All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 231 - Chapter 240

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนหน้าของจิ่งเหยียน ในหัวของเฉียวเนี่ยนกลับมีแต่ภาพของของเขายามปกป้องนางที่หอจุ้ยเซียงเขาพูดว่าหากวันนี้ให้กล้าพูดจาหมิ่นเกียรตินางอีก ต้องจากที่นี่ไปอย่างไรวิญญาณ!ยามถูกรุมโจมตี เขาส่งนางไปอีกฝั่ง ผลักนางออกจากสังเวียนรบเมื่อถึงชั่ววินาทีแห่งความเป็นความตาย เขาใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องชีวิตนางไว้...นางนึกถึงภาพยามเลือดอาบใบหน้าของเขา สายตาจึงหยุดอยู่ที่คอเสื้อที่ยังเปื้อนคราบเลือดอยู่เมื่อรับรู้ถึงสายตาของเฉียวเนี่ยน จิ่งเหยียนก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง ลนลานปกปิดคราบเลือดนั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะเดินมาหาเขาแล้วหยุดอยู่ข้างเตียงสองตาร้อนผ่าวน้ำตาคลอมองเขาจากมุมบน ฝ่ามือน้อยสัมผัสผ้าบนศีรษะของเขาอย่างแผ่วเบา ไม่กล้าแม้แต่จะออกแรง เกรงว่าจะทำเขาเจ็บในตอนนั้นจิ่งเหยียนประหม่ายิ่งนัก ที่นางเข้ามาใกล้ การกระทำของนาง ล้วนแต่ทำให้เขาไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรถึงขั้นว่าไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะโพล่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนั้นสั่นเครือ"เจ็บหรือไม่?"จิ่งเหยียนถึงได้เงยหน้าขึ่นมองเขา ก็เห็นหยดน้ำร้อนผ่าวไหลผ่านดวงหน้าเนียนละเอียดน

เมื่อได้ยินดังนั้น ความรู้สึกแรกที่เกินขึ้นในใจเซียวเหิงคือไม่เชื่อในเมื่อช่วยกลับมาถึงจวนได้แล้ว เช่นนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้น หลินยวนก็ขี้แงมาแต่ไหนแต่ไหน เขาไม่คิดว่าเรื่องนี้หนักหนาถึงขั้นต้องส่งคนมาบอกข่าวถึงในค่ายทหารเช่นนี้แถมยามเขาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปพอดีเขาเหลือบตามองเฉียวเนี่ยน ก่อนจะสาวเท้าก้าวออกไปเมื่อเห็นเซียวเหิงรีบร้อนออกไป จิ่งเหยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเนี่ยนก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "เจ้าจะกลับไปดูหรือไม่"แววตาของเฉียวเนี่ยนเย็นชา "คงต้องกลับไปดูว่าหลินยวนจะมาไม้ไหน"เมื่อได้ยินดังนั้น จิ่งเหยียนก็ขมวดคิ้ว "ไม้ไหน? เรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือ?"เฉียวเนี่ยนพยักหน้า ก่อนจะเล่าเรื่องของขอทานให้จิ่งเหยียนฟังจิ่งเหยียนสีหน้าเคร่งเครียดในทันใด "ดูท่าแล้วมีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆ แต่เหตุใดคุณหนูรองหลินถึงทำเช่นนั้น?"เฉียวเนี่ยนไม่ตอบ เพราะนางรู้ดี หลินยวนทำเพื่อต่อกรกับนางแต่จิ่งเหยียนเพิ่งบาดเจ็บ จำเป็นต้องพักฟื้น นางจะทำให้เขาเป็นกังวลไม่ได้ด้วยเหตุนั้นนางจึงหันกลับมาเอ่ยกับจิ่งเหยียน "ข้าจะกลับไปดูสักหน่อย เจ้าพักผ่อนให้ดี วันพรุ

หลินเย่ว์ไหนเลยจะคาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ ทั้งยังกล้าพาลใส่หลินยวน จึงคิดจะลงไม้ลงมือกับเฉียวเนี่ยน "ตะโกนอะไรของเจ้า! หากวันนี้ข้าไม่ได้สั่งสอนเจ้า เจ้าคงไม่รู้จักฟ้าสูงแผนดินต่ำ!"หนิงซวงเห็นดังนั้นก็ลนลานเข้าไปกันเฉียวเนี่ยนเอาไว้แค่คิดไม่ถึงเลยว่าคราวนี้เซียวเหิงจะเร็วกว่าไปกว้าหนึ่งภาพที่เห็นคือเขากุมหมัดของหลินเย่ว์ที่พุ่งออกมา เรียวคิ้วขมวดแน่น "เรื่องนี้อาจมีเบื้องลึกเบื้องหลังก็เป็นได้"นี่คือสิ่งที่เขาคาดเดาเอาเอง หลินยวนปิดปาดเงียบ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาท่านโหวหลินไม่คาดคิดว่าเซียวเหิงจะบังร่างเฉียวเนี่ยนเอาไว้ จึงเดือดดาลในทันใด "แม่ทัพเซียว เจ้าคิดให้ดี!"เขามีลูกสาวเพียงแค่สองคน แต่ไม่ได้มีไว้ให้เซียวเหิงโลเล!ทันใดนั้นด้านนอกก็มีบ่าวคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ามา "นายท่านขอรับ รองแม่ทัพจิ่งขอพบอยู่ที่หน้าจวนของรับ!"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็หัวใจกระตุกวูบจิ่งเหยียนเพิ่งได้รับบาดเจ็บ เหตุถึงได้ตามมา?ท่านโหวหลินยังไม่รู้เรื่องราวที่หอจุ้ยเซียง คิดว่าจิ่งเหยียนมาพบเซียวเหิง เกรงว่าจะมีกองทัพจะมีเรื่องด่วน จึงไม่อาจล่าช้าได้ เขาเอ

เฉียวเนี่ยนกวาดตามองพวกเขา ก่อนจะเอื้อยเอ่ย "คุณหนูหลินจะไม่อธิบายตัวเองสักหน่อยหรือ"คำพูดนั้นกำลังเตือนหลินยวนอย่างชัดเจนนางรีบลงจากเตียง ถลาตัวไปคุกเข่าลงตรงหน้าท่านโหวหลินและหลินเย่ว์ ร้องไห้คร่ำครวญ "ท่านพ่อ พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"ครั้งได้ยินเสียงนาง หลินเย่ว์กลับไม่เห็นใจแม้แต่นิดกลับกันยังมองนางอย่างเหลือเชื่อ กดเสียงต่ำเอ่ยถาม "เจ้าก็เลยปล่อยให้ข้าฆ่าพวกเขาเช่นนั้นหรือ?"ทั้งๆ ที่นางจ่ายเงินจ้างเหล่าขอทานพวกนั้น แต่เมื่อเห็นเขาชักกระบี่ออกมา นางกลับไม่เอ่ยปากห้ามแม้สักคำ!หากขอทานพวกนั้นมิได้คิดร้ายอันใดกับนาง เช่นนั้นแล้วการที่เขาฆ่าคนนั้น เรียกว่าอะไรเขารู้ว่าเขาผลีผลามมาแต่ไหนแต่ไหร แต่ไม่เคยฆ่าคนเป็นผักเป็นปลายามนี้เขาต้องมือเปื้อนเลือดเพราะหลินยวน...หลินยวนรนราน นางส่ายหน้าสุดชีวิต "ไม่ใช่นะเจ้าคะ ไม่ใช่เช่นนั้น ข้า ข้าจ้างก็จริง แต่ขอทานพวกนั้นคิดมิดีมิร้ายกับข้าจริงๆ! พี่ใหญ่ก็เห็นกับตามิใช่หรือ? หากไม่ใช่เพราะท่านมาช่วยไว้ทันเวลา ข้าคงต้องแปดเปื้อนเพราะพวกเขาแล้วจริงๆ!"วินาทีนี้หลินเย่ว์แทบจะแยกแยะไม่ออกแล้วเขาแยกแยะไม่ออกแล้วว่า

คำพูดนั้นของเฉียวเนี่ยนเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่แทงกลางใจท่านโหวหลินท่านโหวหลินทำทีแก้ต่าง "ไม่ ไม่ใช่ว่าพ่อตั้งใจทอดทิ้งเจ้าไว้ที่กรมซักล้าง แต่ฮองเฮารับสั่ง พ่อเองก็ไม่อาจขัดขืน"เมื่อพูดถึงเท่านั้น ท่านโหวหลินก็รู้สึกปวดใจ แม้แต่ใจหายยังแสนยากลำบาก เขาสูดลมหายใจอยู่หลายครั้งกว่ามีแรงพูดต่อ "พ่อ พ่อไม่ได้ไม่ใยดีเจ้า แต่ฮ่องเต้จับตาดูจวนโหวอยู่ตลอด พ่อกลัวว่าหากเดินหมากผิดไปสักครึ่งก้าว กลัวว่าฮ่องเต้จะรู้จัดอ่อน! พ่อกลัวว่าจวนโหวจะล่มสลายเพราะน้ำมือพ่อ พ่อจึงจำต้อ...""จำต้องทอดทิ้งข้า"เฉียวเนี่ยนจบประโยคนั้นแทนท่านโหวหลิน น้ำเสียงแสนเรียบเฉยนางเข้าใจดี ท่านโหวหลินในฐานะประมุขของตระกูล ย่อมคิดถึงชีวิตนับร้อยของทั้งนายทั้งบ่าวในจวนโหวนางเขาใจว่าท่านโหวหลินนั้นลำบากใจและต้องเสียสละแต่นางไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเมื่อสามปีก่อน ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าหลินยวนเป็นคนทำถ้วยแก้วแตก แต่กลับไม่ปริปากสักคำยามนางถูกกล่าวหานางไม่อาจเข้าใจเลยว่าเหตุใดเมื่อสามปีก่อน เพียงแค่คำถามง่ายๆ ถึงได้สะเทือนถึงความเป็นความตายของจวนโหวปานนั้นเขาจะส่งใครสักคนไปถามสารทุกข์สุขดิบนางไม่ได้เชียวหรือ?เพียงแค่ปร