All Chapters of ผู้หญิงขัดดอก: Chapter 11 - Chapter 20

“ก็ว่าจะพาไปวันนี้ และพักอยู่ที่ทำงานเลย”“แล้วบอกนางบีมันหรือยัง ว่าจะพาไปด้วยน่ะ”“ให้ป้าจุ้มไปบอกแล้วครับ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงตัดสินใจวานให้ป้าจุ้มไปบอก ทั้งที่จริงมันไม่ใช่เรื่องแปลกหากมันเป็นความประสงค์ของเขา มนธิราไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอย่างแน่นอน“ว่าไงนะคะ!?”เสียงแหลมเล็กดังขึ้นอย่างตกใจและตามมาด้วย เพล้ง!!! จานในมือหลุดร่วงลงไปอยู่ในอ่างล้างจาน โชคดีที่จานใบนั้นไม่แตก แต่เสียงที่ดังอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงดังออกไปข้างนอกอย่างช่วยไม่ได้ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจเสียงดังนั้น ว่าจะมีใครเข้ามาตำหนิอะไรหล่อน เพราะคำพูดประโยคที่ป้าจุ้มบอก มันน่าตกใจกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่าแม้ว่าก่อนหน้านี้ชายหนุ่มเคยเอ่ยให้ฟัง แต่ก็อดตกใจไม่ได้ มันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าจะเป็นวันนี้หรือพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ“ป้า ... หนู หนูยังไม่พร้อม”เสียงเอ่ยสั่นเครือกอดผู้หญิงวัยกลางคนไว้แน่น“มันคงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก คุณใหญ่ใจดีนะ เขาแค่ต้องการให้หนูบีไปช่วยงานที่บริษัท คงไม่มีอะไรมาก”ป้าจุ้มเอ่ยเสียงเรียบ ก็ได้แต่ปลอบโยนร่างบางในอ้อมแขน ทำมากกว่านี้คงไม่ได้“แต่ ...”ร่างบางดั

ยิ่งคิดหล่อนก็กลัวจนขึ้นสมอง กวาดสายตามองทิวทัศน์ด้านข้าง มองสูงขึ้นไปอีกนิด เห็นท้องฟ้าสีครามสดใสเพราะไม่มีตึกสูงๆ บดบัง ผิดกับความรู้สึกของหล่อนตอนนี้ มันหม่นหมองเสียเหลือเกินหล่อนไม่อยากละสายตาจากท้องฟ้านั้นเลย หากละจากภาพตรงนั้น แล้วมาพบความจริงที่ปวดใจมนธิราจึงจมดิ่งอยู่กับภาพนั้น เพื่อกลบเกลื่อนความกลัวภายใน อากาศที่เย็นฉ่ำทำให้เปลือกตาหล่อนเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆเรื่องของเรื่องก็เมื่อคืนหล่อนมัวแต่คิดมากเรื่องที่ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้ แล้วก็เก็บเอาไปคิดจนไม่ได้หลับ กว่าจะหลับไปได้ก็เกือบสว่างตอนนี้บรรยากาศก็เป็นใจเสียเหลือเกิน แต่จนแล้วจนรอดหล่อนก็ไม่ไหวจริง ๆ จนเผลอหลับไปในที่สุดหากหล่อนจะรู้บ้างถึงเหตุการณ์ข้างหน้าต่อไป นั่นอาจทำให้หล่อนไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย ...อากาศเย็นเฉียบร่างบางที่ยังหลับอยู่ หดตัวคู้เข้าหากันเหมือนไม่อยากจะตื่น แต่อากาศที่หนาวเหน็บไม่อาจข่มตาหลับลงได้ต่อไป ร่างบางงัวเงียลุกขึ้นอย่างยากลำบากที่สุด รู้สึกแข้งขามันยืดไม่ออก ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้ อาการเหน็บชามันเล่นงานเข้าแล้ว และมันก็ชาไปทั้งตัวแล้วด้วยตอนนี้“ซี้ดด! ปวดอ่ะ

ชายหนุ่มไม่อยากแสดงอาการไม่พอใจกับคำตอบ แต่เขาเองเลือกที่จะถามแบบนั้น มันก็คงเป็นคำตอบที่สมควรแล้ว เพราะคนถามเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน“แล้วนายมายืนทำอะไรบนนี้”เมื่อได้คำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจ ชายหนุ่มก็เลยถามเรื่องอื่นไป“อ้อ ... ผมมารอพนักงานผู้หญิง คงจะเข้ามาทำงานใหม่ ผมไม่เคยเห็นหน้า สวยด้วย”เสียงตอนท้ายเบาลงเหมือนกระซิบใบหน้าคมเข้มผูกปมที่คิ้ว เหมือนไม่ได้สนใจ แต่ ...“นายว่าอะไรนะ แล้วหล่อนอยู่ไหน?!!!”เสียงเข้มดังรัว จนคนที่ยืนอยู่ใกล้ถึงกับสะดุ้งพลากรลูบหูข้างที่อยู่ใกล้ชายหนุ่มป้อย ๆ“อยู่ ... อยู่ในห้องครับ กำลัง ... กำลัง แต่งตัว”“ให้มันได้อย่างนี้สิ!!”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างคนหัวเสียหล่อนไม่ได้พาปากมาหรือไง ... และไม่ต้องถามอะไรซ้ำ เขามั่นใจว่าผู้หญิงในห้องนั้นเป็นมนธิราแน่นอน คนที่ยืนมองอาการคนเป็นนาย ถึงกับเกาศีรษะตัวเองอย่างงง ๆมนธิราหน้าร้อนผะผ่าว มองตัวเองซ้ายทีขวาที เหมือนกับว่าชุดที่เธอใส่อยู่นี้มันทำให้เธอเหมือนตัวประหลาด เมื่อมั่นใจว่าจัดการกับชุดใหม่เรียบร้อย ก็เดินตรงมายังประตูแม้จะใจสั่นอยู่บ้าง ก็ยืดอกพร้อมยอมรับความจริงที่ผู้มีพระคุณต้องการ แม้มันจะข

