บททั้งหมดของ พระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

เสี่ยวหมิงเดินกลับไปเมื่อสั่งการเสร็จเรียบร้อยแล้วโดยไม่หันมามองเมิ่งลี่ถิงอีก นับจากวันนี้เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะปกป้องพระชายาด้วยชีวิตและจะไม่ยอมให้คนสกุลเมิ่งมาทำร้ายพระชายาของท่านอ๋องอีกตำหนักท่านอ๋องท่านอ๋องอุ้มพระชายาที่ตัวเปื้อนเลือดเข้ามา หมัวมัวและสาวใช้ต่างตกใจกันจนทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นพระชายาในสภาพเช่นนี้"รีบตามหมอหลวงมาเร็ว ๆ เข้า!!"“พะ เพคะท่านอ๋อง แย่แล้วเร็ว ๆ เข้ารีบให้คนไปตามท่านหมอ เจ้าน่ะ รีบไปเตรียมน้ำอุ่นและผ้ามา จินฝู!! เร็วเข้าเจ้ารีบไปเตรียมชุดมาเปลี่ยนให้พระชายาเร็ว”“เจ้าค่ะหมัวมัว”ท่านอ๋องพาซิ่วอิงเดินเข้าไปในห้องบรรทมและจัดการถอดชุดคลุมด้านนอกของนางออก จินฝูที่วิ่งนำชุดใหม่มาให้พระชายาเปลี่ยนก็ถูกสั่งให้เอาวางไว้ ฟู่ซิ่วอิงในตอนนี้ยังมีสติอยู่แต่ท่านอ๋องทำราวกับว่านางบาดเจ็บหนักจนเกือบตายก็มิปาน“ข้าจะเปลี่ยนชุดให้นางเอง เจ้ารีบไปเตรียมน้ำและผ้ามาเช็ดหน้าให้นาง”“เพคะท่านอ๋อง”“หม่อมฉัน…ทำเองก็ได้เพคะเพียงแค่เปลี่ยนชุด หม่อมฉันมิได้ป่วยใกล้ตายนะเพคะ”“เจ้านอนเฉย ๆ ไปเถอะ ถูกตีขนาดนี้เหตุใดเจ้าไม่เรียกให้ผู้อื่นช่วยแล้วสาวใช้เจ้าไปที่ใดเหตุใดจินฝูจึงไ

“จนป่านนี้เจ้าก็ยังจะโทษผู้อื่น เหตุใดจึงไม่โทษตัวเองที่มิอาจยับยั้งชั่งใจจนตกเป็นเครื่องมือของนางได้”“ท่านพ่อ!! ท่านกำลังจะพูดว่าข้าโง่และหลงกลคนแซ่ฟู่เช่นนั้นหรือเจ้าคะ”“เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร นางเกิดในสกุลแม่ทัพ ต่อให้นาง….ไร้วรยุทธ์ไปแล้วก็ใช่ว่านางจะไร้เล่ห์เหลี่ยมที่เอาไว้จัดการเจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่คิดการให้รอบคอบก่อนแล้วยังไปทำเรื่องเช่นนี้ลงไป ต่อให้ข้าเป็นท่านอ๋องก็คงละเว้นเจ้าไม่ได้ในสถานการณ์แบบนั้น”“ท่านพ่อจะพูดว่า ท่านอ๋องสั่งลงโทษลูกก็เพราะสถานการณ์บังคับงั้นหรือเจ้าคะ”“แล้วเจ้าคิดว่านอกจากสั่งลงโทษเจ้าแล้วท่านอ๋องยังมีทางเลือกอื่นอีกงั้นหรือ หากไม่ทำเช่นนี้ผู้คนมากมายจะคิดเช่นไรและหากว่าเจ้ามิได้ไปติดคุกจริง ๆ เรื่องมันจะจบง่ายเช่นนี้งั้นหรือเจ้าคิดดูสิ”“แต่ว่า…แต่ว่าเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว เขามิให้ข้าเรียกขานนามของเขาอีกแล้ว”“ถิงเอ๋อร์ เจ้าต้องเข้าใจก่อนว่าในตอนนี้ท่านอ๋องมิได้…ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว พระองค์ทรงอภิเษก…”“ไม่!! ข้าไม่อยากฟัง ข้าไม่ยอมรับ!! ท่านพ่อลูกอยากจะพักผ่อนแล้วเจ้าค่ะ ท่านออกไปก่อนเถอะ”“ถิงเอ๋อร์ต่อให้พ่อไม่พูด ความจริงที่ว่าท่านอ๋องทรงอภิเษกไปแ

ทั้งสองร่างยังก่ายกอดและขยับกายอยู่ใต้น้ำมิหยุดหย่อน ซิ่วอิงที่เริ่มกอดรัดท่านอ๋องมากขึ้นเพราะนางใกล้จะถึงฝั่งเต็มทีแล้ว ท่านอ๋องทรงทราบสัญญาณนี้ดีเขาจึงได้รีบเร่งแรงกระแทกเข้าไปจนทั้งสองร้องขึ้นมาพร้อมกันน้ำที่สาดกระเซ็นไปจนทั่วห้องอาบน้ำทำให้ท่านอ๋องมิอาจปล่อยให้พระชายาของพระองค์เดินเองได้เพราะเกรงว่านางจะลื่นและหกล้ม เขารับหน้าที่อุ้มนางขึ้นมาและเช็ดกายให้นางด้วยตนเองพร้อมกับอุ้มพระชายากลับไปยังห้องบรรทม“หิวหรือไม่”“นิดหน่อยเพคะ”“เช่นนั้นก็รีบกินข้าวก่อนจะได้กินยา ข้าเห็นว่าบาดแผลฟกช้ำของเจ้ายังไม่หายดีดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องพักผ่อน”“ก็ได้เพคะ!!”ซิ่วอิงเดินออกไปยังห้องเสวยส่วนพระองค์ข้าง ๆ เนื่องด้วยนางยังไม่หายดีดังนั้นสาวใช้จึงยกสำรับของทั้งสองพระองค์มาส่งที่ห้องนี้ซิ่วอิงนั่งกินข้าวโดยไม่รอท่านอ๋องซึ่งทำเอารุ่ยหยาง อ๋องหนุ่มถึงกับแปลกพระทัยไม่น้อยเพราะไม่คิดว่านางจะโกรธเขา“ซิ่วอิง เจ้าหิวมากเลยงั้นหรือถึงได้ไม่รอข้า”“ก็จะรีบกินข้าว ดื่มยาแล้ว "นอนพักผ่อน" เพคะ"ท่านอ๋องรู้โดยทันทีเมื่อนางพูดเน้นย้ำเรื่องนี้ขึ้นมา เขาเข้าใจแล้วว่าพระชายาของเขาต้องการสื่อถึงสิ่งใดเพราะก่อนห

หมัวมัวเดินเข้าไปในตำหนักพร้อมกับประตูที่ปิดตามหลังนาง เมิ่งลี่ถิงโกรธจนตัวสั่นเมื่อได้รับรู้ความจริงที่แม่นมของท่านอ๋องพึ่งจะบอกนาง….“หมายความว่า…เรื่องทั้งหมดในวันนี้ท่านอ๋องเป็นผู้จัดฉากขึ้นงั้นหรือ จะบอกว่าท่านอ๋องเลือกนางมิใช่ข้างั้นหรือ ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้!! ข้าไม่มีทางเชื่อ ข้าไม่มีทางพ่ายแพ้นาง!!” เสียงตะโกนของเมิ่งลี่ถิงยังคงดังตามหลังมาหลังจากที่ประตูปิดแล้ว หมัวมัวได้แต่ทอดถอนใจให้กับสตรีสูงศักดิ์ที่ครั้งหนึ่งนางเคยรักและเอ็นดู ท่านอ๋องและซิ่วอิงเองก็ได้ยินเช่นกันเพราะทั้งสองพึ่งจะเดินเข้ามา ซิ่วอิงจึงหันไปบอกฉางรุ่ยหยางเพื่อให้ปล่อยนางลง“ปล่อยหม่อมฉันลงเถิดเพคะมาถึงที่นี่ไม่ต้องเสแสร้งว่าบาดเจ็บหนักแล้ว”“ไม่ได้ ในเมื่อเจ้าเลือกจะเล่นละครแล้วก็จงเล่นให้สมบทบาทสิจะมาหยุดกลางคันหาได้ไม่ เจ้าจะรู้ได้เช่นไรกันว่านางมิได้ส่งคนลอบมองในตำหนักของพวกเรา”“หากนางกล้าทำเช่นนั้นหม่อมแันก็ยอมแพ้แล้วเพคะ""ไม่ได้ เจ้าเป็นถึงพระชายาจะมาเอ่ยเรื่องเช่นนี้เจ้าอยากโดนลงโทษเหมือนนางงั้นหรือ""เป็นเพราะใครกันเล่าถึงต้องทำเช่นนี้ น่าเบื่อยิ่งนัก”“ต้องขอโทษเจ้าด้วยแต่เพราะบิด

จวนสกุลฟู่""ถวายบังคมท่านอ๋องและพระชายา""“ทุกท่านลุกขึ้นเถอะอย่าได้มากพิธีเลย ข้ามาในวันนี้มิได้มาพร้อมกับตำแหน่ง แต่มาเพราะเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว ท่านพ่อท่านแม่ข้าขอใช้น้ำชาแทนสุราดื่มให้พวกท่าน”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ / เพคะ” ท่านอ๋องใช้เวลากับแม่ทัพฟู่อยู่ในห้องหนังสือส่วนฟู่ซิ่วอิงนั้นออกมาคุยกับมารดาที่ห้องโถงเล็กใกล้ ๆ“เรื่องที่ข้าส่งมาให้ท่านแม่สืบเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”“แม่สืบแล้ว ดูเหมือนว่ายาสลบชนิดนี้จะรุนแรงกว่าที่หาได้ในหลิงโจวหรือละแวกนี้ มันเหมือนกับยาพิษที่ใช้กันในวังหลวง คนร้ายน่าจะมาจากเมืองหลวง”“เช่นนั้นก็แคบลงมาแล้ว แล้วพอจะได้เบาะแสอื่นหรือไม่เจ้าคะ ตอนนี้ท่านอ๋องเอาแต่สนใจเรื่องสกุลหลินที่ถูกฆ่านอกเมืองและตามหาอาวุธที่ถูกขโมย”“ใช่ ท่านพ่อของเจ้าให้คนไปตามสืบแล้ว มันน่าแปลกอยู่อย่างหนึ่งนะ”“อย่างไรหรือเจ้าคะ”“ทุกคนในจวนล้วนหลับสนิทก่อนที่จะถูกฆ่าโดยทำให้เหมือนไฟไหม้จวนน่ะสิ”“หมายความว่า…ท่านแม่นี่ท่านกำลังจะพูดว่า…”“ใช่ ผลการชันสูตรศพของเถ้าแก่หลินคนของพ่อเจ้าพบว่าเขา ภรรยาและลูกล้วนหลับสนิทชนิดที่เรียกไม่ตื่น แม่ตรวจสอบแล้วเป็นยาชนิดเดียวกันกับ