LOGINShare
ตอนที่ 16. เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา
Last Updated:
2024-11-18 14:07:30“ถ้าอยากไปก็ได้ ผมไม่มีอะไรปิดบัง อืม...ความจริงผมก็มีเรื่องจะปรึกษาคุณ ผมจะหาพี่เลี้ยงไว้ช่วยคุณเลี้ยงลูกกับเรียกคนรับใช้เก่าแก่ที่เขายังต้องการทำงานอยู่กลับมาทำเหมือนเดิม”
“เรา...เรามีเงินจ่ายค่าจ้างเหรอ”
หลินเหยาซื่อทำตาโต
“เรื่องลูกยังไงฉันก็จะเลี้ยงเอง ไม่ต้องหาพี่เลี้ยงมาหรอก แต่...ป้าฮุ่ยชิวดูแลบ้านคนเดียวคงไม่ไหว ถ้ามีคนช่วยอีกสักคนสองคนก็คงดีไม่น้อย”
เจ้าของเสียงทุ่มต่ำหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นมือมาจับเอวบางขึ้นมานั่งบนตักของเขา หลินเหยาซื่อทำหน้าตาแตกตื่น คิดจะดิ้นหนีแต่มือแกร่งกอดเอวไว้แน่นทำให้เธอขยับตัวไม่ได้
“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เรื่องงานที่คุณทำ ผมก็ไม่ห้าม ขอแค่อย่าให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป เข้าใจไหม?”
หลินเหยาซื่อพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอนหลังถอยหนี แต่ฝ่ามือใหญ่ดันแผ่นหลังเอาไว้ แถมยังยื่นหน้าไปใกล้อีก
“เมื่อครู่เพิ่งสอนลูกไปไม่ใช่เหรอ ต้องพูดว่ายังไง”
หลินเหยาซื่อขึงตาใส่ แต่เขายังไม่ยอมปล่อย เธอสู้แรงไม่ได้จึงพูดเสียงเบาออกไป
“ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ”
“เป็นเด็กดีอย่าดื้อ” เขาได้ใจแกล้งเธออีก ยิ่งเห็นแก้มเนียนแดงเรื่อ ยิ่งพอใจ คิดถึงรสหวานจากริมฝีปากสวยก็อยากลิ้มรสอีกสักครั้ง
อยู่ใกล้แค่ไม่กี่นิ้ว ทำให้หลินเหลาซื่อได้เห็นว่าผู้ชายคนนี้มีขนตาหนาเป็นแพดูนุ่มนวลอ่อนโยนเสียจริง ถ้าไม่ใช้คำพูดเผด็จการ เธอคงคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก
อีกเพียงนิดเดียวที่ได้สัมผัสริมฝีปากอุ่น เสียงฝีเท้าเล็กๆ วิ่งแข่งกันเข้ามา กั๋วคังเหรินรีบดันไหล่หญิงสาวออกห่าง
“ข้าวเที่ยงเสร็จแล้วค่ะ”
“ข้าวเที่ยงพร้อมแล้วครับ”
จางลี่กับจางหย่งชะงักไปทันทีที่เห็นแม่นั่งตักพ่อ ทั้งสองทำหน้าไม่พอใจแล้ววิ่งเข้าไปปีนขึ้นโซฟาแย่งไปจะนั่งตักพ่อด้วย
“ลี่ลี่จะนั่งตักพ่อ”
“หย่งหย่งก็จะนั่งตักพ่อ”
กั๋วคังเหรินทำหน้าไม่ถูก นี่ก็ลูก นั้นก็เมีย เด็กๆ ทำตัวเหมือนลิงน้อยปีนป่ายขึ้นราวกับตัวเขาเป็นต้นไม้ หลินเหยาซื่อหัวเราะเสียงใส เห็นสีหน้าเขาแล้วก็หัวเราะเสียงดังขึ้นอีก เด็กๆ จึงพากันหัวเราะตามแม่ ในบ้านจึงอบอวลด้วยเสียงแห่งความสุข
ป้าฮุ่ยชิวแอบมองด้วยรอยยิ้ม แม้บรรยากาศในบ้านจะดีขึ้น แต่อย่างไรสามีภรรยายังแยกห้องนอนอยู่ แบบนี้ไม่ดีแน่ จะทำยังไงให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากกว่านี้นะ
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค80
ตอนที่ 12.ทำไมรู้ทัน
กั๋วคังเหรินขับรถมาส่งภรรยาที่บ้านมาดามหวังเข่อซิง เขาจอดรถนิ่งสนิทแล้วหันไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ แล้วยื่นมือไปแตะหลังมือเบาๆ
“อยากให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม?”
