บททั้งหมดของ หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01: บทที่ 41 - บทที่ 50

ชุนหลันตาพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา แต่มิใช่เพราะความเสียใจเหมือนกับชาติก่อนหน้านี้ น้ำตาที่มาจากความดีใจเพราะไม่คิดว่าจวินซานหรงจะทำสิ่งนี้เพื่อนาง ถึงขนาดยอมสละตำแหน่งหากจะต้องผิดคำมั่น เขาค่อย ๆ ดึงราชโองการออกมาจากมือนางและดึงนางมากอดเอาไว้แน่น“ไม่ร้องแล้วนะเด็กดี เจ้าเสียใจงั้นหรือที่ข้าทำเช่นนี้”“เหตุใดพระองค์…”“ข้าไม่มีทางเห็นเจ้าอยู่อย่างทนทุกข์เหมือนเสด็จแม่ของข้า ถึงพระองค์จะทรงเป็นฮองเฮาแต่ก็ต้องแบ่งปันความรักกับสนมทั้งหลายของเสด็จพ่อ แม้ว่าข้าและน้อง ๆ จะไม่เคยแก่งแย่งชิงราชบัลลังก์กันแต่ก็ใช่ว่าในอนาคตจะไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าไม่จำเป็นต้องใช้สตรีมากมายเพื่อจะคุมอำนาจในราชสำนัก เจ้าอย่าลืมสิ ชินหยางอ๋องอย่างหยางอี้เหรินและน้อง ๆ ของข้าก็เป็นปราการที่แข็งแกร่งให้ข้าได้มากพอแล้ว”“ซานหรง… ข้าขอโทษข้าไม่ควรระแวงและกลัวไปก่อน”“สิ่งที่เจ้ากลัว มาวันนี้ข้าถึงได้เข้าใจเพราะว่าเจ้าเคยผ่านเรื่องราวที่เลวร้ายมาก่อนแต่ว่าอาหลัน สิ่งที่ข้าทำก็เพื่อตัวข้าเองด้วยเช่นกันหัวใจของข้าเป็นของเจ้า แล้วตอนนี้หัวใจเจ้าจะมีเพียงข้าเพียงคนเดียวโดยไม่มีเงาของผู้อื่นได้หรือไม่”เขาจับนางมานั่งตักและสบต

ชุนหลันมองนางใกล้ ๆ จนมั่นใจ ในมือจับกระดาษรูปชายคนหนึ่งเอาไว้มั่น สตรีผู้นั้นมองหน้านางกลับด้วยเช่นกันพร้อมกับความแปลกใจ“แม่นาง นี่ท่าน…”“หวังเจียวเมิ่ง”สตรีตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เล่อชุนหลันเรียกชื่อนางได้ถูกต้องทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้นางใช้ชื่ออื่นในการเดินทางมาโดยตลอด“แม่นางท่าน… รู้จักข้างั้นหรือ”“ข้า… เอ่อ คือว่าเรื่องนี้… เจ้ากำลังตามหาคนผู้นี้งั้นหรือ”นางลืมเรื่องตรงหน้าเมื่อเห็นว่าเล่อชุนหลันกางกระดาษออกมาดูอีกครั้ง“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าออกตามหาเข้ามาหลายเดือนแล้ว ครั้งสุดท้ายข่าวคราวของเขาบอกว่ามาที่เหลียงโจว ข้าเดินทางมาจากต่างแดนเพื่อมาตามหาเขาไม่ทราบว่าแม่นางพอจะคุ้นเคยบ้างหรือไม่”“ใบหน้านี้เหตุใดจึงดูเด็กนัก เจ้าตามหาเขาจากรูปวาดเพียงรูปเดียวนี้น่ะหรือ”“เจ้าค่ะ ข้ากับเขาจากกันตอนที่เขาอายุยังไม่มากรูปนี้จึงวาดขึ้นมาจากความทรงจำเดียวของข้าเจ้าค่ะ”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงได้มาตามหาที่นี่เหตุใดไม่ไปที่ศาลาว่าการหรือว่า…”“ข้าไปมาแล้วเจ้าค่ะ พวกเขาเพียงแค่รับเรื่องเอาไว้ ข้าทราบเพียงว่าเขามารับตำแหน่งขุนนางที่นี่เลยตามมา”“ขุนนางงั้นหรือ เช่นนั้นถ้าเป็นขุนนางเหตุใดไ

เมื่อถึงเนินเขาก่อนจะเข้าค่ายทหาร จางหลิงจึงชี้ให้พวกนางดู ค่ายนั้นเป็นค่ายที่ไม่ใหญ่มากแต่ก็น่าเกรงขาม ทหารเฝ้ายามเดินกันรอบค่ายเมื่อถึงทางเข้าหน่วยองครักษ์ก็ใช้ทวนกั้นทันที“สตรีห้ามเข้า”“นายกองมู่ พวกนางเป็นหมอที่จะมารักษาท่านอ๋องกับว่าที่พระชายาองค์รัชทายาท ยังไม่รีบเปิดทางอีกงั้นหรือ”“อะไรนะ …. ข้าน้อยขออภัยที่เสียมารยาท เชิญขอรับ”ทหารเปิดทางให้ทุกคนเข้าไปในค่าย เมื่อลงจากหลังม้าได้พวกนางก็เดินตามเสิ่นกงและจางหลิงมาที่ค่ายทันที“พวกท่านรอตรงนี้ก่อนข้าจะรีบเข้าไปแจ้งท่านอ๋องกับองค์รัชทายาท"“อืม ได้สิเจียวเมิ่งมารอตรงนี้เถอะ”เสิ่นกงเดินเข้าไปแต่จางหลิงยืนรออยู่พร้อมกับชุนหลัน ไม่นานจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากกว่าสามคนที่วิ่งออกจากกระโจมแม่ทัพออกมา จวินซานหรงที่ยังบาดเจ็บตรงแขนข้างซ้ายวิ่งออกมาพร้อมกับเสิ่นกงและรองแม่ทัพในกองทัพ ส่วนแม่ทัพเกราะสีเงินอีกคนนางไม่รู้จัก“ท่านหมอมาแล้วหรืออยู่ไหนกัน”“เสิ่นกงเจ้าบอกว่าหาคนเจอแล้วนางอยู่… ที่ไหน อาหลัน!!”สีหน้าของจวินซานหรงตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าผู้ใดที่เป็นคนพาหมอหลวงที่เขาตามหาออกมาเขาพุ่งตัวเข้ามาและใช้แขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็

