บททั้งหมดของ ผู้หญิงขัดดอก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เจ้าของชื่อหยุดชะงัก หันมองตามเสียงเรียก “เมย์ มาได้ยังไง” ชายหนุ่มยิ้มทัก ก่อนจะรวบช้อนเข้าหากัน แล้วยกแก้วน้ำที่เกือบเต็มแก้วกินรวดเดียวหมด“อ้าว! อิ่มแล้วหรือคะ ว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วยสักหน่อย”เสียงหวานเอ่ยต่อทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่ม แต่กลับพูดบอกกับสิ่งที่เธอตั้งใจไว้ ตอนแรกว่าจะแวะกินที่บ้านของชายหนุ่ม แต่พอไปถึงได้รับรู้ว่าชายหนุ่มออกมาทำงานที่โรงแรม และจะพักอยู่ที่นี่ หล่อนก็จัดการถามรายละเอียดแล้วก็บึ่งรถตรงมาที่นี่ทันที แต่เวลาและระยะทางทำให้เธอเปลี่ยนใจ เลือกที่จะแวะทานอาหารก่อนแล้วค่อยขึ้นไปหาชายหนุ่มทีหลัง แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับชายหนุ่มเสียก่อน ทีแรกนึกว่าไม่ใช่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้ก็แน่ใจว่าเป็นชายหนุ่มที่หล่อนตั้งใจมาหา“ยังไม่กินข้าวเที่ยงเหมือนกันหรือ”ชายหนุ่มถามอีกครั้งอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนอย่างเมรีรักษาเวลาเรื่องอาหารการกินเสมอ“ยังจะมาถามอีก ก็เพราะคุณนั่นแหละ”สายตาคมค้อนชายหนุ่มอย่างจงใจ ใส่น้ำตาลในตานิด ๆ หยอดรอยยิ้มมุมปากหน่อย เหมือนคู่รักก็ไม่ปานสายตาที่ส่งมาทำให้ชายหนุ่มทำมึนไม่เล่นด้วย“ผมหรือ!”ชายหนุ่มชี้นิ้วที่หน้าอกตัวเองอย่างไม่เชื่อสักเท่า

ร่างบางที่อยู่ในสภาพพันรอบตัวด้วยผ้าขนหนูสีขาวสะอาด ผมยาวที่เปียกน้ำคาดด้วยผ้าขนหนูสีเดียวกัน เดินออกจากห้องน้ำสีหน้าอย่างสดชื่น“อุ๊ย!”เสียงอุทานอย่างตกใจ พอๆ กับสีหน้าที่เปลี่ยนไปไม่แพ้กันชายหนุ่มกอดอกยืนมองอยู่เหมือนเฉยชาไร้อารมณ์ มองร่างบางที่อยู่ในสภาพที่ว่าหากชายทั้งแท่งได้เห็นมีหวังวิ่งเข้าหาอย่างไม่มีอะไรรั้งไว้ได้แต่...ผิดกับชายหนุ่มอย่างธาดาโดยสิ้นเชิง ผู้หญิงตรงหน้ามันไม่มีอะไรน่าสนใจไปมากกว่าทำงานชดใช้เพื่อขัดดอก...สาวสวยร่างอรชรในชุดเดรสสีน้ำเงินรัดรูปสั้นเลยเข่า แขนกุด เดินโซซัดโซเซด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในชั้นหนึ่งของโรงแรมของชายหนุ่มที่เธอแอบรัก จนความรักมันกลายเป็นความแค้น เมื่อชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่สนใจในตัวหล่อนเลย จนบางครั้งรู้สึกถึงความห่างเหินของชายหนุ่มที่แสดงออกมาชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ“จะไปไหนคะ” มือเรียวคว้าตามมาพร้อม ๆ กับเสียงแหลมเล็ก ดึงแขนแกร่งไว้อย่างถือสิทธิ์เขาเพิ่งเดินกลับมานั่งด้วยสีหน้าเหมือนใครทำให้ไม่พอใจได้ไม่กี่วินาที หลังจากบอกหล่อนว่าจะไปห้องน้ำ ...“เมย์อยากให้ผมนั่งเป็นเพื่อนกินข้าวไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้เมย์กินข้าวเสร็จแล้ว ผมก็ไปได้แล้วใช่ไหม?”

