All Chapters of เสน่หาวิชามาร: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากทะเลาะกัน เด็กสาวกลับมาเก็บข้าวของด้วยอารมณ์ชั่ววูบเตรียมจะหนีออกจากบ้าน รีบโทรติดต่อขอความช่วยเหลือจากอติชนที่หวังดีต่อเธอที่สุดในยามนี้ “คุณอาร์ต พี่ตุ่นเขาต่อว่าหนูที่หนูไปก้าวร้าวใส่คุณบัวหอม หนูไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว” รีบกรอกเสียงลงไปทันทีที่ปลายสายกดรับสาย“ใจเย็นๆนะ เกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มปลายสายละมือจากเอกสารการลงทุนตรงหน้าเพื่อฟังในสิ่งที่สกาวเดือนละล่ำละลักบอก “ถ้าอย่างนั้นนั่งแท็กซี่มาที่บริษัทฉันก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวเราค่อยคุยกันตกลงไหม หยุดร้องไห้ก่อนนะเดี๋ยวฉันจะฟังไม่รู้เรื่อง”อติชนมีจิตวิทยาที่ถูกใจคนน้อยใจมากที่สุดในยามนี้ โดยทำให้เธอรู้สึกมีคนที่อยู่เคียงข้างความเจ็บปวดที่เหมือนถูกพ่อบุญธรรมทอดทิ้ง เพียงเพราะเขากำลังมีลูกน้อยคนใหม่ ลูกที่โตเป็นสาวแล้วอย่างเธอก็หมดความสำคัญ พี่ตุ่นที่เคยใจดี อ่อนโยนในตอนนี้ตวาดเธอเสียงดุดันที่ไปแตะต้องล่วงเกินอดีตภรรยาและลูกของเขาหลังจากวางสายแววตาและท่าทีอ่อนโยนเมื่อครู่ของอติชนพลิกผันเป็นยิ้มเยาะ ซาตานวายร้ายแทบระเบิดเสียงหัวเราะออกมาสุดเสียงอย่างสาแก่ใจ ไม่ได้บัวหอมก็ขอทำลายอีกคนที่เหมือนเป็นดวงใจของแดนไตร! นี่คือปณิธานที่เขา

“ลูกจัน ฉันคิดว่ามันจะดีกว่านะถ้าคนที่ได้อยู่ข้างๆนายตุ่นเป็นลูกจัน” คำง่ายๆแต่ความหมายสุดลึกล้ำ เขาจะฝึกสอนให้เด็กคนนี้เป็นผู้หญิงที่เข้าไปแทรกกลางระหว่างใจของแดนไตร ให้มันมาหลงใหลใคร่รักในเด็กสาวคนนี้แทนการพยายามกลับไปคืนดีกับภรรยาเก่า เด็กวัดอย่างแดนไตรไม่สมควรได้บัวหอมตั้งแต่ต้น เขาแค้นแทบบ้าที่รู้ว่ามันคือคนที่ได้แต่งงานกับหญิงที่เขาตามจีบอยู่หลายปี“หนูก็อยู่กับพี่ตุ่นทุกวันอยู่แล้ว เราอยู่บ้านเดียวกัน” ตอบเสียงอ้อแอ้พร้อมทั้งขยับตัวปลดชุดกระโปรงรุ่ยร่ายให้คลายความอึดอัดออก อากัปกิริยาไร้จริตแต่มันช่างเย้ายวนจนชวนให้ชายหนุ่มน้ำลายหก แทบจะไขว้เขวเจตนาว่าจะรอให้อีกฝ่ายสมยอมเอง“ฉันหมายถึงเธอแต่งงานกับนายตุ่นแทนบัวหอมน่ะ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอสายตาก็แทบหลงทางไปกับเนินอกอิ่มของคนมีเนื้อมีหนังที่ปกปิดหมิ่นเหม่ใต้เสื้อหลุดล่น“หนูพึ่งอายุสิบแปดเองนะคะ หนูจะแต่งงานได้เหรอ อีกอย่างพี่ตุ่นรักหนูเหมือนน้องสาวแท้ๆหนูจะแต่งกับพี่เขาได้ยังไง” ตอบพาซื่อ ไม่ได้คิดให้รอบคอบนักว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้“หนูคงไม่อยากให้พี่ตุ่นของหนูเจ็บปวดใจแทบบ้ากับผู้หญิงเห็นแก่ตัวคนนั้นหรอกใช่ไหมล่ะ มันจะดีกว่าไ

เพียงเด็กสาวก้าวเข้าไปนั่งบนเตียงนอน แววตาของอติชนก็พราวระยับกับสิ่งที่ปะทุขึ้นมา ความร้อนรุ่มพุ่งพล่านจนร่างกายแทบเดือดกับ ค่ำคืนนี้แปลกกว่าเดิมตรงที่จะไม่มีการนอนแยกฝั่งเตียง “จะสั่งอะไรมาดื่มก่อนไหม”สกาวเดือนเงียบและไม่ตอบในสิ่งที่อีกฝ่ายถาม เพราะกำลังสับสนว่าควรเชื่อฟังในคำสอนของครูและแม่ชีที่เฝ้าสอนเธอซ้ำๆดีไหมว่าให้รักนวลสงวนตัวและรอจนกว่าจะถึงวัยอันควร แต่ในใจเด็กสาวเกิดคำถามว่าแล้ววัยอันควรของเธอคือเมื่อไหร่ ในเมื่อพี่ตุ่นของเธอชอบผู้หญิงเจนจัดมารยา เธอจะต้องทำให้ได้อย่างที่บัวหอมเคยทำไว้ ไม่เช่นนั้นเธออาจจะแพ้ จนคำถามและความสับสนกระเจิดกระเจิงเมื่อใบหน้านวลถูกจับให้หงายขึ้นพร้อมกับริมฝีปากร้อนระอุด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ประทับลงมาบดเคล้า อย่างไม่รีรอใดๆ“ถอดเสื้อออกและขยับขึ้นไปกลางที่นอนดีๆ” จวบจนพอใจในรสชาติจืดปนหวานจึงออกคำสั่งด้วยเสียงแหบพร่าตามอารมณ์ที่จุดติดอย่างง่ายดาย เพียงได้เห็นดวงตากลมโตอยากรู้อยากเห็นละคนกล้าๆกลัวๆภายใต้ใบหน้านวลซื่อไร้เครื่องสำอางนั้นคำสั่งเหล่านั้นสกาวเดือนทำตามโดยดีหลังจากนิ่งเงียบตกใจกับจุมพิตร้อนแรงที่บดเบียดเข้ามาสักพักหนึ่ง จูบแรกของเธอที่เต็มไ

เด็กสาวรู้สึกตัวตื่นในตอนกลางดึก ตั้งสติจนพบว่าตอนนี้เธอนอนเปลือยกายข้างชายหนุ่ม ความตกใจที่เมื่อคืนเธอฝ่าฝืนกฎเรื่องเวลาอันสมควรที่ถูกสอนมาให้ระมัดระวังเรื่องเพศจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา โชคดีที่ตลอดหลายวันนี้เธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์เลยแบตมันจึงยังพอมีเหลืออยู่ เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่มีสายเรียกเข้าขึ้นเบอร์โทรของอาจารย์รีน อาจารย์สาวคนสวยที่เธอขาดเรียนไปหลายวันจึงไม่ลังเลที่จะรีบรับสายเพื่อให้เขามาพากลับบ้าน ช่วงเวลาเปลี่ยนแปลงแบบนี้มันอึดอัดสับสนและเธออยากกลับบ้านกับไปหาเบาะรองรับความเจ็บปวด“ฮัลโหล ลูกจัน...ลูกจันอยู่ที่ไหน” เสียงร้อนรนดังมาตามสาย เมื่อได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงจากอีกฝ่ายสกาวเดือนกลับไม่ยอมพูดจาตอบรับ ก่อนจะกดตัดสายทิ้งและเริ่มกอดตัวเองไว้ ร้องไห้เงียบๆอย่างใจเสีย ความเจ็บปวดปนอึดอัดทำให้เธอใจเสีย ประสบการณ์แรกรัก ครั้งแรกของความสาวมันเจ็บแบบนี้นี่เองร้องจนพอใจจึงรีบเช็ดน้ำตาและซุกตัวกลับใต้ผ้าห่ม อากาศหนาวของอุณหภูมิห้องทำให้ต้องหันมากอดร่างกำยำที่นอนอยู่ข้างๆ ใบหน้านวลซุกไปที่อกซ้ายของเขา ริมฝีปากอุ่นร้อนของเธอสัมผัสบริเวณผิวหนังอ่อนไหวของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจมันทำให้คนท

“ทุกอย่างมันเป็นเพราะแกนั่นแหละที่ผลักไสลูกจันให้ออกจากบ้าน ฉันหวังดีก็เลยพามาพักให้สบายใจ เพราะแกเลือกบัวหอมที่เป็นคนอื่น ที่หย่ากับแกไปแล้วแทนที่จะเข้าข้างคนในครอบครัว อ๋อ ใช่สิลูกจันไม่ใช่คนในครอบครัวแก แกเลือกบัวหอม แต่แกมองเด็กคนนี้เป็นภาระเลยจะผลักไสเด็กคนนี้ยังไงก็ได้!” จงใจยั่วยุปลุกปั่นให้เกิดความแตกร้าว โดยที่สกาวเดือนได้แต่กอดสิรินนภาไว้แน่น ร้องไห้ทั้งกลัวทั้งตกใจกับเสียงดุดันที่ได้ยินแดนไตรเถียงไม่ออกเพราะเขาเลือกบัวหอมจริงอย่างที่ว่า แต่ก็ใช่ว่าเขาจะผลักไสเด็กคนนี้ออกจากชีวิต ลูกจันไม่เคยเป็นภาระของเขาแต่เป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆที่จะดูแลตลอดไป ในใจของคนเป็นพ่อบุญธรรมที่เลี้ยงดูทะนุถนอมเธอมาเหมือนไข่ในหินนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนร้างรากับภรรยา เพราะเขาเองที่แสดงออกให้เธอเห็นว่าเข้าข้างบัวหอมซึ่งตอนนี้หย่าร้างเป็นคนอื่นไปแล้ว เป็นเขาเองที่ยังอยากจะกลับมาคืนดีกับอดีตภรรยาทั้งๆที่เด็กสาวคัดค้านเพราะกลัวเขาจะเสียใจอีก เพราะเขาเลือกคนอื่นเธอถึงหนีเตลิดมาเสียผู้เสียคนในโรงแรมที่เหม็นคาวข้างทางแบบนี้ เด็กสาวที่ควรจะสดใส วัยแค่สิบแปดต้องมาถูกย่ำยีอยู่โรงแรมข้างทางแบบนี้ในขณะที่อีกฟาก