บททั้งหมดของ บุปผาต้องมนตร์: บทที่ 61 - บทที่ 70

“หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือไร” นางแสร้งหันไปมองทางอื่น ทำให้เห็นว่าคนกลุ่มหนึ่งล้อมวงคล้ายทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง “เจ้านี่หัวรั้นไม่ใช่เล่น” พูดพลางยกน้ำชาขึ้นดื่ม แต่เมื่อไม่เห็นนางโต้ตอบจึงมองตามสายตาของนาง ไม่ไกลนักมีคนแต่งกายด้วยหนังสัตว์ บนศีรษะประดับด้วยเขาวัวดูน่ากลัว ใบหน้าแต้มสีจนแทบไม่รู้ว่าใบหน้าเดิมเป็นเช่นไร “พวกเขาทำอะไรเหรอ” ถามแล้วชะเง้อคอยาวด้วยความอยากรู้ “รักษาคนป่วย” “หือ? อะไรนะ” นางหันไปมองเขาด้วยความงุนงง “ข้าไปดูใกล้ๆ ได้ไหม” หน้าตาแบบนี้มีหรือใครจะกล้าขัด จ้าวจิ่นสือเห็นว่าเหล่าผู้เฒ่าไม่ได้สนใจพวกตนแล้วจึงพยักหน้ารับ หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วแทบจะวิ่งไปยังคนกลุ่มนั้น นางยืนดูด้วยความสนใจ เห็นคนแต่งตัวประหลาดผู้นั้นเต้นรำร้องเพลงที่นางไม่เข้าใจ คนป่วยราวสี่คนนั่งอยู่ แต่ละคนปากแห้ง ตัวสั่น ดวงตาเหม่อลอย นางฝืนสงบใจยืนดูอย่างนิ่งเฉยทั้งที่ตัวเองอยากวิ่งเข้าไปพาคนกลุ่มนั้นออกมารักษา ปล่อยให้นั่งตากแดดเที่ยงวันได้อย่างไรกัน หัวใจนางถูกบีบรัดจนต้องยกมือขึ้นทาบอกสะกดความเจ็บปวดนั้นไว้ ครู่ต่อมาผู้ที่

ไม่ทันได้ส่งเสียงหวีดร้อง ขาก็ไม่ยอมขยับหนี ทำได้แต่หลับตาปี๋อยู่อย่างนั้น แต่เพียงอึดใจร่างนางก็ถูกรวบไปปะทะกับแผงอก หญิงสาวลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าคมคายก้มมองนางด้วยสายตาตำหนิ นางก้มหน้างุดทั้งที่หัวใจเต้นรัว แต่เมื่อตั้งสติได้ก็เงยหน้าขึ้น ได้ยินเสียงโอดครวญของหมอผีผู้นั้นที่นอนคลุกฝุ่นแบบไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าไปช่วย คงไม่ต้องถามว่าเขาปกป้องนางได้อย่างไร วิทยายุทธ์ระดับรองแม่ทัพแล้ว แค่นี้ไม่คณามือของเขาแน่ เพียงแต่...เขาอยู่ที่ใดกันถึงได้มาช่วยนางได้เร็วนัก “เห็นคนถือมีดพุ่งเข้าใส่ไยไม่หลบ เนื้อตัวทำจากเหล็กกล้าหรือไรกัน” นางอ้าปากจะเอ่ยขอบคุณ แต่พอได้ยินเขาดุ หญิงสาวก็หุบปากแล้วสะบัดหน้าหนี ถ้านางขยับเท้าได้ก็ไม่ต้องมายืนให้เขาทำหน้าดุใส่แบบนี้หรอก! ชิ! เห็นท่าทางของนางแล้วเขาก็กลั้นหัวเราะ แต่เพราะต้องแสร้งทำหน้าขึงขังอยู่ ไม่เช่นนั้นเขาคงแหงนหน้าหัวเราะลั่นไปแล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ นางกลัวจนขยับเท้าไม่ได้ แม้เขาจะไม่ได้อยู่ใกล้ แต่นางอยู่ในสายตาของเขาตลอด มีหรือที่จะยอมให้มีอันตรายใดมาแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บ “เจ้า! เจ้า

