บททั้งหมดของ พระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

“แต่ว่า….”“ไม่มีแต่ ในเมื่อข้าสั่งลงโทษผู้กระทำผิดไปหมดแล้ว แม้แต่พระชายาก็คงละเว้นโทษมิได้เช่นกัน”ริมฝีปากหนาจรดลงไปยังกกหูของซิ่วอิงอย่างหยอกเย้ากึ่งร้องขอ ซิ่วอิงมีหรือจะกล้าปฏิเสธเขาเมื่อนางเองก็รอช่วงเวลาเช่นนี้มานาน มือเรียวค่อย ๆ เอื้อมไปปลดเข็มขัดหนังของพระสวามีออกอย่างนึกเอาใจ เสียงหัวเราะในลำคอของท่านอ๋องบ่งบอกถึงความพอพระทัยในสิ่งที่พระชายากำลังทำ เขายอมให้นางถอดฉลองพระองค์ออกโดยง่ายส่วนตัวเขาเองก็ทำเช่นเดียวกัน“อิงเอ๋อร์ เจ้างดงามมาก…คิดไม่ถึงว่ายามที่เจ้าตั้งครรภ์จะดูอิ่มเอิบงดงามยิ่งกว่าเดิมเสียอีก”“อย่ามองเช่นนั้นสิเพคะ…”“ไม่มองก็ได้ เช่นนั้นก็เตรียมตัวรับการลงโทษอย่างเดียวก็พอ”“อ๊ะ…อย่างรีบร้อนเพคะ อ๊าา”นิ้วสากเย็นเลื่อนลงไปเพื่อเปิดทางร่องผกาหวานฉ่ำที่เริ่มมีน้ำไหลเยิ้มออกมาต้อนรับสัมผัสของเขา ร่างบางเอนแอ่นตามสัมผัสและเริ่มตอบกลับเขาอย่างจงใจ“อื้อ…ท่านพี่!!”ลิ้นสากหนาเลื่อนลงมาที่ยอดปทุมสีสดตรงหน้าที่เริ่มเต่งตึงขึ้นเพราะอายุครรภ์ เขารู้สึกอิ่มเอมกับเรือนร่างอวบอัดที่มากขึ้นของพระชายา ไม่ว่าเวลาใดที่สัมผัสล้วนแต่ประทับใจและยากที่หยุดรักนางได้“อิงเอ๋อร์ของข

“อิงเอ๋อร์…ในที่สุดเจ้าก็ยอมพูดเสียที ข้าคิดว่าจะต้องรอคนที่สามคลอดเสียอีกกว่าเจ้าจะยอมบอกรักข้า”“ฟังคำตรัสนั่นสิ ช่างเหลวไหลยิ่งนักเพคะ เหตุใดหม่อมฉันต้องรอถึงเพียงนั้น อีกอย่าง…ทำไมต้องบุตรคนที่สี่ใครจะไปอุ้มท้องตั้งครรภ์ได้มากถึงเพียงนั้นเพคะ”“ข้านี่อย่างไร ข้าเป็นคนขยันนะ และที่สำคัญหากเรามีบุตรด้วยกันมากเท่าใดก็จะไม่มีขุนนางคนใดกล้าเสนอให้ข้ารับพระสนมเข้าวังหลังเพิ่มอย่างไรเล่า”“ไม่ถามหม่อมฉันเลยสักคำก็คิดเอาเอง”“แล้วเจ้าอยากมีกี่คนเล่า”“หากว่าหม่อมฉันมิต้องแพ้ท้องหนักเหมือนกับครรภ์นี้หม่อมฉันก็มิได้คิดเอาไว้เช่นกันเพคะ คงจะตามพระทัยพระองค์”“เพราะข้ารู้เช่นนี้อย่างไรเล่าจึงได้กำหนดเอาไว้แล้วว่าอยากจะมีสักห้า หรือหกคน”“นั่น!!…ไม่มากไปหน่อยหรือเพคะ หม่อมฉันคิดเอาไว้เพียงสามคนเท่านั้นเอง พระองค์เห็นว่า….”ท่านอ๋องบรรทมจนสนิทไปหลังจากคุยกับนางจบ เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอซิ่วอิงจึงมั่นใจว่าเขาหลับสนิทไปหลังจากภารกิจที่เหน็ดเหนื่อย มือเรียวบางหันไปจับแก้มหนาของคนข้าง ๆ พร้อมกับยิ้ม“หากว่าไม่มีเรื่องคืนนั้น ผู้ที่อยู่ข้าง ๆ พระวรกายของพระองค์จะเป็นผู้ใดกันนะเพคะ”ซิ่วอิงซุกกายเ

