บททั้งหมดของ พระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ซิ่วอิงแทบจะไม่ได้พักผ่อนเมื่อมาอยู่จวนสกุลฟู่ แต่เช้านี้โชคดีหน่อยที่ท่านอ๋องกับบิดาของนางมีนัดที่จะไปเยี่ยมชมกองทัพสกุลฟู่นางจึงได้โอกาสนอนพักให้เต็มที่ก่อนที่ท่านอ๋องจะเสด็จกลับมาซิ่วอิงแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าเคยหลับเต็มอิ่มเช่นนี้มานานเท่าใดแล้วนับตั้งแต่แต่งเข้าตำหนักอ๋องร่วมเดือน“อืมม….”“คุณหนูเจ้าคะ”“อย่าพึ่ง ขอนอนอีกหน่อยเอวข้าแทบจะขยับไม่ได้แล้ว”“คุณหนูนี่จะเข้ายามอู่ (12.00 น.) แล้วนะเจ้าคะรีบตื่นเถิดเจ้าค่ะ ท่านนอนมาเกือบครึ่งวันแล้วนะเจ้าคะ”“จินฝู เจ้านี่ช่างใจร้ายยิ่งนัก”“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้แม่นางเมิ่งมาขอเข้าเฝ้าท่านอ๋องถึงในจวนแล้วนะเจ้าคะ”“อะไรนะ!!”คำว่า “แม่นางเมิ่ง” เป็นคำสะกิดอย่างรุนแรงให้ซิ่วอิงลุกขึ้นมาในทันที นางคิดว่าเมิ่งลี่ถิงที่ถูกโบยจะหลาบจำ ยอมล่าถอยและไม่มาวุ่นวายกับชีวิตของนางอีกแล้วเสียอีกแต่ที่ไหนได้ วันนี้นางกลับมาหาเรื่องถึงจวนสกุลฟู่“นี่มันหยามหน้ากันเกินไปแล้ว เหตุใดไม่รีบบอกข้าเล่า”“คุณหนูก็ท่านเอาแต่อิดออดไม่ยอมลุกนี่เจ้าคะ คุณหนูเรื่องนี้ท่านจะไม่ยอมใช่หรือไม่เจ้าคะ”“เรื่องผู้ชายเรื่องเล็กศักดิ์ศรีของข้าเรื่องใหญ่ กล้าเข้ามาถึงถ

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”“เฮ้อ…ตอนที่นางมาขอเข้าเฝ้า ท่านอ๋องมิได้ออกมารับนางเพียงคนเดียว พระองค์ขอให้แม่และท่านพ่อเจ้าอยู่ด้วยและให้นางเข้ามาพบในห้องโถง ที่ไม่ได้ไปเรียกเจ้าก็เพราะว่าท่านอ๋องอยากให้เจ้าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มิได้ตั้งใจจะปิดบังเจ้า ทุกการกระทำของแม่นางเมิ่งผู้นั้นอยู่ในสายตาของพ่อและแม่ทั้งหมด ท่านอ๋องเพียงแค่เดินออกมาส่งนางเท่านั้นและแม่นางเมิ่งคงเห็นว่าเจ้าเดินมาจึงได้โอกาสหาเรื่องให้เจ้ากับท่านอ๋องทะเลาะกัน”“เช่นนี้นี่เอง ว่าแต่นางมาที่นี่ด้วยเรื่องอาวุธนี้หรือเจ้าคะ”“นางมาบอกว่าจะมีการเคลื่อนย้ายอาวุธที่ถูกขโมยไปจากสกุลหลินเมื่อวันก่อน”“เช่นนั้น!!…แสดงว่าทางท่านราชครูได้เบาะแส….ไม่สิ นี่มันไม่ถูกต้อง”“ใช่แล้วเจ้าเองก็คิดเช่นเดียวกันกับแม่ เพียงแค่แม่บอกเจ้าเช่นนี้เจ้าก็จับพิรุธได้ใช่หรือไม่”“เจ้าค่ะ หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เหตุใดท่านราชครูจึงไม่รีบส่งคนมาแจ้งต่อท่านอ๋องโดยตรง นอกเสียจากว่าเรื่องนี้….”“ใช่ นอกจากว่าเรื่องนี้ สกุลเมิ่งจะเป็นผู้สั่งการอยู่เบื้องหลังและได้รับผลประโยชน์”“เช่นนั้นก็หมายความว่าเมิ่งลี่ถิงนำเรื่องนี้มาแจ้งกับท่านอ๋อง…โดยที่

ท่านอ๋องดึงนางกระชับเข้ามากอดให้แน่นมากกว่าเดิมเมื่อนางถามจบ แต่เขาเองก็เงียบไปเช่นกัน แม้ว่าซิ่วอิงจะทำใจได้ว่าก่อนหน้านั้นเขาเองก็มิได้รู้สึกอะไรกับนางก็ตาม แต่ในเมื่อสวรรค์ลิขิตให้พานพบกันเช่นนี้วันนี้นางจึงอยากจะทราบเกี่ยวกับความรู้สึกของท่านอ๋องก่อนหน้านั้น“ในตอนนั้นข้าคิดเพียงว่าจะตั้งใจศึกษางานในหลิงโจวก่อน เรื่องอื่นไม่เคยคิดถึงแม้แต่เรื่องการอภิเษกก็มิได้ใส่ใจ เมื่อทราบว่าราชครูเมิ่งและบุตรสาวตามลงมาด้วยข้าก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ช้าก็เร็วคงต้องเลือกระหว่างเจ้ากับนาง แต่ด้วยเพราะความที่ข้าไม่เคยรู้จักเจ้ามาก่อน หน้าตาเป็นเช่นไรก็ไม่เคยเห็น จึงได้คิดว่าหากแต่ง ๆ ให้จบไปก็คงจบเรื่อง”“หมายความว่าอย่างไรเพคะ แต่ง ๆ ไปให้จบเรื่อง”“ชีวิตในวังหลวงมิได้มีสิทธิ์เลือกได้เสมอไป พี่ชายข้าเป็นองค์รัชทายาทและต้องแต่งพระชายาที่มีบิดาเป็นเสนาบดี ทั้งคู่ก็มิได้รักกันแต่ก็ต้องแต่งงานกัน สุดท้ายพี่ชายข้าก็มีพระสนมอีกสามคนเพราะมิได้สตรีที่ต้องใจ”“เช่นนั้นพวกองค์ชายทั้งหลาย…”“ก็มีบ้างที่มีโอกาสได้แต่งงานกับสตรีที่รักหากว่านางมีฐานะที่เหมาะสมมากพอ แต่สำหรับข้าการแต่งงานมันคือเชือกที่คล้องข