หลินเหยาซื่อส่ายหน้า “ฉันมาทำงาน จะทำตัวเป็นเด็กมีผู้ปกครองมาส่งได้ไงเล่า”
“ถ้าอย่างนั้น อีกชั่วโมงผมมารับ”
“ได้ค่ะ ชั่วโมงเดียวน่าจะคุยงานเสร็จ” เธอยิ้มรับ “ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
เขาไม่ใช่คนพูดให้กำลังใจใครเป็น แค่นี้ก็นับว่ามากแล้ว กั๋วคังเหรินเองก็แปลกใจ เมื่อก่อนเขาแทบไม่เคยรู้สึกว่าหลินเหยาซื่อมีเสน่ห์ชวนมอง เธอสวย เรื่องนี้เขายอมรับ แต่เหมือนทุกครั้งมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นไว้ และทุกครั้งที่เขามองไปทางเธอจะพบเจอสายตาที่มองเขาอย่างอ่อนหวานและท่าทีเขินอายตลอด น่าแปลกที่สายตาแบบนั้นทำให้เขาอึดอัด จนกลายเป็นความห่างเหินเย็นชา หรือเพราะว่า เขาจากไปในช่วงเวลาที่ยากลำบาก หรือเพราะเธอมีลูกให้เขา บางที... การที่เธอไม่มีใครอยู่ข้างๆ อาจผลักดันให้ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างนี้
“คุณ...คุณคังเหรินคะ” หลินเหยาซื่อโบกมือไปมาตรงหน้าเขา “เป็นอะไรเหรอคะ ไม่สบายเหรอ”
ท่าทางเหม่อลอยทำเอาเธออดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่มีอะไร” เขาส่ายหน้าไปมา “จำไว้ว่าไม่ต้องฝืนตัวเอง”
“ค่ะ”
หลินเหยาซื่อใช้ชีวิตตัวคนเดียวจนชินชา ไม่เคยมีแฟนหรือคนรัก เธอไม่รู้ว่าการที่กั๋วคังเหรินดีกับเธอแบบนี้เพราะเธอคือแม่ของลูก หรือว่าเขาแค่รู้สึกผิดที่หายตัวไป หรือ..เขาชอบเธอจริงๆ
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ แล้วยิ้มออกมา ไม่ได้! เธอมีงานรออยู่! ต้องเอาสติไปเสนองานกับลูกค้า
จู่ๆ เขาก็ยื่นหน้ามาใกล้ หลินเหยาซื่อเอนหลังถอยหนีจนแทบชิดประตูรถยนต์ ดวงตาดำตัดขาวคู่นั้นจ้องมองจนใจสั่นไหว เธออึกอักครู่หนึ่งก่อนหาเสียงตัวเองเจอแล้วถามออกไป
“จะทำอะไรคะ?”
“เมื่อเช้าตอนคุณออกจากบ้าน คุณยังหอมแก้มลูกๆ ขอกำลังใจอยู่เลย นี่ผมก็ยื่นแก้มให้แล้วไง”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างแล้วทำทำตาดุใส่
“นั้นลูก แต่คุณ...”
“ก็ถูก นั้นลูก แต่ผมเป็นสามี ถ้างั้นเปลี่ยนเป็นจูบปากดีไหม”
“คนบ้า!” หลินเหยาซื่อทำตาดุใส่ คราวนี้เธอไม่รอแล้ว เปิดประตูรถแล้วเดินไปหยิบของที่อยู่เบาะหลังอย่างรวดเร็วและทะมัดทะแมง แล้วหันไปพูดกับผู้ชายที่ยังนั่งนิ่งหลังพวงมาลัยรถยนต์
“อีกชั่วโมงหนึ่งเจอกันค่ะ”
“ทราบแล้วครับ”
หลินเหยาซื่อหอบชุดอย่างเข้าไปในบ้านของมาดามหวัง พ่อบ้านเชิญให้เธอนั่งรอที่ห้องรับแขก ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวในชุดลำลองเรียบหรูก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“ตรงเวลาจริง ฉันชอบ” หวังเข่อซิงพูดด้วยรอยยิ้ม
อาจเพราะได้ปะทะอารมณ์กับกั๋วคังเหรินมาแล้ว หลินเหยาซื่อคลายความตื่นเต้นลงไปมา เธอหยิบชุดออกมาจากถุงคลุมเสื้อผ้า
“ชุดนี้เป็นชุดลำลองแบบเซ็ตครอบครัวค่ะ แม่กับลูกสาว ฉันตัดเย็บตามขนาดรูปร่างของมาดาม มาดามจะลองใส่ดูก็ได้นะคะ”
ดวงตาของหวังเข่อซิงเป็นประกาย เธอรับมาดูอย่างสนใจ
“งานตัดเย็บละเอียดมาก”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มกว้าง “ฉันสามารถทำแพทเทิรน์เสื้อผ้าที่ตัวเองออกแบบได้ด้วยค่ะ”
“ฉันไม่ดูถูกความสามารถของคุณเลยค่ะ แต่ถ้า...ถ้าคุณทำงานกับเรา คุณสามารถเข้าออฟฟิศมาคุยงานกับทีมงานได้ไหม ฉันเข้าใจว่าศิลปินชอบทำงานอิสระ แต่เราทำธุรกิจก็ต้องการความชัดเจนตรงเวลา คุณออกแบบเสื้อผ้า ก็ต้องมีการพูดคุยกับสายงานการผลิตและการตลาดที่เขาทำข้อมูลความต้องการของลูกค้า”
“ฉันเข้าใจค่ะ”
“ที่สำคัญ คุณจะไม่มีปัญหากับสามีใช่ไหม”
“เอ่อ...สามีฉันไม่มีปัญหาค่ะ เขาอนุญาตให้ทำงานนอกบ้านได้”
“อย่าว่าฉันจุกจิกเลยนะ” หวังเข่อซิงยิ้มน้อยๆ “ฉันทำงานกับคนมาหลายระดับแล้ว บางทีร่วมงานกันดีๆ สามีก็มาโวยวายเอาตัวคนงานฉันไป กว่าจะฝึกจะสอนงานจนเข้าที่เข้าทางได้ใช้เวลาไปไม่น้อย เธอพอจะเข้าใจฉันใช่ไหม”
Related chapters
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 17. คนกันเอง
“เข้าใจค่ะ” เธอพยักหน้ายืนยัน “สามีของฉันยังพูดเลยว่า สกุลหวังเป็นนักลงทุนที่ดีมีวิสัยทัศน์ในการทำงานที่ยอดเยี่ยมค่ะ” “พูดต่อหน้ากันแบบนี้ฉันก็เขินแย่สิ” หวังเข่อซิงหัวเราะเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกับลูกสาวอายุสิบสองเดินผ่านมา นางจึงเรียกไว้ “แองเจิ้ล ลองเปลี่ยนใส่ชุดนี้ดูสิลูก” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักรับชุดกระโปรงมาไว้ในมือ เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไป “แกเป็นคนพูดน้อยค่ะ” หวังเข่อซิงรีบพูดแทนลูกสาว “สามีคุณก็คงกว้างขวางในแวดวงนักธุรกิจสินะคะ” “ไม่หรอกค่ะ” เธอพูดอย่างถ่อมตัว แต่จริงๆ เธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของเขานัก “ไหนๆ เราก็จะได้ร่วมงานกันแล้ว ฉันอยากรู้จักสามีของคุณแล้วสิ เขาชื่ออะไรคะ” “กั๋วคังเหรินค่ะ เขาไม่ใช่คนเด่นดังอะไรหรอกค่ะ” “กั๋วคังเหริน...ผู้บริหารหลินกรุ๊ฟ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หรือคะ?” “เอ่อ...น่าจะใช่นะคะ” ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่น่า ในไดอารี่ไม่ได้มีเขียนเรื่องพ่อกับบริษัทตัวเองเลย ในสมองมีแต่เรื่องกั๋วคังเหรินทั้งนั้น แล้วเธอไม่มีความทรงจำของเ
Last Updated : 2024-11-18เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 18. ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่ชะมัด!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งก่อนบานประตูจะเปิดออกโดยไม่รอให้คนด้านในอนุญาต กั๋วคังเหรินเงยหน้าขึ้นจากหนังสือหนังสือตำราพิชัยสงครามซุนวู หลินเหยาซื่อเดินเข้ามาพร้อมสมุดบันทึกและตลับสายวัดตัว เธอเห็นเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ฉันจะวัดตัวคุณค่ะ ไหนๆ เราจะได้ออกงานคู่กัน ฉันจะสั่งตัดชุดสูทใหม่ให้คุณให้เข้ากับชุดของฉัน”รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม“เหมือนชุดของลูกๆ ที่แบบเดียวกับคุณนะเหรอ” “ก็ทำนองนั้น” หลินเหยาซื่อยักไหล่ “ในฐานะที่ฉันกำลังจะเป็นดีไซเนอร์ ฉันก็อยากแสดงว่าตัวเองมีฝีมือจริงๆ ไม่ได้เส้นสายของใคร” เขากลืนเสียงหัวเราะลงท้องแล้วพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วยืนพิงโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องนอน ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่เผยเสื้อกล้ามสีขาว จู่ๆ หลินเหยาซื่อก็รู้สึกร้อนผ่าวทั่วใบหน้า “คุณ...คุณ ถอดเสื้อทำไม” “อ้าว...” เขาแสร้งทำหน้างุนงง “คุณภรรยาจะวัดตัวสามีไม่ใช่เหรอ ผมก็ควรถอดเสื้อให้คุณวัดตัวนี่” เขาพูดแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออก ถึงจะยังมีเสื้อกล้ามอยู่
Last Updated : 2024-11-18เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 19. คุณแม่อย่าดื้อ
“ยังไงคุณก็เป็นพ่อของลูก...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็จะเป็นลูกของคุณตลอดไป” เขาดันไหล่เธอออกเบาๆ เพื่อได้สบตากับดวงตาคู่สวย “แล้วคุณล่ะ” “คะ?” “ระหว่างคุณกับผม” “ฉัน...” สายตาตาเว้าวอนรอคำตอบทำให้เธอพูดไม่ออก เธอใช่ร่างของหลินเหยาซื่อก็จริง แต่ ‘ความรู้สึก’นั้นเป็นของเธอโดยแท้จริง นอกจากรู้จักเขาผ่านไดอารี่ของหลินเหยาซื่อแล้ว เธอก็เพิ่งได้พบเขาไม่นาน เขาอาจจะ ‘รัก’ เจ้าของร่างนี้ที่ตายไป หรือ ‘รัก’ หลินเหยาซื่อที่เป็นเธอ คนที่อยากทำอะไรก็ทำ ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ หรือเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย แค่เพราะมี ‘ลูก’ ด้วยกัน ทำไมจู่ๆ หัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมา สายตาเลื่อนลอยและริมฝีปากที่เม้มแน่นทำให้หัวใจของกั๋วคังเหรินเจ็บปวดขึ้นมา โทษเธอไม่ได้หรอก เป็นเขาที่ทำให้เธอเจ็บ คนที่ทำลายความรักที่เธอมีก็คือตัวเขาเอง “ผมเข้าใจ” “คะ?” ‘เข้าใจอะไร ฉันยังไม่เข้าใจอะไรเลย’ “ผมขอแค่คุณให้โอกาสผมอีกครั้ง แค่ครั้งเดียว ผมจะทำให้คุณรักผมอีกคร
Last Updated : 2024-11-18เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 20. อย่าเสียงดัง
“ค่ะ/ครับ”หญิงสาวลุกออกไป เธอเป็นห่วงอาการของป้าฮุ่ยชิว อยู่ด้วยกันมานาน นอกจากปวดเข่าหรือปวดเนื้อตัวตามประสาคนอายุมากแล้ว แทบไม่เคยเจ็บป่วยอะไร“ป้าฮุ่ยชิวเป็นยังไงบ้างคะ”ป้าฮุ่ยชิวที่นอนอยู่สะดุ้งเล็กน้อยแล้วไอแรงๆ สองสามครั้งก่อนโบกไม้โบกมือ “คุณนายอย่าเข้ามาเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวติดหวัดจากป้า”หลินเหยาซื่อชะงักไป ได้แต่ยืนมองห่างๆ ด้วยความเป็นห่วง“ป้ากินยาแล้ว นอนพักสักวันสองวันก็ดีขึ้นเจ้าค่ะ”“ถ้ามีอะไรป้าเรียกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงเราก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน”“ลำบากคุณผู้หญิงต้องดูแลคุณหนูกับคุณชายแล้วเจ้าค่ะ”“พูดอะไรแบบนั้น นั่นลูกฉันนะ” เธอหัวเราะ “ป้าพักผ่อนมากๆนะคะ ตอนเช้าไม่ต้องรีบลุกก็ได้ ฉันทำอาหารเช้าเองได้”ป้าฮุ่ยชิวพยักหน้ารับแล้วหลับตาลง หลินเหยาซื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงเดินไปที่ห้องครัว อุ่นนมสองแก้วให้ลูก แต่นึกขึ้นได้ก็อุ่นนมเพิ่มให้ เอ่อ...สามีอีกแก้ว จัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็วางแก้วนมใส่ถาดเดินกลับขึ้นมาที่ห้องชั้นบน ห้องนอนกั๋วคังเหรินไม่ได้ปิดประตู เธอจึงเดินเข้าไปโดยง่าย“ดื่มนมก่อนนอนนะคะ ถ้าดื่มไม่หมด แม่ไม่อ่านนิทานให้ฟังด้วย”“ค่ะ/ครับ” เด็ก
Last Updated : 2024-11-18เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 21.ทำไมหน้าหนาแบบนี้นะ!
“ตลกมากสินะ”“เปล่านะคะ” เธอยิ้มจนดวงตาเป็นประกายพราวระยับเด็กสองคนนอนตรงกลาง กั๋วคังเหรินใช้มือยันฟูกนอนยื่นตัวข้ามร่างของลูกลิงที่นอนอยู่ตรงหน้า ยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากสวยเร็วๆ แล้วกลับมาฝั่งตัวเอง หลินเหยาซื่อไม่ทันตั้งตัวได้แต่กระพริบตาปริบๆ และครู่ต่อมาใบหน้าก็แดงเรื่อขึ้นมา“คุณ!”“ชู่ว์”เขายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเหมือนที่เธอเคยทำเวลาบอกให้ลูกเงียบ หลินเหยาซื่อทั้งเขินและอายจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอจึงมุดตัวลงไปนอนอย่างหงุดหงิดที่ถูกเอาเปรียบ แต่จะว่าไป เธอก็ไม่ได้โกรธ แค่เขินอายกับการกระทำใกล้ชิดสนิทสนมอย่างกับคนรักหัวใจเต้นแรงจังเลยหรือจะป่วยนะเฮ้อ! หลินเหยาซื่อรู้สึกคุ้นตากับคนรับใช้สองคนและคนสวนอีกหนึ่งคนที่กั๋วคังเหรินเรียกกลับมาทำงานที่บ้านอีกครั้ง อาจเป็นร่องรอยความทรงจำเก่าก็ผุดขึ้นมาที่ละน้อยก็เป็นได้ ที่สำคัญเขาทำตามที่พูดไว้จริงๆ คนรับใช้ที่รับกลับเข้ามาต่างน้ำตาคลอเบ้าไม่รู้ว่าดีใจหรือซาบซึ้งใจที่ได้กลับมาทำงานที่นี้ หลินเหยาซื่อลอบมองใบหน้าของกั๋วคังเหริน เธอนั่งข้างเขาที่โซฟาห้องรับแขก สีหน้าเรียบนิ่งยากจะคาดเดาความคิดแต่ให้ความรู้ส
Last Updated : 2024-11-19เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 22. ทำงานวันแรก
