บททั้งหมดของ ย้อนรักตำหนักชมดาว: บทที่ 31 - บทที่ 40

พริมมี่ยิ้มกว้าง กระโดดกอดรอบลำคอของเอี้ยนอ๋อง“ขอบคุณท่านอ๋องที่สุด”ปักกิ่งในตอนนี้“คุณชายซุนขอรับ ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน มานั่งเฝ้าคุณหนูพริมมี่ต้้งแต่เช้าสุขภาพจะแย่เอาได้นะครับ”คุณปู่ซุน ที่เดินเข้ามาในห้องสีขาวสะอาดตาที่มีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขนข้างซ้ายของพริมมี่“หนึ่งวันผ่านไปแล้วป่านนี้นางคงกำลัง สนุก แอบกังวลไม่น้อยว่านางจะไขว้เขว หลงรักอาสี่ที่องอาจของข้าเสีย”พูดไปยิ้มไป“คุณชายขอรับ คุณพริมมี่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างมุ่งมั่นหากว่าคุณชายในตอนนั้นไม่ทำให้เธอต้องถอดใจ กระผมเชื่อว่าเธอจะต้องมีใจเดียวแน่นอนขอรับ”ซุนจูยิ้ม“ข้าเชื่อใจนางเชื่อว่านางมีข้าเพียงคนเดียว”ปู่ซุนยิ้มกว้าง“เรื่องที่ให้ไปทำสำเร็จหรือยัง”“ขอรับ กระผมโอนสินทรัพย์บางส่วนของคุณชายให้กับคุณพริมมี่เรียบร้อยแล้ว และอีกอย่างวันนี้กระผมนำดอกไม้ไปวางที่สุสานของจักรพรรดิหมิงไท่จูเรียบร้อยตามบัญชาแล้วขอรับ”“ดีมาก หลายร้อยปีที่ข้าตั้งตารอนางกลับมา ตั้งแต่ครั้งที่นางจากไปจนมาถึงวันนี้ยังไม่ได้พูดคุยให้หายคิดถึง”“อีกสองวันขอรับ รอมาตั้งหกร้อยกว่าปียังรอได้ นี่อีกแค่สองวันขอรับ”ซุนจูถอนหายใจยาว“กลัวว่าหากกลับมาแล้วพบว่า

ก่อนหน้านั้น“อาสี่ นางอยู่ตรงนั้น”เจี้ยนเหวินยิ้มกว้าง พยักเพยิดให้เอี้ยนอ๋องจูตี้ที่มีท่าทีเฉยชามองไปที่มีมี่นางในหอซักล้างที่เอาเวลาว่างนำพาตัวของนางให้มาอยู่ในสายตาของทั้งสองคน จิ้งเหอส่ายหน้าสุ่ยหลีถอนหายใจยาว รู้ดีว่านั้นคือแผนการของเจียงมีมี่นางมักใหญ่ใฝ่สูงตั้งแต่แรกที่เข้ามาในวังหลวง“เจ้าเอาแต่มองนางนางจะต้อง รู้ว่าเจ้าเห็นนาง”“อาสี่แล้วจะทำอย่างไรดีเจี้ยนเหวินโง่งมอีกแล้ว”“นิ่งไว้เสีย เจ้าร้อนรนเพียงนี้ทำให่ข้าอดคิดไม่ได้ว่าหลานชายข้าแอบมีใจให้นางในคนนั้นเสียแล้ว”เจี้ยนหวินยิ้มอายๆใบหน้าสดใสน่าเอ็นดูไม่น้อยไร้ซึ่งรอยทุกข์ตรมเหมือนในปัจจุบัน“ท่านอาสี่อย่าล้อข้าเล่น ข้าก็เห็นว่าอาสี่เองก็มองนาง บางทีตำแหน่งชายารองของท่านอาจเป็นนาง เจี้ยนเหวินแค่เห็นว่านางน่าเอ็นดูอีกทั้งยังตามพวกเราเหมือนว่านางว่างเสียเต็มที”“บุตรีใต้เท้าเจียง ขุนนางกรมวัง นางทำหรือไม่บิดานาง นางก็คงพอแก้ต่าง เพราะบิดานางดูแลเหล่านางในอยู่แล้ว”“อาสี่ท่านอย่าพูดเรื่องอื่น เอาเรื่องนี้ก่อน ท่านชอบนางไหม”ร่างอ้อนแอ้นของเจียงมีมี่เดินก้มหน้ามาสวนทางกับคนทั้งสองแล้วทำทีสะดุดล้มลงก่อนที่ ทั้งสองอาหลานต่างคว

