Semua Bab ยั่วรักท่านประธาน: Bab 101 - Bab 110

"อื้อออ" ลูกหว้าไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรก็ถูกเขาแนบจูบลงมา เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะร่างกายของเธอมันร้อนรุ่มเหมือนดั่งไฟเผาจนทำให้นอนไม่หลับ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แต่พอถูกเขากระตุ้นอีกครั้ง หญิงสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอยังต้องการเขาอยู่พอเห็นว่าเธอตอบสนอง โลกันตร์ก็ไม่รอช้า รีบส่งแก่นกายเข้าไปในร่างกายของเธอ เพราะรู้ดีว่าถ้าจะใช้ลิ้นเธอคงไม่ยอม จึงต้องได้จู่โจมก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"อ๊อย..อ่ะ อ่ะ" เสียงครวญครางเริ่มดังกระเส่าขึ้นเมื่อเขาขยับสะโพกแกร่ง มือเรียวโอบรัดร่างหนาไว้แน่น"แรงกว่านี้ได้ใช่ไหมครับ" ริมฝีปากหนากระซิบถาม เพราะดูแล้วถ้าทำเบาแบบนี้เธอคงไม่ถึงฝั่งแน่หญิงสาวตอบออกไปโดยการพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อความต้องการในตัวเขามาแทนที่ จนไม่รู้ว่าความอายหายไปไหนหมด"อ๊าา.ซี๊ดด" โลกันตร์ไม่รออะไรอีกแล้ว เพราะดูท่าเธอคงจะชอบไม่ต่างจากเขา แต่เพียงแค่เธอเป็นผู้หญิง ก็เลยแสดงออกมาได้ไม่มาก "ถ้าใกล้แล้วบอกนะครับจะได้เสร็จพร้อมกัน""คะ?..อื้อออ" ใครจะไปกล้าบอก แต่ตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว เพราะสะโพกของเขาไม่หยุดที่จะกระแทกเลยเพียงไม่นานโลกันตร์ก็สัมผัสได้ว่าร่องคับแค

ห้องประชุมได้ถูกจัดเตรียมไว้พร้อม เพื่อรอท่านประธานใหญ่และตอนนี้ทุกคนก็อยู่ในที่ประชุมนั้น พร้อมรบเป็นกังวลมากแม่ต้องคิดทำอะไรสักอย่างแน่ เขาไม่ได้สนใจทรัพย์สมบัติของพวกท่านอยู่แล้ว แต่กลัวว่าท่านจะตัดสินใจผิดไปประตูห้องประชุมได้ถูกเปิดออก ทุกคนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็หันมามองพร้อมกัน คนที่เข้ามาก็คือคณิต"คุณแม่จะทำอะไรคะ""แม่ก็จะทำสิ่งที่ถูกต้องไง" นางพูดกับลูกสาวก็จริง แต่สายตาเริ่มมองกวาดไปทั่วห้องประชุม "นับจากนี้ไป บริษัทนี้จะมีผู้บริหารคนใหม่เข้ามาดูแล""ผู้บริหารคนใหม่หมายความว่ายังไงคะ""แต่ที่จริงก็ไม่ได้ใหม่หรอก เพราะทุกท่านรู้จักบุคคลคนนี้ดี" นางดูจะไม่สนใจคำพูดของลูกสาวเลย "ลุกขึ้นสิคะคุณวัลลภ"พอนางเอ่ยพูดออกมา ทุกคนต่างก็มองไปที่วัลลภผู้จัดการใหญ่"คุณแม่หมายความว่ายังไง" ในที่ประชุมนั้นไม่มีใครกล้าเอ่ยพูดอะไร นอกจากลูกหว้า"แม่มองเห็นสมรรถภาพในการทำงานแล้ว คุณวัลลภเหมาะสมที่สุดที่จะขึ้นมาบริหารในตำแหน่งนี้ ส่วนใครที่อยู่ก่อนหน้านั้นก็คงจะรู้ตัวนะว่าควรจะจัดการกับตัวเองยังไง" ในขณะที่พูดอยู่ สายตาของนางก็ได้มองจ้องไปที่โลกันตร์"คุณกำลังจะทำอะไร" จะไม่ให้โลกันตร์พูดเล

"คุณโลกันตร์! ฉันบอกให้ปล่อยไง" หญิงสาวเริ่มใช้เสียงดังขึ้น จนโลกันตร์ต้องยอมปล่อยเธอก่อน เพราะกลัวว่าคนที่นอนอยู่ด้านบน หรือพ่อของเธอจะได้ยินเสียงพอปล่อยมือของเธอออกแล้ว เขาก็ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินตรงมาที่ประตู ..แต่พอเดินไปถึงประตู โลกันตร์ก็นึกได้ว่าตัวเองลืมเอากระเป๋าเงิน กุญแจรถ และโทรศัพท์วางอยู่ตรงที่นอนเมื่อสักครู่ ร่างหนาหันกลับมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะคิดว่าเขากำลังจะออกไป"คุณเป็นอะไร" ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีที่มองไปเห็นเธอกำลังเช็ดน้ำตาอยู่"เปล่า""จะเปล่าได้ยังไงคุณร้องไห้ทำไม""คุณจะไปไหนก็รีบไปสิ จะมาสนใจฉันทำไม" ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา จนเธอหยุดที่จะสนใจมัน"คุณเป็นคนไล่ผมเองไม่ใช่หรือไง""ฉันไล่คุณ คุณก็จะไปงั้นเหรอ""เอ้า ตกลงที่ไล่ผม ไล่จริงไหมเนี่ย" ผู้ชายส่วนมากจะไม่รู้ว่าผู้หญิงกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าเธอไล่ด้วยความงอน..ง้ออีกแค่นิดเดียวก็คงจะหายโกรธแล้วหญิงสาวกำลังจะอ้าปากต่อว่าให้อีก แต่โลกันตร์ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด.. "อืมม"ชายหนุ่มจูบแบบโหยหา เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เขาก็ไม่ได้ สัมผัสลึกซึ้งกับเธอขนาดนี้ ทั้งๆ ที่หัวใจมันเรียกร้อง แต่ก็ต้อง