“ประธานกั๋ว...” “เลขาหลี่ ช่วยนัดประชุมผู้บริหารให้ผมด้วย” “คะ...เอ่อ...ค่ะ ได้ค่ะ” กั๋วซีฮั่นสูดลมหายใจลึก ปรับสีหน้าอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้ามาใกล้ยื่นมือขวาออกไป กั๋วคังเหรินปรายตามองเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มแล้วยื่นมือขวาไปจับมือพี่ชายต่างมารดา “ยินดีต้อนรับกลับบริษัทหลินกรุ๊ฟ” “ที่ผ่านมาทำให้พี่ซีฮั่นต้องลำบากแล้ว” เขายิ้มแต่บีบมือแรงขึ้น “ต่อไปนี้จะไม่ให้พี่ต้องลำบากอีกแน่นอนครับ” แม้ภายนอกคนมองพี่น้องรักใคร่ปรองดองกันดี กั๋วคังเหรินเข้ามาสืบทอดกิจการของประธานหลินก่อนที่ท่านจะเสียไป แสดงให้เห็นว่าหลินซือซง-ประธานบริษัทผู้ก่อตั้งมีความเชื่อใจและไว้ใจลูกเขยคนนี้มาก แม้ก่อนหน้านี้ ผู้คนต่างคาดเดากันไปต่างๆนานา ว่าระหว่าง กั๋วซีฮั่นกับกั๋วคังเหริน ใครจะได้เป็นเขยสกุลหลิน สุดท้ายแล้วเป็นกั๋วคังเหรินที่เหมือนหนูตกถังข้าวสาร แม้ว่าเป็นการแต่งงานเข้าบ้านผู้หญิง แต่ฐานะที่ร่ำรวยเช่นนั้น เป็นใคร ใครก็อยากแต่งเข้าไปทั้งนั้น หลินซือซงบุกเบิกสร้างกิจการใหญ่โตจนกลายเป็นเศรษฐี เป็นที่นับหน้าถือตาของคนใ
Last Updated : 2024-11-19เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 23.คุณพ่ออย่าดื้อกับคุณแม่สิค่ะ
“คะ?” เธอจ่ายค่าขนมเค้กแล้วหันมามองเขาอย่างงุนงง “ขอโทษเรื่องอะไรคะ”“เมื่อก่อนค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้านผมเป็นคนจัดการเองทั้งหมด ตอนนี้คุณเป็นคนดูแลบ้าน ผมควรให้คุณถือเงินทั้งหมด”“เรื่องแค่นี้เอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่” เธอยักไหล่ ปกติเธอคุ้นชินกับการใช้เงินแบบจำกัดจำเขี่ย เพราะรายได้อันแสนน้อยนิดแม้วิ่งรอกรับงานตัวประกอบหลายเรื่องก็ตาม“สามีภรรยาก็เหมือนคนเดียวกัน ยังไงเรื่องเงินก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”‘แต่เงินเดือนของเธอก็คือของเธอนะ ไม่ใช่ของเขา’กั๋วคังเหรินเห็นแววตาขบขันในดวงตาคู่สวยของภรรยา แปลกใจที่เธอยังยิ้มได้ทั้งที่... ช่างเถอะ พูดไปทุกอย่างก็เป็นความผิดของเขา ขนมเค้กใส่กล่องเรียบร้อยแล้ว เขาได้แต่ยืนมือหญิงสาวยื่นมือไปรับมาประคองไว้ราวกับสิ่งล้ำค่า ทำให้เขารู้สึกผิดหนักขึ้น ที่ผ่านมา เธอต้องลำบากเพราะเขา ทั้งที่เขาเคยสัญญากับประธานหลินไว้ว่าจะดูแลเธอให้ดี ไม่ใช้ต้องลำบากกายและใจ ถ้าประธานหลินยังอยู่ ได้เห็นหลานชายหญิงคงมีความสุขไม่น้อย “กลับกันเถอะค่ะ เด็กๆ รอแย่แล้ว” “ครับ”เขาเปิดประตูร้านให้หญิงสาวเดินออกไปก่อน แล้วยื่นมือไปรับกล่องเค้กมาถือเอง“ให้ผมถือให้ดีกว่า”
Last Updated : 2024-11-19เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่24. แปลงผัก
“ไปดูแปลงผักหลังบ้านกันค่ะ” เด็กสองคนพยักหน้ารับด้วยท่าทางดีอกดีใจเพราะอยากชวนคุณแม่ไปเล่นกัน หลินเหยาซื่อหยิบผ้ากันเปื้อนลายเดียวกันแล้วสวมให้ลูก จางลี่จางหย่งช่วยกันผูกปมเชือกที่ด้านหลัง เธอสอนเด็กๆ ให้ช่วยเหลือกัน เธอเองสวมผ้ากันเปื้อนตอนทำงานอยู่แล้วเพราะเกรงว่าเวลาลงสีที่ภาพจะเลอะเสื้อผ้า เมื่อชุดพร้อมเด็กทั้งสองก็จูงมือแม่ไปที่แปลงผักหลังบ้าน หลายวันก่อนเพิ่งเอาชิงช้ามาตั้งไว้ วันนี้คนสวนกำลังลงเถาองุ่น เธอไม่รู้ขั้นตอนการปลูกองุ่น เคยเห็นแต่ผลในซุปเปอร์มาเก็ต แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้แปลงผักของเธอกลายเป็นสวนหย่อมน่ารักไปแล้ว “คุณผู้หญิง” ลุงจวงผู้ดูสวนทักด้วยท่าทีนอบน้อม “เหนื่อยหน่อยนะคะ”หลินเหยาซื่อยิ้มรับเดินตามมือน้อยๆ ที่จูงไปที่แปลกผัก ผักกาดหอมสีเขียวสดพร้อมถูกกลายเป็นสลัดจานโปรด เธอนั่งลงพร้อมเด็กๆ ที่ชี้ชวนให้ดูผักในแปลงผักเล็กๆ ตรงหน้า “ความจริง พวกเราไม่ควรทิ้งคุณผู้หญิงไปเลย” ลุงจวงพูดอย่างรู้สึกผิด “นายท่านดูแลพวกเราและครอบครัวอย่างดีมาตลอด พอมีปัญหาพวกเราก็พากันทิ้งคุณผู้หญิงไปกันหมด”
Last Updated : 2024-11-19
Latest chapter
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 49. ตอนพิเศษ 3.
จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นผูกพันในแววตาคู่นั้น หลินเหยาซื่อไม่แน่ใจว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาคือคนที่เคยกุมมือไว้ก่อนที่จะสิ้นใจดวงตาหลังแว่นสายตาตื่นตกใจที่เห็นดวงตาคู่สวยมีหยดน้ำตา “คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า มีอะไรผิดปกติไหม”หญิงสาวใส่หน้าไปมา “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ทำไมตัวเองถึงมีน้ำตา”เธอพยายามหัวเราะเช่นทุกครั้ง เวลามีอะไรเธอมักจะหัวเราะเสมอ กระทั่งครั้งนี้เธอก็หัวเราะทั้งที่มีน้ำตา ชายหนุ่มยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม“สัญญากันแล้วนี่นา ว่าจะไม่หลับไปนานแบบนี้อีก”คราวนี้หญิงสาวตกใจกับคำพูดของเขา“เมื่อกี้คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ”‘คุณหมอ’ ชายหนุ่มยิ้มเศร้า เธอคงจำเขาไม่ได้สินะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วขยับตัวรักษาระยะห่างระหว่างหมอกับคนป่วย ทั้งที่เขาอยากคว้าเธอมากอดแนบอกเหลือเกิน‘จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่เขาจำเธอได้ก็พอ’ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตที่ยังมีแววสงสัย เรื่องแบบนี้เล่าไปจะมีใครเชื่อ ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากภรรยาตายจากได้ห้าปี เช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าของร่างนี้ป่ว
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 48. ตอนพิเศษ 2.
หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ มองตัวเองในกระจก ยกมือขึ้นเปิดเส้นผมที่ปรกหน้าเห็นรอยแผลจากการถูกกระแทกต้องเย็บยี่สิบเข็ม คุณหมอแจ้งว่าถ้าเธอต้องการทำศัลยกรรมเพื่อลบรอยแผลเป็นก็ทำได้ เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอหัวเราะและตอบไปว่า“ไม่เป็นไรค่ะ แผลเป็นนิดเดียว”แต่จริงๆเธอเสียเงินหลายหมื่นหยวน ในปีค.ศ. 2023 นี้ เธอคือผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา เหลือเงินติดบัญชีอยู่ไม่เท่าไหร่ โชคยังดีที่บริษัทภาพยนตร์ที่เธอรับงานเป็นตัวประกอบเห็นใจให้เงินค่าทำขวัญมาจำนวนหนึ่ง ส่วนค่ารักษาพยาบาลนั้นมาจากประกันอุบัติเหตุ เธอจึงไม่ต้องเป็นหนี้สินล้มละลายเพราะการรักษาตัวเอง แต่ข่าวที่เธอช่วยชีวิตคนอื่นก็ทำให้เธอกลายเป็นที่สนใจ ตอนนี้แม้เธอเป็นแค่ตัวประกอบ แต่ก็มีหลายบริษัทอยากให้เธอไปร่วมเล่นซีรีย์บทเล็กๆ ถึงอย่างไรหน้าตาเธอก็ไม่ได้สะสวยพอจะเป็นถึงนางเอกได้ และยิ่งตอนนี้มีแผลเป็นที่หน้าผากอีก ต่อให้ใช้ make up ปิดบังยังไง ก็ยังเห็นอยู่ดี แผลเป็นไม่ได้น่าเกลียดเท่าไหร่ เห็นแล้วก็อดคิดถึงแผลเป็นของผู้ชายคนนึงไม่ได้ แผลเป็นของเขาใหญ่กว่าเธอมาก ผ่านมาหลายปี แผลเป็นนั้นก็เป็นรอยจางๆหลินเหยาซื่อต้องทำกายภาพบำบัดที่โรงพยา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 47. ตอนพิเศษ 1.
“ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ พ่อก็รักไม่น้อย ปกว่ากัน แล้วพวกลูกล่ะ จะรักน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรือเปล่า”“แน่นอนครับค่ะ พวกเรารักน้อง อยากให้น้องออกมาเร็วๆ จะช่วยคุณแม่เลี้ยงน้องและเล่นกับน้อง” คนเป็นแม่หัวเราะเสียงใส จะช่วยแม่เลี้ยงน้องหรืออยากเล่นกับน้องก็ไม่รู้เสียงหัวเราะของคนในครอบครัว ละลายความหม่นเศร้าที่เคยปกคลุมในบ้านหายไปหมดสิ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปตรงหน้า“เข้าบ้านเถอะเย็นแล้ว อากาศเย็น เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา”หญิงสาวมองมือใหญ่แข็งแกร่งที่ยื่นมาตรงหน้า เธอรู้ว่ามือคู่นี้จะคอยประคองเธอไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เช่นเดียวกับเธอที่สัญญาไว้กับเขาว่าจะจับมือเขาไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบางที...นี่อาจเป็นเหตุผลที่โชคชะตาส่งเธอมาในปีนี้ 1980 เพื่อได้รับใครสักคน และเพื่อให้หัวใจได้ถูกรัก.จบ.ลืมตาอีกครั้งหญิงสาวลืมตาขึ้นแล้วพบว่า ตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ต้องตั้งสติอยู่นานกว่าจะรู้ว่า ตัวเองตื่นมาในปีค.ศ. 2023 เธอคือผู้รอดตายอย่างปาฏิหาริย์ในอุบัติเหตุรถบัสตกเขาลงแม่น้ำหลินเหยาซื่อจำได้ว่าตอนที่ฟื้นขึ้นมา เธอสบตากับดวงตาคู่หนึ่งแม้เขาจะสวมหน้ากากอนา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 46. หอมกลิ่นความรัก
