LOGINShare
บทที่ 292
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 293
หลินยวนได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าวันนี้นางคุกเข่าอยู่ที่นี่ก็เพื่อแสดงแผนการอันขมขื่นนี้ เพื่อให้คนของตระกูลหลินไม่สามารถทนโทษนางได้ว่า ‘เจตนาดีแต่ดันทําเรื่องได้ไม่ดี’ตอนนี้ถูกเฉียวเนี่ยนตบหน้าไปฉาดหนึ่ง นางย่อมถือโอกาสล้มลงในอ้อมอกของฮูหยินหลินที่อยู่ข้างๆฮูหยินหลินรีบกอดหลินยวนไว้ด้วยความปวดใจเมื่อสักครู่เฉียวเนี่ยนดูเหมือนจะเดินเข้ามาอย่างอ่อนแรง แต่จู่ๆ ก็ระเบิดพลังออกมาอย่างรุนแรง ฝ่ามือนี้แรงจนทําให้หลินยวนกัดลิ้นตัวเองเมื่อรู้สึกถึงความคาวหวานในปาก หลินยวนก็บังคับให้มันออกมาจากริมฝีปากของนางซะเลยเมื่อเห็นหลินยวนยังอาเจียนเป็นเลือด ท่านโหวหลินก็รีบเข้ามาคว้าแขนเฉียวเนี่ยนไว้ทันที "เนี่ยนเนี่ยน พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงย่าเจ้า แต่ยวนเอ๋อร์ก็ถูกเจ้าแทงแล้ว หากเจ้ายังลงมืออีก เกรงว่าจะต้องฆ่านางแน่!""นางสมัครใจเอง" น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนราบเรียบ แต่หัวใจดวงหนึ่งกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกชั่วร้ายนางต้องการชีวิตของหลินยวน!ระหว่างที่พูด นางกลับถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจอยู่บ้าง "นางมายอมรับผิดด้วยความจริงใจไม่ใช่หรือ?"คําว่าจริงใจสองคํานี้ นางจงใจเน้นเสียงหนักเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 294
ได้ยินดังนั้น หลินยวนก็ยื่นมือไปรับมาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง และกินลงไปต่อหน้าทุกคนแล้วก็ได้ยินเฉียวเนี่ยนถามว่า "เป็นยังไงบ้าง? ยาของหมอประจำจวนนี้ข้าก็เคยกินตั้งแต่กลับมาจากเฉิงซี แค่รู้สึกว่าได้ผลดีมาก”เมื่อได้ยินคําว่า ‘เฉิงซี’ สองคํานี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกใจภาพที่เฉียวเนี่ยนกลับจวนในตอนนั้นผุดขึ้นมาในสมองอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อนึกถึงสภาพที่ร่างกายของนางที่เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดหยดติ๋งๆ พอเทียบกับหลินยวนในตอนนี้แล้ว หนักกว่ามากเลยดังนั้นผลของยานี้ไม่เลวจริงๆ ใช่ไหมล่ะ?หลังจากหลินยวนกินยาเม็ดนั้นเข้าไป จริงๆ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก แต่พอได้ยินคําพูดของเฉียวเนี่ยน นางก็ทําได้แค่ฝืนใจพยักหน้า "ใช่ ได้ผลดีมาก"นางพูดพลางก้าวออกจากอ้อมกอดของฮูหยินหลิน อดทนต่อความเจ็บปวดที่หน้าอกและคุกเข่าลงอีกครั้งเฉียวเนี่ยนถึงพยักหน้าเล็กน้อย "ข้ายังพอมียาอยู่บ้าง ถ้าแม่นางหลินทนไม่ไหวแล้วก็พูดออกมา" พูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้านเสียงของนางเบาและนางเดินช้ามาก ราวกับว่านางจะหมดแรงได้ทุกเมื่อหรืออาจจะเป็นเพราะท่าทางที่พร้อมจะล้มลงได้ทุกเมื่อของนาง ทําให้ผู้คนลืมไปว่า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 295
