ออกอาการ

เจ้าของชื่อหยุดชะงัก หันมองตามเสียงเรียก “เมย์ มาได้ยังไง” ชายหนุ่มยิ้มทัก ก่อนจะรวบช้อนเข้าหากัน แล้วยกแก้วน้ำที่เกือบเต็มแก้วกินรวดเดียวหมด

“อ้าว! อิ่มแล้วหรือคะ ว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วยสักหน่อย”

เสียงหวานเอ่ยต่อทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่ม แต่กลับพูดบอกกับสิ่งที่เธอตั้งใจไว้ ตอนแรกว่าจะแวะกินที่บ้านของชายหนุ่ม แต่พอไปถึงได้รับรู้ว่าชายหนุ่มออกมาทำงานที่โรงแรม และจะพักอยู่ที่นี่ หล่อนก็จัดการถามรายละเอียดแล้วก็บึ่งรถตรงมาที่นี่ทันที แต่เวลาและระยะทางทำให้เธอเปลี่ยนใจ เลือกที่จะแวะทานอาหารก่อนแล้วค่อยขึ้นไปหาชายหนุ่มทีหลัง แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับชายหนุ่มเสียก่อน ทีแรกนึกว่าไม่ใช่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้ก็แน่ใจว่าเป็นชายหนุ่มที่หล่อนตั้งใจมาหา

“ยังไม่กินข้าวเที่ยงเหมือนกันหรือ”

ชายหนุ่มถามอีกครั้งอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนอย่างเมรีรักษาเวลาเรื่องอาหารการกินเสมอ

“ยังจะมาถามอีก ก็เพราะคุณนั่นแหละ”

สายตาคมค้อนชายหนุ่มอย่างจงใจ ใส่น้ำตาลในตานิด ๆ หยอดรอยยิ้มมุมปากหน่อย เหมือนคู่รักก็ไม่ปาน

สายตาที่ส่งมาทำให้ชายหนุ่มทำมึนไม่เล่นด้วย

“ผมหรือ!”

ชายหนุ่มชี้นิ้วที่หน้าอกตัวเองอย่างไม่เชื่อสักเท่า