“ได้สิถ้าเจ้าต้องการ ว่าแต่เราสองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ อากาศก็กำลังดี อาการเมามายก็กำลังพอดี เราควรมาทำอะไรที่คนสองคนอยู่ด้วยกันเพียงลำพังเขาทำกันดีไหม”“ฝ่าบาทนี่เป็นหนทางเดียวที่ข้าจะกลับบ้านได้”“เจ้าไม่อยากอยู่ที่นี่กับข้าหรือไร”น้ำเสียงเศร้าสร้อย พริมมี่หลับตาลงช้าๆ จะบอกอย่างไรว่าอีกไม่ถึงสามปี เจี้ยนเหวินจะต้องตายด้วยวัย24ปี หรือหากไม่ตายเขาก็หายไป นั่นยิ่งเศร้ากว่านี้ เจี้ยนเหวินจะทำอย่างไรหากรู้เรื่องนี้ หรือว่าบางทีสวรรค์ให้พริมมี่มาเพื่อแก้ไขทุกอย่าง แก้ไขสิ่งที่เลวร้ายให้ดีขึ้น ไม่สินาฬิกาเรือนนั้นถูกฝังไว้ที่ต้นไป่กว๋อ และจะต้องเป็นพริมมี่ที่พบมันหรืออาจเป็นใครก็ได้ที่ตีความอักษรได้แล้วกดนาฬิกาพร้อมกันเพื่อย้อนเวลามาที่นี่ ไม่สิต้องเป็นพริมมี่ที่มีนาฬิกาอีกเรือนเท่านั้น นาฬิกาพกที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดแม่อรของพริมมี่บอกว่า หลังจากที่คลอดพริมมี่และให้นมพริมมี่จะหลับไปทั้งแม่ทั้งลูกตื่นมาอีกทีก็พบนาฬิกาพกเรือนนี้ ข้างเบาะเด็กอ่อนของพริมมี่ในโรงพยาบาล จึงให้โรงพยาบาลประกาศตามหาเจ้าของแต่ไม่พบ แม่อรจึงเก็บนาฬิกาเรือนนั้นไว้ข้างกายพริมมี่เสมอมา อยู่ๆน้ำตาก็ไหลมันเศร้าๆ

“ท่านพี่ท่านจะทำเรื่องใดกัน”“พระราชวังหลังคาเหลือง เจ้าว่าเราควรจะเข้าไปที่นั่นไหม”ไป๋อิงหน้าถอดสีปี1942 เอี้ยนอ๋องจูตี้ยกทัพลงใต้ ไปยังหนานจิงอ้างว่าเพื่อปราบขุนนางสอพลอข้างกายเจี้ยนเหวินหลานชายวังหลวงหนานจิงเจี้ยนเหวินลืมตาตื่นมาในเช้าวันหนึ่ง พร้อมกับร่างเกือบเปลือยของหรานหรานที่อิงแอบแนบกาย“หรานหราน”“ฝ่าบาท ฝ่าบาท เมื่อคืนฝ่าบาทเมามาย แล้วเราสองคน”เจี้ยนเหวินทบทวนความจำนานแค่ไหนแล้วที่เขากับหรานหรานแต่งงานกับนาง ในตำแหน่งฮองเฮาแต่เขาไม่เคยจะร่วมแท่นนอน เฝ้าวนเวียนเร้นกายตำหนักเหมยฮวา กับพริมมี่ที่เริ่มพูดน้อยลงใช้ความคิดมากขึ้น เมื่อคืนเขาเพิ่งนำนาฬิกาพกให้ช่างสลักอักษรตามที่พริมมี่บอกไว้แต่เช้านี้ทำไมเขากลับมานอนร่วมแท่นนอนกับหรานหราน“ฝ่าบาทอย่าทำเฉยชาเช่นนี้เราเป็นสามีภรรยากัน หรานหรานรู้ดีว่าฝ่าบาทแวะเวียนที่ตำหนักเหมยฮวา แต่ตลอดมาที่ไม่พูดเพราะ เพราะหรานหรานคิดว่าฝ่าบาทจะดีกับหรานหราน”“ข้าเข้าใจแล้วหรานหรานต่อไปข้าจะดีกับเจ้า แต่ขอเพียงเจ้าอย่าได้ระรานคนที่ข้ารักก็พอ”หรานหราน หลับตาไล่ความขมขื่นในใจคนที่รักไม่ใช่หรานหราน แต่เป็นนางกำนัลมีมี่คนนั้น หรานหราน รู้ดีว่าเจ

2024ซุนจูกำนาฬิกาพกสองเรือนไว้ในมือ สสารชนิดเดียวกันอยู่ในทีเดียวกันได้อย่างไร มีหลายอย่างที่ยังเป็นปริศนาเช่นดียวกับเขาที่เขาจำได้แม่นยำคืนหอมหวานก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงเขากอดประคองร่างบางของพริมมี่ข้างกายเขายังอยู่ที่นี่และเขาก็ยังอยู่ที่นี่รอคอยการกลับมาของพริมมี่พรุ่งนี้แล้วสินะพริมมี่จะกลับมาสู่อ้อมแขนเขาอีกครั้งเวลาเดียวกันนี้พริมมี่นั่งมองนาฬิกาพกไว้ในมือราวกับว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อนหากลองกดมันจะพาพริมมี่ ข้ามผ่านกาลเวลากลับไปยังปี2024ไดไหมตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอจนกว่า จนกว่าจะช่วยหรานหรานสำเร็จ รอจนกว่าทุกอย่างจะลงตัวก็พร้อมจะจากไปแขวนนาฬิกาหนึ่งเรือนที่ลำคอ อีกเรือนกำไว้ในมือพรุ่งนี้แล้วสินะพรุ่งนี้แล้ว ทุกอย่างกำลังจะมาถึงทุกอย่างใกล้เข้ามาแล้ว เจี้ยนเหวินไม่เคยแวะมาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น พริมมี่ได้แต่เหม่อมองออกไปที่วังหลวงกว้างใหญ่ ต่อไปวังหลวงที่ยิ่งใหญ่จะถูกสร้างขึ้นที่เป่ยจิงหรือปักกิ่งโดยเอี้ยนอ๋องคำสัญญาที่ว่าจะไม่สังหารเจี้ยนเหวิน พริมมี่หวังว่าเอี้ยนอ๋องจะไม่ลืมมัน แต่นั่นก็ต้องเป็นพริมมี่ที่อยู่ตรงนั้นคอยดูว่า เอี้ยนอ๋องจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพริมมี่แสงจันทร์อำไพลอ