พระอาทิตย์ตกดิน ความมืดยามราตรีอบอวลหลินยวนเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองคุกเข่านานแค่ไหนแล้ว รู้แต่ว่า ลมพัดมาในตอนกลางคืนหนาวมาก ทําให้คนอดตัวสั่นไม่ได้เข่าทั้งสองข้างชาไปนานแล้ว มีเพียงบาดแผลที่หน้าอกเท่านั้นที่ยังคงเจ็บแปลบไปตามจังหวะของหัวใจ ทําให้สติของนางที่เกือบจะเป็นลมยังคงชัดเจนอยู่เสมอนางเงยหน้าขึ้น มองหน้าต่างที่ไม่รู้ว่าไฟสว่างขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร และยังมีเงาคนประทับอยู่ด้านบนนั้น ปลายจมูกก็ปวดแสบขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูกนางไม่เต็มใจจริงๆ!ทําไมนางต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ด้วย?เดิมทีฮูหยินเฒ่าก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ต่อให้วันนี้ถูกทําให้โมโหจนตายจริงๆ แล้วจะทํายังไงได้?เฉียวเนี่ยนอยากตัดขาดกับจวนโหวมาตลอดไม่ใช่หรือ?นางทําแบบนี้ ไม่ได้เป็นการช่วยเฉียวเนี่ยนอีกแรงหรือ?ทําไมนางกลับต้องถูกลงโทษด้วยล่ะ?คิดไปคิดมา หางตาที่แห้งเหือดมานานก็มีน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งประจวบกับที่หลินเย่ว์เข้ามาในลานบ้านพอดีหลังจากเขาทําแผลที่หมอประจำจวนอีกครั้งแล้ว ก็เห็นว่าลมในตอนกลางคืนหนาว พลางนึกถึงหลินยวน ก็เลยเอาเสื้อคลุมมาให้นางแต่เขาไม่คิดว่าจะมาเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหลินยวนเข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 296
เฉียวเนี่ยนเห็นท่าทีกระฉับกระเฉงของฮูหยินเฒ่า หัวใจก็อดบีบรัดไม่ได้ รู้สึกเพียงว่าตนเองกําลังฝันไปนางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และอดไม่ได้ที่จะเรียกเบาๆ ว่า "ท่านย่า..."ฮูหยินเฒ่าเงยหน้าขึ้นมองนาง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "เนี่ยนเนี่ยน มาเร็ว ให้ย่ากอดหน่อย"ได้ยินคําพูดนี้ เฉียวเนี่ยนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป โผเข้าไปตรงหน้าฮูหยินเฒ่า กอดฮูหยินเฒ่าไว้แน่น "ฮือๆ ท่านย่า ท่านทําให้เนี่ยนเนี่ยนตกใจหมดเลย เนี่ยนเนี่ยนยังคิดว่า ยังคิดว่า..."นางอดร้องไห้ไม่ได้ ร่างกายที่เดิมทีว่างเปล่าเพราะร้องไห้คร่ำครวญบัดนี้เหมือนถูกเติมเต็มอีกครั้งจากการตื่นขึ้นมาของฮูหยินเฒ่าความรู้สึกที่สูญเสียไปและได้กลับคืนมานั้น ทําให้นางรู้สึกพอใจแต่ก็เศร้ามากแต่ไม่คิดเลยว่า ด้านหลังกลับมีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น "ท่านย่า"เป็นเสียงของหลินเย่ว์เฉียวเนี่ยนใจกระตุกวูบ ปล่อยท่านย่าแล้วมองไปทางหลินเย่ว์แค่คิดว่าถ้าหลินเย่ว์พาหลินยวนเข้ามาในบ้านด้วย นางคงตบทั้งสองคนออกไปแน่ๆโชคดีที่ตอนนี้หลินเย่ว์มีสมองแล้ว จึงไม่ได้นําหลินยวนมาสร้างความรําคาญใจให้กับฮูหยินเฒ่าเห็นเพียงเขาค่อยๆ เดินไปถึงข้างเตียงของฮูหยินเฒ่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 297
