All Chapters of เสน่หาวิชามาร: Chapter 31 - Chapter 40

สิรินนภาร้องไม่ออก ตื่นกลัวกับความมืดเปลี่ยวของทาง แต่พยายามเดินเข้าหาแสงไฟส่องสว่างที่อยู่ห่างไกลลิบๆ ตกลงว่าคืนนั้นเธอได้โบกรถพ่อค้าแม่ค้าที่จะเข้ามาซื้อผักในตลาดไปขายตามหมู่บ้าน แต่กว่าจะถึงบ้านก็ต้องเดินต่อจนเท้าระบมเพราะทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าถือ และกระเป๋าใบน้อยอยู่ในรถของสามี กว่าเที่ยงคืนร่างบางเดินโผเผมาถึงบ้านเรือนหอ เธอร้อนใจหวังจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่ฝ่ายชายที่กลับเข้ามาก่อนได้ลงกลอนประตูจนหนาแน่นไม่ให้เธอเข้าไปได้“คุณเบลคะ คุณเบลฟังรีนก่อน” หญิงสาวรีบละล่ำละลักเข้าไปอธิบายเมื่อเห็นร่างสูงเดินหอบกระเป๋าใบใหญ่ลงมา พอมองสำรวจถึงเห็นว่าเป็นกระเป๋าบรรจุข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอเอง “นี่คุณเก็บของไล่รีนออกจากบ้านเหรอคะ” เขาไม่ตอบซ้ำยังไม่ปลายตามอง หันหลังเตรียมจะเดินกลับเข้าบ้านจนสิรินภาต้องรับวิ่งมารั้งแขนไว้ แต่กลับถูกสะบัดแขนออกห่างจนหน้าหงายแทบล้ม“ไม่นะคะ มันดึกแล้วรีนจะไปอยู่ที่ไหน...โอ้ย!” คำตอบคือการโยนกุญแจรถเก๋งส่วนตัวใส่หน้าของเธอและสายตาเย็นชาเหน็บหนาว“เอารถคันนี้ไป ผมยกให้ ถือเป็นสมบัติจากผัวคนนี้ก็แล้วกัน แต่คุณจะไม่มีวันได้อะไรจากผมอีก แม้แต่เศษเงิน” เขาป

ถึงแม้จะเป็นห่วงแค่ไหนแต่ด้วยสถานะหย่าร้างตามกฎหมายทำให้บัวหอมและแดนไตรต่างพยายามยั้งจิตยั้งใจไว้ ผลตรวจอาการท้องแข็งและมีเลือดซึมไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับอายุครรภ์ย่างเข้าเดือนที่สี่ อดีตสามีภรรยาเลยแยกจากกันอย่างเงียบๆ เพราะเลขาส่วนตัวของชายหนุ่มโทรศัพท์มาตามให้เข้าพบนักลงทุนจากเยอรมันตามตารางนัด ในขณะที่บัวหอมแยกกลับเข้าไปทำงานที่บริษัทแม้จะยังเจ็บท้องอยู่ แม้จะต้องการให้ชายหนุ่มมาดูแลใกล้ชิด แต่ก็ทำได้เพียงเก็บเก็บความทุกข์ตรมขมขื่นด้วยความเหงาและอ้างว้างตอนนี้ชีวิตเธอตัวคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบงานบริษัทก็ยุ่งวุ่นวายขึ้นทุกวัน ปัญหาชีวิตที่รุมเร้าทำให้บางครั้งอดที่จะคิดถึงเจ้าชายในฝันของเธอ คนท้องอารมณ์มักไม่ค่อยปรกติ บ่อยครั้งที่อยากจะใช้ลูกเป็นข้ออ้างในการดึงเขากลับมาแต่อีกใจก็ไม่กล้า สุดท้ายคนบอกเลิกเองกลับต้องเสียใจเอง แต่ครั้นจะหวนกลับไปเอาคำว่ารักมากล่าวอ้างให้เขายอมคืนดีก็ละอายแก่ใจตัวเอง เพราะเหตุผลที่เขาทำทุกอย่างนั้นมันสวยหรูราวกับเทพบุตร เขาเหนื่อยเพื่อเธอ ลำบากใจเพื่อเธอ ยอมเป็นคนเนรคุณในสายตาอคติของเธอเพราะความกตัญญูต่อครอบครัวของเธอ แต่ความหวังดีสุดหัวใจกลับแปดเปื้อน

