All Chapters of ยั่วรักท่านประธาน: Chapter 81 - Chapter 90

"ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้นะคุณต้นสน""ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป""ในเมื่อคุณมีสาวๆ ห้อมล้อมขนาดนั้น คุณจะมาสนใจฉันทำไม""อัญญารัตน์ผมก็บอกแล้วไงว่านั่นมันเรื่องของแต่ก่อน""ฉันไม่สนใจว่ามันจะเป็นเรื่องตอนไหน คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" หญิงสาวพยายามกลั้นมันไว้แล้ว แต่ในเมื่อน้ำตามันอยากจะไหลออกมาเธอก็เลยปล่อย"ถ้าไม่สนใจแล้วจะร้องไห้ทำไม""เมื่อไรที่คุณเบื่อฉัน ฉันก็จะเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้นใช่ไหมคะ" นี่แหละคือเหตุผลที่อัญญารัตน์พยายามจะปิดกั้นตัวเองอีกครั้ง เพราะดูจากท่าทางของผู้หญิงพวกนั้นแล้ว ต้นสนต้องเคยให้ความหวังกับผู้หญิงพวกนั้นเหมือนที่ให้กับเธอในเวลานี้ต้นสนถึงกับชะงักในคำพูดของเธอ ..ใช่แล้วเขาเคยให้ความหวังผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านมา แต่เพียงไม่นานพอมีคนใหม่เข้ามา เขาก็เริ่มตีตัวออกห่างผู้หญิงคนเก่า แล้วกับเธอล่ะ จะเหมือนคนที่ผ่านมาไหม ขนาดใจตัวเองเขาก็ยังเดาไม่ออกต้นสนค่อยๆ ถอยออกมาจากห้องนั้น"งื้ออออ" พอประตูห้องปิดลง เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวก็ดังเล็ดลอดออกมา ชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินออกไป ก็ได้ใช้หลังพิงประตูห้องเพื่อคุยกับตัวเอง ดวงตาคมค่อยๆ หลับลงแบบช้าๆ เพื่อฟังเสียงร้องไห้ของคนที่อยู่ใ

[บริษัทเสรีวิวัฒน์]จากเสือกลายเป็นแมวในพริบตา เมื่อถูกขู่ว่าถ้าไม่พามาที่ทำงานคืนนี้นอนนอกห้อง แบบต้นสนมีเหรอที่จะ(ไม่)ยอมกว่าจะมาถึงบริษัทก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว"อัญขอโทษนะคะที่มาสาย" อัญญารัตน์เดินตรงไปหาเกตุแก้วเพื่อขอโทษที่เข้างานสาย"ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะคะ..คุณเด็กเส้น" แต่คนตอบกลับเป็นอีกคนที่กำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่แถวนั้น"ถ้ามีธุระด่วนพี่ก็ไม่ว่าอะไรค่ะ ช่วยไปเตรียมเครื่องดื่มให้กับท่านประธานดีกว่า" เกตุแก้วทำเป็นหูทวนลม เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่ต่อความยาวสาวความยืดดอกอ้อก็จะหยุดไปเองอัญญารัตน์รีบเดินตรงไปที่ห้องเครื่องดื่มโดยที่ไม่สนใจดอกอ้อ เพราะวันนี้มันเป็นวันดี ขนาดถูกดอกอ้อพูดประชดประชันใบหน้าของเธอยังยิ้มออกเพียงไม่นานก็มีสายจากชั้นล่างขึ้นมาที่โต๊ะของเลขาท่านประธาน>>{"แต่ท่านประธานไม่ได้นัดให้เข้ามาพบวันนี้นี่คะ"} มันคือเสียงของเกตุแก้วที่พูดตอบกลับคนที่โทรขึ้นมา {"เดี๋ยวขอเข้าไปถามท่านประธานก่อนนะคะ ว่าท่านจะให้เข้าพบไหม"} ว่าแล้วเกตุแก้วก็วางสายลงข้างๆ เครื่องไว้ก่อนเพียงไม่นานเกตุแก้วก็เดินออกมายกโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหู>>{"เชิญขึ้นมาได้เลยค่ะ"}ผ่านไปสักพัก..ประตูลิ

เช้าวันต่อมา"ช่วยไปเช็คเบอร์นี้หน่อย" พร้อมรบส่งโทรศัพท์ของภรรยาไปให้กับต้นสน จังหวะที่เขาจอดรถที่หน้าบริษัทพอดี"มีอะไรครับ""เปิดดูแล้วจะรู้เอง"คิ้วหนาถึงกับขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นภาพที่ถูกส่งไลน์เข้ามาในเครื่องของภรรยาท่านประธาน เพราะมันเป็นภาพของพวกเขาทั้งสองที่อยู่ในร้านเมื่อคืน"มันเล่นแบบนี้เลยเหรอครับ"พร้อมรบแอบสงสัยว่าทำไมพวกเธอถึงรู้เรื่องนี้ ก็เลยแอบตรวจสอบโทรศัพท์ของเธอดู ที่จริงคนที่ส่งข้อความอาจจะอยากให้ไปเจอตอนที่เขากำลังนั่งอยู่ข้างเด็กนั่งดริ้งค์ แต่เกิดผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ถ้าไม่งั้นบ้านคงได้แตกแน่ ..พอคิดถึงเรื่องบ้านแตก มีอยู่คนหนึ่งที่อยากจะให้เขาเลิกกับเธอครื่นนน ครื่นนนนในขณะที่กำลังเดินเข้าไปด้านในก็ได้มีสายเข้าเครื่องของพร้อมรบ>>{"ว่าไง"} {"พี่ พ่อแย่แล้ว"}>>{"พ่อเป็นอะไร?!!"} {"พี่รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลย"} ลูกหว้าพูดพร้อมเสียงที่สะอื้นแทบจะฟังไม่เป็นภาษา พร้อมรบรีบวิ่งกลับมาที่รถโชคดีที่ต้นสนยังไม่ไปไหน"ไปโรงพยาบาลก่อน""ใครเป็นอะไร" พูดถึงโรงพยาบาลต้นสนก็ตกใจไม่แพ้กัน"รีบไปก่อน"อัญญารัตน์ลงจากแท็กซี่ก็เห็นรถที่สามีตัวเองขับวิ่งผ่านหน้าอ