“อ๊าา!!….ท่านพี่ ท่านี้มัน…เสียวเพคะ”ท่านอ๋องดึงแขนนางทั้งสองข้างมาตรึงขึงเอาไว้ พร้อมกับกระแทกสวนไปทางด้านหลัง แม้ร่างของนางจะเอนแอ่นมารับแต่เขาก็ยังไม่ลดแรงที่สวนกลับไป หน้าอกเต่งตึงที่เริ่มโตขึ้นตามอายุครรภ์เริ่มล้นจากฝ่ามือหนาของเขาจนเห็นได้ชัด นางน่าสัมผัสไปทั่วทั้งร่างเช่นนี้มีหรือที่เขาจะหยุดรักนางได้“อาา อิงเอ๋อร์ของข้า ข้างในนี้ของเจ้าช่างอบอุ่น รัดแน่นยิ่งนัก”“อ๊าา อย่าบีบเพคะ มันเสียว!!…อ๊าา..รุ่ยหยาง!!”มือของท่านอ๋องเอื้อมไปบดเม็ดทับทิมเหนือร่องสวรรค์ที่มีมังกรยักษ์ของเขาเฝ้าอยู่ สัมผัสช่างดียิ่งนักเมื่อรับรู้ว่ากายของเขาอยู่ด้านในกายของนางประสานเป็นหนึ่งเดียวก่อนจะเริ่มกระแทกถี่ขึ้นจนซิ่วอิงแทบจะหมดเสียงร้องเพราะนางเริ่มคอแห้งแล้ว“โอ๊ะ!! อึ๊ยยย…ไม่ไหวแล้วเพคะ จะเสร็จ!! อ๊าาา….”“ข้าด้วย รอก่อน ไปพร้อมกัน อาา….”เสียงของทั้งคู่พร้อมกับเสียงขาเตียงไม้หรูหรานั้นดังไปพร้อม ๆ กับสัมผัสที่ร้อนแรงของทั้งคู่ กลางดึกสงัดเมื่อสงครามรักที่ดุเดือดยุติลง ท่านอ๋องจึงได้อุ้มนางไปล้างตัวและได้โอกาสแช่น้ำไปพร้อมกับนาง เขารู้สึกว่าไข้ของเขาลดลงจนแทบไม่เหลือเมื่อได้อยู่กับนาง“เป็นเช่น

“ท่านอ๋อง!! หม่อมฉันพึ่งจะพูดไป…อื้อ….”แต่ฉางรุ่ยหยางมีหรือจะยอมหยุดเขาค่อย ๆ อุ้มร่างพระชายาที่เริ่มอวบอัดขึ้นมากกว่าเดิมมาอีกฝั่งหนึ่งของหอตำราในชั้นสอง ด้านล่างเมื่อเปิดหน้าต่างออกไปก็พบทะเลสาบไกลสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้า เสียงนกนางนวลบินโฉบเพื่อจับปลาในทะเลสาบและกลิ่นของน้ำทำให้ซิ่วอิงรู้สึกสดชื่นขึ้นแต่ว่า…“อ๊ะ!! รอเดี๋ยวก่อนเพคะ หม่อมฉัน…ยังไม่ทันได้เตรียมใจ อื้อ อ๊าา!!”ท่านอ๋องไม่รั้งรอ ยังมีเวลาอีกมากที่จะให้นางชื่นชมความงามของทะเลสาบอีกเมื่อใดก็ได้แต่ตอนนี้เขาต้องการนาง ลุ่มหลงในกลิ่นและโหยหาความอบอุ่นจากฟู่ซิ่วอิ่งจนไม่อยากห่างนางไปที่ใด มือหนาเอื้อมไปสะกิดติ่งกระสันเพื่อกระตุ้นนางอีกครั้ง ซิ่วอิงตอบรับสัมผัสนั้นพร้อมกับหันมาจูบเขาอย่างเร่งร้อนแม้ว่ากายท่อนล่างของท่านอ๋องจะยังกระแทกเสียงดังไม่หยุดก็ตาม“อ๊าา!!…”“เกาะเอาไว้อิงเอ๋อร์ ใกล้แล้ว!!”“อื้อ…รอเดี๋ยวก่อนเพคะ อย่าพึ่ง อ๊าา…ท่านพี่ตรงนี้ลมดียิ่งนัก หม่อมฉันชอบ…อยู่ตรงนี้นาน ๆ หน่อย จูบหม่อมฉัน รักหม่อมฉันมากกว่านี้ อ๊าา รุ่ยหยาง!!!”เสียงที่นางเรียกนามเขาช่างไพเราะจับจิตเมื่อกายประสานกันเช่นนี้ เขารั้งรอได้อีกไม่นานห

“เพราะแบบนั้นข้าก็เลยจำเป็นต้องใช้เสิ่นหลงอย่างไรเล่า แม้ว่าจะมิใช่เชื้อพระวงศ์แต่เป็นถึงรองแม่ทัพมีฝีมือ หากตกลงกันได้ก็แต่งตั้งเป็นแม่ทัพคุมดินแดนตะวันออกแล้วแต่งงานกับองค์หญิงแทนอย่างไรเล่า เจ้าก็สังเกตเห็นท่าทีของทั้งสองคนมิใช่หรือ ข้าคิดว่าข้าทำสำเร็จแล้ว”“หมายความว่าพระองค์ทรงทราบอยู่แล้วว่านางจะต้องเดินทางมาที่นี่เพียงแต่ว่าจะมาในฐานะใดเท่านั้นงั้นหรือเพคะ”“ข้าแค่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาที่นี่ในวันนี้เท่านั้นเอง เอาไว้ค่อยกลับไปคุยที่วังเถอะ ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากเท่าใดนักหรอกคงต้องให้คนจัดที่พักรับรองให้นางเสียก่อน”วังหลิงโจว / ตำหนักหน้า“ฝากท่านจัดการด้วยก็แล้วกัน”“เพคะท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ”หมัวมัวรับคำสั่งและรีบเดินออกไปสั่งการเพื่อจัดที่พักให้องค์หญิงต่างแคว้น ที่จริงนางมีสาวใช้และบริวารตามมาอีกราว ๆ สิบคนแต่ทุกคนไม่มีผู้ใดทราบว่าองค์หญิงจะแอบออกมานอกโรงเตี๊ยมที่พักอยู่นอกเมืองเพื่อหนีเข้ามาในเมืองก่อน“องค์หญิงเชิญนั่ง”“ขอบพระทัย”อินเหมยนั่งตามคำเชื้อเชิญของท่านอ๋อง ซู่อินเหมยหันไปมองยังพระชายาที่ประทับลงข้าง ๆ โดยมีท่านอ๋องคอยพยุงราวกับเกรงว่านางจะล้ม