"ท่านย่า..." เสียงของหลินเย่ว์สั่นเล็กน้อยไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจของเขาจึงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ท่านย่าดูมีชีวิตชีวากว่าเมื่อก่อนมาก พูดจาเต็มไปด้วยพลัง แต่...เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี!เมื่อเห็นหลินเย่ว์ไม่ตอบ สีหน้าของฮูหยินเฒ่าก็เคร่งขรึมลงทันที "ทําไม คําพูดของข้าตอนนี้เจ้าก็ไม่ฟังแล้วเหรอ?""ไม่ใช่แน่นอนขอรับ!" หลินเย่ว์รีบปฏิเสธ ลนลานจนแม้แต่เสียงยังสั่น "ท่านย่าพูดอะไรหลานก็รับปากหมด!""เช่นนั้นก็ดีแล้ว!" ฮูหยินเฒ่าจึงวางใจ ปล่อยมือหลินเย่ว์ ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไปเรียกพ่อเจ้ามา ย่ามีเรื่องจะคุยกับเขา"ได้ยินดังนั้น หลินเย่ว์ก็รีบพยักหน้า เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะสังเกตเห็น เขารีบปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกจนกระทั่งหลินเย่ว์ออกจากบ้าน เฉียวเนี่ยนจึงอดไม่ได้ที่จะเรียก "ท่านย่า..."เสียงของนางสั่นเล็กน้อยและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความกังวล "ท่านย่าเหนื่อยไหมเจ้าคะ? จะพักสักหน่อยไหม?”แต่ไม่คิด ฮูหยินเฒ่าก็ส่ายหน้า ยกมือชี้ไปที่ตู้ที่อยู่ไม่ไกล "ไป เอาของมาให้หมด"เฉียวเนี่ยนอึ้งไปก่อนหน้านี้ฮูหยินเฒ่าเคยบอกว่าของในตู้นั้นสงวนไว้สําหรั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 298
เฉียวเนี่ยนถึงลุกขึ้น เดินหันหลังออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วสายลมยามค่ำคืนกําลังเย็นสบาย พัดจนหัวใจที่ว่างเปล่าของนางรู้สึกไม่สบายมากขึ้นเรื่อยๆนางหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบเดินไปที่เรือนฟางเหอของนางเก็บกล่องไม้ใบนั้นไว้เรียบร้อยแล้วก็ล้างหน้าอย่างรีบร้อน แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดก็รีบกลับไปที่เรือนของฮูหยินเฒ่าทันทีรอจนนางกลับมา ท่านโหวหลินก็คุกเข่าอยู่ข้างเตียงของฮูหยินเฒ่าแล้วบรรยากาศค่อนข้างอึมครึม รอยยิ้มบนใบหน้าของฮูหยินเฒ่าเมื่อเผชิญหน้ากับเฉียวเนี่ยนเมื่อครู่หายไปแล้ว บัดนี้นางดูเคร่งขรึมจนทําให้คนรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกลับมาแล้ว ฮูหยินเฒ่าก็ส่งเสียงเรียก "เนี่ยนเนี่ยน มานี่"เฉียวเนี่ยนถึงรีบเดินไปข้างหน้า เดินไปถึงข้างกายท่านโหวหลิน ก็ได้ยินฮูหยินเฒ่าพูดว่า "คุกเข่าลง"เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าฮูหยินเฒ่ามีเจตนาอะไร แต่ก็ไม่กล้าขัดขืน รีบคุกเข่าลงข้างเตียงของฮูหยินเฒ่าทันทีแล้วก็ได้ยินฮูหยินเฒ่าเอ่ยว่า "เฉียวเนี่ยน เจ้าเข้ามาอยู่ในตระกูลหลินของข้ามาสิบแปดปีแล้ว แม้จะไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่พ่อแม่เจ้าก็ปกป้องเจ้า รักเจ้า ปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนลูกแท้ๆ ข้อ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 299
"ท่านย่า!""ท่านแม่!"เฉียวเนี่ยนและท่านโหวหลินร้องเรียกพร้อมกันแต่ฮูหยินเฒ่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆเฉียวเนี่ยนร้อนใจ รีบตะโกนไม่หยุดว่า "หมอประจำจวน! รีบเรียกหมอประจำจวนมาเร็ว!"ระหว่างที่พูด นางก็คว้ามือของฮูหยินเฒ่าขึ้นมา แล้วแนบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของตัวเอง "ท่านย่า อย่าทําให้เนี่ยนเนี่ยนตกใจนะเจ้าคะ ท่านย่าตื่นเถอะ ท่านย่าค่อยดูเนี่ยนเนี่ยนอีกทีสิเจ้าคะ!"