All Chapters of หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01: Chapter 31 - Chapter 40

“อาหลัน”เขารวบตัวนางขึ้นมาและพาเดินไปยังเตียงนุ่มอีกครั้ง เมื่อวางลงก็เริ่มจูบนางในทันทีโดยไม่รั้งรอให้เสียเวลา ม่านถูกดึงปิดบดบังสายตาแม้ว่าที่นี่จะอยู่ไกลผู้คนแต่เขาก็หวงนางหนักหนาไม่อยากให้ผู้ใดต้องมามอง“อาหลัน เจ้าแน่ใจหรือไม่เพราะหากเราเริ่มข้าจะหยุดไม่ได้แล้วนะ”“ในเมื่อหัวใจตรงกันก็ไม่มีสิ่งใดต้องกลัว ข้ารักท่านจวินซานหรง”เพียงคำเดียวที่นางพูดก็ทำให้ความอดทนทั้งหมดในรอบหลายเดือนมานี้ของจวินซานหรงหมดไป มือหนาเอื้อมไปถอดชุดที่เกะกะตรงหน้าออกจนเหลือเพียงชั้นในบางเบา ชุนหลันเองก็ค่อย ๆ แกะเข็มขัดหนังรอบเอวของเขาและโยนมันออกไปพร้อมกับเสื้อนอก ไม่นานทั้งคู่ก็แทบจะไร้อาภรณ์ปกปิดกาย แผงอกกว้างที่มีรอยแผลจากศาสตราวุธทำให้ชุนหลันเข้าใจเขาใหม่ ซึ่งก่อนหน้านี้คิดว่าเขาเป็นเพียงคุณชายบัณฑิตเจ้าสำอางเท่านั้น“ท่าน… เจ็บหรือไม่”เขารวบมือนางที่ค่อย ๆ แตะไปที่แผลเป็นของเขาก่อนจะยกขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน“บาดแผลที่ได้มาจากการปกป้องแผ่นดินไม่มีทางเจ็บ อาหลันเจ้าช่างงดงามนัก”เขาเริ่มซุกหน้าฝังจมูกเข้าไปที่ซอกคอก่อนและค่อย ๆ เลื่อนลงมา มือยังดึงเชือกผูกชุดชั้นในบางที่ยังกั้นหน้าอกอวบนุ่มที่เขาเ

จวินซานหรงหันมามองหน้าสาวใช้ทีละคน แต่ละคนมีท่าทางที่ไม่ต่างกันคือตกใจ แปลกใจและกลัวแต่ก็ยอมยืนนิ่ง ๆ ให้ตรวจสอบเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ในเมื่อคนร้ายก็ถูกจับได้แล้วพวกนางจึงไม่มีสิ่งใดต้องกลัว“เอาล่ะ พวกเจ้าเดินออกมาทีละห้าคนแล้วยืนนิ่ง ๆ”สาวใช้แต่ละคนหันมองหน้ากันก่อนจะเดินออกมาและยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ท่านอ๋องนึกแปลกใจจึงได้หันมาถามเล่อชุนหลัน“นี่พวกเจ้ากำลังจะจับคนร้ายแบบใดกันแน่ ทำเช่นนี้จะจับคนร้ายได้จริงหรือ”“ทูลท่านอ๋อง องค์ชายกำลังจะใช้วิธีการจับผู้ที่วางยาพิษบนเตียงของพระองค์เพคะ”“อะไรนะ บนเตียงงั้นหรือ”“เพคะ”เล่อชุนหลันพึ่งพบว่าในตอนนี้นางสามารถพูดคุยกับท่านอ๋องได้โดยที่ไม่ต้องกลัวเขาอีกต่อไปแล้วราวกับว่าเห็นท่านอ๋องเป็นเพียงญาติคนหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งความรู้สึกที่ทั้งเกลียดและแค้นก็มลายหายไปจนสิ้น คงเพราะสิ่งที่ท่านอ๋องได้พบเจอนั้นช่างโหดร้ายไม่ต่างจากนางเมื่อชาติก่อน ความเจ็บปวดจากพิษนี้นางรู้ดีที่สุด“ชุดที่สาม เดินออกมา”สาวใช้ที่ถูกตรวจสอบแล้วเดินไปรวมกันที่ด้านข้าง เหลืออีกสิบคนที่ต้องพิสูจน์ เมื่อชุดที่สามเดินเข้ามาชุนหลันก็หันไปมองที่สาวใช้ มีอยู่คนห

