บททั้งหมดของ เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's : บทที่ 11 - บทที่ 20

“อืม” เขาพยักหน้ารับ “ผมขอเข้าห้องตัวเองได้ไหม” “ค่ะ” เธอพยักหน้าหงึกหงัก “ป้าฮุ่ยชิวทำความสะอาดเป็นประจำ เผื่อคุณกลับมาก็ใช้ห้องนั้นได้ทันที” เขาชะงักไปเล็กน้อย เกือบสี่ปีที่หายไป เธอคงหวังให้เขากลับมาเสมอเลยสินะ กั๋วคังเหรินหลุบตาลงแล้วลุกขึ้นยืน เดินในบ้านที่คุ้นเคย มันคือบ้านหลังเดิมที่เขารู้จักมานานกว่าสิบปี ตั้งแต่เขายังเป็นนักศึกษา ท่านประธานหลินให้ทุนการศึกษากับเขามาตลอด เรียนจบก็กลับมาทำงานรับใช้ท่าน ที่ผ่านมาเขารู้ว่าสายตาของหลินเหยาซื่อมองเขาด้วยความรู้สึกมากกว่าพี่ชาย แต่ตัวเขาไม่เคยคิดเกินเลย จนกระทั่งคำขอของท่านประธานทำให้เขาแต่งงานกับเธอ แม้แต่งงานกัน แต่แยกห้องนอน เขามีห้องส่วนตัวบนชั้นสองของบ้าน แม้บ้านก็ยังคงเป็นบ้านหลังเดิม เพียงแต่บรรยากาศต่างไป อาจเพราะมีเด็กเล็กๆ อยู่ในบ้าน ความสดใสจึงละลายความหมองหม่นที่ปกคลุมมานาน หลินเหยาซื่อเดินตามแผ่นหลังของเขา เพียงอยากสังเกตว่าเขาจำข้าวของของตัวเองได้หรือไม่ ดูเหมือนเขาจะเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองจริงๆ ห้องของเขาไม่ได้ล็อกไว้ ในบ้านตอนนี้มีแค่ป้าฮุ่ยชิว เธอกับลูกแฝด ไม่มีคนอ

กั๋วคังเหรินไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขากินโจ๊กในชามตัวเองแล้วคอยดูลูกๆ กินข้าว เสียดายที่ไม่ได้อยู่ตอนที่พวกเขาเกิด ไม่ได้อุ้มตอนที่พวกเขายังแบเบาะ ต่อไปนี้เขาจะชดเชยเวลาที่ขาดหายไปให้ดีที่สุด และเอาทุกสิ่งที่ควรเป็นของหลินเหยาซื่อกลับคืนมา“ลูกแม่เก่งมากๆ” หลินเหยาซื่อพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกกินข้าวได้เองแต่พร่องไปเกือบหมดชามแล้ว กั๋วคังเหรินกวาดตามองภรรยาตัวเล็กที่สวมเสื้อผ้าแปลกตา ที่ผ่านมาเขาเห็นเธอมักสวมกระโปรงแต่งกายเรียบร้อยอยู่เสมอแม้จะอยู่บ้านก็ตาม แต่ตอนนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตคอจีนแบบพอดีตัว แต่เป็นแบบเสื้อแขนกุด อวดเรียวแขนขาวผ่อง กับกางเกงทรงประหลาด ดูคล้ายเป็นกางเกงสแล็คของผู้ชายแต่ตัดให้พอดีกับรูปร่าง ผ้าสีครีมทำให้เธอดูอ่อนนุ่มไปทั้งตัว ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างง่ายๆ รับกับผมม้าน่ารัก“คุณแม่หม่ำๆ” จางลี่พูดแล้วยิ้มกว้าง“คุณแม่กินข้าว” จางหย่งไม่ยอมแพ้“จ๊ะๆ แม่กินข้าวด้วยนะ” เพียงหลินเหยาซื่อนั่งลง ป้าฮุ่ยชิวก็ยกโจ๊กมาให้เธอ “ขอบคุณค่ะ”“ขอบคุณค่ะ” จางลี่พูดเลียนแบบแม่“ขอบคุณค่ะ” จางหย่งรีบพูดขึ้นบ้างหลินเหยาซื่อหัวเราะเบาๆ “หย่งหย่งต้องพูดว่าครับ ลี่ลี่พูดว่าค่ะ”“คับ/ค่ะ”ถึงจะพูด

