All Chapters of หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01: Chapter 11 - Chapter 20

“อะไรนะ!! นางปฏิเสธงั้นหรือ”บิดาของนางเล่ออันจ้านและมารดาหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่นางพูดในวันก่อนจะเป็นเรื่องจริง นางไม่ได้ต้องการเป็นพระชายาของท่านอ๋องแล้วจริง ๆ“ท่านพ่อ ท่านแม่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหตุใดนางกล้าพูดเช่นนั้นต่อหน้าพระพักตร์”“พ่อจัดการเอง”แต่ไม่ทันที่บิดานางจะก้าวออกไป ท่านอ๋องก็ได้ตรัสถามนางขึ้นมาทันทีเพราะเขาเองก็นึกประหลาดใจเช่นกัน“เล่อชุนหลัน… เจ้าบอกว่าไม่อยากรับตำแหน่งพระชายาและไม่อยากอภิเษกกับข้างั้นหรือ”“ทูลท่านอ๋องถูกต้องแล้วเพคะ ในเมื่อพระองค์ก็มิได้มีพระทัยชอบพอหม่อมฉันเราทั้งสองก็ไม่ควรจะต้องอภิเษกเพียงเพื่อตัดปัญหาที่ผู้คนเอาแต่กดดันถามในทุก ๆ งาน หม่อมฉันเองก็มิประสงค์อยากจะเป็นสกุณาในกรงทองของผู้ใดดังนั้นวันนี้หม่อมฉันจึงขอบังอาจปฏิเสธข้อเสนอนี้เพคะ”“เล่อชุนหลัน เจ้ามั่นใจแล้วหรือถึงได้ทูลเช่นนั้นออกไป”จวินซานหรงเป็นผู้เอ่ยถามนางอีกครั้ง เขาอีกแล้วครั้งนี้นางจดจำได้แล้วว่าเคยพบหน้าเขาที่ไหน ที่แท้ก็พบในท้องพระโรงแห่งนี้นี่เองสินะครั้งก่อนนางยังนึกขอบคุณเขา แต่ครั้งนี้กลับหันไปมองด้วยสายตาที่โกรธและไม่พอใจจนจวินซานหรง

""อะไรนะ!!""แต่ละคนตกใจและนิ่งอึ้งไป แม้แต่ซานหรงเองก็ตกใจเมื่อค่อย ๆ หันมามองหน้าของเล่อชุนหลันที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่านางกับเขาจะหมั้นหมายกัน เขารีบหันไปมองพักตร์ท่านอ๋องที่ทำสีหน้าแปลกใจกึ่งโมโหนิด ๆ เพราะเขาแอบเห็นว่าหยางอี้เหรินกัดกรามแน่น“คือว่า…”เล่อชุนหลันเดินมาจับแขนของจวินซานหรงเอาไว้แน่นและชูผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา“ใช่แล้ว ข้ากับพี่ซานหรงชอบพอกันมาได้สักพักแล้วก่อนหน้านี้ เขาเดินตามข้าออกมาหลังจากเรื่องวุ่นวายในท้องพระโรง เดิมทีคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับข้าดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะทำบางอย่างตามที่พวกท่านเห็นในห้องโถงเมือครู่ เขาจึงได้เดินมาคุยกับข้าและพวกเราก็ตกลงหมั้นหมายกัน ข้าร้องไห้ออกมาดังนั้นเขาจึงดึงผ้าเช็ดหน้านี้มาเช็ดน้ำตาให้ข้า”“หึ… ปั้นน้ำเป็นตัว”หยางอี้เหรินพึมพำและมองมาที่นาง เล่อชุนหลันเองก็สบตาของเขาอย่างไม่กลัวเช่นกันแม้ว่าจะยังไม่หายกลัวสายตานั่นแต่นี่เป็นอีกคำยืนยันว่านาง… จะไม่มีทางก้าวขาเข้าวังของเขาเป็นอันขาด“นี่เจ้าปฏิเสธข้าเพียงเพราะเขางั้นหรือ”“ท่านอ๋อง!! คือเรื่องนี้…” / จวินซานหรง“แต่ว่านางเป็นคนทำร้ายข้า เล่อชุนหลันเจ้าอย่า…โอ๊ย!!”“แม่นางลี

เรื่องนี้ยังเป็นเรื่องที่ซุบซิบกันไม่เลิกแม้ว่าท่านอ๋องจะมิได้สนพระทัยและเริ่มวางแผนตั้งรับเรื่องการศึกและส่งคนลอบตรวจสอบภายในราชสำนักโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว งานเทศกาลประจำปีใกล้เข้ามาถึงแล้ว ในเมืองเหลียงโจวช่วงนี้จึงคึกคักมากเป็นพิเศษจวนสกุลเล่อ“ข้ามาพบคุณหนูรอง”“ใต้เท้าจวินโปรดรอสักครู่ข้าจะไปเรียนคุณหนู”“ไม่ต้องหรอก ข้ามาแล้ว”“น้องชุนหลัน”เล่อชุนหลันเดินออกมาพร้อมกับจินถิงที่เดินตามมา นางได้ข่าวจากบิดาว่าเมื่อสองวันก่อนเขาได้รับการแต่งตั้งให้รับตำแหน่งที่ปรึกษาพิเศษของท่านอ๋องดังนั้นจึงตั้งใจมายินดีกับเขา“ยินดีกับท่านด้วยที่ได้รับตำแหน่งใหม่”“เพียงแค่บังเอิญเท่านั้น เจ้าไม่อยากรู้หน่อยหรือว่าข้าได้มาเพราะเหตุใดกัน”“เช่นนั้นเชิญท่านไปนั่งที่สวนก่อนเถอะ”“ได้สิ”เขาเดินตามนางไปในสวนของจวนสกุลเล่อ เมื่อมาถึงศาลาไม้ที่ร่มรื่นนางก็สั่งให้สาวใช้ยกน้ำชาและของว่างมาให้เขา จวินซานหรงไม่เคยนั่งพักผ่อนเช่นนี้มานานแล้ว อย่างน้อยก็กับสตรีเพราะก่อนหน้านี้เขาจะไม่ค่อยออกงานสังคมเท่าใดนัก“ชาเจ้าค่ะ”“ชุนหลัน วันก่อนข้าได้ส่งเทียบเชิญและสินสอดมาแล้วเจ้า… ได้รับแล้วหรือไม่”“ไม่คิดว่าท่านจะ

