บททั้งหมดของ ผู้หญิงขัดดอก: บทที่ 61 - บทที่ 70

อาชาออกอาการหัวเสีย ที่ถูกขัดใจด้วยการที่หญิงสาวที่อยากเสนอตัวเป็นลูกสะใภ้คนโตอย่างออกหน้าออกตา โดยมีคุณแม่บังเกิดเกล้าเป็นแรงหนุนอย่างดีเหตุการณ์นี้ทำเอาชายหนุ่มเพลย์บอยตัวยง มีนิสัยเอาแต่ใจและค่อนข้างติดนิสัยเอาใจใครไม่เป็น รู้สึกเป็นห่วง ผู้หญิงที่ชื่อบีขึ้นมาเสียแล้วงานนี้ดวงกับดวง ... อาชาเอ่ยในใจก่อนจะสนใจมองเส้นทางข้างหน้าโดยมีรถของชายหนุ่มที่เขาได้ยินจากคนงานเรียกว่ารุจขับนำไปก่อนแม้สายตาจะมองไปข้างหน้าเหมือนกับสนใจรถบนท้องถนน แต่ในใจก็อดคิดถึงใบหน้าพี่ชายไม่ได้ หากเห็นว่าตัวเองพาแม่มาที่นี่โดยไม่ได้บอกกล่าวจะเกิดอะไรตามมาเพราะเหตุการณ์นี้เขาไม่ได้บอกพี่ชายล่วงหน้าเลยว่าจะมา เป็นเพราะแม่ที่ถูกยายหน้าหนาชักจูงมาที่โรงแรม เพื่อมาหาพี่ชาย แต่พอมาถึงกลับไม่เจอคนที่ต้องการจะเจอ งานนี้คนที่โดนหนักก็คือเขาที่ถูกซักฟอกเสียถี่ยิบแม้จะแก้ตัวว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าพี่ชายอยู่ไหน แต่แม่ก็ไม่เชื่อร่ำร้องจะหาลูกชายคนโตอย่างเดียวจนตัวเองเผลอบอกไปว่าพี่ชายบอกว่าจะลงไปชุมพร งานนี้เดือดร้อนเขาอีกที่ต้องพาแม่ลงมาเดี๋ยวนั้น โชคดีที่เขาเคลียร์งานไว้เรียบร้อยแล้วจึงปล่อยให้ลุงกับหลานอย่างมนัสกับปน

“ผมทำตามคำสั่งแม่นะครับพี่ใหญ่”กลืนน้ำลายลงคอลุ้นคำพูดของตัวเองว่า ขออย่าให้พี่ชายต่อว่าอะไรแรง ๆ ที่ตัวเองทิ้งงานไว้“แม่คิดถึงพี่ ผมกลัวว่าแม่จะไม่สบายก็เลยอาสาพามา พี่อย่าโกรธผมเลยนะ แต่ผมก็ทำงานเรียบร้อยแล้วก่อนจะมาที่นี่นะ ไม่เชื่อก็โทรเช็กกับคุณมนัสก็ได้”พูดจนจบมองหน้าพี่ชายเหมือนกำลังลุ้นดูบอลรอบชิงชนะเลิศที่ขอบสนามอย่างไรอย่างนั้น“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่งง ๆ ว่ามากันได้ยังไง แล้วรู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่ไหน”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบ ปรับแต่งสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ มองหน้าผู้เป็นแม่ที่ยืนนิ่ง พอ ๆ กับน้องชายที่ทำตัวสงบนิ่งจนอยากจะหัวเราะน้องชายตัวเองนัก แต่ก็เก็บอาการเอาไว้เพราะในห้องนอกจากมีเขาแล้วก็มีวิรุจและผู้หญิงที่เขาคิดว่าหล่อนคงไม่กล้ามาพบเขาอีก แต่หล่อนก็ยังบากหน้ามาเจอเขาอีกเมื่อทุกอย่างกลับสู่ความเงียบ วิรุจจึงเอ่ยขึ้น“นี่ครับเสื้อผ้าของคุณบี”ธาดารับเสื้อผ้าของหญิงสาวไว้จากมือของวิรุจ แล้วยื่นต่อให้หญิงสาว“ลุกไหวไหม”ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงห่วงใย ก้มประคองร่างบางที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่หล่อนสะบัดตัวให้หลุดจากการประคองของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะยิ่งหล

ร่างบางที่เกิดอาการสั่นน้อย ๆ โอดครวญในใจที่กำลังเจ็บปวด เก็บก้อนสะอื้นเอาไว้ในอกอย่างคนทรมาน มือเรียวโอบกอดตัวเองไว้ เรียวปากบางขาวซีดกัดเม้มเข้าหากันไว้อย่างอดทนเสียงพูดคุยของคนด้านหน้า ร่างบางสะดุดคำพูด ทำให้ต้องหยุดชะงัก และตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ เหมือนคนอื่น ๆ ที่กำลังยืนฟังอยู่เช่นกัน“ครับ ผมมาเยี่ยมคุณปองพล และคิดว่าจะมาเยี่ยมหนูบีด้วย แต่ไม่คิดว่าหนูบีจะได้กลับบ้านเร็วแบบนี้”สาทิตย์เอ่ยตอบคำถามของชายหนุ่ม ทอดสายตามองไปยังหญิงสาวที่อยู่ในชุดพร้อมกลับบ้าน“หนูบีไม่เข้าไปเยี่ยม เอ่อ ... คุณปองพลก่อนหรือครับ ท่านป่วยเป็นโรคหัวใจนะครับ”แม้จะรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มอยู่บ้าง แต่สิ่งที่เขาได้ยินจากปากของผู้ร่วมหุ้นทำให้เพื่อนอย่างเขาอยากจะช่วย แม้เพื่อนจะไม่ได้เอ่ยบอกว่าต้องการพบลูก แต่คนเรากำลังลังใจของคนที่รักเป็นยาที่วิเศษที่ดีที่สุดไม่ต้องซื้อหาด้วยเงิน“ตกลงหนูบีเป็นลูกสาวของคุณหรือจริงๆ ครับ?” เมื่อเพื่อนร่วมหุ้นนอนพักผ่อนเต็มที่มีสติดีพร้อมก็เริ่มต้นด้วยคำถามที่ยังข้องใจอยู่ทันทีมีการพยักหน้าเป็นคำยืนยันเท่านั้น “แล้วทำไมหนูบีจึงออกอาการอย่างนั้นล่ะ แกไม่ดีใจหรือที่ได้เจอพ่อ?

ภาพตรงหน้ามันทำให้ชายหนุ่มที่เพรียบพร้อมอย่างเขาต้องรับศึกหนักแน่นอน แม่ที่ว่าเอาใจยาก ชายหนุ่มไม่ทุกข์ใจเท่าผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมีย และแม่ของลูกในขณะนี้เลยความเงียบนิ่งของหล่อนมันทำให้ชายหนุ่มอย่างเขาอ่านใจหล่อนไม่ออก ยิ่งหล่อนท้อง อารมณ์ยิ่งแปรปรวนขึ้น ๆ ลง ๆ จนรู้สึกว่าการจะเอาใจหล่อนมันคงยากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัวเมื่อเอ่ยถามและแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการ สองพ่อลูกก็ระบายความรู้สึกที่มีต่อกันของผู้เป็นพ่อและลูกสาวจนเข้าใจดีต่อกันสร้างความรู้สึกดีและสานสัมพันธ์ที่ขาดหายไปให้เติมเต็มอีกครั้งปองพลยังมีความรู้สึกกระดากอายกับการกระทำของตัวเองต่อคนในครอบครัวของชายหนุ่ม และเขาเองเป็นผู้ชายด้วยกันพอจะเดาออกว่าชายหนุ่มรู้สึกอย่างไรกับลูกสาวตน และสิ่งเดียวที่จะชดเชยทุกอย่างได้ตอนนี้ คือยกหัวใจของทั้งสองให้อยู่ด้วยกัน“คุณธาดา ฝากดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ”“ไม่นะคะ” เสียงหวานเอ่ยค้านทันที“ทำไมล่ะลูก?”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามสีหน้าแปลกใจ พอ ๆ กับคนในห้องที่มองอย่างแปลกใจเช่นกัน“หนูอยากอยู่กับคุณพ่อ”ร่างบางกอดกระชับผู้เป็นพ่อไว้แน่นเป็นการยืนยัน ผู้เป็นพ่อได้แต่มองใบหน้าขาวเนียน ซุ

กว่าศึกในรถจะเงียบลง วิรุจโดนกำปั้นเล็ก ๆ ทุบไปหลายที แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกเจ็บกับกำปั้นนั้นแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้สายตาคมงอนและค้อนส่งออกมา มันทำให้หัวใจชายหนุ่มเลือดลมสูบฉีดแรง และรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำของสาวสวยที่เขาเคยวิเคราะห์ว่าหล่อนก็แค่ตัวอิจฉานางมารร้ายนางหนึ่งเท่านั้นชายหนุ่มเลือกร้านอาหารที่อยู่ใกล้กับโรงแรมตามคำบอกกล่าวของหญิงสาว รถกลางเก่ากลางใหม่ถูกจอดนิ่งสนิทหน้าร้านอาหาร ร่างบางหันมาส่งยิ้มบาง ๆ ชายหนุ่มจึงยิ้มบาง ๆ ตอบรับกลับไปเช่นกัน“ไม่ลงมากินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อนหรือคะ”เสียงหวานเอ่ยชวน“...”วิรุจอึ้งไปชั่วขณะบางทีหล่อนอาจเอ่ยชวนเพื่อเป็นมารยาทก็ได้ ...“ทำไม ... หรือนายรีบ?”เสียงหวานเอ่ยแผ่วลง เมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่มเหมือนคนกำลังใช้ความคิด ใบหน้าหวานจึงหมองลงตามมาใบหน้าหมองตรงหน้ากลับทำให้ใจของชายหนุ่มรู้สึกหมองไปด้วย“เปล่าครับ ผมขอไปหาที่จอดรถก่อนละกัน”ชายหนุ่มบอก และเคลื่อนรถไปด้านหน้าสอดส่ายสายตามองหาที่จอดเหมาะ ๆ สาวสวยหน้าหวานแอบยิ้มกับกระจกด้านข้าง โดยคนข้างกายไม่มีโอกาสได้เห็น“เชิญครับ”เสียงทุ้มเอ่ยบอก