All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 211 - Chapter 220

หลินเย่ว์ยิ้มเอ่ย "แต่ไหนแต่ไรมา ยวนเอ๋อร์อ่อนหวานที่สุด จิตใจงามที่สุด รู้ความที่สุดอยู่แล้ว"ได้ยินคำชมของหลินเย่ว์และฮูหยินเฒ่า หลินยวนก็ก้มหน้าอย่างขวยเขิน สีหน้าพึงพอใจนักทว่าใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงเย็นชาดุจดั่งธารน้ำแข็งอาจเป็นเพราะเห็นว่าเฉียวเนี่ยนไม่พอใจ ฮูหยินเฒ่าจึงเอ่ยเสียงอ่อน "เนี่ยนเนี่ยน พวกเราก็แค่ไปดู หากไม่ถูกใจใครเลย เจ้าก็กลับมา"เฉียวเนี่ยนสูดหายใจลึกถึงจะฝืนตัวเองให้ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะเอ่ยกับฮูหยินเฒ่า "ท่านย่าอยากให้เนี่ยนเนี่ยนออกเรือนเร็วปานนั้นหรือเจ้าคะ? เนี่ยนเนี่ยนยังอยากอยู่กับท่านย่าอีกหลายปีเลย!"เมื่อได้ยินดังนั้นน้ำตาก็พลันเอ่อคลอดวงตาของฮูหยินเฒ่านางยกมือขึ้นลูบหัวของเฉียวเนี่ยน แววตาสุดแสนเอ็นดู "ข้ารู้อยู่แล้วว่าเนี่ยนเนี่ยของข้าน่ะว่าง่ายที่สุด แต่ว่าท่านย่าคงอยู่กับเนี่ยนเนี่ยนได้อีกไม่นาน..."ดังนั้นนางถึงได้อยากฝากฝังเฉียวเนี่ยนกับใครสักคนยามนางยังมีชีวิตอยู่ หากได้เห็นว่าอีกครึ่งชีวิตของเฉียวเนี่ยนสุขสบายแล้ว นางถึงจะจากไปอย่างสงบได้ยินฮูหยินเฒ่าพูดดังนั้น หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันสั่นไหวนางรู้ดีว่าฮูหยินเฒ่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน

ชัดว่าหลินเย่ว์ยังจำเรื่องนั้นได้ดี เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนเอ่ยถึง ในใจก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมา แต่ยังคงปากแข็งไม่ยอมรับ "เรื่องผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว สวีหวาชิงไม่ใช่เด็กเกเรเหมือนแต่ก่อนแล้ว ตอนนี้เขาทำงานที่กรมอากรกับพ่อเขา เขาเห็นกับตา นับว่าเป็นคนใช้ได้คนหนึ่ง..."“เพียะ!”ในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็ทนไม่ไหว เดินเข้ามาแล้วตบหน้าหลินเย่ว์อย่างแรงหลินเย่ว์สองตาพลันเบิกโพลง เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ กำหมัดส่งไปทางเฉียวเนี่ยน คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะชกเข้าใส่สองตาเจิ่งนองของเฉียวเนี่ยนวินาทีนั้นหมัดของเขาหยุดอยู่ตรงหน้าเฉียวเนี่ยน ราวกับมือที่มองไม่เห็นยั้งเอาไว้อย่างไรก็ทำไม่เลงทว่าเฉียวเนี่ยนนั้นจ้องเขาไม่วางตา ภายใต้ประกายน้ำตานั้น มีแต่ความเคียดแค้นนางยังจำได้ดี ตอนอายุแปดขวบนั้น เมื่อหลินเย่ว์รู้ว่าสวีหวาชิงแทบจะกดนางจมน้ำตาย ก็พุ่งตัวเขามาช่วยโดยไม่คิดชีวิต ขึ้นคร่อมสวีหวาชิงต่อยไม่ยั้ง ผู้ใหญ่สี่ห้าคนช่วยกันก็ยังห้ามไม่อยู่ ต่อยจนสวีหวาชิงฟันร่วงสองซี่ ดีดดิ้นร้องขอชีวิตอยู่บนพื้น แทบจะหมดสติไปด้วยซ้ำหมัดของหลินเย่ว์เองก็แตกจนถลอกปอกเปิก แต่เขากลับไม่สนใจ ขวางหน้าเพื่อปกป้องนางไว้ ข่มขู่