ชายหนุ่มเข้าครัวทำมื้อเช้า โจ๊กใส่ไข่ ไม่ผัก ไม่ขิงเป็นโจทย์ที่ตีแตกที่สุดสำหรับผู้ป่วย เขาเองก็เริ่มมีอาการปวดเบ้าตา แสบจมูกและเจ็บตึงที่คอ คงเพราะติดไข้หวัดจากการคลุกคลีลึกซึ้ง กันทั้งคืน ใช้เวลาต้มโจ๊กไม่นานนักค่อยยกมาบริการถึงเตียงนอน“พี่ตุ่น” สาวสวยตื่นขึ้นในตอนที่เขาเข้ามาในห้อง เป็นการตื่นที่สดชื่น ยิ้มหวานอรุณสวัสดิ์ ก่อนจะลุกมาสวมกอดเขาแนบแน่น “น้องบัวคิดถึงพี่ตุ่น” รีบบอกอย่างลิงโลด ปราศจากทิฐิ หลายเดือนที่ขาดเขามันแทบขาดใจ“พี่ทำโจ๊กมาให้ กินก่อนสิจะได้สบายท้อง” บอกกับคนที่กอดตนไม่ยอมปล่อย ดีที่ถ้วยโจ๊กไม่คว่ำใส่“พี่ตุ่นป้อน” ออดอ้อนมือกาวไม่ยอมผละออก ซ้ำยังกอดฝังตัวเข้ามาราวกับอยากจะหลอมเป็นคนเดียวกัน จมูกดมฟุดฟิดเพื่อเอากลิ่นผู้ชายเข้าไปให้เต็มปอดเต็มใจ ช่วงเวลาที่ขาดเขามันหนาวเหน็บและเธอขอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมเสียเขาไปอีกด้วยเหตุผลโง่ๆอะไรก็ตาม“ครับ เดี๋ยวพี่ป้อนนะ” อ้อมแขนแกร่งทำหน้าที่รองรับร่างบาง ในขณะที่มือก็เริ่มตักอาหารป้อนหญิงสาวที่อยู่ๆก็อยากจะเป็นง่อยให้เขาดูแล กินไปได้หนึ่งคำ คนป่วยงอแงขอรางวัลเป็นหนึ่งจุมพิต แดนไตรยิ้มละมุนยินยอมมอบจูบเบาๆทุกๆครั้งที่เ

“บัว...น้องบัวเหรอ” สะลึมสะลือถามเพี๊ยะ! เพี๊ยะ!!เธอตอบเสียงแหบพร่าคล้ายยังกำลังฝันหวานด้วยหน้าฝ่ามือและหลังฝ่ามือ จนเขาสร่างจากอาการง่วงนอน ความเย็นโล่งแบบคนไม่เคยถอดเสื้อผ้านอนทำให้รู้สึกตัวว่าตอนนี้ตนกำลังเปล่าเปลือยทั้งตัว ก่อนจะหันไปเห็นร่างอ้อนแอ้นบอบบางชันตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันซ้ำยังอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนักในหัวประติดประต่ออย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นจึงหันไปส่งสายตาจัดจ้าโชนแสงใส่เด็กสาวหน้าซื่อที่พึ่งรู้วันนี้ว่าเป็นคนใจคด“ลูกจัน!”“นี่มันอะไรกันคะ ทำไมคุณถึงมานอนกับลูกจัน ไหนว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม” ถามทั้งน้ำตาแห่งความผิดหวัง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง“เดี๋ยวก่อนน้องบัว เดี๋ยวครับ” ชายหนุ่มรีบสวมเสื้อผ้าและวิ่งตามลงมาคว้ากุญแจรถของอีกฝ่ายไว้ในจังหวะเฉียดฉิวที่เธอจะขึ้นรถหนี “มันไม่ใช่นะครับ มันไม่ใช่อย่างที่น้องบัวเข้าใจ” พยายามอธิบายแต่กลับถูกร่างเล็กพุ่งเข้ามากอดไว้จากด้านหลัง“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้ลูกจัน” ตะโกนสั่งพร้อมกับแกะมือกาวที่เกาะกุมอยู่“หนูไม่ปล่อย หนูเป็นของพี่ตุ่นแล้ว พี่ต้องห้ามไปง้อคุณบัวหอมเขาจะทำให้พี่เสียใจ พี่มีหนูก็พอไม่ต้องมีเขาก็ได้” เด็กส

สกาวเดือนทำได้เพียงร้องไห้ ร้องไห้และร้องไห้ ไม่กล้าก้าวเท้ากลับเข้าไปในบ้าน แม้แต่ไปหยิบรองเท้าที่ถอดอยู่ชั้นวางหน้าบ้านยังไม่กล้า ในใจแตกสลายกับความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ทำลงไป เธอไม่คิดว่าพ่อบุญธรรมจะตื่นขึ้นมาก่อน ความตั้งใจของเธอมีเพียงแค่ให้บัวหอมมาเห็นฉากนั้นฉากเดียวแล้วหนีไปเท่านั้น สุดท้ายต้องเดินฝ่าค่ำคืนอันหนาวเหน็บเพื่อไปขอความช่วยเหลือจากอติชน ต้องโซซัดโซเซท่ามกลางอากาศหนาวและไม่ได้ใส่รองเท้า แต่เขาไม่ต้อนรับเธอเข้าบ้าน เหมือนอย่างเคย กลับเปิดประตูเล็กน้องและพูดคุยอยู่หน้าบ้าน“มีอะไรถึงมาหากันแบบนี้ เคยบอกไปแล้วนิว่าจะมาบ้านให้โทรบอกก่อนถ้าฉันสะดวกฉันจะไปรับเอง” ทักทายด้วยคำพูดเชิงตำหนิ ห่างเหินและเย็นชา ไม่ได้เหลียวแลรอยแตกช้ำที่มุมปากและแก้มนวลของเด็กสาวแม้แต่น้อยวันนี้ของเขาไม่ได้มีสำหรับเด็กใจแตกคนนี้ เขาพานางแบบที่วินาทีนี้เซ็กซี่ที่สุดในประเทศมาหาความสำราญในบ้าน และการได้พบกับเด็กหน้าตาโง่ๆ เซ่อๆที่มีแต่พูดถึงไอ้แดนไตรมันจะพาลให้อารมณ์เสีย “คุณอาร์ต พี่ตุ่นไล่หนูออกจากบ้าน เขาเกลียดที่หนูทำแบบนั้นกับเขา เขาตบหนูด้วย” เธอหมายถึงวางยาจัดฉากที่ถูกแดนไตรและบัวหอมจับไ