คราวนี้เห็นทีจะจบเรื่องแล้วจริงๆ หลินเหยาซื่อถอนหายใจอย่างหอบเหนื่อย เธอถึงกับหมดแรงนั่งลงไปกับพื้น สามีเห็นแล้วก็รีบเข้าไปประคองอุ้มเธอขึ้นมาไว้บนเตียง เขาสั่งการกับเว่ยฉือให้จัดการเรื่องทั้งหมดแทนเขา เมื่อในห้องไม่มีคนนอกแล้ว ลูกทั้งสองคนก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาหาแม่ได้“คุณแม่เกิดอะไรขึ้นครับ/ค่ะ”เด็กน้อยสองคน ปีนขึ้นเตียงรีบเข้ามากอดแม่ เด็กฝาแฝดคนแย่งกันพูดเสียงดัง บรรยากาศกลับสดใสอีกครั้ง หลินเหยาซื่อส่ายหน้าไปมา บทเรียนต่อไปเธอต้องสอนให้ลูกพูดเสียงให้เบาลงกว่านี้ แต่เอาเถอะ เวลานี้เสียงของลูก ไพเราะที่สุดแล้ว“ขอแม่หอมแก้มเพิ่มพลังหน่อยสิ” หญิงสาวพูดขึ้น เด็กน้อยสองคนก็รุมหอมแก้มกันใหญ่สามีถอนหายใจแล้วค่อยยิ้มออกมา ทั้งที่เมื่อครู่เจอเรื่องอันตรายมากแต่เธอก็ยังยิ้มได้ คนที่บ้าที่สุดอาจจะเป็นภรรยาของเขาก็ได้ คิดแล้วเขาก็หัวเราะออกมาหลินเหยาซื่อเสียงสามีหัวเราะ ก็หันไปทำหน้ายู่ใส่“หัวเราะอะไรคะ”“หัวเราะอะไรคะ/ครับ” ลูกสองคนพูดเลียนแบบแม่“ไม่มีอะไรครับ”คนเป็นพ่อพูดแล้วโบกมือไปมา แต่หลินเหยาซื่อสบตากับลูกทั้งสองส่งสัญญาณ คนเป็นสามีรู้สึกไม่ค่อยน่าไว้ใจแสร้งถอยหลัง แต
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 45. ภาพที่เห็นตรงหน้า
ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ดาราสาวปวดใจแทบเป็นบ้า ยิ่งเห็นกั๋วคังเหรินโอบกอดหลินเหยาซื่ออย่างปกป้องและความห่วงใย ครั้งหนึ่งอ้อมกอดนั้นเคยเป็นของเธอมาก่อน ทำไมมันถึงมาจุดนี้ได้ ทำไมไม่ใช่เธอที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ดาราสาวแหงนหน้าหัวเราะ ท่าทางไม่ต่างจากคนเสียสติ โลกไม่ยุติธรรมเสียเลย เธอมองหน้าชายที่เคยรักผ่านม่านน้ำตา“ทำไมคะ ทำไมคุณไม่รักฉัน ทำไมคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น”ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง เขาประคองร่างของภรรยาขึ้น มองเห็นหยดเลือดจากที่เธอกระชากสายน้ำเกลือออกก็ปวดใจ โชคดีที่ลูกสาวลูกชายไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เขาไม่อยากให้ลูกๆ ต้องมาเห็นภาพแบบนี้“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว คุณจะรื้อฟื้นทำไม คุณเองก็ไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว ระหว่างที่เราคบกัน ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณมีคนอื่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ได้ยินดังนี้ ดาราสาวถึงกับหน้าซีดไป เพราะเธอคิดเสมอว่าเขาไม่เคยรู้เรื่องราวด้านมืดของเธอเลยชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง“ให้มันจบแค่นี้เถอะ คุณมีชีวิตของคุณ ผมมีชีวิตของผม ผมมีภรรยาและลูกที่รักมากและผมต้องดูแลพวกเขา นอกจากหลินเหยาซื่อแล้ว ชีวิตนี้ผมไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว เห็นแก่ควา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 44. ความจริง
หลังจากมั่นใจว่า ในห้องไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว หลินเหยาซื่อจึงลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอรู้สึกรำคาญสายน้ำเกลืออยู่บ้าง แต่จะทำอย่างไรได้ก็สถานะตอนนี้เป็นคนป่วยนี้นะเธอไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองอีกเมื่อไหร่ เธอจะหลับไปแบบนี้อีกไหม หลับไปยาวนานถึง 7 วัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ แม้กระทั่งหมอ แต่ตัวเธอเอง ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า ชีวิตที่ได้มาใหม่นี้ จะใช้ได้ยาวนานเพียงใด แต่ที่สุดแล้ว ก็ยังมีลมหายใจอยู่ โดยเฉพาะในชาตินี้ เธอรู้ดีว่า มีสิ่งที่สำคัญที่สุดรออยู่ นั่นก็คือ ลูกชายหญิงฝาแฝดของเธอ ที่แม้ซนเหมือนลิง แต่เธอก็รักพวกเขามากแม้ไม่มีความทรงจำที่อุ้มท้องพวกเขา แต่เธอก็รู้สึกว่าทั้งสองเป็นลูกของเธอจริงๆหญิงสาว มองไปที่โต๊ะตรงหัวเตียง มีกระเช้าผลไม้ตั้งอยู่ มีผลไม้หลากชนิด เธอเอื้อมมือไปหยิบแอปเปิ้ลสีสวย เห็นแล้วก็คิดถึงงานที่ทำค้างอยู่ Collection ใหม่ครั้งหน้า เธอน่าจะออกแบบลายผ้า เป็นรูปผลไม้เด็กๆชอบผลไม้สีสันสดใส น่าจะทำลายผ้าแล้ว ทำของอย่างอื่นด้วยก็ดีนะหลินเหยาซื่อคิดฝันไปไกลถึงกิจการของตัวเอง และเม็ดเงินที่จะเข้ากระเป๋า เมื่อมีเงินมาก เธอก็สามารถท
