All Chapters of ย้อนรักตำหนักชมดาว: Chapter 21 - Chapter 30

เจี้ยนเหวินยืนนิ่ง ตู้กงกงสะกิดให้คุกเข่ารับตราหยกประจำตำแหน่งองค์รัชทายาทจากมือของหมิงไท่จู ที่ยิ้มและมองหลานชายด้วยสายตาอ่อนโยน“ตำแหน่งไท่จือเหมาะที่จะเป็นของเจ้าเจี้ยนเหวิน”เสียงประกาศก้องเสียงแซ่ซ้องและเสียงอื้ออึงด้วยความประหลาดใจ คราวนี้เป็นพริมมี่ที่หันมองเอี้ยนอ๋องว่าเขาไหวไหม เอี้ยนอ๋องก้าวขาออกจากตรงนั้นไปคล้ายจะหลบหนีความอัปยศ กับตำแหน่งรัชทายาทคนใหม่ของราชวงศ์หมิงที่หมายมั่นไว้แต่ตำแหน่งนี้กับตกอยู่ที่องค์ชายเจี้ยนเหวิน ที่เอี้ยนอ๋องไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้พริมมี่ ก้าวขาตามเอี้ยนอ่องไปทันที บางอย่างบอกพริมมี่ว่าไม่อาจปล่อยผ่าน เขาจะผิดหวังแค่ไหน เขาจะแค้นเคืองเพียงใด เป็นพริมมี่ที่จะแก้ไขประวิติศาสตร์ไม่ให้เอี้ยนอ๋องจูตี้ก่อกบฏ“ท่านอ๋องรอมีมี่ด้วย”เอี้ยนอ๋องจูตี้หันมา สวมกอดพริมมี่ไว้แน่นเพียงครู่เดียวที่ พริมมี่รู้สึกว่าคนผู้นี้กำลังอ่อนแอผลักพริมมี่ออกห่าง“เจ้าไปเสีย”“ข้ามาเพื่อจะบอกท่านว่า คนเราไม่ได้สมหวังไปเสียทุกอย่างหรอกนะจะต้องมีผิดหวังกันบ้าง”เอี้ยนอ๋องยิ้มขมขื่น“เจ้ากำลังสงสารข้าหรือ”“ข้าก็สงสารไปเสียทุกคน ทุกคนที่นี่น่าสงสารไปหมดไม่ว่าจะท่านอ๋อง ฝ่าบาท

เจียงมีมี่นางกำนัลผู้มักใหญ่ใฝ่สูง(ในประวัติศาสตร์ตัวละครสมมุติ)เป็นนางกำนัลที่ทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างจักรพรรดิเจี้ยนเหวิน และเอี้ยนอ๋องจูตี้หรือจักรพรรดิหย่งเล่อสร้างความบาดหมางและร้าวฉานนางมีความมักใหญ่ใฝ่สูงยั่วยวนทั้งสองคนให้ลุ่มหลงพริมมี่นักขุดค้นโบราณวัตถุ ที่ทำเพื่อเงินแต่แอบอ้างอุดมการณ์จอมปลอมจนกระทั่งย้อนเวลากลับไปสมัยราชวงศ์หมิง จึงแปรเปลี่ยนเพราะความรักเป็นตัวละครที่กำลังจะดำเนินตามรอยเดิมในแบบของมีมี่แต่ด้วยรักแท้จึงละทิ้งความโลภจักรพรรดิเจี้ยนเหวินแต่เดิมก่อนที่พริมมี่จะย้อนเวลากลับไปเป็นคนที่ยอมคนและโง่งม ไม่มีความมักใหญ่ใฝ่สูงมองโลกในแง่ดีมาตลอด จนกระทั่งกลัวว่าต้องสูญเสียพริมมี่จึงเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเย็นชา และร้ายกาจจนเป็นต้นเหตุของเรื่องการชิงบัลลังค์และหายสาบสูญไปเมื่อายุเพียง24ปีเอี้ยนอ๋องจูตี้หรือจักรพรรดิหย่งเล่อเก็บงำความรู้สึกได้ดี ฉลาดหลักแหลมอดทนเป็นเลิศ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของพริมมี่ จนต้องแย่งชิงทั้งหญิงงามและบัลลังค์เพราะทางเดียวที่จะได้ครอบครองคือต้องมีอำนาจและยิ่งใฆญ่เกินใครเท่านั้นบัลลังก์มังกรคือคำตอบเดียวสุ่ยหลีขันทีที่มี