“ท่าน…. รองแม่ทัพเสิ่นหลง”“เหตุใดเจ้าทำหน้าเช่นนั้นกันเล่า ข้าเร่งเข้าหลิงโจวมาก็เพื่อมาพบท่านแม่ทัพ แต่เห็นว่ายังไม่กลับมาจากประชุมเช้าในราชสำนักข้าเลยแวะมาหาเจ้าก่อน ดูหน้าเจ้าสิเหตุใดจึงทำท่าตกใจเช่นนั้น มานี่มาข้าจะปลอบใจเจ้า”“เอ่อ…”ซิ่วอิงไม่ทันได้ตั้งหลักหรือถอยชายหนุ่มก็เดินเข้ามาสวมกอดนางไม่ต่างจากในวันวานที่เขากอดนางเพื่อปลอบใจในตอนที่นางยังเด็ก แต่ในเวลานี้“ปล่อยพระชายาของข้าเดี๋ยวนี้!!”“ท่านอ๋อง!!”“อะไรนะ…. พระชายางั้นหรือ”“ผวั๊ะ!!”“ท่านอ๋องเพคะ โปรดยั้งมือก่อนเพคะ”หมัดหนัก ๆ ถูกส่งไปให้ผู้ที่บังอาจสวมกอดพระชายาของเขาต่อหน้า ท่านอ๋องและแม่ทัพฟู่พึ่งจะกลับมาถึงจวนท่านอ๋องรีบเดินกลับมายังห้องพักแต่กลับพบว่าพระชายายืนคุยอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งในสวนจึงรีบเดินเข้ามา ไม่คิดว่ายังไม่ทันเดินไปถึง นางก็ถูกผู้อื่นดึงเข้าไปกอด“พระทัยเย็นก่อนเพคะ”“นี่เจ้าเข้าข้างมันงั้นหรือ!!”“ซิ่วอิง…เขาคือ…”“เสิ่นหลง!!”“ท่านแม่ทัพ”เสิ่นหลงหันไปคารวะบิดาของนางก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะรุนแรงมากกว่านี้ ซิ่วอิงเดินมาดึงท่านอ๋องและลากเขากึ่งบังคับให้เดินล่าถอยออกมา“ปล่อยข้านะ”“ฟังหม่อมฉันก่อ

รถม้าวิ่งเข้าไปในตำหนักแล้วท่านอ๋องเปิดประตูออกมาพร้อมกับอุ้มตัวพระชายาออกมาด้วยและรีบพานางเดินเข้าไปด้านในตำหนักอย่างรวดเร็วมิใช่ว่านางเดินไม่ไหวแต่เพราะท่านอ๋องเอาแต่จับและรุกล้ำล่วงเกินและรังแกนางจนชุดของพระชายาหลุดลุ่ยและก็สวมกลับเข้าไปไม่ทันดังนั้นท่านอ๋องจึงไม่อยากเสียเวลาเลยอุ้มนางออกมาเอง“เพราะพระองค์คนเดียวเลยเห็นหรือไม่ สายตาคนอื่น ๆ มองพวกเราคิดดี ๆ ไม่ได้เลยนะเพคะ”“ช่างปะไรถึงอย่างไรเจ้ากับข้าก็เป็นสามีภรรยาและนี่ก็ยังไม่พ้นช่วงดื่มน้ำผึ้งและเรายังถือเป็นข้าวใหม่ปลามันกันอยู่ ทุกคนย่อมคิดไม่ต่างกัน”“เอ๊ะ หม่อมฉันลืมของ…อ๊ะ!! รุ่ยหยางนี่ท่าน!!…”“ข้าอยู่กับเจ้าแล้วอุ้มเจ้ามาถึงที่นี่ยังจะไม่ลืมห่อผ้านั้นอีกงั้นหรือ เจ้าอยากให้ข้าโกรธมากกว่านี้หรืออย่างไร”“อ๊ะ ไม่ใช่นะเพคะเพียงแต่ว่า อื้อ…อ๊าา เร็วเกินไปแล้ว เบาหน่อยสิเพคะ”“ไม่ได้ ข้าทนมาเกือบหนึ่งก้านธูปกว่าที่เราจะมาถึงตำหนักนี่ ให้ข้าได้ชื่นชมเจ้าให้เต็มรักสักหน่อยเถอะอยู่ที่จวนสกุลฟู่…”“อย่าตรัสเช่นนั้นนะเพคะ อยู่ที่นั่นก็มิได้….น้อยไปกว่าที่นี่…อ๊าา เดี๋ยวก่อน อ๊าา!!!”“อย่าพึ่งกระตุ้นข้าสิยอดรัก เจ้าคงไม่อยากหมด