บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 201 - บทที่ 210

ทว่าความรู้สึกเจ้ากรรมนั้นเขาไม่อาจควบคุมได้เขาเห็นเฉียวเนี่ยนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ จึงคิดหาหนทางเอาอกเอาใสนางอย่างห้ามไม่อยู่เขาเองก็จนปัญญายามนี้ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงคำนับแล้วเอ่ยลา "เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อน"เมื่อสิ้นเสียงแล้วแต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดจากเซียวเหิงจิ่งเหยียนรั้งรอ เมื่อเห็นว่าเซียวเหิงไม่ตอบเสียที สุดท้ายจึงหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องเมื่อประตูห้องปิดลง ความรู้อันอ้างว้างก็ปะทะเข้ามา เซียวเหิงกำมือหลวมๆ รู้สึกเหมือนถูกคนควักหักใจออกไปสิ่งที่เคยรู้เกี่ยวกับเฉียวเนี่ยน บัดนี้กลายเป็นเรื่องตลกในสายตาจิ่งเหยียนเขาไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนเปลี่ยนไป หรือว่าเขาไม่เคยเข้าใจนางเลย...หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา อาหารที่ถูกส่งไปยังเรือนฟางเหอ มักจะมีกับเพิ่มเติมอีกหนึ่งอย่างจากนั้นหลายวัน หนิงซวงเห็นไส้ใหญ่หมูอยากที่คาดการไว้ ดวงน้ำหน้าน้อยง้ำงอเหมือนฝักมะระ "คุณหนูเจ้าคะ ...อีกแล้วหรือเจ้าคะ"เฉียวเนี่ยนบีบจมูกไว้ตั้งแน่ก่อนหน้าแล้ว "เอาออกไป"นางคิดในใจ วันนั้นหลินเย่ว์ต้องไปหาจิ่งเหยียนแน่นอน ไม่อย่างนั้นครัวในจวนไม่มีทางย่างไส้ใหญ่หมูให้นางทุกวันโดยไม่มีต้น

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินยวนก็ชะงักไป นางคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวโยงไปถึงหน้าตาของจวนโหวทว่าหนิงซวงกลับพูดต่อ "คุณหนูข้ายังบอกอีกว่า วันหน้าคุณหนูรองจะเป็นนายหญิงแห่งตระกูลแล้ว ย่อมต้องรู้ว่าเรื่องใดควรทำ เรื่องใดไม่ควรทำ ในห่อผ้านี้มีเครื่องประดับเพชรนิลจินดา คนอื่นมองปราดเดียวก็รู้ว่านี่คือสมบัติของคุณหนูรอง เรื่องนี้หากไปถึงหูตระกูลเซียวเข้า พวกเขาจะมองคุณหนูรองอย่างไร? ขอโปรดคุณหนูรองเข้าใจความหวังดีของคุณหนูข้าด้วย"หนิงซวงเอ่ยพลางค้อมหัวคำนับ ไม่รอให้หลินยวนได้เอ่ยปากก็หันหลังเดินจากไปแล้วเหลือเพียงหลินยวนที่ตกตะลึงงันอยู่ที่เดิมเมื่อกลับมาถึงงเรือนฟางเหอ หนิงซวงก็ไปหาเฉียวเนี่ยนในทันที สีหน้าตื่นเต้นดีใจอย่างควบคุมไม่อยู่ "คุณหนูเจ้าคะๆ ที่ท่านให้ข้าพูด ข้าพูดไปหมดแล้วเจ้าค่ะ! ท่านไม่เห็นสีหน้าของคุณหนูรอง น่าขันยิ่งนัก!"เมื่อได้ยินดังนั้นมุมปากของเฉียวเนี่ยนก็ยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ก็ยังเอ่ยถาม "หวังอู่เล่า? ไปหาเสี่ยวชุ่ยแล้วหรือ?"หนิงซวงพยักหน้า "ยามนี้คงได้พบเสี่ยวชุ่ยแล้วกระมัง ว่าแต่คุณหนูเจ้าคะ ท่านว่าเสี่ยวชุ่ยจะเชื่อหรือไม่ว่าคุณหนูรองไปคนเอาห่อผ้านั

เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันนั้นทำเอาจิ่งเหยียนตื่นตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นหลินยวน ก็รีบคำนับในทันใด "คำนับคุณหนูหลิน"หลินยวนเดินเข้ามาหาจิ่งเหยียน ชำเลืองมองถังตักน้ำก่อนจะเอ่ยถาม "เหตุใดท่านพี่จิ่งถึงมาอยู่ที่นี่?""ผะ...ผ่านมาน่ะขอรับ..."จิ่งเหยียนลนลานอย่างเห็นได้ชัดหลินยวนเม้มปากยิ้ม "แต่นี่มันประตูหลัง จะผ่านมาทางนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย! ท่านพี่จิ่งมาหาพี่สาวใช่ไหมเจ้าคะ?"เมื่อได้ยินดังนั้น จิ่งเหยียนมองหลินยวนอย่างตื่นตระหนกแถมหลินยวนยังเอ่นต่ออีกว่า "พี่ใหญ่บอกเรื่องท่านพี่จิ่งกับข้าแล้ว!"ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เองจิ่งเหยียนครุ่นคิด หลินเย่ว์และหลินยวนสนิทสนมกันปานนั้น จะเล่าเรื่องที่เขาชอบพอเฉียวเนี่ยนให้หลินยวนฟัง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกยามนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาเอ่ยอ้ำอึ้ง "ข้า...ข้ายังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนขอรับ"ว่าจบก็เดินออกไป แต่หลินยวนเอ่ยรั้งเขาไว้ "ท่านพี่จิ่งจะยอมแพ้เช่นนี้หรือเจ้าคะ?"ได้ยินดังนั้นจิ่งเหยียนก็ชะงักฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัวจากนั้นก็ได้ยินเสียงหลินยวน "ข้าได้ยินมาว่า สองสามวันนี้พี่ใหญ่ให้คนเอาไส้ใหญ่หมูไปส่งที่เรือนพี่สาวตลอด แต่พี่สาวกลับไม่กินแม้

"ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเขา" เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงนิ่งตัดบทหนิงซวงนางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา เช็ดมุมปากของตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ย "ครั้นตั้งใจจะกล่าวโทษ เหตุใดต้องหาเหตุผล ท่านโหวน้อยจะตราหน้าข้าว่าอย่างไร ก็สุดแล้วแต่ท่าน"หลังจากทะเลาะกันคราวก่อน นางก็เข้าใจแล้วในใจของหลินเย่ว์ นางนั้นสกปรกสมโมมเพียงใด นางเกิดมาชั่วช้า เพราะอย่างนั้นต่อให้นางจะพูดอะไร เขาก็ไม่ฟังทั้งนั้นเช่นนั้นแล้วจะอธิบายให้เปลืองแรงไปเพื่อเหตุใด?เมื่อเห็นท่าที 'ต่อให้ผิดแล้วอย่างไรเล่า' ของเฉียวเนี่ยน หลินเย่ว์ก็ยิ่งโมโห "ข้าตราหน้าเจ้าอย่างนั้นหรือ? หรือว่าไส้ใหญ่หมูมันลอยเข้ามาเอง? ข้าล่ะสงสัยนัก เจ้าของสิ่งนี้มันดีอย่างไร? สู้ขนมของหลี่จี้ได้หรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าขนมนั่นต้องต่อแถวข้ามคืนถึงจะซื้อได้!"ที่หลินเย่ว์เอ่ยถึง คือขนมที่เซียวเหิงวางไว้บนรถม้า ทว่านางไม่ยอมแตะต้อง ต่อมาเซียวเหิงลงมือทำให้นางเองกับมือ นางก็สั่งให้คนเอากล่องนั้นไปให้หลินยวนอีกเฉียวเนี่ยนหัวเราะ "ต่อให้ต้องต่อแถวเป็นปีแล้วอย่างไรเล่า? ข้าไม่ชอบกินก็คือไม่ชอบกิน"ก็เหมือนที่เซียวเหิงคิดกับนางเมื่อก่อน ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้นางเอา

"แน่นอนว่าเพราะเขาฐานะต่ำต้อย!" หลินเย่ว์ขมวดคิ้วแน่น "สำหรับคนทั่วไป คุณสมบัติอย่างจิ่งเหยียนนับว่าไม่เลว แต่สำหรับเนี่ยนเนี่ยนคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวแล้ว จะแต่งงานกับรองแม่ทัพได้อย่างไร!"เนี่ยนเนี่ยน คือคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พอได้ยินคำนั้นแล้ว ใจของหลินยวนกลับรู้สึกอิจฉาริษยาขึ้นมาทว่าไม่นานนางก็กักเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ ส่งยิ้มหวานให้กับหลินเย่ว์ "พี่ใหญ่คือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก ไม่ว่าเรื่องใดก็เป็นห่วงเป็นใยพี่สาวไปเสียหมด!"คำพูดนั้นของนาง เหมือนสองมืออันอบอุ่น โบกพัดไฟโกรธในใจหลินเย่ว์ให้อ่อนแรงลงหลินเย่ว์มองนาง ลูบศีรษะของนางเบาๆ อย่างอดไม่ได้ "หากเนี่ยนเนี่ยนเข้าใจความยากลำบากของข้าได้เหมือนเจ้าก็คงดี""พี่สาวย่อมเข้าใจแน่นอนเจ้าค่ะ" หลินยวนยังคงยิ้มหวาน "ต่อให้ตอนนี้พี่สาวจะยังไม่เข้าใจ แต่วันหน้านางจะเข้าใจเอง!"หลินเย่ว์เค้นรอยยิ้มออกมา "ข้าก็หวังจะเป็นเช่นนั้น!"หลินยวนซบลงกับบ่าของหลินเย่ว์ "แต่ว่าพี่ใหญ่เจ้าคะ หากท่านกีดกันพี่สาวกับรองแม่ทัพจิ่ง พี่สาวต้องเกลียดท่านเป็นแน่"เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของหลินเย่ว์ก็พลันแข็งค้าง "ก็ไม่ถึงกับกีด