แต่ไม่ว่าเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจะเรียกยังไง ฮูหยินเฒ่าก็ยังคงรักษารอยยิ้มนั้นไว้ ไม่ขยับเขยื้อนเลยหมอประจำจวนอยู่นอกประตูตลอดพอได้ยินเสียงเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินจึงรีบร้อนเข้ามาเขาก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปตรวจลมหายใจของฮูหยินเฒ่า แล้วลูบชีพจรที่คอของฮูหยินเฒ่า จากนั้นค่อยเก็บมือ ถอนหายใจยาวเบาๆ "ท่านโหว คุณหนูใหญ่ ฮูหยินเฒ่าจากไปแล้วขอรับ...""เป็นไปไม่ได้!" ท่านโหวหลินปฏิเสธทันที "เมื่อครู่ท่านแม่ข้ายังมีกําลังวังชาเต็มเปี่ยมอยู่เลย!"เฉียวเนี่ยนก็ไม่เชื่อเช่นกัน "ท่านหมอประจำจวนเคยบอกเองว่าท่านย่ายังทนได้อีกหลายวัน แต่นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไรเอง? นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เอง!"คิ้วของหมอประจำจวนขมวดแน่น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 300
ลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาสิบห้าปี...ความเศร้าโศกในหัวใจของเขาถูกขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของท่านโหวหลินแดงก่ำอย่างรุนแรง แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขายังคงฝืนทนต่อไปเขาเดินออกไปข้างนอกเดินไปเรื่อยๆเดินไปจนกระทั่งด้านหลังมีเสียงร้องไห้ดังสนั่นจนแทบไม่ได้ยิน เดินไปรอบๆ ไม่เพียงแต่ไม่มีใครอยู่ แม้แต่โคมไฟสักดวงก็ไม่มีแสงสว่างเลย ในที่สุดท่านโหวหลินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เท้าอ่อนยวบ ทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้นเสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากลําคอของเขา ราวกับก้อนหินยักษ์ที่ทําลายประตู เสียงกรีดร้องโหยหวนนับพันนับหมื่น ในที่สุดก็กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮฟ้ายังไม่สว่าง ข่าวการตายของฮูหยินเฒ่าก็ได้ส่งคนไปถึงญาติแต่ละตระกูลแล้วเซียวเหิงก็ได้รับข่าวแล้ว จึงรีบมาทันทีในห้องโถงไว้ทุกข์ ผ้าไหมสีขาวแขวนอยู่สูงหลินเย่ว์คุกเข่าอยู่ข้างๆ ฮูหยินหลิน หลังจากเห็นเซียวเหิงเข้ามาทําความเคารพและจุดธูปแล้ว ก็ทําความเคารพกลับกลับเห็นดวงตาทั้งคู่ของเซียวเหิงมองไปรอบๆ ห้องโถงไว้ทุกข์หลินเย่ว์ขมวดคิ้ว กระซิบกระซาบกับฮูหยินหลิน แล้วจึงลุกขึ้นลากเซียวเหิงออกไปด้านนอกเซียวเหิงกลับไม่รอให้หลินเย่ว์เอ่ย
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 496
"ว่ากันตามจริงแล้ว ข้าควรขอบคุณแม่ทัพเซียวที่ยังจดจําความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านได้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ ข้าคงยังเป็นทาสอยู่ในกรมซักล้าง ข้าขอขอบคุณแม่ทัพเซียวสําหรับความเมตตาของท่าน! แต่ขอเพียงท่านอย่าเลือกตัวเลือกนี้หลังจากชั่งน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเป็นการืำเพื่อข้าอีก"“ข้ารับไม่ไหว”คําสี่คําสุดท้ายนั้น ราวกับค้อนหนักทุบลงบนใจของเซียวเหิงอย่างแรงเซียวเหิงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กลับถูกม้านั่งสะดุดขา โซเซจนเกือบล้มไปข้างหลังอาจเป็นเพราะเสียงนี้ดังไปหน่อย เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่นอกห้องจึงรีบวิ่งเข้ามาเซียวเหิงตวาดเสียงเข้มทันที "ใครให้พวกเจ้าเข้ามา! ออกไป!"แต่ไม่คิดว่า เฉียวเอ๋อร์และฮุ่ยเอ๋อร์จะคุกเข่าลงพร้อมกัน"ฮูหยิน ท่านให้อภัยท่านแม่ทัพเซียวเถอะ! ท่านแม่ทัพเซียวใส่ใจท่านจริงๆ! เขาได้ยินว่าท่านต้องการพบเขา ก็มาโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บหนัก!""ใครอนุญาตให้พวกเจ้าพูดมาก? ไสหัวไป!"เซียวเหิงตวาดเสียงเข้มอีกครั้งเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ยังอยากจะเกลี้ยกล่อมอีก พวกนางทนเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองน่าเวทนาเช่นนี้ไม่ได้ แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 495
แผลเป็นเหล่านั้นราวกับกำลังเป็นพยานให้กับเซียวเหิง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาใส่ใจนางเพียงใดน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัวนางยื่นมือออกไป ลูบเบา ๆ ลงบนแผลเป็นบริเวณอกของเขา ปลายนิ้วของนางเย็นเฉียบราวกับอาวุธอยู่ ๆ นางก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา "เจ็บไหม?"คิ้วของเซียวเหิงกระตุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเจ็บไหม?สองพยางค์นี้ นางเคยถามจิ่งเหยียนมาก่อนเขาเห็นกับตาว่าหลังจากนั้น นางกับจิ่งเหยียนโอบกอดกันแนบแน่นเพียงใด เพราะเหตุนี้ เวลานี้จึงมีอารมณ์บางอย่างที่ไม่อาจเอ่ยออกมาจุกอยู่กลางอก จนไม่อาจเปล่งถ้อยคำใดออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวแต่แล้วก็เห็นนางเงยหน้าขึ้นมามองเขากะทันหัน ท้ายที่สุดน้ำตาในดวงตาก็ไหลรินลงมาเสียงเบา ๆ อ่อนโยนนั้นเอ่ยว่า "จิ่งเหยียน… ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย"เพราะนางเห็นกับตา ว่าบนร่างของจิ่งเหยียนตรงตำแหน่งนี้ มีรูขนาดใหญ่ทะลุเป็นโพรงเหล่าทหารกล่าวว่า นั่นคือบาดแผลจากดาบที่จิ่งเหยียนรับไว้แทนเซียวเหิง แทงทะลุผ่านร่างกายนางคิดว่า ตอนนั้นจิ่งเหยียนคงเจ็บมาก เจ็บมากจริง ๆเซียวเหิงไม่เคยคาดคิดเลยว่า เวลานี้ เวลาที่นางกำลังมองแผลเป็นทั่วร่างของเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 494
"..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์ไปพูดสิ่งใดกับเซียวเหิง แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหิงกำลังเข้าใจผิดคิ้วเรียวงามของนางขมวดแน่น เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงขรึม "ท่านต้องการอะไรกันแน่? เหตุใดต้องกักข้าทิ้งไว้ที่นี่?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวเหิงชะงักไปชั่วขณะ แต่ยังคงฝืนรักษารอยยิ้มอ่อนโยนไว้ ดวงตาสีเข้มลึกฉายแสงจากเปลวเทียน แวววาวนัก"นี่มิใช่การกักขัง ข้าเพียงแค่… อยากให้เราสองคน… มีโอกาสอีกครั้ง"โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่งแต่ว่าดวงตาของเฉียวเนี่ยนกลับยิ่งหม่นมัว นางมองเซียวเหิง ปากยกยิ้มเย้ยหยัน "โอกาสหรือ? เมื่อสามปีก่อน แม่ทัพเซียวก็หาได้เคยให้โอกาสข้าไม่"เมื่อสามปีก่อน พวกเขาทั้งหมดต่างยืนอยู่ข้างหลินยวน กระทั่งคำแก้ตัวของนาง ก็ยังถูกสายตาอันดุดันของเขาบีบให้กลืนกลับลงไปหากสามปีก่อนเขาไม่ต้องการนางแล้ว เช่นนั้นเหตุใดสามปีให้หลังยังจะมากักนางไว้อีก!เมื่อได้ยินนางพูดถึงเรื่องในอดีตเมื่อสามปีก่อน หัวใจของเซียวเหิงก็เจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดเขาก้าวเข้าไปใกล้นาง แต่ก็เห็นนางถอยกรูดไปสามก้าวทันที มือที่กำปิ่นปักผมไว้แน่นก็ยกขึ้นเตรียมป้องกันตัวเขาจึงหยุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 493
สามวันต่อมาเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ใต้ชายคา ข้างซ้ายมีสาวใช้กำลังแกะเมล็ดแตงให้กับนาง ข้างขวามีสาวใช้อีกคนกำลังหั่นแตงโมให้นางสามวันแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้พบกับเซียวเหิงเลยกลับกัน ตอนนี้นางกลับคุ้นเคยกับสองสาวพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างดีทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ฝั่งซ้ายชื่อเฉียวเอ๋อร์ ฝั่งขวาชื่อฮุ่ยเอ๋อร์สองนางมิใช่คนเมืองหลวง บ้านเกิดอยู่ไกลถึงชายแดนเมื่อครั้งอดีต เซียวเหิงช่วยชีวิตสองนางจากสนามรบ ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนเสียชีวิตเพราะสงคราม สองนางจึงติดตามเซียวเหิงกลับเมืองหลวงสำหรับสองนาง เซียวเหิงคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิต จึงเชื่อฟังเซียวเหิงทุกถ้อยคำแน่นอนว่าย่อมเคารพนบนอบต่อเฉียวเนี่ยนด้วยตลอดสามวันที่ผ่านมา ทั้งสองดูแลนางอย่างสุดความสามารถ ว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ เพียงแต่ไม่ยอมบอกนางว่าที่นี่คือที่ใดหากเซียวเหิงไม่อนุญาต พวกนางจะไม่เปิดเผยข้อมูลใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้แม้แต่น้อยไม่ใช่เฉียวเนี่ยนไม่เคยลองใช้วิธีอื่น สามวันมานี้นางเดินสำรวจทั่วทั้งจวน ทว่ากลับไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์เลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นประตูหน้าหรือประตูหลัง ล้วนถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 492
แต่แล้วก็เห็นว่า ร่างของเซียวเหิงเอียงวูบไปด้านข้าง นอนแน่นิ่งไป เขาหมดสติไปแล้วแม่เซียวตกใจสุดขีด รีบร้องลั่น "เร็วเข้า! รีบไปตามหมอมา! เหิงเอ๋อร์ เหิงเอ๋อร์! อย่าทำให้แม่ตกใจแบบนี้นะ เหิงเอ๋อร์!"เด็กรับใช้ข้างนอกรีบเข้ามา แล้วช่วยกันหามร่างของเซียวเหิงออกไปทันทีแม่เซียวก็ร้องไห้ตามออกไปทั้งน้ำตาพ่อเซียวมองดูรอยเลือดที่ยังติดอยู่บนแส้ ในใจพลันปวดร้าว สายตาหันไปมองหนิงซวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจะช่วยเรื่องนี้ เพียงแต่เมื่อครู่ เจ้าก็เห็นกับตาแล้ว... เจ้ากลับไปก่อนเถอะ!"พูดจบ พ่อเซียวก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงหนิงซวงที่ยังยืนร้องไห้อยู่กับที่อย่างไร้ที่พึ่งนางไม่คิดเลยว่าแม่ทัพเซียวจะปากแข็งถึงเพียงนี้ ถึงขนาดยอมถูกตีจวนตายก็ไม่ยอมเอ่ยถึงเบาะแสของคุณหนูเลยสักคำแต่ถ้าคนที่พาตัวคุณหนูไปคือแม่ทัพเซียว เช่นนั้นคุณหนูของนางก็คงยังไม่มีอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม?หากนายท่านเองยังไม่มีวิธีจัดการแม่ทัพเซียว เช่นนั้น บางทีคุณชายใหญ่อาจจะทำอะไรได้บ้างก็เป็นได้?หนิงซวงตัดสินใจว่าจะรอให้คุณชายใหญ่ฟื้นก่อนค่อยมาถาม……เฉียวเนี่ยนลืมตาขึ้นช้า ๆ สิ่งแรก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 491
หนิงซวงก็เห็นรอยขีดข่วนบนลำต้นไม้เช่นกันนางรีบลุกขึ้นยืน คว้าชายแขนเสื้อของหวังเอ้อไว้แน่น "ต้นเหมยแดงต้นนี้รองแม่ทัพจิ่งเป็นคนปลูกเอาไว้ คุณหนูไม่มีทางทำร้ายมันเด็ดขาด! หวังเอ้อ ทำยังไงดี! คุณหนูต้องถูกใครจับตัวไปแน่ ๆ !"รอยขีดนี้ ต้องเป็นรอยที่คุณหนูทิ้งไว้ตอนดิ้นรนขัดขืนแน่ ๆ !หวังเอ้อเองก็ร้อนใจเช่นกัน แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว "เจ้าจงไปแจ้งข่าวให้ตระกูลเซียว ข้าจะไปหาท่านโหวน้อยที่จวนโหว!"แม้ว่าคุณหนูจะตัดขาดความสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาเชื่อว่าท่านโหวน้อยต้องยื่นมือเข้าช่วยแน่ส่วนตระกูลเซียว แม้ว่าคุณหนูของนางจะหย่าขาดกับคุณชายใหญ่ไปแล้ว ทว่าเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน คิดว่าตระกูลเซียวคงไม่เพิกเฉยแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังเขากับหนิงซวงแค่สองคน จะไปช่วยคุณหนูได้อย่างไรกัน?เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หนิงซวงก็พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากจวนไปอย่างเร่งรีบไม่นานนัก นางก็วิ่งไปถึงตระกูลเซียว พอเห็นพ่อเซียวกับแม่เซียว ก็ทรุดลงคุกเข่าในทันที "นายท่าน ฮูหยิน ได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วยเถิด! คุณหนูของข้าถูกคนจับตัวไปแล้ว!"เมื่อได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 490
เขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่ถึงเพียงนี้จึงพยักหน้าแรง ๆ หลายครั้ง "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ คุณหนูวางใจได้ ภายในสามวันเรื่องนี้ต้องแล้วเสร็จแน่นอน จะไม่ขาดไปแม้แต่ตำลึงเดียวขอรับ"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มแย้มอย่างงดงาม "ดี"หวังเอ้อจึงคำนับแล้วถอยออกไปขณะเดียวกันใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันจมดิ่งลงสู่หุบเหวคำพูดของแม่เซียวเมื่อครู่นั้นยังคงก้องอยู่ข้างหูโดยเฉพาะประโยคนั้นที่ว่า 'ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไร้วิธีแก้ไข' ช่างราวกับมีดเล่มหนึ่งที่คอยเฉือนนางอย่างไม่หยุดยั้งผู้คนที่นางใกล้ชิดที่สุดต่างทยอยจากนางไปทีละคนแต่แม่เซียวกลับบอกนางว่า ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะตัวนางเองเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นริ้ว ๆเฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้ต้นเหมยแดงต้นนั้น บัดนี้หาได้เป็นเพียงต้นเปล่าโล้นเช่นก่อนออกเรือนไม่มันแตกหน่อใบเขียวออกมาแล้ว ที่ปลายกิ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอันเจิดจ้าจนถึงเวลานี้ ความเจ็บปวดที่แน่นอัดในอกของเฉียวเนี่ยนจึงคล้ายจะทุเลาลงบ้างนางเดินมาหยุดใต้ต้นไม้ ลูบไล้ลำต้นอย่างแผ่วเบา ภ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 489
