Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

“ข้า!!”“เจ้าคงนึกสมน้ำหน้าข้าสินะที่ข้ายอมเลือกเดินเส้นทางนี้ สตรีอันดับหนึ่ง หึหึ ข้าพึ่งจะมารู้ในวันแต่งงานว่าเขารับข้าเป็นเพียงพระสนมมิใช่พระชายาเจ้าคงคิดว่าข้าโง่มากสินะ ใช่หรือไม่เล่อชุนหลัน เจ้าถึงให้ข้ามาอยู่จนเป็นเช่นนี้ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า เพราะเจ้า!!”“ลี่จินเซียน พอทีเจ้าหยุดได้แล้ว ช่วยด้วย ลี่…”“หยุดนะ!! พานางออกไป”ท่านอ๋องและจวินซานหรงรีบวิ่งเข้ามา เสิ่นกงและเสิ่นปารีบดึงตัวลี่จินเซียนออกมา ท่านอ๋องและซานหรงดึงชุนหลันเอาไว้ พวกเขาจับนางขนาบสองข้างเมื่อลี่จินเซียนเห็นก็เริ่มกรีดร้อง“กรี๊ด!! ท่านอ๋องท่านกำลังทำอะไร ท่านจับสตรีอื่นต่อหน้าข้าท่านหยามข้าท่าน…”“พานางกลับไปขังไว้ที่ตำหนักแล้วอย่าให้ออกมา กักบริเวณนางหากไม่สงบก็ส่งนางกลับไปสกุลลี่ ข้าเกินจะทนกับนางแล้ว”“ไม่นะท่านอ๋อง ท่านจะต้องเสียใจที่ทำเช่นนี้ท่านมันไร้หัวใจ โหดเหี้ยมเย็นชา”คำพูดของลี่จินเซียนไม่ต่างกับคำที่นางใช้เมื่อชาติก่อน เมื่อได้ยินอีกครั้งชุนหลันก็เริ่มทนไม่ไหว นางทรุดลงและซานหรงกับอี้เหรินจึงรีบพยุงนางเอาไว้คนละข้าง"เล่อชุนหลัน"“อาหลัน”“ซานหรง”หยางอี้เหรินได้สติเมื่อนางเรียกชื่อของซานหรง

ชุนหลันหันมาพยักหน้าให้กับซานหรง ทั้งคู่นั่งลงตามคำเชิญของนักบวชหนุ่ม ท่าทางที่สงบน่านับถือของเขาทำให้ซานหรงนึกเลื่อมใสแต่ก็ยังติดใจกับคำพูดทักทายเมื่อครู่ของเขาอยู่ไม่น้อย บทสนทนาเริ่มขึ้นหลังจากที่ทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะกลม“ใต้ซือทราบว่าข้าจะมาจริง ๆ ด้วยสินะเจ้าคะ”“แม้ว่าจะใกล้ฤดูวสันต์แล้วแต่วันนี้ตะวันกลับคล้อยเคลื่อนลับขอบฟ้าช้ากว่าทุกวันนั่นแสดงว่าเกิดเรื่องขึ้น ว่ามาเถอะมีสิ่งใดที่อยากให้อาตมาช่วยเหลือ”“ใต้ซือมองเพียงท้องฟ้าก็รู้ได้เลยหรือว่าพวกเราจะมาพบท่านที่นี่”“ใต้ซืออู๋หยวน” เพียงแค่หันมามองใบหน้าบุรุษหนุ่มและนิ่งไปเพียงครู่เดียวก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา“ทุกคนล้วนมีความลับ ประสกว่าธุระมาดีกว่าหากยิ่งปล่อยนาน อาจจะไม่เป็นผลดีกับคนที่พวกท่านอยากจะช่วยเหลือ”“ใต้ซือ ท่านอ๋องถูกพิษหญ้าฝันเลื่อนลอย พวกเรามาที่นี่เพื่อมาขอให้ท่านช่วยเจ้าค่ะ”ใต้ซื้ออู๋หยวนฟังจบแล้วนิ่งไป เขาค่อย ๆ หลับตาและนับประคำบนนิ้วมือ จวินซานหรงที่ร้อนใจกำลังจะพูดบางอย่างแต่ชุนหลันจับมือของเขาเอาไว้และส่ายหน้าให้เล็กน้อย ไม่นานใต้ซือก็ลืมตาขึ้น“ก่อกรรมไม่จบไม่สิ้นครั้งนี้คงถึงเวลาแล้ว พวกท่านรออยู่ที่นี่ก่อน

