All Chapters of ผู้หญิงขัดดอก: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงที่ตอบออกมาดูห้วน ๆ ยืนยันสิ่งที่กำลังกระทำของตัวเอง มันทำให้คนที่ถูกดึงติดมือมารู้สึกขนแขนชี้ชัน หัวใจเต้นแรง รู้สึกดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ดีใจที่ได้อยู่ใกล้เขานานขึ้นอีก เสียใจเพราะหล่อนแค่เป็นส่วนหนึ่งในสิ่งของของเขา และคงไม่มีวันเป็นอย่างอื่น ...หล่อนอยากกรี๊ด!! ดัง ๆ ให้เขาได้ยินนัก ใช่ ตัวหล่อนเป็นสิทธิ์ของเขา...หล่อนไม่โต้แย้งในข้อนี้ แต่หากเป็นไปได้อย่าย้ำให้บ่อยได้ไหม เพราะทุกครั้งที่ได้ยินมันเหมือนมีดแหลมคมดี ๆ นี่เองที่ทิ่มลงบนหัวใจที่ไม่มีเกราะป้องกัน มันจึงเจ็บจนอยากจะหยุดหายใจเสียเดี๋ยวนั้น ... ร้องบอกอยู่ในอก“ไปเก็บเสื้อผ้าที่จำเป็น ที่เหลือฉันจะแวะซื้อให้เมื่อถึงตัวเมืองชุมพร”คำพูดที่เหมือนคำบอกกล่าวที่อยากให้รู้ แต่สำหรับหล่อนนั่นคือคำสั่งของเขามือเรียวถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เมื่อมือหนาที่ถนัดต้องทำหน้าที่กดลิฟต์เพื่อไปยังชั้นที่ต้องการ“ค่ะ”ร่างบางก้มหน้ารับคำ ตาจับจ้องที่ข้อมือเรียวของตัวเองที่เห็นเป็นรอยแดงอมเขียวรอบข้อมือเล็กอาการของหญิงสาวทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้มองตามสายตาของเธอเช่นกัน หัวใจกระตุกวูบ ทำไมหล่อนถึงบอบบางได้ขนาดนี้ แค่จับมือแล้วดึงรั้ง

สายตาคมเข้มชำเลืองมองสาวร่างบาง ที่นั่งหันหลังให้อย่างเคือง ๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากส่งเสียงถอนหายใจออกมาเป็นระยะ ๆ เพื่อผ่อนคลายความหงุดหงิด และสนใจการจราจรเป็นสำคัญ เมื่อมั่นใจว่าคนที่เขาพาพ่วงมาด้วยคงยังโกธรกับการกระทำของตนเองอยู่บ้าง หรือมากจนไม่อยากมองหน้าชายหนุ่มเลือกห้างที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้างเปิดใหม่ และผู้คนคงไม่เยอะจนเกินไป การตกแต่งของตัวห้างโดยรอบเน้นความร่มรื่น ต้นไม้หลายชนิดหลากสีสัน ปลูกเรียงอยู่ในแนวขอบปูนโดยรอบตัวห้าง จนชายหนุ่มเผลอคิดว่าเขาขับรถเข้ามาในสวนสาธารณะเสียอีก โดยเฉพาะต้นไม้ใหญ่ที่ยังมีไม้ค่ำยันเรียงรายเป็นทิวแถวตลอดแนว ชายหนุ่มรู้สึกชอบบรรยากาศห้างนี้เสียแล้ว นี่แหละหนาที่เขาพยายามขับรถลงมาเพื่อไปหาสิ่งนั้น ทิ้งแสงสีที่เคยอยู่มาตลอดหลายสิบปีที่มีความอำนวยสะดวกพร้อม ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากคล้ายหัวเราะเยาะตัวเอง ในความคิดที่คงไม่มีนักธุรกิจคนไหนนึกทำกันชายหนุ่มเลือกจอดรถเบนซ์คันงามคู่ใจใกล้ประตูทางเดินเข้าที่สุด เพราะนึกสงสารสาวร่างบางที่นั่งเงียบมาตลอดเส้นทาง หน้างอง้ำจนตัวเขาเองรู้สึกไม่อยากกวนใจหล่อน และเลือกทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้หล่อนจะไม่เห็นในสิ่งที

