บทที่ 89

"ยังไงหนูก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ถ้าการแต่งงานจดทะเบียนในครั้งนี้ มันช่วยแม่กับพ่อได้ หนูจะไม่ยอมช่วยเลยเหรอลูก"

"แต่นี่มันคือ.." มันคือชีวิตทั้งชีวิตของเธอเลยนะ ถึงแม้ว่า ถ้าทุกอย่างผ่านพ้นไป เขาจะยอมเซ็นใบหย่าให้ แต่เธอจะต่างอะไรกับผู้หญิงที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วล่ะ

ทันใดนั้นภาพที่เห็นพ่อนอนอยู่ในห้อง ICU มีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมดก็ได้ผุดขึ้นมา มือเรียวยื่นไปจับปากกานั้นแล้วก็เซ็นชื่อของตัวเองตามลงไป เป็นไงเป็นกันยังไงแม่ของเธอก็เป็นคนจัดการทุกอย่างอยู่แล้ว

"จบเรื่องแล้วใช่ไหมคะ ลูกหว้าขอตัวนะ"

พอลูกสาวลุกขึ้นสายตาของแม่ก็กรอกมองไปที่ลูกเขยหมาดๆ แบบพึงพอใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ลูกหว้าออกมาจากบ้าน แล้วตรงไปที่โรงพยาบาล

"พ่อคะ..ลูกหว้าทำถูกแล้วใช่ไหม พ่อฟื้นขึ้นมาสักทีสิ ลูกหว้าสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะดูแลพ่อเป็นอย่างดี"

อีกหนึ่งความคิดที่มีในตอนนี้..มันเป็นไปได้เหรอที่พี่ชายของเธอจะเป็นคนทำเรื่องนี้ เพื่ออยากจะได้สมบัติทุกอย่างไปครอบครองเพียงคนเดียว

ใช่แล้วแม่ของเธอได้พูดกรอกหูไว้แบบนั้น ..ลูกหว้าก็เลยไม่กล้าถามพี่ชายออกไปตรงๆ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริงแล้วใครจะกล้ายอมรับล่ะ

ในเวลาเดียวกันนั