“คุณพ่อกัดปากคุณแม่จริงๆนะ” จางหย่งพูดขึ้นยืนยันสิ่งที่เห็น“คุณแม่ดื้อ คุณพ่อเลยลงโทษ” กั๋วคังเหรินพูดยิ้มๆ แล้วอุ้มลูกชายลูกสาวขึ้นพร้อมกัน “แต่วิธีนี้พ่อทำกับแม่ได้เท่านั้น ลูกเป็นเด็กห้ามทำเด็ดขาด”“ลี่ลี่เป็นเด็กดีไม่ดื้อเหมือนคุณแม่ค่ะ” จางลี่พยักหน้ายืนยัน“หย่งหย่งก็ไม่ดื้อ เป็นเด็กดีครับ” จางหย่งก็ยืนยันอีกเสียง“อืม ลูกๆเป็นเด็กดีจริงๆ” เขายิ้มอ่อนโยน “เด็กดีอยู่กับป้าฮุ่ยชิวก่อนนะครับ พ่อขอซ่อมรถก่อน ตรงนี้ฝุ่นเยอะ ประเดี๋ยวลูกจะจามเพราะฝุ่น”เขาปรายตามองภรรยาสาวที่ขึงตาใส่เขา กั๋วคังเหรินยิ้มยั่วแล้วอุ้มลูกเข้าไปส่งที่บ้าน ปล่อยให้หลินเหยาซื่อกระทืบเท้าไม่พอใจอยู่ตรงนั้น“เด็กพวกนี้นี่! พอมีพ่อก็ลืมแม่ไปหมดเลย!” ‘คนบ้า!’ ผ่านมาสองวันแล้ว แต่ทุกครั้งที่เผลอคิดถึงริมฝีปากของเขา หลินเหยาซื่อก็หน้าแดงทุกที แม้จะพยายามตั้งสติมุ่งมั่นกับการทำงานตรงหน้า แต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่เรื่อยไป ไม่ว่า ‘กั๋วคังเหริน’ เป็นผู้ชายสุภาพอ่อนโยนไม่ใช่เหรอ แต่ ‘กั๋วคังเหริน’ ที่เธอรู้จัก ทำไมเผด็จการขนาดนี้‘ห้ามพูดเรื่องหย่าอีก ระหว่างคุณกับผมจะไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นอ

“เข้าใจค่ะ” เธอพยักหน้ายืนยัน “สามีของฉันยังพูดเลยว่า สกุลหวังเป็นนักลงทุนที่ดีมีวิสัยทัศน์ในการทำงานที่ยอดเยี่ยมค่ะ” “พูดต่อหน้ากันแบบนี้ฉันก็เขินแย่สิ” หวังเข่อซิงหัวเราะเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกับลูกสาวอายุสิบสองเดินผ่านมา นางจึงเรียกไว้ “แองเจิ้ล ลองเปลี่ยนใส่ชุดนี้ดูสิลูก” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักรับชุดกระโปรงมาไว้ในมือ เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไป “แกเป็นคนพูดน้อยค่ะ” หวังเข่อซิงรีบพูดแทนลูกสาว “สามีคุณก็คงกว้างขวางในแวดวงนักธุรกิจสินะคะ” “ไม่หรอกค่ะ” เธอพูดอย่างถ่อมตัว แต่จริงๆ เธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของเขานัก “ไหนๆ เราก็จะได้ร่วมงานกันแล้ว ฉันอยากรู้จักสามีของคุณแล้วสิ เขาชื่ออะไรคะ” “กั๋วคังเหรินค่ะ เขาไม่ใช่คนเด่นดังอะไรหรอกค่ะ” “กั๋วคังเหริน...ผู้บริหารหลินกรุ๊ฟ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หรือคะ?” “เอ่อ...น่าจะใช่นะคะ” ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่น่า ในไดอารี่ไม่ได้มีเขียนเรื่องพ่อกับบริษัทตัวเองเลย ในสมองมีแต่เรื่องกั๋วคังเหรินทั้งนั้น แล้วเธอไม่มีความทรงจำของเ

“ยังไงคุณก็เป็นพ่อของลูก...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็จะเป็นลูกของคุณตลอดไป” เขาดันไหล่เธอออกเบาๆ เพื่อได้สบตากับดวงตาคู่สวย “แล้วคุณล่ะ” “คะ?” “ระหว่างคุณกับผม” “ฉัน...” สายตาตาเว้าวอนรอคำตอบทำให้เธอพูดไม่ออก เธอใช่ร่างของหลินเหยาซื่อก็จริง แต่ ‘ความรู้สึก’นั้นเป็นของเธอโดยแท้จริง นอกจากรู้จักเขาผ่านไดอารี่ของหลินเหยาซื่อแล้ว เธอก็เพิ่งได้พบเขาไม่นาน เขาอาจจะ ‘รัก’ เจ้าของร่างนี้ที่ตายไป หรือ ‘รัก’ หลินเหยาซื่อที่เป็นเธอ คนที่อยากทำอะไรก็ทำ ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ หรือเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย แค่เพราะมี ‘ลูก’ ด้วยกัน ทำไมจู่ๆ หัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมา สายตาเลื่อนลอยและริมฝีปากที่เม้มแน่นทำให้หัวใจของกั๋วคังเหรินเจ็บปวดขึ้นมา โทษเธอไม่ได้หรอก เป็นเขาที่ทำให้เธอเจ็บ คนที่ทำลายความรักที่เธอมีก็คือตัวเขาเอง “ผมเข้าใจ” “คะ?” ‘เข้าใจอะไร ฉันยังไม่เข้าใจอะไรเลย’ “ผมขอแค่คุณให้โอกาสผมอีกครั้ง แค่ครั้งเดียว ผมจะทำให้คุณรักผมอีกคร