จ้าวจิ่นสือก้าวยาวๆ พาร่างที่อ่อนปวกเปียกลงบนที่นอน ลมหายใจของนางทำให้เขาพลอยร้อนระอุไปด้วย ประคองศีรษะนางลงบนหมอน ท่าทางดุจกระต่ายน้อยของนางทำให้มุมปากของเขายกยิ้ม “เรา...เราออกมา..แบบนี้จะดีเหรอ” นางถามไปอย่างนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ร้อนวูบวาบในอกเหมือนคนเป็นไข้ หรือเพราะสุราที่ดื่มเข้าไปมาก“ข้าไม่ต้องการให้ใครจ้องมองเจ้า” น้ำเสียงแหบพร่าและจ้องมองนางอย่างเป็นเจ้าของ “ข้าไม่ใช่ของท่านเสียหน่อย” นางเถียงเสียงอ้อแอ้ มือเล็กดันแผงอกที่ทาบทับจนเกือบจะแนบชิด และไม่รู้ตัวว่าคำพูดของนางได้ไปยั่วยุเขาเข้าให้แล้ว ร่างใหญ่ลงนอนเคียงข้าง นางขยับตัวถอยห่าง แต่เตียงที่นางยึดครองมาผู้เดียวหลายราตรีมันไม่ได้กว้างอะไรนัก ขยับออกห่างได้แค่นิดเดียวเขากลับพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างนางไว้ ดวงตาดุดันของเขาจ้องมองนาง ร่างกายนางร้อนระอุขึ้นมาทันทีจนต้องปิดเปลือกตาหลบซ่อนตนเองทิ้งเสีย แล้วนางก็ต้องผวาลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อริมฝีปากถูกริมฝีปากหยักสวยกดจูบบดขยี้จนแทบหายใจไม่ออก!นางประท้วงด้วยการทุบแผงอกกำยำแต่ไร้ผล จุมพิตร้อนแรงทำให้นางเปิดปากยอมให้เรียวลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นน้อยๆ ของนาง มือที่ทุบแผง

แม้ปรารถนาจะปลดปล่อยไฟปรารถนาไปพร้อมกับนาง แต่ก็ทำได้เพียงหักห้ามใจ เป็นฝ่ายเร่งเร้านางจนร่างเล็กดิ้นทุรนทุรายบนที่นอน“จิ่นสือ...ข้า...ข้า...” ข้าไม่ไหวแล้ว!ได้แต่กรีดร้องออกมา ถูกเขาทรมานจนร่างกายแทบระเบิด ไฟราคะแผดเผานางจนมอดไหม้ ร่างกายนางกระตุกเกร็งจนผวาเข้ากอดเขาแน่น ใบหน้าซบอยู่ที่ซอกคอของเขา ปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปพร้อมกับระลอกความรัญจวนที่เขาปรนเปรอให้จนนางสำลักล้นกลายเป็นน้ำตาใสๆ“เหนียงเอ๋อร์” เขากระซิบเรียกก่อนจูบน้ำตาของนางเบาๆ ค่อยๆ ถอนนิ้วออกจากกลีบดอกไม้ที่สั่นระริก ประคองนางที่หอบหายใจแรงกอดไว้อย่างปลอบโยน“เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า” เขาประกาศความเป็นเจ้าของในตัวนาง “ต่อไปนี้ทุกเรื่องของเจ้าคือเรื่องของข้า ข้าจะดูแลคุ้มครองเจ้า”จ้าวจิ่นสือกอดร่างเปลือยเปล่าที่อ่อนระทวยในวงแขน นางปรือตามองเขา เห็นความมั่นคงฉายในดวงตา หัวใจของนางก็พลันอบอุ่นขึ้น“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ทอดทิ้งเจ้า” เขายกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ชื้นเหงื่อบนใบหน้าของนาง ไม่กล้าเอ่ยปากพูดไปว่า หากแม้บิดาของนางไม่อยู่หรือหาไม่พบ เขาก็จะไม่ปล่อยให้นางต้องระหกระเหินใช้ชีวิตเร่ร่อนตามลำพังเช่นที่ผ่านมานาง

เห็นคนตัวเล็กแสดงท่าทีฮึดฮัดเอาจริง เขาก็ได้แต่กลั้นยิ้ม เอาเถอะ ตอนนี้ไม่ได้ ก่อนนอนค่อยแวะมากล่อมนางก็ได้ คิดได้ดังนั้นก็ยอมถอยออกไปอย่างง่ายดาย ยืนมองจนนางปิดประตูแล้วเขาจึงหมุนตัวเดินออกมา เพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทาง หลังจากอาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อไคลออกหมดจดแล้ว นางแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำสิ่งใดได้อีก แม้แต่กับข้าวมื้อเย็นที่ปกตินางจะเข้าครัวไปช่วยปาน่า แต่กลายเป็นว่าเมื่อนางนั่งบนเตียงตั้งใจแค่นั่งพักสักครู่จะเดินออกไป นางกลับผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว หญิงรับใช้ที่เข้ามาเชิญอิงฮวาไปร่วมโต๊ะมื้อเย็นกับโจวฟู่หรงเห็นหญิงสาวหลับคอพับอยู่ ลองเรียกสองสามครั้งนางก็ไม่ขยับตัว หญิงรับใช้จนใจจึงค่อยๆ เดินออกไปรายงานหัวหน้าโจวให้ทราบ “หลับ? นางหลับอย่างนั้นรึ ให้คนจัดเตรียมอาหารไว้ในห้องของนางก็แล้วกัน เผื่อนางจะตื่นมาแล้วหิว” โจวฟู่หรงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วย้ายสายตามาที่บุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้าม“เห็นทีมื้อนี้ท่านต้องทนกินข้าวพร้อมข้าเสียแล้ว” “เป็นเช่นนั้นก็ดียิ่ง ข้ามีเรื่องอยากหารือกับท่านเช่นกัน” จ้าวจิ่นสือเพียงคีบเนื้อเข