“อาหลัน”“ทูลลาเพคะ”ซานหรงก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นเล่อชุนหลันเดินไปที่ม้าและควบออกจากจวนอ๋องไปในทันที เรื่องราวคงจะไม่เป็นเช่นนี้หากว่าเขาตัดสินใจบอกนางไปตั้งแต่ครั้งก่อนที่นางไปหาเขาที่จวน แต่ในครั้งนั้นเขาพูดไม่ออกจริง ๆ และยังปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ก็ไม่แปลกที่นางจะโกรธเขาถึงเพียงนี้“อาหลัน ข้าทำผิดต่อเจ้าแต่ว่าข้าไม่มีทางยอมแพ้ และไม่มีทางยอมเสียเจ้าไป"ห้องของชุนหลัน นางกลับมาพร้อมกับความสับสนในใจที่ไม่อาจหาคำตอบได้ เขาคือ “องค์รัชทายาท” ซึ่งเดิมทีต้องอยู่ที่เมืองหลวง แต่ในความทรงจำของนางไม่เคยมีเขาอยู่เลย ในชาติที่แล้วแม้จะจำได้ว่าเคยพบกันครั้งหนึ่งตอนงานเลี้ยงแต่หลังจากที่นางเข้าจวนอ๋องไปแล้วก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย“นั่นแสดงว่าเขาคงกลับเมืองหลวงในช่วงนั้นพอดีสินะ เพราะต้องกลับไปคุมทัพหลวงมาช่วยท่านอ๋อง”แม้ว่าจะหนีจากการเป็นพระชายาของท่านอ๋องมาได้แต่นางกลับพบเจอสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเกินความคาดหมายเอาไว้ เดิมทีคิดจะใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ และคิดว่าหากเขาเป็นเพียงขุนนางจริง ๆ ก็คงจะดีเพราะนางจะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวสนามแห่งอำนาจนี้อีกครั้ง“ข้าจะทำเช่นไรดี”แต่ทว่าในใจนา

“ข้า….”“เจ้าก็แค่โกรธที่พระองค์มิได้บอกความจริงกับเจ้าด้วยตัวเองแต่เจ้ากลับรู้จากปากของผู้อื่น ที่สำคัญผู้ที่บอกเจ้ากลับเป็นสนมลี่สินะ มันจึงทำให้เจ้ารู้สึกโกรธและเจ็บใจ แต่ก็ยังรักองค์ชายจึงไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี”ฮูหยินหันไปมองชุนหลันที่เริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา นางค่อย ๆ เดินไปกอดบุตรสาวเอาไว้แน่นเพราะเข้าใจความรู้สึกสับสนของนางดี แม้ว่าจะโกรธแต่ก็มิอาจหักใจที่รักเขาไปได้ แต่ก็เกลียดที่เขาปล่อยให้คนอย่างลี่จินเซียนนำเรื่องนี้มาเยาะเย้ยนางได้“ลูกก็แค่ต้องการเวลา อีกอย่างหากเขาเป็นองค์รัชทายาทจริง ๆ ลูก..”“พ่อรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แล้วองค์ชายเองก็ทรงทราบว่าเจ้าจะกังวลสิ่งใดหลังจากที่รู้ฐานะของพระองค์ ดังนั้นจึงได้จัดเตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้เจ้าและสกุลเล่อของเรา”เล่ออันจ้านหยิบจดหมายซองสีทองขึ้นมาและยื่นให้ทุกคนดู จื่อหลงรับหน้าที่อ่านให้ทุกคนฟัง“ขอให้สกุลเล่อย้ายไปที่เมืองหลวง ให้ข้าเข้าสังกัดกรมคลังตามเดิมส่วนท่านพ่อกลับคืนสู่ตำแหน่งเสนาบดีของฝ่าบาทพร้อมจวนพระราชทานหลังใหม่ ที่ดินอีกสองร้อยไร่และทองอีกสามหมื่นตำลึง เงินอีกห้าหมื่นตำลึงเพื่อเป็นสินสอดสำหรับพระชายาองค์รัชทายาท ท่า

“ซานหรง เดี๋ยวก่อน”เขาไม่ฟังสิ่งใดที่นางจะพูดทั้งนั้น ตั้งแต่รู้จักกันมานางพึ่งเคยเห็นจวินซานหรงโมโหที่สุดก็วันนี้ เมื่อเขาพานางเดินลงมาจากตำหนักก็พบกับองครักษ์ของท่านอ๋อง“องค์ชาย คุณหนูเล่อพวกท่าน…”“เรื่องอื่นอาหลันบอกพวกเจ้าหมดแล้วที่เหลือก็จัดการกันเองแล้วกันข้ากับนางมีธุระต้องไปทำ”“เอ่อ…”“เสิ่นปา รีบขึ้นไปเถอะอย่าถามมาก”“แต่ว่าพี่ใหญ่ ถ้าไม่มีคุณหนูเล่อ...”“ท่านหมอยังอยู่ นางบอกวิธีหมอหลวงเอาไว้แล้วส่วนยาถอนพิษก็อยู่กับข้ารีบไปเถอะ”ซานหรงพานางเดินมาที่ม้าตัวที่นางขี่มา เขาดึงม้าออกมาและอุ้มนางขึ้นไปก่อนจะขึ้นมาตามหลังและควบทะยานออกไปจากจวนอ๋องทันที“ซานหรงท่านช้า ๆ หน่อยข้าไม่เคยขี่เร็วขนาดนี้”“เจ้าเงียบเถอะ”นางเกาะอานม้าเอาไว้แน่นด้วยเพราะจวินซานหรงในตอนนี้ไม่ฟังเสียงของนางเลย แม้จะรู้ว่านางไม่มีความผิดแต่เขาก็รู้สึกโกรธและต้องรีบพานางออกมาจากที่นั่นในทันทีสายตาของหยางอี้เหรินที่มักจะมองมาที่คู่หมั้นของเขาทำให้เขารู้สึกสงสัยมาโดยตลอด และวันนี้ก็เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าหยางอี้เหรินคิดกับเล่อชุนหลันมากกว่าคนรู้จักหรือว่าที่พี่สะใภ้เสียแล้วจวนพักจวินซานหรง“โอ๊ย รอเดี๋ยวก่อน