Semua Bab Hindi Matanggihang Asawa ng Bilyonaryo: Bab 71 - Bab 80

(ARIELLE’S POV)Kumukuha ako ng mga gulay at iba pa na mga cooking utensils para ihanda ng may maramdaman ako sa sikmura ko. Napapikit ako habang nakahawak sa kitchen counter, hinihintay ko na mabawasan ang sakit. Alam ko kung anong pakiramdam ito dahil pamilyar ako dito.Nagsimula ito noong tatlong araw na ang nakararaan, at noong una, ang akala ko may nakain lang ako. Pero nangyari ito ulit, at naulit na naman, at pangatlong araw na ito ngayon.Hindi ko ito masyadong inisip dahil hindi ito masakit na pakiramdam, biglaan lang na paramdam sa sikmura ko na parang alon. At makalipas ang ilang segundo, mawawala ito na parang hindi nangyari.Dahil napagdesisyunan ko na hindi ito seryoso, hindi na ako nag-abala na sabihin sa nanay ko o kay Ashley. Magwawala sila at kakaladkarin ako sa ospital, at ayaw ko na sa ospital. Maraming masasakit na alaala ang naalala ko doon. Kaya isinantabi ko ang mga ideyang ito, napagdesisyunan ko na itigil na ang pag-iisip dito. Hindi ko na kailangan na big

(ARIELLE’S POV)Narinig ko ang mga sinambit ng doktor, at tumigil ako, panandalian ko nakalimutan huminga. Nanlaki ang mga mata ko, at napanganga ako habang nahihirapan iproseso ang mga salita at nilalabanan ang sarili para huminga ulit.BUNTIS?Paano iyon mangyayari? Humarap ako kay Ashley, inaasahan ko na hindi rin siya makapaniwala tulad ko, at natulala lang siya. Nanlaki ang mga mata niya at napanganga siya sa pagkabigla.Hindi ko alam kung paano pero nagawa ko na pakalmahin ang sarili ko, pero nanginginig ang boses ko. “Ano?” nautal ako, ang boses ko ay halos bulong.Humigpit ang kapit ni Ashley sa kamay ko, pero hindi ko ito napansin halos. Masyado akong abala sa pagpoproseso at pagtatanong tungkol sa nakakagulat na balitang narinig ko.“Dok,” patuloy ko. “Nagdududa ako na ang taong may marangal na trabaho tulad mo ay gusto na magbiro. Pakiusap, sabihin mo na biro lang ito.” Itinulak ko ang file pabalik sa kanya, nanginginig ang mga kamay ko. “Heto, tignan mo, at siguruhin

(ARIELLE’S POV)“Aaalis? Anong ibig mo sabihin?” tanong ni Ashley, mukha siyang tulala.“Hindi… hindi na ako puwede manatili dito. Kailangan ko lumayo mula sa lahat. Mula kay Jared, kay Sofia, mula sa lahat ng ito,” sagot ko.Pinanood ko ang pagbabago ng ekspresyon ni Ashley, at lalo akong nasaktan. Alam ko na hindi magiging madali para sa kanya na tanggapin ang balitang ito, pero ilang oras na ang nakararaan, matapos umiyak at magising, malalim ang naisip ko at napagdesisyunan na ang pag-alis ang pinakamaganda. Nagdududa ako na makukuha ko ang pag galing na deserve ko kung mananatili ako sa kapaligiran kung saan ipinapaalala sa akin ang sakit at nawala sa akin.“Saan ka pupunta?” tanong ni Ashley, nakakagulat na kalmado ang boses niya. Alam ko na nagkukunwari lang siya, pero nagpapasalamat ako na ginagawa niya ang best niya para maging malakas kumpara sa akin, na nanggigilid na ang mga luha.“Sa totoo lang, hindi ko pa alam. Ang alam ko lang ay kailangan ko na umalis. Hindi ako p

(ARIELLE’S POV)“Italy?” inulit ni Ashley, nanlaki sa gulat ang mga mata niya.“Oo, ang mga founder ng scholarship ay may academy sa Italy,” sagot ko, nagsisimula akong masabik.“Anong scholarship?” tanong ni Ashley, nakakunot ang noo sa gulo.“Ang sinabi ni Mr. Stone sa akin, ang manager ko,” paliwanag ko. “Tinanggihan ko ito noong una, pero sa tingin ko ito ang solusyon ko para makamoveon ngayon.”“Sabihin mo sa akin—” sasabihin sana ni Ashley, pero tumayo na ako. Nagmadali akong pumunta sa sitting room at kinuha ang phone ko mula sa couch, tinapik ko ang calendar screen. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil napagtanto ko na dalawang linggo na lang bago mag-expire ang scholarship.“Anong nangyayari?” tanong ni Ashley.“Kailangan ko tawagan si Mr. Stone,” sagot ko, tinatawagan ko na ang numero niya.“Hello?” narinig ko ang boses ni Mr. Stone.“Hi, Mr. Stone. Tumatawag ako tungkol sa culinary scholarship. Alam ko na tumanggi ako noong una, pero interesado na ako ngayon at gusto

(JARED’S POV)Sabado ngayon, at naglakad ako palabas ng gym room pagkatapos ng matinding workout. Natulala ako ng makita ko si Sofia sa couch, palipat lipat ng channel sa TV. Sandali, hindi ba dapat naghahanda siya para sa charity event?“Huy, hindi ba dapat aalis ka na para sa charity event?” tanong ko, palapit ako sa kanya.Humarap siya sa akin at nagkibit balikat. “Hindi ako pupunta.”“Bakit?”“Hindi magnada ang pakiramdam ko,” sambit niya, nakahawak siya sa kanyang tiyan. “Hindi gusto ng baby ko na umalis ako.”Tumaas ang kilay ko. “So, ang pera na ibinigay ko sa iyo ay para lang sa wala?”“Oh, inorder ko ang dress, pero hindi na ako magdodonate.”Nagalit ako bigla na parang naghihintay na itong sumabog. “Anong nangyayari sa iyo, Sofia? Bakit ka humingi ng malaking pera at tapos ngayon hindi mo ito gagamitin sa charity event?”Nagalit din siya, tinumbasan ang galit ko. “Huwag mo ako sigawan sa maliit na halaga, Jared.”Huminga ako ng malalim, sinusubukan ko kumalma. “Sofi