญญูกตเวทีด้วยงานศพของท่านย่า?นางจะไม่ยอมเด็ดขาด!เฉียวเนี่ยนเฝ้าฮูหยินเฒ่าอยู่เงียบๆ ไม่จากไปแม้แต่ก้าวเดียวคนในตระกูลหลินได้เห็นนิสัยของเฉียวเนี่ยนแล้ว ไม่อยากให้ฮูหยินเฒ่าต้องจากไปอย่างไม่มีความสุขในครั้งสุดท้าย และยิ่งไม่อยากนําความอับอายขายหน้าของครอบครัวมาเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น ดังนั้นสองวันนี้ หลินยวนจึงไม่เคยปรากฏตัวแม้แต่บริเวณห้องโถงไว้ทุกข์เลยส่วนเฉียวเนี่ยนไม่อนุญาตให้หลินยวนเข้าพิธีเซ่นไหว้ในห้องโถงไว้ทุกข์ ย่อมไม่อนุญาตให้หลินยวนตามขบวนแห่ศพไปส่งฮูหยินเฒ่าคนบ้านหลินจึงคิดหาข้ออ้าง บอกว่าหลินยวนเสียใจจนล้มป่วยจึงไม่ยอมปรากฏตัวออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ

ในที่สุดก็เดินออกจากจวนโหวเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูบานสูงบานนั้น เงยหน้ามองแผ่นป้ายที่แขวนด้วยผ้าไหมสีขาวแผ่นนั้น ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งในที่สุดนางก็สามารถจากไปได้ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากคนของตระกูลหลินได้ ท่านย่าต้องมีความสุขมากแน่ๆหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนหยุดเดินแล้วมองย้อนกลับไป ยังนึกว่าเฉียวเนี่ยนตัดใจไม่ได้ จึงพูดเสียงเบาว่า "คุณหนู หรือว่าพวกเราจะอยู่ต่ออีกสองวันดีไหมเจ้าคะ?"ฮูหยินหลินพูดถูก อีกสองวันก็จะถึงการตายครบเจ็ดวันของฮูหยินเฒ่าแล้ว รอให้ผ่านไปก่อนแล้วค่อยไปก็ได้แต่ไม่คิด เฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ จากนั้นดึงหนิงซวงแล้วก้าวยาวๆ จากไปในบ้านหลังเล็กที่ไม่ไกลจากจวนโหวนั้น ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลจิ่งมองดูกองอัญมณีที่นํามาส่งอย่างทําอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมาถึง ทั้งสองก็รีบเข้าไปทําความเคารพ แล้วถึงพูดว่า "คุณหนู ท่านจะทําอะไรหรือขอรับ?"เฉียวเนี่ยนยิ้มบางๆ "ข้าตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว วันหลังท่านลุงกับท่านป้าไม่ต้องเรียกข้าเป็นคุณหนูใหญ่แล้ว เรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็พอเจ้าค่ะ""ตัดสายสัมพันธ์หรือ" จิ่งโหรวยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วมองเฉียวเน

เฉียวเนี่ยนโดนจิ่งโหรวถามกลับแบบเช่นนี้จนชะงักค้างไปความรู้สึกไม่เป็นสุขจากการถูกนางเมินเฉยที่คาใจมาโดยตลอดนั้น พรั่งพรูออกออกมาในชั่วพริบตา ก่อนขยายตัวอย่างไร้ที่สิ้นสุดในที่สุดนางก็มิอาจคงสีหน้าราบเรียบดังเดิมได้อีกต่อไป คิ้วขมวดเคร่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล “เจ้ารู้เรื่องอะไรมา?”หากจิ่งโหรวไม่รู้อะไรเหมือนพ่อแม่ของจิ่งเหยียน ยามนี้คงไม่ถามนางเช่นนี้เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของเฉียวเนี่ยน จิ่งโหรวขบฟันกรามกรอด เอ่ยคำพูดในใจลอดไรฟัน “สิ่งเดียวที่่ข้ารู้คือ ที่พี่ชายข้าไปครานี้ เป็นเพราะเจ้า!”เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนใจสะท้านค้างทันใด ยังไม่ทันได้ถามไถ่ดี ก็ได้ยินจิ่งโหรวเอ่ยต่อ “พี่ชายข้าบอกว่า เขาต้องให้อนาคตอันมั่นคงกับเจ้า เขาไม่อยากให้เจ้าโดนรังแก ดังนั้นเขาต้องต้องสร้างผลงานทางกองทัพ ต้องปกป้องเจ้า! หากไม่มีเจ้า ครานี้พี่ชายข้า คงไม่ต้องไปปราบโจร”คำพูดนี้ ทำเอาเฉียวเนี่ยนหน้าซีดไร้สีเลือดเป็นอย่างที่นางคิดไว้จริงๆที่จิ่งเหยียนไปปราบโจรกะทันหัน เกี่ยวข้องกับนางอย่างที่คิดไว้จริง!สองแขนที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อสั่นระริกไม่เป็นสุข เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกสติหลุดอย่างหมดส

เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนกับจิ่งโหรวต่างตะลึงงันทันใด“เจ้าพูดบ้าอะไร!” จิ่งโหรวแทบทนเตะเขาอีกไม่ไหว ทว่าสติที่เหลือบอกนางว่า ทำแบบนี้ไม่ได้สวีหวาชิงต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ถึงได้พูดเช่นนี้!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่น สะกดความกระวนกระวายในใจไว้ ก่อนเอ่ยถามเสียงเข้ม “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”“แน่นอนว่าพ่อข้าบอกมา!” เมื่อเห็นท่าทีของสตรีทั้งสองเริ่มร้อนรน สวีหวาชิงจึงเผยสีหน้าย่ามใจขึ้น “เมื่อคืนฮ่องเต้ทราบข่าวแล้ว จิ่งเหยียนนำทัพขึ้นโจมตีบนเขา พ่ายแพ้ครั้งใหญ่ สิ้นทั้งกองทัพ!”สี่คำท้ายประโยคนั้น สวีหวาชิงพูดหนักแน่น ซึ่งสี่คำนี้เสมือนเป็นหินก้อนใหญ่ กดทับหัวใจเฉียวเนี่ยนไว้ชั่วขณะหนึ่ง นางถูกสี่คำท้ายประโยคนั้นสะกดไว้จนหายใจแทบไม่ได้ในที่สุดจิ่งโหรวไม่ทนอีกต่อไป พุ่งใส่สวีหวาชิงไม่สนสิ่งอื่นใด “ใครใช้ให้แกพูดจาเหลวไหล! ใครใช้ให้เจ้าแช่งพี่ชายข้า!”หมัดเล็กๆ ของนางนั้นพละกำลังเหลือล้น สวีหวาชิงถูกชกไปสองหมัดต่อกัน รู้สึกหน้ามืดตาลาย ก่อนร่วงผล็อยลงพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นจิ่งโหรวคิดจะเข้าไปซ้ำ เฉียวเนี่ยนก็รีบเรียกหนิงซวงเข้าไปรั้งไว้“หนิงซวง พาแม่นางจิ่งกลับจวน!”พูดจบ นางหันมองจิ่งโ