All Chapters of เมียคืนแรม: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 72ตอนสายของวันต่อมา คุ้มลักษิกาก็ได้ต้อนรับว่าที่สะใภ้และทีมงานช่างภาพที่บินตรงจากกรุงเทพฯ เพื่อมาเก็บภาพพรีเวดดิ้งตามที่แม่ของเจ้าบ่าวต้องการ แต่กว่าจะได้เริ่มถ่ายจริงๆ เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่ายแล้ว เพราะมาถึงแม่เลี้ยงลักษิกาก็จัดอาหารเลี้ยงต้อนรับอย่างดี จากนั้นช่างแต่งหน้าทำผมก็จับว่าที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไปแต่งตัวโดยใช้เวลานานพอสมควรปรัชญ์และนัสรินต่างหล่อสวยสง่าในชุดล้านนาแบบชาวเหนือซึ่งชุดนี้แต่งให้เข้ากับบรรยากาศของคุ้ม ทั้งคู่โพสท่าคู่กันอย่างสวยงามตามที่ช่างภาพบอก ท่ามกลางสายตาของแม่เลี้ยงลักษิกาที่มองอย่างชื่นชมและปลื้มปริ่มในใจ และมีอยู่ช่วงหนึ่งขณะที่ทั้งคู่เปลี่ยนท่าใหม่จากยืนเป็นนั่ง จู่ๆ หมีพูซึ่งวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้นก็วิ่งเข้าไปป่วนโดยการขึ้นไปนั่งตักปรัชญ์และเห่าบ๊อกๆ ใส่ช่างภาพที่พยายามจะเข้ามาจับมันออกไป“หนูเล็กดูสิ ดูท่าเจ้าตัวป่วนจะหวงพ่อ เห่าพวกช่างภาพใหญ่เลย” แม่เลี้ยงลักษิกาหันไปคุยกับธรินดาซึ่งยืนอยู่ข้างๆ“เดี๋ยวเล็กไปอุ้มมันออกมาเองค่ะแม่ใหญ่”ว่าแล้วร่างบางก็ตรงไปหาหมีพูซึ่งตอนนี้ยังนั่งอยู่บนตักของปรัชญ์อย่างไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ธรินดาน

บทที่ 74งานแต่งงานของปรัชญ์และนัสรินจะมีขึ้นในอีกสองวันข้างหน้าแล้ว ชุดของธรินดาที่แม่เลี้ยงลักษิกาสั่งตัดไว้สองชุดก็เสร็จเรียบร้อยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ดังนั้นวันนี้แม่เลี้ยงจึงพาลูกสาวเข้ากรุงเทพฯ ล่วงหน้า ส่วนปราณต์ไม่ได้ไปด้วยกันเพราะยังติดงาน เขาจึงจะตามไปในวันรุ่งขึ้นการมากรุงเทพฯ ของเจ้านายในครั้งนี้สำอางไม่ได้ป่วยแถมยังกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เมื่อทราบว่าวันมะรืนนี้ก็จะเป็นงานแต่งงานของคุณปรัชญ์ของนางแล้ว คราวที่แล้วสำอางยังไม่เห็นว่าที่เจ้าสาวของปรัชญ์เพราะมัวแต่ป่วยอยู่ แต่คราวนี้คงได้เห็นเพราะแม่เลี้ยงสั่งให้ไปช่วยตระเตรียมของในระหว่างพิธีแห่ขันหมากด้วยวันแรกที่มาอยู่บ้านในกรุงเทพฯ ผ่านไปแบบเรียบง่าย เพราะมีเพียงแม่เลี้ยงลักษิกาและธรินดาอยู่กันเพียงลำพัง ส่วนปรัชญ์ไม่ได้กลับมานอนบ้าน ซึ่งหญิงสาวคิดว่าเขาคงอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเขา ธรินดาค่อนข้างสบายใจที่เป็นเช่นนั้น เพราะแม้จะทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว พอใกล้วันจริงๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองยังอ่อนแอและเจ็บปวดอยู่มากเหลือเกิน คงไม่ค่อยดีนักหากต้องเผชิญหน้ากับเขาในยามนี้บ่ายวันต่อมาปราณต์ก็บินตามมาสมทบ ทว่าตัวว่าที่เจ้าบ่าวก็ย