เฉียวเนี่ยนพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าแม่เซียวกลับรีบคว้ามือของนางไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก"เนี่ยนเนี่ยน แม่ก็เห็นเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโต... แม่ผิดเอง กำไลนี้..." แม่เซียวพูดพลางยื่นกำไลข้อมือของตัวเองมาให้เฉียวเนี่ยนแต่ยังไม่ทันได้สวมให้เฉียวเนี่ยน ก็ถูกห้ามไว้เสียก่อนเฉียวเนี่ยนจับมือของแม่เซียวไว้ แล้วยิ้มบาง ๆ "ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะไปอยู่แล้ว ตอนนี้แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเท่านั้นเอง สำหรับกำไลนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"ยิ่งไปกว่านั้น บนข้อมือของนางเองก็มีกำไลหยกอยู่แล้วแม้มันจะไม่ค่อยสวย แต่สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากยิ่งนักนางไม่อาจถอดกำไลนั้นออกมาเพื่อใส่กำไลอีกอันหนึ่งได้เฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก แล้วหมุนตัวกลับไป โดยไม่หยุดแม้แต่นิดเดียวหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนเดินออกมา ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วทว่าไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเงียบงันหนิงซวงจึงไม่ได้กล้าถามอะไรมาก เพียงเร่งฝีเท้าตามหลังอย่างกระชั้นชิดใครจะไปคิดว่า เดินตามไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลับมาหยุดอยู่ที่เร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 488
แม่เซียวกลับค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วทำท่าจะคุกเข่าลงต่อหน้าเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองไว้ก่อนที่หัวเข่าของแม่เซียวจะแตะพื้น "ท่านแม่จะทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ?!"แม่เซียวที่ลุกขึ้นยืนแล้ว น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า"เนี่ยนเนี่ยน เป็นตระกูลเซียวของเราที่ล่วงเกินเจ้า แต่ข้าก็จนปัญญาจริง ๆ บอกตามตรงนะ ตอนที่ข้าได้ยินข่าวลือจากข้างนอก ข้าก็นำวันเดือนปีเกิดของเจ้าไปให้มหาเถระฉือเอินที่วัดฝ่าหัวดู เดิมทีก็แค่อยากให้ท่านมหาเถระช่วยชี้แนะหาทางแก้ไข ทว่าในกระดาษพยากรณ์ที่ท่านส่งกลับมา มีเพียงว่า ดาวกาลกิณีไร้คู่ ไม่มีทางแก้ไข!"แม่เซียวทั้งร้องไห้ทั้งพูด เสียงสั่นสะอื้นฟังดูเวทนายิ่งนักส่วนเฉียวเนี่ยนนั้น ถึงกับยืนตะลึงนิ่งงันนางคือดาวกาลกิณีไร้คู่เช่นนั้นหรือ?ถึงได้ทำให้คนรอบตัวที่นางรักต้องจากไปทีละคนเช่นนี้งั้นหรือ?กลางอกปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดแทง ในชั่วขณะนั้น เฉียวเนี่ยนรู้สึกราวกับแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องยากยิ่งแต่แม่เซียวก็ยังคงสะอื้น พลางปาดน้ำตาไปด้วย "เดิมทีข้าคิดว่า หากเหอเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร กระดาษพยากรณ์นี้ก็คงไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้…"เฉียวเนี่ยน