ก่อนที่ร่างกายของหล่อนจะถูกกลืนกินไปด้วยสายตาคมระยับนั้น หล่อนกระชากผ้าห่มที่พับวางอยู่ปลายเตียง ปิดร่างกายของตัวเองไว้อย่างทุลักทุเล เพราะผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อย มันทำให้หล่อนดึงง่ายซะที่ไหน ยิ่งตอนนี้เรี่ยวแรงมันก็หายไปจนไม่เหลือแล้วอาการตื่นกลัวมันเพิ่มทวีเมื่อใบหน้าหล่อเข้มเปลี่ยนจากมาดเจ้าป่าเงียบขรึมเป็นเสือล่าเหยื่อแววตากร้าว พร้อมจะกระชากเหยื่อที่เผลอตัวเข้ามา และแสดงความอ่อนแอให้เห็นเขากำลังเป็นบ้าอะไร ...อึก! ร่างบางเก็บก้อนสะอึกเอาไว้ รีบคลานถอยไปอีกฝั่งของเตียงอย่างร้อนรน“จะไปไหน!”“กรี๊ด!!”ร่างบางกรีดร้องอย่างสุดเสียง เมื่อเท้าข้างหนึ่งของหล่อนถูกดึงรั้งเอาไว้ ร่างบางถูกพลิกให้นอนหงายอย่างง่ายดายด้วยมือเดียวของเขา“จะกลัวอะไรนักหนา ... ทีกับฉัน เธอกลัวจนลนลาน ... เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือ มนธิรา!”เอ่ยเสียงเยือกเย็น พร้อมกับลากร่างบางที่นอนนิ่ง เหมือนคนไร้ซึ่งหนทางเข้าใกล้ตัว“...”ขาเรียวสวยที่โผล่พ้นขอบเตียงถูกปล่อยให้ตกลงพื้นโดยฝีมือชายหนุ่ม ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงครึ่งตัว รับสัมผัสกับอากาศที่วนเวียนกระทบผิวที่โผล่ออกมาอย่างหมิ่นเหม่เต็มที ผิวขาวเนียนน่าสัมผ

เสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป และตามมาด้วยเสียงประตู ปัง! เสียงนั้นบอกให้รู้ว่าผู้ชายร้ายกาจคนนั้นออกไปจากห้องนี้แล้วถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งใจขึ้นอีกครั้ง มือเรียวลูบหน้าอกด้านซ้ายที่กลับมาเต้นตามปกติอีกครั้ง ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้น กระชับผ้าขนหนูให้แน่นอีกครั้งความเผอเรอที่ไม่ได้ล็อกประตูห้อง ทำให้หล่อนตรงดิ่งไปยังประตูเป็นอันดับแรก ก่อนจะจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย โชคดีที่ตัวเองรอดมาได้ เพราะเสียงโทรศัพท์ของเขาแท้ ๆ เมื่อคิดได้ตรงนี้ร่างบางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คำพูดและท่าทางของชายหนุ่มรู้สึกแปลกไป ติดจะไม่พอใจด้วยซ้ำโอกาสและจังหวะจึงเป็นของหล่อน เมื่อท่าทางที่ยืนไม่ติด ร้อนรน คล้ายคนมีอะไรบางอย่างที่ทำลงไปแล้วรู้สึกผิด ทำให้หล่อนมีโอกาสคิดหนีเอาตัวรอดโดยหล่อนเลือกที่จะสละผ้าห่มผืนโตรุ่มร่ามทิ้งไว้ที่เดิม คือบนเตียง แล้วเอาความหน้าด้านเข้าสู้ พาร่างที่เปล่าเปลือยวิ่งฝ่าอากาศไปหยิบผ้าขนหนูที่ทรยศต่อเจ้าของอีกครั้ง โดยที่สายตาจ้องมองร่างแกร่งที่ยังไม่มีจิตใจสนใจสิ่งรอบข้างอย่างหล่อน จนสำเร็จ ...ร่างบางมั่นใจว่าการสนทนานั้นต้องมีผู้หญิงที่ชื่อเมรีอยู่ในการสนทนาด้วยแล้วหล่อนปล่อยชายห

มนธิราจึงจำใจให้ชายหนุ่มประคองร่างบางของหล่อนไปนั่งที่เก้าอี้ ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่จ้องมองใบหน้าของหล่อนอยู่ก่อนแล้วอย่างเป็นมิตร เธอเองก็รู้สึกแปลกใจกับรอยยิ้มนั้น เหมือนกับเคยเห็นหน้าที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก“เจ็บมากไหมครับ”พูดพลางมือหนาก็จับหมับที่เท้าเรียว ถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างไม่รังเกียจมนธิราเสียอีกที่พยายามดึงเท้าหนีอย่างเกรงใจ“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”หล่อนตอบน้ำเสียงแผ่วเบาคำเอ่ยปฏิเสธของหล่อนดูจะไม่เป็นผล ดูเหมือนเขาจะสนใจรอยช้ำของหล่อนมากกว่า“ผมไปหายาให้ดีกว่า หรือไม่ก็ไปหาหมอดีกว่านะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยสีหน้าจริงจัง จ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวลงไปกว่าครึ่ง“ไม่เป็นไรค่ะ บีไม่เป็นไรจริง ๆ”คำบอกกล่าวของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มหันขวับทำหน้างงงันอีกครั้ง ก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้างเหมือนได้ของถูกใจอย่างคาดไม่ถึงบี ... ผู้หญิงคนนี้น่ะหรือ ที่คุณแม่กลัวนักกลัวหนา ...มนธิราถึงกับผงะ เมื่อคนที่กำลังจับเท้าของหล่อนมองหน้าหล่อนเหมือนตะลึงอะไรบนใบหน้าหล่อนกระนั้น แถมส่งยิ้มจนทำให้ใจของหล่อนถึงกับสั่นไหว กับรอยยิ้มบาดใจนั้น จนหล่อนต้องยิ้มรับอย่างฝืน ๆประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ทำให้ใครคนหนึ