สิบวันถัดมา / จวนสกุลลี่สกุลลี่จัดงานอย่างยิ่งใหญ่กับฤกษ์งานมงคลในวันนี้ พิธีสมรสของบุตรสาวคนเดียวอย่างลี่จินเซียนที่จะได้อภิเษกเข้าจวนอ๋อง วันนี้เล่อชุนหลันและจวินซานหรงเองก็ได้มาร่วมพิธีมงคลในครั้งนี้ด้วย“พิธียิ่งใหญ่ดีจริง ๆ”“นั่นสิ ดูเหมือนว่าสกุลลี่ทุ่มเงินไปไม่น้อยเลย”เล่อชุนหลันนึกย้อนไปถึงตัวเองเมื่อชาติก่อน ในครั้งนั้นนางเป็นผู้ดูแลทุกอย่างเองตั้งแต่แรกไม่ต่างกับที่ลี่จินเซียนทำในครั้งนี้ เพราะความรักที่ทุ่มให้ท่านอ๋องสุดชีวิตโดยคิดว่าวันที่ได้อภิเษกจะเป็นวันที่นางมีความสุขที่สุดในชีวิตจนกระทั่ง…“ใต้เท้าลี่ ท่านอ๋องส่งเกี้ยวมารับเจ้าสาวขอรับ”“เอ๊ะ… แล้วเหตุใดท่านอ๋องไม่เสด็จมาหรอกหรือ”“เกี้ยวเจ้าสาวรออยู่หน้าจวนแล้ว”ลี่จางหย่งทำสีหน้าพะอืดพะอมเต็มทีแต่ก็ได้เพียงแค่ฝืนยิ้มให้กับทหารองครักษ์ที่เดินเข้ามาแจ้งเท่านั้น ราวกับภาพหมุนย้อนกลับเพียงแต่ครั้งนี้มิใช่เสนาบดีเล่อแต่กลับเป็นเล่อจางหย่งที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อรู้ว่าท่านอ๋องมิได้มารับเจ้าสาวด้วยพระองค์เอง“ไม่ต่างไปจากเดิมเลย”จวินซานหรงเพียงแค่หันมามองนางเงียบ ๆ โดยแค่ลอบสังเกตการณ์เท่านั้น พักหลังเขาเรียน

“เหตุใดท่านดูกังวลใจเช่นนี้ท่านจะบอกอะไรข้างั้นหรือเจ้าคะ”“เพราะการเจรจาที่ไม่คืบหน้านั่น ข้าจึงต้องเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อขอกำลังเสริม เผื่อว่าเราอาจจะต้องทำสงคราม”เพียงแค่คำที่เขาพูดออกมานางก็นิ่งไปทันที มิใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าในความทรงจำของนางไม่มีชื่อของ “จวินซานหรง” ปรากฏมาก่อนแม้กระทั่งชื่อและเหตุการณ์ในเหลียงโจวที่มีเขาเข้าไปเกี่ยวข้อง ทั้งก่อนออกศึกและหลังจากสิ้นศึก นางไม่รู้เลยว่าเขารอดชีวิตกลับมาหรือไม่“ท่านบอกว่าอะไรนะ ท่าน…”“อาหลันเจ้าใจเย็น ๆ ก่อนนะ ข้าไม่ได้อยากจะทำให้เจ้าตกใจแต่ว่าเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องที่วางแผนเอาไว้”“ท่านบอกว่าจะต้องเดินทางไปเมืองหลวง ไปเมื่อไหร่แล้วจะไปนานแค่ไหน”“ข้ารับคำสั่งให้ไปขอกำลังเสริมจากกองทัพหลวงเพื่อลงมาช่วยที่ชายแดนตะวันออกแต่เจ้าไม่ต้องห่วงนะเพราะว่าข้าดูแลตัวเองได้”“เช่นนั้น ให้ข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้า…(รู้เหตุการณ์ในศึกเมืองชุ่น) ข้าขี่ม้ายิงธนูได้ ท่านเพียรสอนจนเก่งและเริ่มชำนาญขึ้นมากแล้วซานหรง”“ไม่ได้ อาหลันในสนามรบจริงมันอันตรายมากและหากมีเจ้าอยู่ด้วยข้าจะไม่มีสมาธิเพราะต้องคอยพะวง เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่เถอะนะข้