“คุณปองพลป่วยนะครับ และต่อไปก็ต้องมารับยาตามนัดนะครับ ”เสียงเรียบนิ่งเอ่ยอย่างนิ่มนวล และแนะนำเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปและตอนนี้ปองพลเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นโรคหัวใจ แต่อยู่ในสภาวะเริ่มแรก ต้องกินยาและทำตัวให้แข็งแรง ส่วนเรื่องทางอารมณ์ หมอแนะนำให้อย่าคิดมากเพราะโรคหัวใจกำเริบได้ง่ายสำหรับคนที่เป็นโรคนี้“เป็นไงบ้างครับคุณปองพล”น้ำเสียงเป็นห่วงเอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เข้ามาหาเพื่อนหุ้นส่วนทันทีที่หมอเดินออกจากห้องฉุกเฉิน“คุณสาทิตย์ คุณยังอยู่อีกหรือครับ ผมนึกว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวเสียอีก”เอ่ยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย“ก็ผมเป็นคนพาคุณมาส่งนี่ครับ อีกอย่างผมโทรบอกคุณนิพาแล้วด้วย ป่านนี้คงใกล้ถึงแล้วละ”เดินเข้ามาประคองร่างท้วมที่ยังมีใบหน้าซีดเซียวอยู่ และคาดคะเนการเดินทางของอีกคนให้เพื่อนร่วมหุ้นส่วนฟัง“ขอบคุณ คุณสาทิตย์มาก ผมรู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก”เสียงแหบแห้งเอ่ย“อีกอย่าง หากไม่ได้คุณผมคงแย่”สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด“โถ ... ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ถึงผมจะไม่เป็นหุ้นส่วนกับคุณหรือเป็นเพื่อนคุณ หากผมเห็

อาการง่วงของหญิงสาวที่แสดงออกโดยธรรมชาติอย่างลืมตัวและไม่ได้เสแสร้ง มันเป็นภาพที่น่าดูชมของใครหลายคนที่ยืนมองเป็นตาเดียวกันอย่างตะลึง อึ้งยิ่งกว่าเจอดารานางเอกบางคนเสียอีกความรู้สึกไม่ชอบใจกับอาการของหญิงสาวที่ดูจะเป็นที่สนใจของสายตาหลายคู่โดยเฉพาะคนงานหนุ่ม ๆ ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของไร่ถึงกับกระแอมดัง ๆ เพื่อเรียกสติของใครหลายคน ชายหนุ่มก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าที่ส่งเสียงไปนั้นเพื่อให้หญิงสาวได้รู้ตัวหรือทำเสียงดังเพื่อให้คนงานเลิกสนใจผู้หญิงและหันมาสนใจตนเองแทนได้ผล เสียงที่ดังออกมาอย่างคุ้นเคย ทำให้สาวสวยถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นสายตาหลายคู่ที่เหมือนจะนัดกันไว้ เพ่งมองมายังตน ถึงกับเรียกเลือดฝาดบนใบหน้าของสาวสวยได้เป็นอย่างดี แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นซีดลง เมื่อสายตาปะทะกับตาคมเข้มที่มองอย่างตำหนิ ที่เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ลากหล่อนมา ...ใบหน้าตกใจของคนงานหลายคน เมื่อนึกได้ว่ามองจนเกินความเหมาะสม ถึงกับหลุบสายตาลงอย่างรวดเร็ว เพราะไม่แน่ใจว่าสาวสวยที่กำลังยืนอยู่นั้นเป็นใครกันแน่ หากเป็นภรรยาของเจ้าของไร่ มองแบบนั้นมันไม่เหมาะและเสียมารยาทเป็นที่สุดแต่สำหรับวิรุจถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่า

‘เธอกล้าทำอย่างนี้กับฉันหรือมนธิรา!’ท่าทางการพูดคุยที่ไม่มีท่าทีสนใจสิ่งรอบข้างทำให้คนที่ยืนมองดูอยู่หัวใจเต้นรัวเร็ว ดวงตาคมกริบมองไม่กะพริบ เหมือนอยากให้สายตาที่มองไปยังหล่อนช่วยสะกิดให้เธอรับรู้ว่าคนที่กำลังมองอยู่ไม่พอใจอย่างแรง แล้วความอดทนก็หมดลง เท้าแกร่งก้าวเดินออกไปอย่างเชื่องช้าเหมือนกำลังให้โอกาสเธอหันมาสนใจเขาที่กำลังเดินเข้ามา แต่เปล่าเลย ...มือกำลังเก็บเกี่ยวผลกาแฟ สายตาที่หันมองคู่สนทนาไปพลาง ทำให้ไม่ทันดูเท้าของตัวเองที่กำลังขยับ“อุ๊ย!”ร่างบางเสียหลักตะแคงตัวเข้าหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกาย เมื่อเท้าที่เป็นหลักในการทรงตัวตกหลุม“ระวังครับ!”ชายหนุ่มที่มีน้ำใจตั้งแต่ต้นรับร่างบางไว้ด้วยอกแกร่ง และมืออีกข้างที่ว่างอยู่โอบร่างบางเอาไว้ เพื่อไม่ให้หล่อนเซมากไปกว่านี้จี๊ด ... อารมณ์โมโหหึงที่มีอยู่แล้วพุ่งเดือดปุด ๆ‘มันจะมากไปแล้ว ...’กรามแกร่งขบเข้าหากัน หากมีใครยืนอยู่ใกล้คงได้ยิน เสียงที่ดังออกมาเสียงที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้คนสองคนที่กำลังประคับประคองไม่ให้อีกคนเสียหลักไปกว่านี้หันมอง และรู้ว่าเป็นใคร“คุณใหญ่ ...”เสียงเบาคล้ายกระซิบดังออกมา ร่างบางรีบดันตัวเองห่าง