บททั้งหมดของ พระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

แต่เซี่ยนหยานอยู่ทางตะวันออก พวกเขากับเราต่างคนต่างอยู่มาตั้งนานแล้ว ท่านปู่เคยบอกข้าว่าดินแดนที่น่าอยู่ที่สุดก็คือชายแดนฝั่งตะวันออก แต่ก็น่ากลัวที่สุดเช่นกัน"“ใช่ เพราะว่าที่นั่นอุดมไปด้วยทรัพยากรทั้งน้ำมันดิบและเหมืองแร่ แม้ว่าจะทำสัญญาสงบศึกสามสิบปีแต่ก็อย่างที่ทุกคนทราบ แต่ละฝ่ายไม่เคยมีใครไว้ใจกัน ขอเพียงมีชนวนก่อเหตุสงครามก็จะเกิดขึ้นทันที”“ท่านปู่บอกว่ากองทัพสกุลฟู่ที่อยู่ที่นั่นไม่เคยมีปัญหากับคนของเซี่ยนหยานอีกทั้งความสัมพันธ์ยังเป็นมิตรกัน แต่ว่านั่นก็เป็นเรื่องของเมื่อสิบปีมาแล้ว”“บัดนี้จักรพรรดิพระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ข้าเองยังไม่เคยพบมาก่อนแต่ว่า….ราชครูเมิ่งเคยร่วมเดินทางไปกับคณะทูตเพื่อเชื่อมสัมพันธ์เมื่อสี่ปีก่อนตอนที่จักรพรรดิขึ้นครองบัลลังก์ใหม่ ๆ”“ดังนั้นพระองค์จึงคิดว่าเขากับองค์จักรพรรดิของทางเซี่ยนหยาน….”“ข้าสืบมาแน่ชัดว่าพวกเขาตกลงเรื่องดินแดนกันเอาไว้อีกทั้งจดหมายที่ข้าส่งไปราวสามครั้งถูกส่งกลับมาหมด นั่นก็เพราะราชครูเมิ่งแอบกระทำการลับหลังข้าอย่างลับ ๆ จักรพรรดิของเซี่ยนหยานจึงไม่ตอบรับคำขอเข้าพบของข้าเลยสักครั้ง”“เช่นนั้นก็ลำบากแล้ว หากว่าเป็นเมื่อก่อ

เมิ่งลี่ถิงเดินอย่างเฉิดฉายและสง่างามเพื่อออกมาต้อนรับซ่างกงกงที่เดินทางมาพร้อมกับราชโองการของท่านอ๋องในมือ นางไม่รู้ว่าด้านในนั้นเขียนสิ่งใดไว้แต่ดูจากเหตุการณ์ที่ท่านอ๋องสั่งให้ท่านราชครูออกไปทำงานสำคัญที่นอกเมือง นั่นแสดงว่าข่าวที่นางนำไปทูลครั้งก่อนเป็นเรื่องจริง ท่านอ๋องคงจะเห็นความดีของนางจึงส่งของขวัญหลายหีบมาให้ เมื่อหีบของขวัญสี่กล่องทยอยมาวางตรงหน้าของนางก็นึกตื่นเต้น ซ่างกงกงเดินยิ้มเข้ามาอย่างเป็นมิตร“แม่นางเมิ่งลี่ถิง ท่านอ๋องมีราชโองการมาให้ท่าน”“เมิ่งลี่ถิงรับ…”“อ้อ เดี๋ยวก่อน ๆ ยังไม่ต้องรีบ ท่านอ๋องตรัสว่าเพื่อเป็นการขอบคุณในน้ำใจของเจ้าที่มีต่อพระองค์ ดังนั้นพระองค์จึงขอมอบสุรานารีแดงมาให้เจ้า เชิญแม่นางเมิ่งดื่ม”“สุรานารีแดงงั้นหรือ นี่คือสุราที่ท่านอ๋องทรงประทานให้กับข้างั้นหรือเจ้าคะ”“ใช่แล้ว แม่นางเมิ่งเชิญดื่ม”จอกสุราสีทองถูกส่งไปให้เมิ่งลี่ถิงที่มองดูด้วยความปลาบปลื้มใจและดีใจจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ เหล่าสาวใช้เองก็พากันยิ้มกว้างนาน ๆ พวกนางจะได้เห็นรอยยิ้มที่ดีใจของคุณหนูสักครั้งเพราะก่อนหน้านั้นนางเอาแต่โกรธแค้นและอารมณ์ร้ายทำลายข้าวของในจวนจนท่า

