บททั้งหมดของ Billionaire found his Soulmate: บทที่ 91 - บทที่ 100

Jhaira Nanlalamig ang mga daliri ko habang mahigpit na nakakapit sa lunchbox na hawak ko. Pakiramdam ko, kahit ang hangin sa paligid ay bumibigat—parang unti-unting sumisikip ang mundo ko habang nakatitig ako sa bahagyang nakaawang na pinto.May malakas na tunog ulit mula sa loob. Para bang may nabagsak—o may sinadyang ihulog.Halos pigilan ko ang paghinga ko. Dahan-dahan akong yumuko, pilit na inaaninag ang loob ng opisina ni Zach mula sa maliit na siwang. Hindi ko alam kung anong inaasahan kong makita, pero hindi ito—hindi ito ang gusto kong makita.Si Risa.Si Risa, kasama ang lola ni Zach.Nakapusod ang buhok ni Risa, at kahit nakatalikod siya, halata ang tensyon sa paraan ng paggalaw niya. Halos nanginginig ang balikat niya habang nakatayo sa harapan ni Lola—pero hindi iyon dahil sa takot. Hindi iyon dahil sa kaba.Galit siya.Maging si Lola, bakas sa mukha ang hindi matitinag na ekspresyon. She looked firm, cold, as if she wasn’t intimidated by Risa’s presence at all. Nakatayo

Nagmamadali akong pumasok sa mansyon, hindi alintana kung may makakita sa akin. Ramdam ko pa ang matinding panginginig ng katawan ko, ang bigat sa dibdib na parang sasabog anumang oras. Hindi ko na rin napigilan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.Pagpasok ko, ang tahimik ng buong bahay, pero hindi ko iyon naramdaman. Ang buong paligid ko'y parang umiikot, ang dibdib ko'y nagkakandahabol ng hininga.At sa di kalayuan, narinig ko ang isang tinig na nagpahinto sa akin."Jhaira?"Mabilis akong napalingon.Si Uno.Nakatayo siya sa may hagdanan, ang mga braso'y nakatukod sa railings habang nakatitig sa akin nang may kunot-noong pag-aalala. Kitang-kita sa mukha niya ang pagtataka nang makita niya akong basang-basa ng luha, namumula ang ilong, at nangangatog sa harap niya.Mabilis niyang tinakbo ang distansya namin at hinawakan ako sa balikat."What happened?" seryoso niyang tanong, ang titig niya'y matalim at puno ng concern.Hindi ko na napigilan.Gumuho ang lahat ng pinipilit kong ita

Bumuntong-hininga si Jhaira, pinagmamasdan ang nakahandang almusal sa lamesa. Masyadong tahimik. Masyadong malungkot.Alam niyang si Zach ang naghanda nito para sa kanya. Alam niya ring may dahilan kung bakit siya lang ang mag-isang kakain ngayon.Paulit-ulit na naglalaro sa isip niya ang bilin ng binata—huwag munang lumabas ng condo. Mas ligtas siya rito, lalo na’t mainit pa rin ang dugo ni Emily sa kanya. Sinabi na niya kay Zach ang lahat ng nalaman niya—kung paano nakita ng CCTV si Risa sa opisina bago nangyari ang pananaksak sa lola nito. Hindi na rin nagtagal bago tuluyang makumpirma ng mga awtoridad ang pagkakakilanlan ni Risa. Nahanap siya sa footage—pumasok sa opisina ni Zach nang wala nang tao, at kasabay ng pagdating ng lola nito, nahuli siyang may kinakalikot na gamit. Doon nangyari ang trahedya.Ngayon, pinaghahanap na ng mga pulis sina Risa at Diane. Pero si Emily… pilit pa ring ipinapasa sa kanya ang kasalanan.Napailing si Jhaira habang bumagsak ang katawan niya sa upuan

“Mas makakabuti kung iinumin niyo po ito, ma’am.”Napalingon si Jhaira sa lalaking nag-abot sa kanya ng bote ng tubig. Isa siya sa mga guwardiyang dumakip kay Risa kanina. Mapanuri niyang pinagmasdan ang matikas nitong tindig at ang seryosong ekspresyon sa mukha. Ngunit sa kabila ng maamong kilos nito, may kung anong hindi niya maipaliwanag sa paraan ng pagtitig nito sa kanya—parang may isinasalba o may itinatago.Dahil sa naninikip niyang dibdib, tinanggap niya ang bote at marahang tinungga ang tubig. Ramdam niya ang panunuyo ng lalamunan niya, at kahit papaano’y naibsan nito ang panggigipit sa dibdib niya. Ngunit ang bigat sa kanyang loob ay nananatili pa rin, mas lalo pang bumibigat sa bawat segundong lumilipas.Sa kanyang isipan, paulit-ulit na bumabalik ang duguang imahe ni Risa—namimilipit sa sakit, desperadong lumalaban, at humihingi ng saklolo. At ang huling sinabi nito bago tuluyang hinila ng mga guwardiya palayo:“HINDI MO ALAM ANG TOTOONG NANGYAYARI, JHAIRA!”Napapitlag siya

Tahimik na nakaupo si Jhaira sa gilid ng malaking kama habang pinagmamasdan ang paligid ng silid na ibinigay sa kanya. Hindi ito ang dati niyang kwarto—mas malaki ito, mas elegante, pero hindi niya maramdaman ang tunay na koneksyon dito. Gayunpaman, hindi niya rin maitanggi ang aliwalas na hatid ng pagiging ligtas sa loob ng mansyon.Sa unang pagkakataon matapos ang lahat ng gulo, nakaramdam siya ng kahit konting kapayapaan."Anak, naayos ko na ang gamit mo," malambing na sabi ni Nanay Celly habang inaayos ang mga damit sa loob ng malaking aparador.Napangiti siya nang bahagya habang pinagmamasdan ang matanda—siya lang ang bagay na hindi nagbago sa bahay na ito. Sa kabila ng lahat ng nangyari, andito pa rin ito, at ramdam niya ang tapat na pagmamahal nito sa kanya."Nay, hindi niyo naman kailangang gawin 'yan. Ako na po." Bumangon siya at tinulungan itong itupi ang ilang damit."Hay, hindi ka pa rin nagbabago," natatawang sabi nito, pinisil ang kanyang pisngi. "Kahit noon, kahit pa an