ข้างทางมันมีอะไรดี!!! ชายหนุ่มนึกฉุนแม้บรรยากาศในรถมันจะพาให้หล่อนอยากจะหลับอีกแล้ว แต่คราวนี้หล่อนจะไม่เผลอหลับอีกต่อไปแล้ว หล่อนตั้งมั่นเพ่งมองข้างทางเหมือนว่ามันกำลังชวนหล่อนคุยอย่างไรอย่างนั้น“บี...”เสียงเรียกเบา ๆ เหมือนกับคนสนิทคุ้นเคยกันดีดังขึ้น จนคนที่นั่งเกือบจะหายเข้าไปเป็นเนื้อเดียวกับประตู สะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองคนเรียก สายตายังมองข้างทางอยู่“บี!”น้ำเสียงเพิ่มน้ำหนักขึ้นมานิด แต่เจ้าของชื่อก็ยังทำตัวเหมือนทองไม่รู้ร้อน“นิ ... เธอคิดจะหันหลังคุยกับฉันหรือไง?”เสียงที่ดังมาตามอารมณ์เอ่ยขึ้น“มีอะไรหรือคะ”สีหน้าแปลกใจหันกลับมาพร้อมถาม ใบหน้าของหล่อนยังแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง และสีหน้าแบบนี้ มันอยู่บนใบหน้าของเธอมานานแล้วให้มันได้อย่างนี้สิ! ชายหนุ่มสบถในใจ เขาเคยเห็นรอยยิ้มของหล่อนมาแล้ว แล้วรอยยิ้มนั้นมันไม่เคยอยู่บนใบหน้าหล่อนเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ...“ทำหน้าให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง เวลาอยู่กับฉัน!”เสียงชัดเจนเอ่ยดังออกมาชายหนุ่มมองหางตา เขาไม่อยากละสายตาจากบนท้องถนน แม้ชายหนุ่มเองจะอยากมองใบหน้าของคู่สนทนาก็ตามที“...”มนธิราอึ้ง ไม่รู้ว่านั่นคือคำสั่

ร่างบางขยับถอยห่าง ก้าวเท้าออกช้า ๆ และอย่างเบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนทั้งสามเสียสมาธิอีก“จะไปไหน!?” เสียงทุ้มหนักเอ่ยอะ อ้าว ดันเห็นอีก ... ร่างบางหยุดชะงัก หงุดหงิดตัวเองที่พาตัวออกจากห้องที่น่าอึดอัดไม่ได้สักทีคำถามนั้นทำให้คนถูกถามสะดุ้งสุดตัว“ก็ ... คือ ...”หล่อนยังหาคำตอบไม่เจอ หันมองคนถามสีหน้าขาวซีด ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นมันทำให้ความรู้สึกน้อยใจมันเดินเข้ามาเยี่ยมเยือนหล่อนจนได้“หากไม่มีคำตอบก็นั่งลงซะ แต่หากจะเข้าห้องน้ำ ในห้องนี้มีห้องน้ำส่วนตัว ... เชิญ”ชายหนุ่มผายมือเชิญไปอีกด้าน แล้วหล่อนก็เห็นประตูบานนั้นมนธิราเลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิม แม้จะรู้สึกไม่พอใจสายตาที่จิกกัดของสาวสวยเซ็กซี่นั้นก็ตาม แต่ตอนนี้หล่อนแคร์สายตาดุ ๆ ของผู้ชายที่ลากหล่อนมาคนนั้นมากกว่าแต่ก็อยากให้เจ้านายเห็นสายตาเจ้าหล่อนเสียเหลือเกิน ... สายตาที่ส่งมายังหล่อน กับส่งไปให้เจ้านายหนุ่ม มันแตกต่างกันเหมือน ... เหมือน เสาไฟฟ้ากับหลักกิโลเหลือเกินมนธิราคิดแล้วเสมองไปทางอื่น เพื่อไม่อยากสบตาแม่สาวปนัดดาที่เขาเพิ่งแนะนำกัน แม้เขาจะไม่ตั้งใจบอกหล่อน แต่หล่อนก็ได้ยินแล้วมันจะมีเรื่องอะไรตามมาหรือเปล่า ...