“ท่านพูดอะไรแปลก ๆ ข้ามาที่นี่เพราะต้องพาเจียวเมิ่งมารักษาท่านอ๋องเท่านั้น นางเป็นสตรีจะเดินทางมาพร้อมกับบุรุษข้าก็ไม่ค่อยไว้ใจดังนั้นก็เลยพานางมาด้วยตัวเอง”“เจ้าพบกับหวังเจียวเมิ่งได้เช่นไรกัน”เมื่อเขาเริ่มถาม เล่อชุนหลันจึงได้เล่าให้เขาฟังในเรื่องที่นางพบกับหวังเจียวเมิ่งที่ตลาดในเมืองเหลียงโจวจนกระทั่งวันที่จางหลิงและเสิ่นกงไปส่งข่าวที่จวนสกุลเล่อ“ที่แท้นางก็ตามหาคนที่เหลียงโจและเปลี่ยนชื่อแซ่เพื่อปกปิดฐานะตัวเองนี่เองเราถึงได้ตามหานางไม่พบ”“ใช่เพคะ พวกชั่วนั่นยังติดตามนางไม่หยุดนางเลยหนีมาที่เหลียงโจว นางมาอยู่ที่นั่นได้เกือบสามเดือนแล้วเพื่อตามหาพี่ชายเพคะ”“พี่ชายของนางงั้นหรือ แล้วนางได้พบพี่ชายหรือยัง”“ยังเลยเพคะ ท่านพ่อช่วยนางตามหาจากขุนนางในเหลียงโจวเกือบจะครบแล้ว ยังขาดก็แต่พวกขุนนางกรมคลังของพี่ใหญ่ข้านั่นแหละเพคะ”“ทำไมล่ะ”“เพราะว่าพวกเขายังไม่กลับมาจากเจียงหนาน และวันที่พี่ใหญ่ข้ากลับมาท่านพ่อท่านแม่ก็ไปรับเขา ดังนั้นข้าจึงเลือกเดินทางวันนั้นเพคะ”“ที่แท้ก็หนีออกจากจวนนี่เองเจ้านี่มัน…”“อ๊ะ ถ้าบอกไปตรง ๆ ก็แอบมาหาท่านไม่ได้น่ะสิอย่าตีข้านะ”สุดท้ายนางก็พลั้งปากออก

“ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ เสียหน่อยที่จะกลัวเจ็บกลัวกินยาขม ๆ”“เช่นนั้นพระองค์ไม่ต้องการใช่หรือไม่”“ไม่ได้พูดว่าไม่ชอบ”ชุนหลันดึงแขนจวินซานหรงและเดินออกมาเพื่อจะได้ไม่ต้องรบกวนพวกเขา ซานหรงเห็นนางเดินยิ้มออกมาจึงนึกแปลกใจ เขาพานางเดินมาที่ริมแม่น้ำด้านหลังค่ายเพราะที่นี่ไม่มีคนเดินไปมาหากไม่มีคำสั่งของเขา“เจ้ายิ้มอะไรกัน”“ท่านไม่เห็นหรือเพคะ”“เห็น แต่ว่า… ข้าคิดว่าอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้”“ผู้ใดจะรู้เล่าเพคะ”“ต่อให้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วอย่างไรเล่า ที่เหลียงโจวยังมีลี่จินเซียนอยู่ เจ้าคิดว่าหมอหวังจะสู้นางได้หรือ ต่อให้เป็นบุตรีของขุนนางต้องโทษแต่อย่างไรก็เป็นพระสนม อีกอย่างการที่นางจะลงเอยกับน้องแปดได้…”“ท่านคิดไกลเกินไปแล้ว ความรักน่ะไม่เห็นจำเป็นต้องคิดมากขนาดนั้น”“นั่นก็ใช่แต่ข้าเกรงว่าสำหรับน้องแปดอาจจะไม่ง่ายเช่นนั้น”“ช่างเถอะ เรื่องนั้นปล่อยให้พวกเขาจัดการเองจะดีกว่า”“อาหลัน นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ”จวินซานหรงหันไปมองนางที่กำลังรวบผมขึ้นและเริ่มถอดชุดด้านนอกออกมา เขาหันไปมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่มีผู้ใดอยู่ที่นั่น เพราะเขาพานางเดินมาค่อนข้างลึกแม้ว่าจะเป็นช่วงเย็นแล้วแต่ฟ้ายังไม่มื