"สงสัยว่าเราจะเป็นส่วนเกิน" ต้นสนหันไปพูดกับภรรยาที่ยืนอยู่ข้างๆ"เพิ่งรู้ตัวเหรอคะ" อัญญารัตน์ตอบออกไปทันควัน"อ้าวพูดแบบนี้..อยากเจ็บตัวหรือไง""คุณกล้าเหรอ""ไม่เคยกลัวใครอยู่แล้วว" ว่าแล้วต้นสนก็รีบตามหลังเธอไปติดๆ"ว๊ายยย คุณต้นสนปล่อยนะ" อัญญารัตน์รีบวิ่งหลบ แต่ก็ไม่ทัน ถูกมือหนาของต้นสนคว้าร่างไว้ได้ก่อน..ในเมื่อสามีเขากลับมาหาภรรยาแล้ว ต้นสนก็เลยได้ทีพาเมียเข้าห้องบ้าง เพราะยังค้างจากเมื่อครู่อยู่มากเช้าวันต่อมา.."พ่อนอนอยู่โรงพยาบาล ยังมีกะใจกลับบ้านไปหาเมีย หรือว่านี่มันเป็นแผนการ""แม่หมายถึงผมเหรอครับ" ชายหนุ่มที่เพิ่งจะมาถึงหน้าห้องไอซียูได้หันไปถาม เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของผู้เป็นแม่"คนอื่นเขายังไม่ได้ไปไหนกัน ตัวเองเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน กล้าทิ้งไปได้ยังไง" คำพูดคำจาของคณิตดูเปลี่ยนไป จนพร้อมรบสัมผัสได้"ผมกลัวว่าเรื่องร้ายๆ มันจะเกิดขึ้นกับลูกเมียผมด้วย ต้องกลับไปดูให้แน่ใจ" ทั้งสองมองประสานตากัน แบบไม่มีใครยอมหลบให้ใครก่อนแต่คณิตก็เลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ จนเวลาผ่านไป แพทย์ผู้รักษาได้มาแจ้งว่าขอดูอาการของท่านในห้อง ICU ไปสักระยะก่อนพร้อมรบก็เลยต้องได้ไปที่

"ยังไงหนูก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ถ้าการแต่งงานจดทะเบียนในครั้งนี้ มันช่วยแม่กับพ่อได้ หนูจะไม่ยอมช่วยเลยเหรอลูก""แต่นี่มันคือ.." มันคือชีวิตทั้งชีวิตของเธอเลยนะ ถึงแม้ว่า ถ้าทุกอย่างผ่านพ้นไป เขาจะยอมเซ็นใบหย่าให้ แต่เธอจะต่างอะไรกับผู้หญิงที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วล่ะทันใดนั้นภาพที่เห็นพ่อนอนอยู่ในห้อง ICU มีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมดก็ได้ผุดขึ้นมา มือเรียวยื่นไปจับปากกานั้นแล้วก็เซ็นชื่อของตัวเองตามลงไป เป็นไงเป็นกันยังไงแม่ของเธอก็เป็นคนจัดการทุกอย่างอยู่แล้ว"จบเรื่องแล้วใช่ไหมคะ ลูกหว้าขอตัวนะ"พอลูกสาวลุกขึ้นสายตาของแม่ก็กรอกมองไปที่ลูกเขยหมาดๆ แบบพึงพอใจด้วยกันทั้งสองฝ่ายลูกหว้าออกมาจากบ้าน แล้วตรงไปที่โรงพยาบาล"พ่อคะ..ลูกหว้าทำถูกแล้วใช่ไหม พ่อฟื้นขึ้นมาสักทีสิ ลูกหว้าสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะดูแลพ่อเป็นอย่างดี"อีกหนึ่งความคิดที่มีในตอนนี้..มันเป็นไปได้เหรอที่พี่ชายของเธอจะเป็นคนทำเรื่องนี้ เพื่ออยากจะได้สมบัติทุกอย่างไปครอบครองเพียงคนเดียวใช่แล้วแม่ของเธอได้พูดกรอกหูไว้แบบนั้น ..ลูกหว้าก็เลยไม่กล้าถามพี่ชายออกไปตรงๆ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริงแล้วใครจะกล้ายอมรับล่ะในเวลาเดียวกันนั