"คุณพ่อทานข้าวต่อนะคะ" คนึงหาตักอาหารขึ้นมาแล้วส่งไปที่ปากของวิวัฒน์"พ่ออิ่มแล้วจริงๆ เราไปดูน้องเถอะ""ถ้างั้นคนึงขอตัวก่อนนะคะ" คนึงหาก็เลยพาท่านไปนอนลงที่เตียง แล้วห่มผ้าให้"ฝากดูแลน้องหน่อยนะลูก""ได้ค่ะ" ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมาก แม่ของเธอได้มาเจอผู้ชายแบบนี้ ทำไมถึงไม่รู้จักพอ "คนึงขอตัวก่อนนะคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมกับปิดประตูห้องไว้ให้เหมือนเดิม20 : 20 น. บ้านโลกันตร์หลังที่พาลูกหว้ามาพักอาศัยอยู่"ทำไมแม่ถึงไม่พูดอะไรให้ผมฟังบ้าง แม่เก็บความทุกข์แบบนั้นไว้คนเดียวได้ยังไง" เมื่อคืนนี้เขาก็กลับมานอนที่บ้านหลังนี้ ใช่แล้วบ้านหลังนี้มันคือบ้านหลังที่แม่พาเขามาอยู่ หลังจากที่เลิกกับพ่อแล้วนางหาเงินเลี้ยงลูกน้อยโดยการเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งอยู่หน้าปากซอย จนส่งลูกเรียนจบโดยไม่ไปขอความช่วยเหลือจากสามีเลวๆ เลยและที่โลกันตร์ทำอาหารเก่ง ก็เพราะเขาคอยช่วยแม่ทุกอย่าง หลังเลิกเรียนมา ไม่เคยไปเถลไถลที่ไหนเลยที่เขามีความโกรธแค้นมาก ก็เพราะเห็นแม่นอนร้องไห้แทบทุกคืน เมื่อมองหน้าผู้หญิงในรูปที่ถ่ายคู่กันกับแม่ มีอยู่หลายครั้งที่ได้ยินแม่ละเมอ เขาก็เลยจับใจความเอาว่าแม่ถูกเพื่

"แกจะร้องไห้ทำไมนักหนาวะ นั่นพี่ชายของแกนะ" เข้ามาถึงในห้อง หญิงสาวได้แต่บอกตัวเอง ว่าอย่าไปคิดอะไรกับเขาอีก "..แม่คะ แม่อยู่ไหน" ถึงแม้ว่าแม่จะเป็นคนเลวในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับลูกหว้าแล้ว แม่คือที่หนึ่งในใจอยู่เสมอ ใช่แล้วเธอจะอยู่แบบนี้ไม่ได้ ต้องตามหาแม่ให้เจอ ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านจะหนีไปอยู่ที่ไหนพอคิดได้แบบนั้นลูกหว้าก็ออกมาจากบริษัท เพราะจะอยู่ต่อไปให้ตัวเองเจ็บทำไม เรียกร้องอะไรจากใครก็ไม่ได้ ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นที่แม่ของเธอ สมควรแล้วที่เธอจะรับกรรมนั้น หญิงสาวขับรถออกมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว เธอพยายามไปตามสถานที่ที่เคยไปกับแม่แต่ก็ไม่เจอ18 : 50 น. ลูกหว้าตัดสินใจจ้างนักสืบเพื่อตามหาแม่ แต่ระหว่างนี้เธอก็ต้องตามหาด้วยเช่นกัน เผื่อว่าจะเจอท่านเร็วขึ้นขณะที่กำลังขับรถอยู่ก็มีสายเข้ามา หญิงสาวก็เลยกดรับ>>{"ค่ำแล้วทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน"} คนึงหาโทรหาน้องสาว เมื่อได้ยินสามีบอกว่าน้องออกจากบริษัทมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว{"ลูกหว้าฝากดูแลพ่อด้วยนะคะ ช่วงนี้ลูกหว้าเหนื่อย ขออยู่คนเดียวสักระยะก่อน แค่นี้นะคะ"} ว่าแล้วลูกหว้าก็ตัดสายไป เธอรู้ดีว่าแม่ทำอะไรไว้กับพี่สาวบ้าง ก็เลยไม่อ