"ข้าจำเป็นต้องเลือกด้วยหรือ ข้าขอไม่เลือกทั้งสองคน""เช่นนั้นเจ้าย้ายตำหนักดีไหม"สุ่ยหลีที่มองการณ์ไกลและหวังดีเกินกว่าจะเข้าใจ หาทางออกที่ดีให้"จะอย่างไรดี""กุ้ยเฟยมีอาการปวดพระนาภี มีมี่เจ้ามีวิชาการแพทย์ลองใช้มันเพื่อทูลขอให้กุ้ยเฟยรับเจ้าเข้าเป็นนางกำนัลตำหนักเหมยฮวา วังหลวงแห่งนี้มีเพียงกุ้ยเฟยเท่านั้นที่จะคานอำนาจของพระสนมเอกตระกูลถังได้""ขอบคุณท่าน สุ่ยหลี"ยิ้มเศร้าๆ ก็ดีเหมือนกันไปจากตรงนี้เสียจึงไม่ต้องมูฟองมูฟออนอะไร ไม่เห็นก็ไม่ต้องรู้สึก ไม่เจอก็เท่ากับตัดใจ"ตู้กงกง จะพาเจ้าเข้าพบกุ้ยเฟยได้โดยสะดวกแต่มีมี่ข้าขออะไรเจ้าอย่างหนึ่งไม่ว่าไท่จือจะคัดค้านเรื่องที่เจ้าย้ายตำหนักเพียงใดอย่าได้ยอมใจอ่อนเพราะเจ้ามีโอกาสครั้งเดียว"พริมมี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆตำหนักเหมยฮวา"นี่หรือนางกำนัลผู้มีวิชาแพทย์ของตำหนักบูรพา"เสียงอ่อนโยนของกุ้ยเฟยซุนหนี่"เจียงมีมี่ถวายพระพรซุนหนี่กุ้ยเฟย""หืมมมหน้าตาผิวพรรณผุดผ่องงดงามอีกทั้งยังมีวิชาแพทย์”“นางเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท และไท่จือ หลายวันก่อนฝ่าบาททรงให้คนมาฝึกการรักษาอาการไอของฝ่าบาทเพื่อช่วยบรรเทาอาการไอได้ดี วันนี้ข้าน้อยเห็นว่ากุ้ยเ

“เจ้าอาจไม่รู้สึกอะไรข้าเข้าใจดี แต่ข้าเจี้ยนเหวินไม่อาจสูญเสียเจ้าไป” เจี้ยนเหวินรำพึงรำพัน เบาๆภายใต้แสงจันทร์“ท่านพี่” หรานหราน ทรุดกายลงนั่งข้างๆ“อากาศเย็น เพียงนี้เจ้าออกมาทำไมกัน”หรานหรานวางเสื้อคลุมห่มร่างสูงของเจี้ยนเหวิน“เจ้า ไม่จำเป็นต้องดูแลข้า เพียงนี้ก็ได้ก่อนหน้านั้นข้าก็ไม่เคยมีใครคอยดูแลอยู่แล้ว”“แต่ตอนนี้ท่านพี่มีข้าข้าเป็นไท่จือเฟย หลายเรื่องที่ไม่อาจแบกรับแทนท่านแต่ข้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ข้าก่อนหน้านั้นได้ยินเรื่องของท่านมามากมายเพิ่งจะเห็นกับตาก็วันนี้ ท่านพี่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงนี้ หรานหรานจะไม่มีทางปล่อยให้ท่านโดดเดี่ยว”ยิ้มอ่อนโยน เจี้ยนเหวินถอนหายใจมองสบตาหรานหราน นางดีกับเขาเพียงใด แต่ภายในใจเขารู้ดีว่าไม่อาจมีใครมาแทนพริมมี่ได้ พริมมี่แตกต่างจึงดึงดูด“ท่านอาทั้งหลายต่างคาดหวังตำแหน่งไท่จือ ที่หอมหวานไม่หวังมากก็หวังน้อย แต่ทว่าเสด็จปู่กับเลือกข้า พวกเขาจึงตั้งใจโดดเดี่ยวข้าแม้จะร้องขอความช่วยเหลือด้านต่างๆ ก็คงไม่มีใครอยากจะยื่นมือ พวกเขาคิดว่าข้าโง่งมไม่อาจดูแลหนานจิง และราชสำนักที่ยิ่งใหญ่ได้”“ท่านพ่อยินดีสนับสนุนท่านพี่ ฝ่าบาทเองตั้งใจให้เรา

พระบรมศพถูกตั้งอยู่ที่สุสานหลวงหมิงเซียวเชิงเขาจื่อจินซาน ชานเมืองหนานจิง“ น้องสี่ เจี้ยนเหวินฮ่องเต้ทำอย่างนี้เท่ากับกีดกันพวกเราไม่ให้เราเฝ้าถวายความสักการะพระบรมศพของหวงไท่ซ่าง จะถูกจะผิดเราทั้งหมดก็เป็นองค์ชาย ทำเช่นนี้เท่ากับไม่เห็นพวกเราสำคัญ”องค์ชายรองฟ่านลู่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน“พี่รองความจริงพวกเราก็ผิดที่คิดโดดเดี่ยวเจี้ยนเหวินตั้งแต่ต้น เขาเองส่งม้าเร็วเรื่องอาการป่วยของหวงไท่ซ่างที่ย่ำแย่ แต่พวกเรากลับเมินเฉยเสีย”“แต่ถึงกลับไม่ให้เข้าถวายความเคารพพระบรมศพ ไม่เกินไปหน่อยหรือในเมื่อนี่ก็คือครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบเสด็จพ่อ”“เช่นนั้นก็แค่ ฝืนบัญชาของเจี้ยนเหวินฮ่องเต้เสีย ไปพร้อมกันที่วังหลวงถึงเวลานั้น เจี้ยนเหวินอาจไม่กล้า ทำการรุนแรงใดๆ”องค์ชายห้าจ้านกวงผู้มุทะลุ ออกความเห็น“มีบัญชาออกมาเพียงนั้นตอนนี้องครักษ์เกราะทองเชื่อฟังบัญชาของเจี้ยนเหวิน อีกทั้งยังมีแปดกองธง และเหล่าขุนนางในราชสำนัก870คน ที่ล้วนแต่เชื่อฟังและส่งเสริมเจี้ยนเหวินด้วยกันทั้งนั้น เจ้าสี่เจ้าสนิทชิดเชื้อกับเจี้ยนเหวินฮ่องเต้จึงพอจะพูดคุยกันได้ เราทั้งหมดไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู พ่อตายไม่