“ท่านราชครู หากว่าท่านใจร้อนเช่นนี้อาจจะตกหลุมพรางท่านอ๋องได้นะขอรับ นี่อาจจะเป็นอุบาย…ล่อให้ท่านลงมือ”“อุบายงั้นหรือ ข้าคิดว่าเขาหลงมัวเมาสตรีผู้นั้นจนโงหัวไม่ขึ้นต่างหาก กล้าทำร้ายลูกข้าถึงเพียงนี้ซ้ำยัง….”“แต่ว่าครั้งนี้มีทั้งหนังสือยอมรับสารภาพและ…คำตัดสินของศาลมาด้วย คิดว่าคุณหนู…”“ต่อให้ลูกข้าทำผิด โทษก็ไม่ควรหนักเช่นนี้หรือว่าเขาลืมไปแล้วว่าที่นางเป็นเช่นนี้สาเหตุก็มาจากเขาทั้งนั้น ฉางรุ่ยหยาง หากข้าไม่เห็นว่าเจ้ายังพอมีประโยชน์และคาดหวังว่าจะได้ปกครองเมืองหลิงโจว เมื่อท่าที่สำคัญนี้กับเจ้าคงไม่ปล่อยให้ถิงเอ๋อร์ถลำลึกจนกลายเป็นเช่นนี้”“นายท่าน…. นอกเมืองรายงานมาว่าคลังอาวุธส่วนหนึ่งถูกล้อมด้วยกองทัพสกุลฟู่ขอรับ”“กองทัพสกุลฟู่งั้นหรือ!!”“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ เริ่มจากเขาล่อให้ข้าออกจากเมือง เข้ามาที่นี่จัดการถิงเอ๋อร์และกำจัดคนของข้าเพื่อตามรอยจนพบกองทัพที่ซุ่มเอาไว้ เสร็จแล้วก็ขนาบหลังอาศัยจังหวะที่ข้าตกใจและโกรธเรื่องบุตรสาวลอบโจมตีตลบหลังข้า…. สั่งการให้พร้อม รอคำสั่งจากข้าเพื่อเตรียมเคลื่อนย้ายอาวุธ!!”“ท่านราชครูขอรับ…”“หากรอช้ากว่านี้พวกเขาจะต้องสืบค้นจนพบอาวุธที่เ

""พ่ะย่ะค่ะ""ทหารกององครักษ์เคลื่อนตัวเข้ามานับยี่สิบคนเดินเข้ามาท่ามกลางรอยยิ้มแห่งชัยชนะของราชครูเมิ่ง แต่ทว่าก็ต้องตกใจเพราะคนที่ถูกควบคุมตัวกลับมิใช่คนสกุลฟู่แต่กลับเป็นเขาและทหารองครักษ์อีกแปดคนที่อยู่รอบกาย“พวกเจ้าทำอะไร จับข้าทำไม!! ท่านอ๋องนี่มันหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องยืนเอามือไพล่หลังและค่อย ๆ หันมามองใบหน้าที่ตกใจของราชครูเมิ่งอีกครั้ง สีหน้าและแววตาที่เย็นวาบดุจพยัคฆ์จ้องเหยื่อทำให้เข่าของราชครูเฒ่าสั่นจนเกือบทรุด “หมายความว่าอย่างไรน่ะหรือ ท่านน่าจะถามตัวเองมากกว่านะ เดินหมากนำตาเดียวและประมาททิ้งหมากที่เหลือเอาไว้ให้ข้ากินเช่นนี้ ไม่สมกับเป็นท่านเลยนะเมิ่งจ๋าย”“ท่านอ๋อง!! พระองค์จะทรงเข้าข้างกบฏหรือพ่ะย่ะค่ะ!!”“ผู้ใดเป็นกบฏยังสืบไม่รู้แน่ชัด ท่านยังสามารถกล่าวหาสกุลฟู่ได้เลยแล้วถ้าหากวันนี้ข้าจะกล่าวหาท่านว่าเป็นกบฏบ้าง ท่านจะคิดเช่นไร”“ท่านอ๋อง!!! พระองค์ทรงลุ่มหลงสตรีสกุลฟู่จนหลงผิดเช่นนี้ได้เช่นไรกัน ฝ่าบาทคงต้องผิดหวังในตัวพระองค์แล้ว”“เสด็จพ่อจะผิดหวังในตัวผู้ใดยังไม่รู้ได้จนกว่าจะหาความจริงจากเรื่องนี้ เสี่ยวหมิง!!”“พ่ะย่ะค่ะ”เสี่ยวหมิงพาคนสิบ

“ท่านพ่อ!!!”สายตาที่ยิ้มให้กับบุตรสาวค่อย ๆ หม่นลงและค้างนิ่งไปในที่สุด ราชครูเมิ่งจ๋ายสิ้นชีพด้วยฝีมือบุตรสาวของตัวเอง แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม นี่เป็นผลของการกระทำที่ผ่านมาของเขาอย่างแท้จริง เมิ่งลี่ถิงร้องไห้และตะโกนราวกับคนเสียสติ ที่จริงนางเองก็ใช่ว่าจะหายดีแต่เมื่อนางได้ยินบิดาคุยและสั่งการผู้ช่วยของเขานางจึงได้วางแผนจับตัวฟู่ซิ่วอิงมาที่นี่ทันที“ทำไม ไม่จริง!!! ท่านพ่อ….ฮือออ….”ท่านอ๋องรีบกระโดดขึ้นไปรับตัวพระชายาของพระองค์มาในทันที สภาพของพระชายาเองก็มิได้ต่างกับเมิ่งลี่ถิงเท่าใดนักแม้ว่าวรยุทธ์นางจะกลับมาแล้วแต่นางตั้งครรภ์อยู่ ร่างกายจึงยังอ่อนแออยู่มาก“อิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงถูกนางจับตัวมาได้ เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าทำให้ข้าเกือบจะเสียสติอยู่แล้ว…”“ก็เพราะเขานั่นแหละเพคะ ช่วยนางจับหม่อมฉันมาหม่อมฉันกลัวว่าลูกจะไม่ปลอดภัยก็เลย…ต้องยอมมาด้วย”ซิ่วอิงหันไปมององครักษ์หนุ่มหวงลี่จินที่ทำตามคำสั่งของคุณหนูเมิ่งไปจับนางที่ตำหนักมา ซิ่วอิงจำต้องยอมมากับเขาเพราะนางเกรงว่าหากขัดขืนบุตรในครรภ์อาจจะเป็นอันตราย อีกทั้งนางเองก็ยังแสร้งว่าไร้วรยุทธ์พวกเขาจึงไม่สงสัย รอจนถึงค่ายสกุลฟ