บททั้งหมดของ ยั่วรักท่านประธาน: บทที่ 71 - บทที่ 80

คนแถวนั้นต่างก็ออกมามองดูว่าเป็นรถของใครที่มาใครจอดอยู่แถวนี้"คุณกลับไปเถอะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ลงจากรถ เพราะรู้จักนิสัยชาวบ้านพวกนี้ดี เดี๋ยวก็เอาไปนินทา"อ้าวว..ไอ้รัตน์เองหรอกหรือป้านึกว่าใคร"คนที่ตามลงมาถึงกับหันมองไปดูชาวบ้านที่เรียกอัญญารัตน์เมื่อสักครู่ แล้วใบหน้าคมก็ค่อยๆ หันกลับมามองที่เธอ"ใช่จ๊ะ" อัญญารัตน์ตอบออกไปแบบไม่มองหน้าใครเลยด้วยซ้ำ"ผัวมึงเหรอรัตน์" ป้าคนนั้นยังคงถามต่อเมื่อเห็นผู้ชายคนที่ขับรถเดินตามมาและตอนนี้ต้นสนก็แน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้ชื่ออัญ แต่เธอชื่อรัตน์ ซึ่งเป็นชื่อเดียวกันกับรัตนา ถ้างั้นสิ่งที่เขาได้ยิน..? ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่ต้นสนเรียกรัตนาด้วยชื่อเล่น และเขาก็ได้ยินเสียงคนตอบรับเกินหนึ่งคนเสมอ"ฉันบอกให้คุณกลับไปไง ฉันถึงบ้านแล้วไม่เห็นเหรอ" หญิงสาวรีบเดินเข้าไปเขตรั้วบ้านของป้าคนนั้น เพื่อที่จะใช้มันเดินผ่านเข้าไปในบ้านตัวเอง โดยที่ไม่ตอบคำถามเมื่อสักครู่แต่ต้นสนก็ยังคงเดินตามหลังมา"นี่คุณ!" จังหวะนั้นเธอหันกลับมา กำลังจะตำหนิ แต่เห็นในมือเขาถือกระเป๋าของเธออยู่ อัญญารัตน์ก็เลยรีบเดินกลับมาคว้าเอากระเป๋าใบนั้น เพราะคิดว่าที่เขาเดินตามมาคงเอากระเป๋าม

"สว่างเกินไปหมายความว่ายังไง!" หญิงสาวถามกลับไปทันควันเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของเขาแต่ต้นสนไม่ตอบยังขับรถตรงมาอีกสักพักก็เลี้ยวเข้าไปในซอย ดูแล้วซอยนี้คงจะเป็นซอยตัน ชายหนุ่มจอดรถพร้อมกับปิดไฟหน้า"คุณต้นสน!" เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาชอบจะทำแบบนั้นกับเธอ"บอสเรียกตัวให้กลับ" สายตาคมค่อยๆ หันมองมาที่เธอแบบช้าๆ"คะ?..เออ คุณก็กลับไปสิ" อัญญารัตน์ยอมรับว่าตกใจมาก แต่เธอต้องรีบปรับอารมณ์ เพราะจะให้เขาเห็นไม่ได้ที่พร้อมรบเรียกตัวต้นสนให้กลับไปก่อน เพราะมีอะไรให้ช่วยอีกหลายอย่าง จะใช้คนอื่นก็ไม่ไว้ใจ"กลับไปพร้อมกันไหม"อัญญารัตน์ไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าก้มตา เพราะเธอคิดว่าคงจะไม่ได้กลับไปกรุงเทพฯ อีกนาน งานเดิมที่เคยทำเขาคงจะไม่รับเธอแล้วหญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย ถ้าเธอกลับไป ก็คงจะไม่พ้นอีหรอบเดิม เหมือนคนที่ไร้ตัวตน"มองหน้าผมสิ"ใบหน้าเรียวค่อยๆ เงยขึ้นมามองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างกาย "อืมมม"เขาแค่อยากจะชวนเธอออกมาคุยเรื่องนี้ ไม่ได้คิดจะมาพักรีสอร์ทจริง แต่ถ้าจะชวนเธอเข้าไปคุยในห้อง คนแบบเธอน่ะเหรอที่จะยอมเดินเข้าไปด้วยง่ายๆ ต้นสนก็เลยเลือกคุยท

"จ้องหน้าจอแบบนั้นนานๆ สายตาไม่ดีนะลูก" นางเห็นว่าลูกสาวปิดไฟแล้ว แต่ยังมองจอโทรศัพท์อยู่"พี่""หือ""แม่พูดด้วยไม่ได้ยินหรือไง""อะไรคะแม่.." อัญญารัตน์รีบเก็บโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเดินไปหาแม่ที่นอนอยู่เตียง พวกเธอทั้งสองหาที่นอนมาปูที่พื้นใกล้เตียงของแม่ เพราะจะได้ดูแลแม่แบบใกล้ชิดด้วย"แม่พูดว่ามองจอแบบนั้นไม่ดีหรอกลูก ถ้างั้นก็เปิดไฟ""เออ" มัวแต่มองใบหน้าของผู้ชายที่เธอแคปหน้าจอไว้เมื่อตอนกลางวันจนเพลิน ก็เลยไม่ได้ยินแม้เสียงแม่พูด "ค่ะแม่""ถ้าหนูอยากกลับไปก็กลับไปนะลูกแม่อยู่กับน้องได้" ทำไมผู้เป็นแม่จะดูลูกสาวไม่ออก ว่าตอนนี้กำลังมีอะไรอยู่ในใจ"หนูไม่กลับไปแล้วจ้าแม่ อยากอยู่กับแม่แบบนี้"ในเมื่อเธอตัดสินใจแบบนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็คงต้องได้เริ่มหางานทำ เพราะจะอยู่แบบนี้ไม่ได้ ทั้งเงินรักษาแม่ และเงินที่จะเก็บไว้ใช้คืนเพื่อนอีก"จริงเหรอพี่" จากที่นอนอยู่อัญญาณีลุกขึ้นมาดีใจ เธอยอมรับว่าเหนื่อยและเหงามาก ที่ต้องดูแลแม่คนเดียว เรียนยังไม่จบชั้นมัธยมต้นต้องได้ออกมา เพื่อดูแลแม่ที่ป่วยติดเตียง"พี่ขอโทษนะที่ให้น้องอยู่กับแม่แค่สองคน" ..ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงจะดี นี่แหละชีวิตที่ขาดเสาหลักต้อ