บทที่ 76พิธีแห่ขันหมากเริ่มขึ้นตามกำหนดเดิม งานแต่งงานยังคงดำเนินไปอย่างไม่มีปัญหาอะไร คนที่มาร่วมงานวันนี้ต่างมีสีหน้าชื่นมื่น เพื่อนของอดีตเจ้าบ่าวและเจ้าบ่าวคนปัจจุบันต่างมากันครบ ทั้งรังสิมันต์ กวินภพ และศาสตราซึ่งเป็นลูกชายของแม่เลี้ยงแสงหล้าและเป็นเพื่อนสนิทของปราณต์ด้วย รังสิมันต์และกวินภพไม่แปลกใจนักเมื่อรู้ว่าปราณต์จะแต่งงานแทนปรัชญ์ เพราะก่อนหน้านี้เห็นกับตาและได้ยินกับหูมาแล้ว ปรัชญ์ประกาศชัดว่าธรินดาคือเมียของเขา และปรัชญ์ก็ออกอาการหึงหวงธรินดาอย่างรุนแรงตอนที่มีผู้ชายอื่นมาตอแย ทว่าแขกที่มาร่วมงานอย่างคับคั่งทั้งญาติฝ่ายเจ้าบ่าวกลับติดใจไม่น้อย เพราะชื่อในการ์ดเป็นอีกคน แต่ตอนนี้รูปที่หน้างานกลับเป็นรูปคู่ของปราณต์กับนัสรินที่ถูกเปลี่ยนในเวลาอันรวดเร็ว เช่นเดียวกับป้ายชื่อของเจ้าสาวเจ้าบ่าวก็ติดไว้อย่างถูกต้องราวกับมีการเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยที่คนเป็นเจ้าบ่าวไม่รู้เรื่องใดๆ มาก่อนธรินดาร่วมขบวนแห่ขันหมากตามปกติ เมื่อคืนเธอทำใจอย่างยากเย็นที่จะมาร่วมพิธีแต่งงานของปรัชญ์ในเช้านี้ ทว่าจู่ๆ เจ้าบ่าวกลับไม่ใช่เขาแต่เปลี่ยนเป็นปราณต์แทน เธอแทบจะอธิบายความรู้สึกของตัวเอง

บทที่ 78“แล้วหนูเล็กดูไม่ออกเลยเหรอว่าพี่เขารัก” “เล็กไม่กล้าคิดหรอกค่ะแม่ใหญ่” “แล้วหนูเล็กล่ะ รักตาปรัชญ์หรือเปล่า” “เล็ก...” เป็นอีกครั้งที่ธรินดาพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าซ่อนแววตาของตัวเอง “แม่นี่ถามอะไรโง่ๆ นะ ถ้าเล็กไม่รักตาปรัชญ์คงไม่ยอมให้ตาปรัชญ์เอาเปรียบหรอกจริงมั้ย หรือว่าตาปรัชญ์ขืนใจหนูเล็ก มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน เล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหมลูก” “ก็ไม่เชิงว่าเล็กโดนขืนใจค่ะแม่ใหญ่ มันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนที่แม่ใหญ่ไปปฏิบัติธรรมและพี่ปราณต์ก็เข้าเวร คุณปรัชญ์เมามา แล้วมาทวงคำสาบานกับเล็ก” ธรินดายอมเปิดปากเล่าเป็นครั้งแรก ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังแม่ใหญ่อีกต่อไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเอ่ยถึงอีกต่อไปก็ตาม “สาบานอะไรกัน” “คืนแรกที่เล็กกลับมาบ้านตอนช่วงปิดเทอม เล็กนอนไม่หลับก็เลยลงไปเดินเล่นที่สวนค่ะ คุณปรัชญ์กลับมาพอดี เล็กจะหลบก็หลบไม่ทัน คุณปรัชญ์เลยหาว่าเล็กมาดักรอคุณปรัชญ์เพราะเล็กคิดถึงและอยากเห็นหน้าคุณปรัชญ์ เล็กปฏิเส

บทที่ 80เมื่อเจ้าของห้องตอบเช่นนั้น ธรินดาก็มองซ้ายมองขวา แล้วเดินไปหยิบเอาหมอนบนเตียงขนาดสามฟุตของเขามาใบหนึ่ง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนที่มุมห้องโดยหันหน้ามาทางที่เขานั่งอยู่ “อย่าดื่มมากนักนะคะ เล็กเป็นห่วง” บอกเสร็จธรินดาก็หลับตาลงเพื่อบดบังความหน้าไม่อายของตัวเองที่กล้าบอกว่าเป็นห่วงเขา และยังหน้าด้านมานอนในห้องเฝ้าเขา โดยที่ไม่รู้ว่าเขาเต็มใจจะให้นอนหรือเปล่า อาจจะด้วยความเหนื่อย ความเพลียจากการเดินทาง ความดีใจที่ได้กลับมาบ้าน และรอบตัวกรุ่นไปด้วยไออุ่นของคนที่ตัวเองทำใจหล่นหายไว้ที่เขา จึงทำให้ธรินดาหลับลงอย่างง่ายดาย ในขณะที่ปรัชญ์ได้แต่มองร่างเล็กนั้นอยู่เงียบๆ ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นไปปิดไฟ อากาศยามดึกเริ่มจะหนาว ร่างเล็กที่นอนอยู่มุมห้องขดตัวเข้าหากันอย่างเป็นอัตโนมัติเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ทว่านั่นก็ยังไม่เพียงพอต่อมวลอากาศอันแสนจะเหน็บหนาวที่โอบล้อมอยู่รอบกาย ธรินดารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ถูกปรัชญ์อุ้มจากพื้นไปนอนบนเตียงของเขา เธอไม่พูด ไม่ถาม ไม่ประท้วง ทำเหมือนยังหลับอยู่ ทว่าหัวใจเต้นแรงโลด คิดว่าเขาจะเอนตัวลงนอนแนบข้าง แต่ปรัชญ