“อะไรนะ!! ท่านอ๋องเพคะได้โปรดละเว้นท่านพ่อของหม่อมฉัน โทษของท่านพ่อไม่น่าจะถึง…”“หลีกไป!!”ท่านอ๋องสะบัดชายชุดทรงมังกรของพระองค์และถอยออกมาจากตัวของลี่จินเซียน สายตายังไม่ลดละความเกลียดชังต่อนางลงเลยแม้แต่นิด ก่อนจะหันไปตรัสเป็นครั้งสุดท้าย“วางยาลอบสังหารเชื้อพระวงศ์ ลอบซ่องสุมกำลังคนลับหลังและยังแบ่งพรรคจับพวกขุนนางในราชสำนักให้แตกแยก โทษเพียงเท่านี้ก็เพียงพอให้ประหารพ่อของเจ้าได้แล้วลี่จินเซียน ข้ายังละเว้นเจ้าเอาไว้คนหนึ่งเจ้าน่าจะต้องขอบคุณถึงจะถูก”“หากเป็นเช่นนั้นเหตุใดพระองค์จึงไม่สั่งประหารหม่อมฉันให้ตายตกตามไปพร้อมกับท่านพ่อเลยเล่าเพคะ จะได้พอพระทัยของพระองค์เสียที”“เจ้าอยากตายงั้นหรือลี่จินเซียน ได้สิหากเป็นเช่นนั้นข้าก็จะ…”“น้องแปดพอแค่นี้ เถอะแม้ว่านางจะมาจากสกุลลี่แต่เรื่องนี้สนมลี่ไม่รู้เรื่องเจ้าจะเอาผิดนางไม่ได้”“แต่นางอยากขอตายเอง”“อย่าลืมว่ายังมี….”ท่านอ๋องสบเนตรขององค์รัชทายาทก็รู้ได้ทันทีว่าพระเชษฐาทรงหมายถึงพระสนมลี่เฟยที่อยู่ข้างพระวรกายของฝ่าบาท ดังนั้นนอกจากละเว้นนางเขาก็ทำอย่างอื่นไม่ได้ เพื่อมิให้สนมลี่เฟยที่เมืองหลวงก่อเรื่อง“เอาตัวพวกนางไป”ลี่จินเซ

เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างทั้งสอง ชุนหลันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีแม้ว่าท่านอ๋องจะทำเหมือนกับที่นางเจอเมื่อชาติก่อนแต่ก็เป็นเพราะความจำเป็น บัดนี้นางรู้และให้อภัยเขาได้แต่กับลี่จินเซียนกลับไม่ใช่แบบนั้น นางเลือกที่จะโวยวายและเรียกร้องแต่กลับพูดผิดเวลาดังนั้นจึงได้พบจุดจบเช่นนี้“เล่อชุนหลันตอนนี้เจ้าตอบข้ามาได้หรือไม่ ที่เจ้าปฏิเสธข้าเพราะว่าเจ้าไม่อยากเป็นพระชายาของข้าหรือว่าเป็นเพราะ… พี่สามของข้ากันแน่”“เรื่องนั้น…”“เจ้ารักพี่สามของข้างั้นหรือ”สายพระเนตรที่มองชุนหลันในตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดแสนสาหัส สายตานี้เหมือนกับนางในชาติก่อนไม่มีผิด นางเข้าใจความรู้สึกของเขาแต่ก็เลือกแล้วว่าในชาตินี้จะเดินคนละเส้นทางกับเขา นางไม่อยากทุกข์ใจเพราะเขาอีกแล้ว“หม่อมฉันรักจวินซานหรงเพคะ”“แต่เขาเป็นองค์รัชทายาท ไหนเจ้าบอกว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์และไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังและราชสำนักอย่างไรเล่า”“เรื่องนี้หม่อมฉันทราบเพคะ แต่ตอนที่หม่อมฉันหมั้นกับเขาในตอนนั้นหม่อมฉันทราบเพียงว่าเขาคือจวินซานหรงซึ่งเป็นที่ปรึกษาของพระองค์ เรื่องที่เขาเป็นองค์ชายหม่อมฉันเองก็พึ่งทราบ

“มานี่”“อ๊ะ ซานหรงข้าไม่…อย่านะเดี๋ยวก่อน อื้อ…อ๊าา ซานหรง”ความโหดนี้นางจะขอรับเอาไว้เองเพราะหากเป็นนางก็คงจะคิดมากไม่น้อยและก่อนหน้านี้ชุนหลันก็คิดมาแล้วว่าเขาจะต้องโกรธบ้างแต่ก็ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ “อ๊าา ซานหรง”เสียงกระแทกถี่ ๆ ที่ดังจนนางแทบจะขาดใจอีกรอบแต่กลับเสียวจนไม่อยากให้หยุดทำให้นางตอบรับเขา เมื่อน้ำรักพุ่งเข้าไปอีกครั้งนางจึงดึงเขาเข้ามาและจูบอีกครั้ง“อย่าหลบสิเพคะ”นางดึงเข้ามาจูบแม้ว่าซานหรงจะเลี่ยงเพราะความโกรธแต่นางก็ปล้นจูบเขามาได้ในที่สุด นางพลิกตัวขึ้นไปคร่อมเขาเอาไว้แทนและจูบเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ มือนางเอื้อมไปจับมังกรยักษ์จนเขาลืมตาขึ้น“เจ้าจะทำสิ่งใด”“ยอมพูดแล้วหรือเพคะคนขี้งอน”“ข้ามิได้งอน”“เช่นนั้นก็ คนขี้หึง”“เจ้า!!”“จวินซานหรง ข้าเป็นของท่านแต่เพียงผู้เดียว”จวินซานหรงหันมามองหน้านางอีกครั้ง ชุนหลันยิ้มให้เขาและก้มลงจูบอีกครั้ง“ท่านช่างโง่นัก ไม่รอฟังข้าให้จบก็ลงโทษข้าและคิดไปเองเพียงคนเดียว”“ข้าแค่ทนไม่ได้ เขาเป็นน้องชายของข้าส่วนเจ้าเป็นดั่งดวงใจของข้าที่มิอาจสูญเสียไปได้แล้วเจ้าจะให้ข้า… คิดเช่นไรได้”“ข้ากับท่านอ๋องในชาติก่อนไม่เคยเข้าหอร่วมกัน