ถ้าอัญญารัตน์สังเกตหน่อย ก็จะเห็นมุมปากของใครบางคนยกยิ้ม แบบมีเลศนัย เมื่อได้ยินว่าเธอชวนกลับไปพักที่บ้านทั้งสองลงมาที่รถ แล้วขับตรงกลับบ้าน ยังไงแม่กับน้องสาวของเธอ ก็ต้องอยู่โรงพยาบาลไปจนกว่าแม่จะหายดี เพราะเจ้าของไข้ไม่อนุญาตให้กลับบ้านถ้าไม่หายขาด[บ้านอัญญารัตน์]มาถึงก็เห็นว่ามีรถหกล้อจอดขนของอยู่ที่บ้านของป้า"พรุ่งนี้ป้าคงจะขนของออกจากบ้านหมด" เห็นทั้งสองลงจากรถ ป้าก็เลยบอกกล่าวไว้ก่อน เพราะขนวันเดียวคงไม่หมดแน่"ค่ะป้า" ตอบป้าออกไปแค่นั้นอัญญารัตน์ก็รีบกลับมาที่บ้านของตัวเองแน่นอนว่าชาวบ้านต้องมีความสงสัยแน่ว่าอัญญารัตน์ไปได้สามีมาจากที่ไหน ทำไมถึงเป็นพ่อบุญทุ่มนัก"อุ๊ย" พอย่างกรายเข้ามาถึงในบ้าน ต้นสนก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า มือหนาเอื้อมไปโอบร่างของเธอเข้ามาแนบชิดแล้วโน้มลงไปจูบอัญญารัตน์ไม่ได้ปฏิเสธหรือเล่นตัว แต่สิ่งที่เธอทำก็คือจูบกลับ ถึงแม้ว่าจูบนั้นจะไร้เดียงสามาก จนทำให้เขาหยุดชะงักเล็กน้อย เมื่อถูกลิ้นของเธอแทรกเข้ามา และมันก็ทำให้อัญญารัตน์เขินอาย"ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" เห็นว่าเธอไม่กล้าสบตา มือหนาก็เลยเชยคางเรียวขึ้น ใบหน้าคมโน้มลงไปใกล้ริมฝีปากบางเพื่อที

ทานข้าวยังไม่อิ่มเลยด้วยซ้ำ อัญญารัตน์ก็ขอตัวกลับเข้าห้อง คนึงหาก็รีบตามเพื่อนไป เพราะคิดว่าเพื่อนคงโมโหให้ต้นสนที่พูดขัดคอ"มึงเป็นอะไรของมึงวะ" พอทั้งสองไปแล้วพร้อมรบก็คุยกับต้นสนที่ยังนั่งทานข้าวอยู่"เป็นคนหล่อ""เหอะ..กวนบาทา""กูนึกอะไรออกแล้วว่ะ" ทันใดนั้นต้นสนก็ได้เอ่ยพูดเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้"มึงนึกอะไรออก""มึงอยากหาคนดูแลเมียมึงไม่ใช่เหรอ..ก็นั่นไงครับบอส" ต้นสนพูดพร้อมกับตวัดสายตามองตามหลังสองสาวไป เพื่อสื่อให้รู้ว่าเขาหมายถึงใคร"ก็ต้องลองถามผู้หญิงเขาดูก่อน เห็นบอกว่าอยากไปทำงานที่บริษัท""แล้วมึงจะไปถามทำไมวะ มึงเป็นเจ้าของบริษัทไม่ใช่เหรอ""เอ้าาไอ้นี่ มึงจะโมโหอะไรนักหนา""กูอิ่มแล้ว" เมื่อเพื่อนไม่ตอบตกลงที่จะช่วยต้นสนก็เลยวางช้อนและนี่มันก็คือโมเม้นท์การพูดคุยที่ทั้งสองไม่เคยให้ใครเห็นมุมนี้ของพวกเขาเลย"มันจะอะไรนักหนากับเรื่องนี้วะ"เช้าวันต่อมา..เมื่อคืนนี้คนึงหาขอนอนห้องเป็นเพื่อนอัญญารัตน์ ถึงแม้พร้อมรบจะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ปล่อยไป เพราะรู้ดีว่าภรรยาคงจะคิดถึงเพื่อนอัญญารัตน์ซึ่งอยู่ในชุดทำงานได้เดินออกมา ส่วนคนึงหาออกจากห้องของเพื่อนมาตั้งแต่เช้าแล้ว เพรา