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 43. ทำให้เป็นห่วง
แม้จะไม่ได้อาบน้ำแต่ก็สบายตัวขึ้น หลินเหยาซื่ออารมณ์ดีขึ้น เธอเดินกลับมานั่งบนเตียง ผู้ชายตัวโตบังคับให้เธอลงนอน แต่เธอตีแขนเขาเบาๆ “นอนเยอะแล้วค่ะ ให้นั่งบ้างเถอะ” เธอกวาดตามองเขาแล้วดึงแขนให้เขามานั่งข้างๆ ยื่นมือไปแตะบริเวณที่จำได้ว่าเคยเห็นเลือดไหล “หลังก็มีแผลเป็น หน้าจะมีแผลเป็นอีกไหมนะ” “คุณกลัวเหรอ” เขาถามยิ้มๆ เขาเป็นผู้ชาย แผลเป็นไม่ได้สำคัญกับเลยสักนิด “เปล่าเสียหน่อย ฉันเป็นห่วงคุณต่างหาก คุณให้คุณหมอตรวจร่างกายหรือยังคะ ทุกอย่างโอเค.ไหม” “ผมบาดเจ็บเล็กน้อย คุณต่างหากที่หลับไป หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ” “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” “ผมต่างหากที่ทำให้คุณต้องบาดเจ็บ” “ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ-เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของเราแล้วค่ะ” นอกจากแม่แล้ว เขาก็ไม่เคยมีใครใกล้ชิดแบบนี้ แม้แต่ตอนที่คบกับเดซี่ แม้ภายนอกใกล้ชิดกันแต่ระยะห่างของหัวใจนั้นไกลมาก เสียงประตูห้องเปิดออก กั๋วคังเหรินคิดว่าลูกๆกลับมาแล้ว แต่เมื่อหันไปดูจึงพบว่าเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอหน้
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 42. ตื่นพบความจริง
ทันทีที่ลืมตา ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยสองคนที่หน้าตาคล้ายกันจนเหมือนพิมพ์เดียวกันนั่งจ้องหน้าด้วยแววตาวิตกกังวล ทำให้เธอยื่นมือไปตั้งใจจะคว้าเอาเด็กสองคนมากอด แต่มีสายน้ำเกลือติดที่แขนทำให้ชะงักไป หลินเหยาซื่อทำหน้างุนงงและสับสนว่าเธออยู่ในปีค.ศ.ไหนกันแน่ “คุณแม่ตื่นแล้ว!” จางลี่กับจางหย่งผสานเสียงขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนหลินเหยาซื่อต้องหยีตาและทำให้กั๋วคังเหรินที่ยืนคุยกับคุณหมอรีบสาวเท้ามาข้างเตียงภรรยาสาว “เหยาซื่อ...ได้ยินผมไหม?” กั๋วคังเหรินถามเสียงสั่น เขาเองก็กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอได้ เพราะลูกยังต้องการเขาอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” เธอถามและพบว่าน้ำเสียงแหบแห้งเหลือเกิน “ฉันอยู่ที่ไหน” “โรงพยาบาล...” เขาเอ่ยชื่อออกไป “คุณหลับไปเจ็ดวันเลยทีเดียว” “เจ็ดวัน...” หลินเหยาซื่อยังมึนงงอยู่ แต่เมื่อยื่นมือไปแตะใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้สัมผัสไออุ่นที่คุ้นเคยก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป “ขอโทษที่หลับไปนานนะคะ” เธอหันไปมองลูกทั้งสองที่ทำตาแดงๆ มองเธอ “แม่หลับไปหลายวัน ดื้อกับคุณพ่อหรือเปล่า
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 41. ผมไม่เป็นไร
หลินเหยาซื่อถูกแรงกระแทกทำให้ผวาตื่น เธอหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นตระหนก รถยนต์ส่ายไปมาอย่างน่ากลัว ความทรงจำสุดท้ายก่อนจะมาฟื้นในปี1980คือรถบัสที่ส่ายไปมาและพุ่งตกเขา เธอตื่นตระหนกด้วยคิดว่าตัวเองกลับไปสู่เหตุการณ์ในปี2023 แต่มือที่กุมมือแน่นอยู่นั้นทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในปี1980กับผู้ชายที่ชื่อกั๋วคังเหริน“เกิดอะไรขึ้นคะ”“เชื่อใจผม” เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอดกดศีรษะเธอให้ซุกกับแผ่นอกของเขา“เว่ยฉือ”“พวกมันมากันหลายคน ผมจะพยายามสลัดพวกมันให้หลุด อ๊ะ!”รถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าชนจากท้ายรถอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดันให้ไปด้านหน้า เว่ยซือจะหักพวกมาลัยหลบแต่รถยนต์อีกคันมาขนาบข้าง ดวงตาดำจ้องมองผ่านหน้าต่างรถ กั๋วคังเหรินเห็นปากกระบอกปืนส่องมาตรงมาทางเขาก็รีบกดร่างหลินเหยาซื่อให้หมอบลงไป เว่ยซือเห็นท่าไม่ดีเหยียดคันเร่งหนีให้พ้นวิถีปืน ทว่ารถยนต์เสียหลักออกนอกเส้นทางพุ่งตกลงไปในแม่น้ำ!รวดเร็วจนหลินเหยาซื่อไม่ทันกรีดร้อง เธอรู้สึกว่าร่างกระเด็นกระดอนในรถยนต์ แต่ก็มีกั๋วคังเหรินกอดไว้แน่น เธอหูอื้อไม่ยินเสียงใดทั้งนั้น ราวกับเคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน ใช่ ...มันเคยเกิดขึ้นในรถบัสที่เธอนั่งเดินไปเป็น