ฮูหยินหลินพูดพลางส่งสายตาให้เฉียวเนี่ยนแน่นอนว่าเฉียวเนี่ยนนั้นเข้าใจ พวกเขาคนหนึ่งเล่นไม้แข็ง คนหนึ่งเล่นไม้อ่อนสินะด้วยเหตุนั้น เฉียวเนี่ยนจึงหันไปหาฮูหยินหลินอย่างประหลาดใจ "เหตุใดข้าต้องขอโทษ?""เจ้ายังกล้าแสร้งทำเป็นไม่รู้อีกหรือ" ท่านโหวหลินคำรามลั่น "เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเจ้าทำยวนเอ๋อร์เจ็บหนักเพียงใด?"เฉียวเนี่ยนหางคิ้วกระตุก ชำเลืองมองหลินยวนอย่างเย็นชา "นางล้มเอง ไม่เกี่ยวกับข้า""เจ้ายังกล้าแก้ตัวอีกหรือ! เซียวเหิงเห็นกับตาว่าเจ้าเป็นคนผลักยวนเอ๋อร์!" ท่านโหวหลินตวาดลั่นอย่างเดือดดาล "พ่อสอนเจ้าตั้งแต่เด็ก ทำผิดมิได้น่ากลัว ที่น่ากลัวคือไม่ยอมรับผิด! เจ้าลืมไปหมดแล้วหรือ!"เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฉียวเนี่ยนกลับยิ้มออกมา "คนที่ลืมก่อน ไม่ใช่ท่านโหวหรอกหรือ?"สามปีก่อน หลินยวนทำจานแก้วแตก เหตุใดเขาถึงไม่เห็นตำหนิหลินยวนว่าทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด?ท่านโหวหลินถูกยอกย้อนจนลมหายใจสะดุดจากนั้นก็ได้ยินหลินเย่ว์เอ่ยขึ้น "เจ้าอย่าลำเลิกเรื่องเมื่อสามปีกอ่นได้หรือไม่! สามปีก่อนยวนเอ๋อร์เพิ่งกลับมา นางเพิ่งเคยเข้าวังครั้งแรก ทำจากถ้วยแก้วแตก ก็ไม่แปลกหากไม่กล้ายอมรับ? แต่เจ้าเสวยส

ท่านโหวหลินจงใจใช้ถ้อยคำรุนแรง เขาคิดว่าอย่างน้อยก็ทำให้นางได้รู้ว่าเขาเองเป็นคนที่คิดจะตัดขาดพ่อลูกคิดไปเองว่าบางทีนางอาจจะกังวลหรือหวาดกลัวขึ้นมาก็เป็นได้แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนกลับค้อมกายคำนับให้เขา "หวังว่าท่านโหวจะทำได้อย่างที่พูด"ประโยคนั้นราวกับมีดแทงลึกลงกลางใจท่านโหวหลินทว่าเฉียวเนี่ยนกลับกวาดมองทุกคนด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยขึ้น "หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน" ว่าจบก็หันหลังเดินจากไปจนกระทั่งเดินออกจากประตูห้องของหลินยวนไป เฉียวเนี่ยนถึงได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของฮูหยินหลินดังลอยออกมาหัวใจพลันรัดรึงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความเจ็บปวดแล่นริ้ว ทำเอานางขมวดคิ้วแน่น แต่สุดท้ายก็นางก็บังคับตัวเองให้ปล่อยผ่านมันไปกระนั้นแล้วนางยังเหลียวกลับไปมองอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อเห็นฮูหยินหลินซบไหล่หลินเย่ว์ร้องไห้สะอื้น ในใจก็พลันสงสัยขึ้นมานางรู้ว่าฮูหยินหลินนั้นเจ้าน้ำตามาแต่ไหนแต่ไร ทว่าในอดีตฮูหยินหลินก็เหมือนพวกท่านโหวหลิน เอาแต่ปกป้องหลินยวนวันนี้ฮูหยินหลินกลับเข้าข้างนางเกิดอะไรขึ้น?เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจ แต่ก็สะบัดความคิดออกจากหัว ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ใช่ เขาบอกงว่านางทำเกินกว่าเหตุบางทีความทรงจำในอดีตอก็โหดร้ายเกินทน เฉียวเนี่ยนติดแล้วคิดอีกก็นั่งไม่ติดทีนางไม่อยากอยู่กับเซียวเหิงเพียงลำพัง โดยเฉพาะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำเช่นนี้ขณะกำลังจะหาข้ออ้างปลีกตัวออกไป คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเหิงจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน "คุณหนูเฉียวมีคนที่ถูกใจแล้วหรือไม่?""..."เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจู่ๆ เซียวเหิงถึงได้ถามเช่นนี้เมาแล้วอย่างนั้นหรือ?นางไม่ตอบ แต่เซียวเหิงกลับไม่คิดจะปล่อยนางไป ยังคงถามต่อ "ข้ามีรองแม่ทัพผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งนามว่าจิ่งเหยียน คุณหนูเฉียวไม่ถูกใจหรือ?"จนกระทั่งเขาเอ่ยถึงจิ่งเหยียน เฉียวเนี่ยนถึงได้เข้าใจเป้าหมายของเซียวเหิงคงจะมาระบายอารมณ์แทนจิ่งเหยียนสินะ?ในเมื่อก่อนหน้านี้คำที่นางฝากหนิงซวงไปบอกจิ่งเหยียนนั้นช่างแสนเย็นชาไร้หัวใจเซียวเหิงจงใจเน้นย้ำว่าจิ่งเหยียนคือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา หากเขาจะมาระบายอารมณ์แทนจิ่งเหยียนย่อมสมเหตุสมผลทว่าเฉียวเนี่ยนนั้นไม่ใช่คนเดิมเมื่อสามปีก่อนแล้ว นางไม่มีทางแบกรับในสิ่งที่นางไม่ได้ก่อด้วยเหตุนั้นจึงเลิกคิ้วเอ่ย "เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะทำตามใ