ตอนที่ 11. กลับบ้าน

“อืม”   เขาพยักหน้ารับ “ผมขอเข้าห้องตัวเองได้ไหม”

            “ค่ะ” เธอพยักหน้าหงึกหงัก “ป้าฮุ่ยชิวทำความสะอาดเป็นประจำ เผื่อคุณกลับมาก็ใช้ห้องนั้นได้ทันที”

            เขาชะงักไปเล็กน้อย เกือบสี่ปีที่หายไป เธอคงหวังให้เขากลับมาเสมอเลยสินะ กั๋วคังเหรินหลุบตาลงแล้วลุกขึ้นยืน เดินในบ้านที่คุ้นเคย มันคือบ้านหลังเดิมที่เขารู้จักมานานกว่าสิบปี ตั้งแต่เขายังเป็นนักศึกษา ท่านประธานหลินให้ทุนการศึกษากับเขามาตลอด เรียนจบก็กลับมาทำงานรับใช้ท่าน ที่ผ่านมาเขารู้ว่าสายตาของหลินเหยาซื่อมองเขาด้วยความรู้สึกมากกว่าพี่ชาย แต่ตัวเขาไม่เคยคิดเกินเลย จนกระทั่งคำขอของท่านประธานทำให้เขาแต่งงานกับเธอ

            แม้แต่งงานกัน แต่แยกห้องนอน เขามีห้องส่วนตัวบนชั้นสองของบ้าน แม้บ้านก็ยังคงเป็นบ้านหลังเดิม เพียงแต่บรรยากาศต่างไป อาจเพราะมีเด็กเล็กๆ อยู่ในบ้าน ความสดใสจึงละลายความหมองหม่นที่ปกคลุมมานาน

            หลินเหยาซื่อเดินตามแผ่นหลังของเขา เพียงอยากสังเกตว่าเขาจำข้าวของของตัวเองได้หรือไม่ ดูเหมือนเขาจะเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองจริงๆ ห้องของเขาไม่ได้ล็อกไว้ ในบ้านตอนนี้มีแค่ป้าฮุ่ยชิว เธอกับลูกแฝด ไม่มีคนอื่น จึงไม่จำเป็นต้องล็อกประตูห้อง

            ในห้องแทบไม่มีฝุ่นผง ความรู้สึกปวดใจขุมหนึ่งแล่นขึ้นมา ชายหนุ่มกวาดตามองในห้อง ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม ราวกับเขาไม่ได้เดินออกจากบ้านนี้ไป

            “คุณ...เอ่อ..จัดการธุรส่วนตัวก่อนก็แล้วกันนะ ฉันต้องทำงานก่อน”

            เธอไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา ตอนนี้เธอก็อยากตั้งหลักตั้งสติเหมือนกัน

            “ทำงาน?” เขาหันมามองอย่างแปลกใจ

            “ค่ะ อ้อ! ฉันเพิ่งรับงานออกแบบเสื้อผ้า ใช้ห้องนั่งเล่นเป็นที่ทำงาน รับรองว่าจะไม่รบกวนคุณแน่ๆ”

            “ออกแบบเสื้อผ้า?” เขางุนงง “เงินกงสีไม่พอใช้หรือ?”

            “คือ...เด็กๆ ก็โตขึ้นทุกวัน เงินเดือนละหนึ่งหมื่นหยวนอยู่กันสี่ปากสี่ท้องก็ไม่ค่อยพอเท่าไหร่”  เธอพูดพลางยิ้มน้อยๆ กลัวว่าเขาจะเป็นผู้ชายหัวเก่าไม่ยอมให้เมียออกไปทำงานนอกบ้าน “แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ทำเรื่องเสื่อมเสียแน่นอน”

            เขาขมวดคิ้ว “หนึ่งหมื่นหยวน?”

            หลินเหยาซื่อพยักหน้ารับ

            “ตั้งแต่เมื่อไหร่”

            “ก็ตั้งแต่คุณไม่อยู่นั้นแหละ”

‘คือก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้นะ  เพราะฉันเพิ่งมาอาศัยร่างนี้อยู่’

            “เข้าใจแล้ว” กั๋วคังเหรินยกมือขึ้นนวดขมับ “เรื่องผมกลับมาอย่าเพิ่งบอกคนอื่น”

            “ค่ะ”  เธอพยักหน้าอีกครั้ง

            “คุณเห็นสมุดบัญชีผมไหม”

            “เอ่อ... อยู่ในลิ้นชักหรือเปล่าคะ”  เธอไม่แน่ใจแต่เดินไปที่โต๊ะทำงานในห้องนอนของเขา ทว่ามือของเธอก็ถูกคว้าไว้ก่อน

            “มีอะไรคะ”  เธอมองเขาอย่างงุนงง

            “คุณไม่รู้หรือว่าของสำคัญแบบนั้นอยู่ที่ไหน?”

            คำถามเหมือนจับผิดทำให้หลินเหยาซื่อเค้นยิ้มออกมา

            “ขอโทษด้วย ก่อนหน้านี้ฉันป่วยหนักไข้ขึ้นสูงจนหมดสติไปนานนับสัปดาห์ พอฟื้นขึ้นมาความทรงจำก็ขาดๆหายๆไป หมอบอกว่าสมองขาดออกซิเจนไปชั่วขณะ ความจำเสื่อมชั่วคราว ตอนนี้ฉันก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง”

            “แล้วตอนนี้...” เขาคว้าไหล่เธอไว้ ใช้สายตาสำรวจทั่วร่าง ทำเอาใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาทันที

            “ก็ค่อยๆ ทบทวนความทรงจำอยู่ค่ะ”  เธอรู้สึกแปลกๆ ร่างกายเหมือนจะโหยหาความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก ใช่สิ! ก็ยัยมนุษย์เป็ดเหยาซื่อไม่เคยมีแฟนหรือคนรัก จะเคยรู้จักรสชาติวาบหวามใจอะไรได้เล่า!

            “มิน่า คุณถึงจำผมไม่ได้”

            “เอ๊ะ! เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอคะ”  เธอเบิกตากว้างขึ้น แล้วก็นึกได้ว่าคลับคล้ายคลับคลาว่า ...“คงไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันให้ซื้อเค้กให้หรอกนะ”

            คราวนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว มือใหญ่รั้งร่างเล็กเข้ามาในวงแขน หลินเหยาซื่อตัวเกร็งขึ้นมาทันที ชายหนุ่มย่อมรู้ถึงปฏิกิริยาของเธอได้จึงค่อยๆ คลายวงแขนออก

            “คนอื่นๆในบ้านล่ะ”

            “ต้องลดค่าใช้จ่ายเลยให้ลาออกไปค่ะ” เธอขยับตัวออกจากวงแขนของเขา “แต่ป้าฮุ่ยชิวอยู่มานานและไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ป้าเองก็ยินดีช่วยเลี้ยงหย่งหย่งกับลี่ลี่ เราอยู่กันแบบครอบครัวไม่ใช่คนรับใช้ เพราะฉะนั้นคุณต้องดีกับป้าฮุ่ยชิวด้วย”

            “เข้าใจแล้ว...ที่ผ่านมาลำบากคุณจริงๆ”

            ฝ่ามืออุ่นลูบใบหน้าเธอเบาๆ ต่อให้เธอผ่านคอร์สการแสดงมาแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าควรแสดงปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างไร

            “คุณ...คุณ...เอ่อ...ฉัน..ฉันลงไปข้างล่างนะคะ”

            ร่างเล็กหมุนตัวเดินออกไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงเจ้าของห้องยืนอยู่ เขาสูดลมหายใจลึก แล้วเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า เขาถอดเสื้อโปโลออกทางศีรษะแล้วมองเงาร่างของตนที่กระจกที่ติดอยู่ที่ประตูตู้เสื้อผ้า บนแผลหลังยังเหลือรอยแผลเป็นขนาดใหญ่  แต่เดิมเขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ผู้อื่นเอาเปรียบเช่นนี้

คงต้องใช้วิธี ‘ตาต่อตา ฟันต่อฟัน’ แล้ว.

            กั๋วคังเหรินนอนหลับสนิทอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แรกทีเดียวเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะนอนหลับได้ แต่เมื่อหัวถึงหมอนกลับหลับลึกแทบจะทันที  เขาตื่นเช้าเป็นปกติ ชีวิตเหมือนไม่ได้จากบ้านหลังนี้ไปไหน หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว  ก็เดินออกมาจากห้องนอน แต่กลับพบว่ามีร่างเล็กๆ ยืนแหงนหน้ามองเขาดู

            ‘เด็กๆ ตื่นเช้าเหมือนกันเหรอ’

            “คุณพ่อ..”  เด็กหญิงพูดขึ้นก่อนแต่ผลักน้องชายให้เดินมาข้างหน้า

            ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนแล้วเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา เมื่อวานเด็กๆ ตื่นเต้นที่พบเขา หยิบของเล่นมาอวดจูงมือเขาไปรอบบ้าน พาไปดูไก่ที่เลี้ยง ด้านหลังยังมีแปลงผักขนาดเล็กที่ปลูกพืชผักหลากหลาย เขาแอบสังเกตว่าเหมือนสิ่งตรงหน้าจะเพิ่งเปลี่ยนแปลงไม่นานมานี้เอง  เขาไม่ได้โกรธที่หลินเหยาซื่อทำกับบ้านแบบนี้ เธออาจเพิ่งตัดใจเรื่องของเขาได้  หรือไม่ก็เพราะอาการความจำเสื่อมของเธอเอง

น่าแปลกที่เธอจำเขาไม่ได้ แต่กลับจำทักษะการวาดภาพ ออกแบบและตัดเย็บที่เขาเคยเห็นเธอทำอยู่ระยะหนึ่งแล้วจู่ๆ ก็เลิกไป นั้นน่าจะเป็นตอนที่เธออายุแค่สิบสี่หรือสิบห้า   หลินเหยาซื่อเป็นชอบงานศิลปะมาแต่ไหนแต่ไร เคยปักผ้าเช็ดหน้าและยื่นให้เขาด้วยท่าทีประหม่าขืนอาย คุณพ่อของเธอคือผู้มีพระคุณของเขา แต่เขาก็เห็นเธอเป็นน้องสาว และรู้ดีว่าในวันที่เรียนจบจะกลับมาทำงานตอบแทนบุญคุณท่านประธานที่ช่วยเขาและแม่

แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกยื่นเงื่อนไขให้รับตำแหน่งลูกเขย

             แม้เป็นการแต่งงานที่เต็มไปด้วยเงื่อนไข แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายหลินเหยาซื่อ ยังคงดูแลเธออย่างดี ไม่เคยให้ต้องลำบากทำงานแต่อย่างใด  มีเพียงเรื่องหัวใจที่ไม่สามารถบังคับได้ หากไม่เพราะคืนนั้น เขาดื่มเหล้าไปมาก เป็นคืนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์ทางร่างกายของภรรยาที่ถูกต้องแม้แต่งงานกันมานานนับปี  หลังจากสร่างเมา  เขากลับโกรธที่เธอปล่อยตัวเองให้มาอยู่ใกล้เขายามที่เขาไม่อาจควบคุมตนเองได้ สีหน้าซีดเผือดของเธอทำให้เขารู้สึกผิด แต่ทิฐิทำให้เขาปั้นปึ่งเย็นชาใส่ ชีวิตคู่จึงดูเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม